By
ΝΤΡΟΠΗ στον αθλητισμό δεν υπάρχει. Αλήθεια, πόσοι από εμάς ήξεραν τι χρώματα φορά η Βίκινγκουρ, πόσοι άνθρωποι στην Ελλάδα την είχαν δει να αγωνίζεται για πάνω από 5 λεπτά; ΝΤΡΟΠΗ δεν είναι η ήττα, ΝΤΡΟΠΗ είναι να χαρακτηρίζεις χωρίς να ξέρεις.
Φίλε αναγνώστη, δε σου ζητώ πολλά, μόνο 10 λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο σου. Άσε με να σου δείξω την δική μου αλήθεια. Στο σημερινό κείμενο θα σου μιλήσω για το τι φταίει, γιατί κανείς δεν μπορεί να σου απαντήσει στα ερωτήματά σου. Θα σου εξηγήσω την πραγματική κατάσταση, θα σε ξεμπερδέψω όσο μπορώ γιατί κι εγώ μπερδεμένος είμαι. Πάμε να βρούμε μαζί τον σωστό δρόμο. Να είσαι έτοιμος, θα σου μιλήσω σκληρά…
Ο Παναθηναϊκός ζει με τις δάφνες του παρελθόντος
Για κάποιο περίεργο λόγο, ο μεγάλος αντίπαλος του Παναθηναϊκού τα τελευταία (πολλά) χρόνια, είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Όσοι τον συναναστρέφονται. Υπάρχει η εντύπωση πως ο Παναθηναϊκός σε όποιο Ευρωπαϊκό γήπεδο πάει να παίξει, έχει την ικανότητα να κερδίσει. Όταν χάνει, έρχεται συντέλεια.
Ξεχνάμε εύκολα στην Ελλάδα, συγνώμη που θα σας το χαλάσω, ο Παναθηναϊκός ΔΕΝ είναι αυτός που ήταν. Κάποτε έμπαινε στις κληρώσεις των ομίλων του Champions League, στο δεύτερο γκρουπ δυναμικότητας. Στο πρώτο ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης, η Γιουβέντους, η Μπάγερν, η Γιουνάιτεντ και δύο – τρείς ακόμα. Στο δεύτερο, ο Παναθηναϊκός, τώρα στο Conference μπαίνει ως αδύνατος…
Κάποτε είχε τις καλύτερες εγκαταστάσεις στην Ελλάδα και μία από τις κορυφαίες στην Ευρώπη, είχε ακαδημίες που ζήλευαν όλοι. Τώρα; Τώρα…
Αυτά που έκανε ο Σαραβάκος, ο Ρότσα, ο Βαζέχα, ο Λυμπερόπουλος, ο Χένρικσεν και ο Μπορέλι, πιστεύουμε ότι είναι δυνατόν να γίνουν από το σημερινό και χθεσινό ρόστερ. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν σκαλιά. Ήταν για χρόνια στα ψηλά , τώρα είναι στα χαμηλά. Πρέπει να το αποδεχτούν όλοι. Η συζήτηση θα πρέπει να γίνεται ορθολογικά, τα σκαλιά δεν τα περπατάς δέκα – δέκα αλλά ένα – ένα. Στον Παναθηναϊκό ζητάμε άλματα, ενώ θα έπρεπε να είμαστε ικανοποιημένοι με βήματα. Αυτό θα ήταν ορθολογικό.
Και έρχεται η Βίκινγκουρ μαζί και η ΝΤΡΟΠΗ
Μαζί με τους Ισλανδούς, ήρθε και η ντροπή. Ντροπή γιατί ο Παναθηναϊκός έχασε. Κανείς δε νοιάζεται για το πως, από ποιόν. Έχασε. Πριν το ματς, το έβλεπα να έρχεται. Αναλύοντας την ομάδα των Ισλανδών, έβλεπες ξεκάθαρα πως πρόκειται για μια κανονική ομάδα περιορισμένων δυνατοτήτων, που όμως δεν fitαρε καλά με τον Παναθηναϊκό.
Η προπόνηση στον καιρό που ζούμε, η προετοιμασία, είναι ικανή να μειώσει το χάσμα της ποιότητας. Μερικές δεκαετίες πριν, αυτό δεν ήταν τόσο εφικτό. Η Βίκινγκουρ αποτελείται από αθλητές που έχουν δύναμη, ένταση και αντοχές. Έχουν ένα σωστό προπονητικό πλάνο που κούμπωνε εξαιρετικά στις αδυναμίες του Παναθηναϊκού.
