Οι ήττες «γιατρεύονται» με νίκες

Αν ο Παναθηναϊκός κερδίσει τον Άρη για το πρωτάθλημα, ο αποκλεισμός από το κύπελλο θα «ξεχαστεί». Αν όμως δεν κερδίσει, η πίεση θα συσσωρευτεί

Tα ντέρμπι έχουν πάντα τη δική τους σημασία, «νοστιμιά», πρεστίζ και ιδιαιτερότητα. Κανείς δεν θέλει να χάνει, ακόμα και σε ένα ντέρμπι που ούτε σε «φτιάχνει» αν το κερδίσεις, ούτε σε «καταστρέφει» αν το χάσεις. Ο Ολυμπιακός κέρδισε χάρη σε ένα υπέροχο γκολ στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, ο Παναθηναϊκός έχασε την ευκαιρία να φύγει νικητής στην αμέσως προηγούμενη φάση και πάμε παρακάτω, εκεί που έχει πραγματική σημασία και για τους δυο αυτή τη στιγμή: στη μάχη του πρωταθλήματος.

Οι μικρές λεπτομέρειες που έκαναν τη διαφορά

Την ήθελαν και οι δυο την πρόκριση κι αυτό φάνηκε από τις επιλογές των δυο προπονητών στις αρχικές 11άδες: παρά τις φήμες ότι θα βλέπαμε ένα συγκρατημένο rotation και οι δυο έβαλαν τις καλύτερες δυνατές 11άδες, απλά βάζοντας τους τερματοφύλακες του κυπέλλου, Πασχαλάκη από τη μια και Λοντίγκιν από την άλλη. Η παρουσία του Όρτα στη βασική 11άδα του Ολυμπιακού, ούτε «έκπληξη» ήταν, ούτε κάποιου είδους rotation: ο Πορτογάλος ουσιαστικά μέλος της περσινής ομάδας είναι που απλά έλειψε μισή σεζόν και επέστρεψε εκεί που τον γνωρίζουν και τους γνωρίζει. Όσο για τους «πράσινους», η μόνη επιλογή που μου έκανε εντύπωση, ήταν που δεν ξεκίνησε ο Τζούρισιτς, ο οποίος ήταν εκτός με τον ΟΦΗ, άρα πιο ξεκούραστος από Πελίστρι και Τετέ.

Το παιχνίδι είχε λιγοστές φάσεις και μπόλικη τακτική. Μια ελαφριά υπεροχή του Παναθηναϊκού στο πρώτο μέρος, με τον Βαγιαννίδη κυρίως να δημιουργεί μπελάδες στον Όρτα από δεξιά, ένα μακρινό αλλά άστοχο σουτ του Ουναϊ σε κενή εστία και ένα «περίεργο» σπρώξιμο του Ρέτσου στην πλάτη του Πελίστρι εντός περιοχής για τον Παναθηναϊκό. Και ένα καλό σουτ από την άλλη πλευρά του Τσικίνιο που έφυγε λίγο άουτ.

Το δεύτερο ημίχρονο, είχε πολύ περισσότερο Ολυμπιακό και σε φάσεις και σε κατοχή μπάλας, είχε τον Παναθηναϊκό να οπισθοχωρεί μερικά μέτρα, είχε μια αδυναμία των πράσινων χαφ να ελέγξουν το χώρο του κέντρου και ένα απίθανο τελευταίο οκτάλεπτο, που έκρυβε όλο το «ζουμί» του ματς: κερδισμένο πέναλτι του Μπιανκόν, εκτέλεση του Ελ Αραμπί στο δοκάρι, τεράστια ευκαιρία του Τζούρισιτς αμέσως μετά και τελικά το γκολ του Μουζακίτη στο 94’.

Κυριακή, κοντή γιορτή

Το γιατί ο Παναθηναϊκός οπισθοχώρησε μερικά μέτρα στο δεύτερο ημίχρονο, το γνωρίζει καλύτερα ο Ρουί Βιτόρια: ήταν τακτική επιλογή του, για να ανέβει ψηλά ο Ολυμπιακός και να τον χτυπήσει στην κόντρα; Ήταν απόρροια κούρασης, από τη μεγάλη κατανάλωση ενέργειας που χρειάστηκε η ομάδα του το Σάββατο για να γυρίσει το ματς με τον ΟΦΗ;

Ήταν «απόφαση» των παικτών του, που ένιωσαν ότι ο Ολυμπιακός είχε πάρει το πάνω χέρι; Ή ήταν μια προσέγγιση, με το μάτι στο ματς της Κυριακής κόντρα στον Άρη; Δεν μπορώ να ξέρω με σιγουριά, μπορεί να ήταν λίγο από όλα αυτά, μαζί με την εκτίμηση του προπονητή ότι δεν χρειαζόταν να καταπονήσει παίκτες που έμοιαζαν να μην έχουν πολλά τρεξίματα, σε ένα ματς χωρίς σοβαρό διακύβευμα, γι’ αυτό και έβγαλε – πέραν του τραυματία Πελίστρι – και τον Ιωαννίδη και τον Τετέ και τον Ουναϊ, δηλαδή τους πιο ποιοτικούς και game – changers παίκτες που είχε στην 11άδα του. Πιστεύει κανείς πως αν ο Παναθηναϊκός «καιγόταν» για την πρόκριση ή είχε πιο «εύκολο» ματς την Κυριακή, θα έβγαιναν όλοι αυτοί;

Το θέμα πλέον δεν είναι τι έγινε το βράδυ της Τετάρτης, αλλά πού θα βρει τον Παναθηναϊκό το βράδυ της Κυριακής. Διότι αν κερδίσει τον Άρη, στο πιο δύσκολο από τα πέντε παιχνίδια που έχει να δώσει ως το τέλος της κανονικής περιόδου, τότε κανείς δεν θα ασχοληθεί ξανά με τον αποκλεισμό στο κύπελλο. Μην σας πω κιόλας ότι θα πουν «καλά που δεν θα έχουμε και τα δυο ντέρμπι κυπέλλου με την ΑΕΚ εν μέσω σημαντικών αγώνων σε Ελλάδα και Ευρώπη». Αν όμως το ματς στο «Βικελίδης» έρθει ισόπαλο ή κερδίσει ο Άρης – και ταυτόχρονα κερδίσει ο Ολυμπιακός – τότε θα υπάρξει πρόβλημα.

Διότι η βαθμολογική απώλεια στο πρωτάθλημα θα «ζευγαρώσει» με τον αποκλεισμό στο κύπελλο, θα μεγεθυνθεί, θα προκαλέσει τη γνωστή γκρίνια και εσωστρέφεια που παραδοσιακά εμφανίζεται στην ομάδα μετά από κάθε στραβοπάτημα και ο στόχος του πρωταθλήματος θα έχει απομακρυνθεί αισθητά. Ο έρωτας με έρωτα περνάει άλλωστε και οι ήττες «γιατρεύονται» μόνο με νίκες.