By Μέσα στο ποδόσφαιρο είναι να χάσεις ένα ματς. Μπορεί να συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες. Και για τον Παναθηναϊκό ήταν η πρώτη φορά που γνώρισε την ήττα μετά από 16 αγώνες πρωταθλήματος, οπότε δεν εντάσσεται σε μία γενικότερη εικόνα αποσύνθεσης, επί των ημερών του Ρουί Βιτόρια τουλάχιστον.
Ασχέτως εάν οι απέναντι για ευνόητους λόγους προσπαθούν ή θα προσπαθήσουν να πείσουν για το αντίθετο. Γνωστές είναι αυτές οι πρακτικές. Ο Αρης, άλλωστε, ειδικά μέσα στο γήπεδό του, δεν αποτελεί αμελητέα ποσότητα κι αυτό το πιστοποιούν και τα φετινά του αποτελέσματα με τον Ολυμπιακό, τον οποίο νίκησε με 2-1 και με τον ΠΑΟΚ, που έφερε πρόσφατα λευκή ισοπαλία.
Στο δε τάιμινγκ που ήρθε η πρώτη ήττα επί Βιτόρια στο πρωτάθλημα, υπάρχουν δύο αναγνώσεις: η μία που αναφέρει ότι χάθηκε μία τεράστια ευκαιρία για να μειωθεί η διαφορά σε απόσταση αναπνοής από την κορυφή, αφήνοντας τους ανταγωνιστές να… σκοτωθούν μεταξύ τους, μετά την απρόσμενη γκέλα του Ολυμπιακού στο γήπεδό του από τον Αστέρα Τρίπολης.
Και η άλλη (όψη του ίδιου νομίσματος) που αναφέρει ότι θα ήταν σαφώς μεγαλύτερο το πρόβλημα, ακόμη κι αν ερχόταν το ματς με τον Αρη ισόπαλο, εάν δεν είχε γκελάρει ο Ολυμπιακός με τους Αρκάδες από τη στιγμή που θα είχε ανοίξει σε τέτοιο βαθμό η βαθμολογική ψαλίδα που οι ελπίδες για τον τίτλο θα είχαν χαιρετήσει.
Αυτό που είναι δεδομένο και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης είναι ότι από αμιγώς βαθμολογικής πλευράς, με βάση το πρόγραμμα που ακολουθεί για τις τέσσερις τελευταίες αγωνιστικές της regular season, δεν ήταν ανυπολόγιστη η ζημιά της ήττας στον πόλεμο για τον τίτλο.
Ο Παναθηναϊκός έχει Βόλο, Παναιτωλικό στο ΟΑΚΑ και Λαμία, Ατρόμητο εκτός έδρας. Ο Ολυμπιακός έχει Πανσερραϊκό, ΑΕΚ εκτός και ΠΑΟΚ, ΟΦΗ εντός. Η ΑΕΚ τον Ατρόμητο κεκλεισμένων των θυρών και τον Ολυμπιακό στη Φιλαδέλφεια και τον Αστέρα Τρίπολης και τον Αρη εκτός. Ο ΠΑΟΚ τη Λαμία και τον Αστέρα Τρίπολης στην Τούμπα και τον Ολυμπιακό και την Καλλιθέα ως φιλοξενούμενος. Εχει ψωμάκι ακόμα…
Προφανώς τα συναισθήματα των φίλων του Παναθηναϊκού αναιρούν τα παραπάνω, κι ας είναι χειροπιαστά δεδομένα, διότι ως γνωστόν είμαστε λαός της παρόρμησης και όχι της ψυχρής λογικής.
Οπως και να το δει κανείς, όμως, ο κυρίαρχος προβληματισμός δεν αφορά την ήττα. Ούτε το αρνητικό αποτέλεσμα αυτό καθεαυτό, για να κλείσουμε το συλλογισμό μας: αφορά τον τρόπο της ήττας.
Εκεί βαράει το καμπανάκι. Οχι καμπανάκι. Καμπάνα ολάκερη.
Κι όταν λέμε ο τρόπος εννοούμε τη νοοτροπία. Εκεί υπήρξε πισωγύρισμα και μάλιστα ολκής. Κανένα μαχαίρι δεν υπήρχε στα δόντια ενώ επιβαλλόταν. Ο Αρης έκανε τα διπλάσια φάουλ. Ετρωγε σίδερα κι έδειξε ότι ήθελε περισσότερο το ματς.
Για αυτό και το κέρδισε δίκαια. Ανεξαρτήτως εάν το πέναλτι του Μορόν δεν θα το έδινε ούτε ο Καρυπίδης, διότι η επαφή που υπάρχει με τον Πάλμερ-Μπράουν δεν προκαλεί την πτώση του Ισπανού αλλά ο Ισπανός εκβιάζει την πτώση όταν αντιλαμβάνεται την επαφή. Εξ ου και το σαρδόνιο χαμόγελό του όταν πήρε τη μπάλα για να τη στήσει στην άσπρη βούλα.