Ο Καλιτζάκης, ο Μπορέλι και ο Βαζέχα δεν έπαιζαν όπως στο Ναντ με τα χιόνια. Ο Γερεμέγιεφ, ο Μπράουν και ο Μαντσίνι δεν έχουν ίδια ποιότητα. Ντροπή θα ήταν να χάσει ο Παναθηναϊκός του τότε από την Βίκινγκουρ, όχι ο σημερινός. Ντροπή θα ήταν να μην έχουν προσπαθήσει οι αθλητές και το προπονητικό σταφ.
Όμως ο Παναθηναϊκός του Βιτόρια παίζει κάθε εβδομάδα έναν – δύο τελικούς, με την πλάτη στον τοίχο και με πίεση που δεν μπορούν να κουβαλήσουν. Έσκασαν, θλάσεις διαδέχονται η μία την άλλη…
Τι φταίει λοιπόν;
Στοχοποίηση, αίμα. Σε τέτοιες ήττες, όλοι διψάνε για κεφάλια. Η εύκολη απάντηση: ΦΤΑΙΝΕ ΟΛΟΙ. Όχι, υπάρχουν μερίδια. Το μεγαλύτερο από όλα, φυσικά φέρνει η διοίκηση. Όχι για την ήττα στην Ισλανδία, για την επι χρόνια οδήγηση στο σημείο ο Παναθηναϊκός να χάνει από την Βίκινγκουρ.
Σε ποιόν να μοιράσεις ευθύνες; Ποιος παίρνει τις αποφάσεις για την λειτουργία του τμήματος; Άλλος κάνει μεταγραφές, άλλος αποδεσμεύσεις, άλλος μιλά για να παραχωρηθούν αθλητές σε γειτονικές χώρες, άλλος ανανεώνει ποδοσφαιριστές. Να συνεχίσω;
Ποιοι είναι οι στόχοι του τμήματος; Ποιος τους θέτει; Ποιος οργανώνει τα τμήματα και διαλέγει στελέχη, ποιος απολύει προπονητές, ποιος έδιωξε τον Γιοβάνοβιτς, για ποιόν λόγο, ποιος προσέλαβε τον Τερίμ, ποιος αποφάσισε το καλοκαίρι από την στόχευση στην αλλαγή φιλοσοφίας της ομάδας σε ένα στυλ έντασης και γρήγορου ρυθμού, να γίνει πάλι στροφή στο προηγούμενο πλάνο;
Την ευθύνη έχει ο ιδιοκτήτης
Φυσικά υπάρχουν πολλά περισσότερα που γνωρίζουν όλοι. Έχει φτάσει η ώρα όμως να μιλήσει. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι μπερδεμένος γιατί δεν ενημερώνεται από κανέναν αρμόδιο. Φταίνε οι δημοσιογράφοι, οι παίκτες, οι προπονητές, ο απλός κόσμος, όμως η πραγματική ευθύνη βαραίνει έναν: Τον ιδιοκτήτη.
Θα πρέπει να επικοινωνήσει στον κόσμο τι σκέφτεται, να του μιλήσει, να του απαντήσει. Κανείς δεν έχει καταλάβει τι στόχους έχει στον Παναθηναϊκό, τι φταίει και οι αποτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη. Γιατί διοικεί με αυτό το μοντέλο που 15 χρόνια δεν οδηγεί πουθενά. Είναι ιδιοκτήτης μίας εκ των μεγαλύτερων ομάδων στην χώρα με εκατομμύρια κόσμο.
Ως ένδειξη σεβασμού σε αυτόν τον κόσμο, θα πρέπει να του εξηγήσει γιατί τα παιδάκια στο σχολείο δεν γίνονται πια Παναθηναϊκοί, γιατί το πρωί στην δουλειά του πηγαίνει με το κεφάλι κάτω, που να κάνει όνειρα για την στέγαση τα επόμενα χρόνια… Επικοινωνία.
Μέχρι να απαντηθούν αυτά, καμία ΝΤΡΟΠΗ δεν είναι για τον Ρουί, τον Φώτη, τον Γιώργο και τον Γιάννη η ήττα από την κάθε Βίκινγκουρ.
Παναθηναϊκέ, τελικά είσαι μόνος…
Σε προηγούμενο κείμενο, είχα γράψει πως ο Παναθηναϊκός μπορεί να είναι ο πρωταθλητής με το επιθετικό transition. Συγνώμη που παρασύρθηκα, έχω κάνει λάθος και έκρινα αυθόρμητα. Δεν μπορείς να εστιάζεις μόνο με ποδοσφαιρικά κριτήρια στον οργανισμό.
Στο παρακάτω βίντεο, πως θα έπρεπε να είναι ένας κανονικός Παναθηναϊκός, τι θα έπρεπε να συζητάμε και τι να ονειρευόμαστε…
Comments