By Ποιος μπορεί να βάλει το χέρι στο ευαγγέλιο ότι με την εικόνα που παρουσιάζουν, στα επόμενα δύο παιχνίδια δεν θα… αυτοδιαλυθούν οριστικά;
Ο Παναθηναϊκός έπαιζε με μια “άγραφη” ομάδα στην Ευρώπη, ούτε καν στην έδρα της, αλλά στο Ελσίνκι. Οι Ισλανδοί της Βίκινμπουργκ ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένοι για το δικό τους ραντεβού με την ιστορία του πρώτου ευρωπαϊκού νοκ άουτ, το θέμα είναι… που βρισκόταν ο Παναθηναϊκός!
Μέσα σε 9 μέρες η ομάδα του Βιτόρια αποκλείστηκε από το κύπελλο, έμεινε 5 πόντους πίσω στο πρωτάθλημα, έχασε το πρώτο ματς των play off στο Conference League. Ποιος μπορεί να βάλει το χέρι στο ευαγγέλιο ότι με την εικόνα που παρουσιάζουν, στα επόμενα δύο παιχνίδια δεν θα… αυτοδιαλυθούν οριστικά;
Είναι βαρύ αυτό που θα πω αλλά νοιώθω ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού παλεύουν να απαξιώσουν εντελώς τους εαυτούς τους. Σα να θέλουν να… απαγορέψουν κάθε καλή κουβέντα που λέγεται και γράφεται για εκείνους.
Ναι, η ομάδα του Βιτόρια είχε σημαντικές απουσίες, ναι, ήταν πλήγμα οι τραυματισμοί των Μπακασέτα και Πάλμερ Μπράουν. Όμως δεν φταίει αυτό που τους νίκησε μια ομάδα με μπάτζετ… SL2!
Κι όχι μόνο τους νίκησε αλλά στο τελευταίο 5λεπτο αντί να παλεύει ο Παναθηναϊκός για την ισοφάριση, τον έβαλε μέσα στην περιοχή του η Βίκινμπουργκ και τον… σφυροκοπούσε. Στο τσακ γλίτωσε το 3-1.
Οι Ισλανδοί πάλευαν σα να μην υπήρχε αύριο, οι Παναθηναϊκοί -με ελάχιστες εξαιρέσεις- έδειξαν “άρνηση” να κατανοήσουν τη σημασία του αγώνα και να προσαρμοστούν στις συνθήκες του ψύχους και του συνθετικού χλοοτάπητα.
Αυτή η άθλια νοοτροπία-εικόνα ήταν που εξόργισε τους οπαδούς του. Γιατί είναι άλλο πράγμα μια ήττα -που πάντα παλεύεται- κι άλλο η ταπείνωση της εικόνας κόντρα σε μια μαχητική ομάδα την οποία όμως ο κανονικός Παναθηναϊκός δεν έπρεπε να βλέπει… Αλλά στον σημερινό Παναθηναϊκό η κανονικότητα είναι σαν τραμπάλα: μία έρχεται, μία πάει…