Ο δε VAR, δεν κάλεσε τον συμπατριώτη του, Γερμανό διαιτητή Χαρμ, για επανέλεγχο, ακριβώς επειδή υπάρχει αυτή η επαφή. Για να είχε παρέμβει, βάση κανονισμού, θα έπρεπε να ήταν ξεκάθαρη βουτιά του Μορόν, χωρίς καμία επαφή. Ενα πέναλτι που κέρδισε ο Μορόν χωρίς να το κάνει ο Πάλμερ-Μπράουν, το οποίο δόθηκε στο 47’, για να μην ξεχνιόμαστε. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την αντίδραση μιας ομάδας που ευελπιστεί να γυρίσει ένα ματς στο δεύτερο ημίχρονο ενώ βρίσκεται πίσω στο σκορ…
Κι ήταν το τέταρτο φετινό πέναλτι εις βάρος του Παναθηναϊκού, στον οποίο έχουν δοθεί υπέρ τα… μισά. Ναι τα μισά. Μόλις δύο. Ενόσω ο Ολυμπιακός, για παράδειγμα, που πρωταγωνιστεί στην προπαγάνδα για τη διαιτησία και κατά καιρούς ωρύεται, ίσως επειδή θέλει το 100-0, έχει πάρει τέσσερα. Τα διπλάσια.
Αλλά το θέμα, προφανώς, δεν είναι το πέναλτι που δόθηκε στον Αρη. Αναφέραμε, άλλωστε, ότι ήταν δίκαιη η νίκη του από τη στιγμή που και τακτικά και πνευματικά έβγαλε ανωτερότητα στο χορτάρι παρότι δεν διαθέτει ανάλογη ποιότητα. Και το επαναλαμβάνουμε. Πλην όμως, δεν μασάμε κουτόχορτο…
Σωματικά ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε ξεκάθαρα κουρασμένος στο Βικελίδης ή πιο σωστά είχε παίκτες-κλειδιά… σκασμένους. Με πρώτους τους Βαγιαννίδη και Ιωαννίδη, αλλά όχι μόνον αυτούς. Ο Βιτόρια έπρεπε να είχε κάνει ροτέισον στην ενδεκάδα, αφενός μεν για να δώσει ανάσες, αφετέρου δε για να έχει ποιοτικότερες επιλογές από τον πάγκο στη διάρκεια του ματς. Κι όχι αυτές που μπήκαν και έκαναν μία τρύπα στο νερό.
Υπήρχαν σαφώς οι αναποδιές των Σφιντέρσκι και Ντραγκόφσκι λίγες ώρες πριν τον αγώνα που προστέθηκαν στα προβλήματα με τους Πελίστρι, Αράο, Γέντβαϊ, αλλά ένα φρεσκάρισμα στην ενδεκάδα ήταν επιβεβλημένο από τη στιγμή που πάνω-κάτω οι ίδιοι παίκτες είχαν αγωνιστεί λίγες μέρες πριν σε ένα ματς υψηλών εντάσεων για το Κύπελλο με τον Ολυμπιακό. Ο Κώτσιρας, ο Σιώπης, ο Μπακασέτας, για παράδειγμα (ανά θέση), θα μπορούσαν να είχαν ξεκινήσει κι αν το ματς στράβωνε, να υπήρχαν επιλογές από τον πάγκο για να δώσουν πνοή.
Αλλά ακόμα κι αυτή η… μετά Χριστόν διαπίστωση, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Το σημαντικότερο ζήτημα και το πλέον ανησυχητικό για τη συνέχεια ήταν η πνευματική ανετοιμότητα που παρουσίασε η ομάδα. Αντί για πάθος μέχρι θανάτου, οι πράσινοι έκαναν 50% λιγότερα φάουλ από τους αντιπάλους τους. Σε ένα ματς που θα έπρεπε να είχε συμβεί το ακριβώς αντίθετο, με το κίνητρο στα ύψη μετά την απώλεια βαθμών του Ολυμπιακού.
Οσο κι αν είμαστε, όλοι οι Ελληνες, οπαδοί της νίκης, στο ποδόσφαιρο υπάρχουν τρία αποτελέσματα. Με μία ειδοποιός διαφορά: Παίξε σωστά, έχε τη σωστή νοοτροπία, πάλεψε λυσσασμένα κι ας χάσεις. Οχι έτσι, ενώ βρισκόμαστε στο φώτο φίνις της regular season και μετράει διπλά και τριπλά η κάθε λεπτομέρεια.
Από εδώ και πέρα υπάρχουν τέσσερα ματς σε δέκα μέρες, από τη στιγμή που μεσολαβούν και τα δύο παχνίδια με τους Ισλανδούς για τη νοκ άουτ φάση του Κόνφερενς Λιγκ. Ο πόλεμος δεν έχει χαθεί.
Το τέσσερα στα τέσσερα στο πρωτάθλημα μέχρι τα πλέι οφ είναι αυτοσκοπός.
Η διαχείριση, σωματική και πνευματική, δεν πρέπει να έχει το παραμικρό ψεγάδι προκειμένου να εξαντληθούν οι πιθανότητες για την ανάκτηση των εγχώριων σκήπτρων, αλλά και για την ευρωπαϊκή παρουσία της ομάδας σε όσο το δυνατόν ψηλότερο σκαλοπάτι είναι εφικτό.
