By 
Ο καλός προπονητής δεν είναι μόνο αυτός που προετοιμάζει την ομάδα του καλά ή την κοουτσάρει σωστά κατά τη διάρκεια του αγώνα, αλλά και αυτός που «παραδέχεται» τα λάθη του και τα διορθώνει.
Δεν ξέρω τι είπε στους παίκτες του ο Ρουί Βιτόρια στην ανάπαυλα του αγώνα με τον ΟΦΗ, αλλά πολύ θα ήθελα να είμαι σε μια γωνιά και να κρυφακούω.
Πρέπει να ήταν ένας λόγος ανάλογος του Αλ Πατσίνο στην ταινία «Any Given Sunday» ή αυτά τα επικά που έλεγε ο Ρόκι – Σιλβέστερ Σταλόνε με τον Απόλο Κριντ στις ταινίες του.
Ό,τι κι αν είπε, όπως κι αν το είπε, έπιασε τόπο: ο απρόσεκτος και τσαπατσούλης Παναθηναϊκός του πρώτου ημιχρόνου, που κατάφερε να δεχτεί δυο γκολ σε δυο αντεπιθέσεις του ΟΦΗ, μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο όχι με την ελπίδα, αλλά με τη βεβαιότητα ότι θα γυρίσει το παιχνίδι, θα βάλει τρία γκολ και θα το κερδίσει.
Και μερικές φορές η πίστη είναι πιο δυνατή από αυτό που λέμε «ποδοσφαιρικά αδύνατον» ή τα «αποκλείεται να βάλει τρία γκολ σε 45 λεπτά μια ομάδα που σκοράρει κατά μέσο όρο ένα γκολ ανά ματς».
Όλα γίνονται τελικά με το κατάλληλο κίνητρο, τη σωστή καθοδήγηση και την απαραίτητη δόση «ποδοσφαιρικού τσαμπουκά».
Για να γίνουν βέβαια όλα αυτά που είδαμε στην επανάληψη, έπρεπε οι παίκτες να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και ο προπονητής να «παραδεχτεί» τα λάθη του και να τα διορθώσει.
Είναι λεπτή η γραμμή ανάμεσα στην αποτυχία και το θρίαμβο, το «χάνεις και τέλος το πρωτάθλημα» και το «κερδίζεις και μένεις στο κόλπο», αλλά ο Βιτόρια και οι παίκτες του το κατάφεραν, με έναν τρόπο που μπορεί να τους δώσει μεγάλη ώθηση για τη συνέχεια.
Διότι καμιά φορά δεν έχει σχέση τι μπορεί να κάνει μια ομάδα, αλλά τι πιστεύει ότι μπορεί να καταφέρει – κι αυτή τη στιγμή στην ομάδα νιώθουν ότι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα.
Στον αστερισμό της σάχλας
Είναι τόσο άρρωστη η κατάσταση σε κομμάτι της «πράσινης» εξέδρας και τόσο τοξικό το ποδόσφαιρό μας, που ακούς πράγματα για τα οποία δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις.
Όπως το «ο Βιτόρια πήρε χαρτάκι για την 11άδα στο πρώτο μέρος, αλλά το έσκισε στο ημίχρονο». Μέσα σε όλο το ανάθεμα για τον Γιάννη Αλαφούζο ή τον Παπαδημητρίου ή οποιονδήποτε άλλον «κράζουν» διάφοροι που πάνε στο γήπεδο όχι για να στηρίξουν μια ομάδα που προσπαθεί σκληρά για να φτάσει όσο ψηλότερα μπορεί, αλλά για να «ξεφορτώσουν» από μέσα τους οργή και δηλητήριο, έπιασαν στο στόμα τους και τον Ρουί Βιτόρια.
Που παρέλαβε ένα χάος και το έχει μεταμορφώσει σε μια νοικοκυρεμένη ομάδα. Που δεν έχει χάσει ματς στην Ελλάδα. Είπαν λοιπόν στο ημίχρονο ότι κατέβασε 11άδα διότι πήρε ραβασάκι, εννοώντας τον Ζέκα, τον Σένκεφελντ και τον Μπακασέτα.
Η χαζομάρα είναι εύκολη, η ποδοσφαιρική ανάλυση είναι λίγο πιο σύνθετη, οπότε τους ήταν μάλλον δύσκολο να σκεφτούν ότι απόντως του Ίνγκασον, του Γέντβαϊ, του Αράο και του Μαξίμοβιτς, με τον Σιώπη να έχει κάνει μια προπόνηση, με τον Τσέριν να μην αντέχει για 90λεπτο και τον Ουναϊ εκτός προπονήσεων και αγώνων τον τελευταίο καιρό, δεν υπήρχαν άλλες επιλογές για την αρχική 11άδα.
«Φταίει» ο Βιτόρια; Ας πούμε ότι «φταίει» για την 11άδα που επέλεξε – όχι όμως ότι «πήρε χαρτάκι» για το ποιους να βάλει, αλλά διότι έκανε μια υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων της συγκεκριμένης 11άδας:
τα μπακ του στο πρώτο μέρος ανέβαιναν ψηλά, η μεσοαμυντική λειτουργία δεν λειτουργούσε, ο Παναθηναϊκός ήταν ευάλωτος στις αντεπιθέσεις και τα δυο του στόπερ, που πρώτη φορά έπαιξαν μαζί, δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν.
Ας πούμε ότι τα έκανε όλα λάθος στο πρώτο μέρος ο προπονητής, αλλά ας πούμε επίσης ότι τα έκανε και όλα σωστά στην επανάληψη – και αυτός και οι παίκτες του.
Κι ας σταματήσουμε να ψάχνουμε «ένοχα μυστικά», «ραβασάκια» και «εχθρούς εντός της ομάδας». Επίσης, καλό θα ήταν να πάψουμε να «σταυρώνουμε» παίκτες που έχουν προσφέρει όσα έχουν προσφέρει, λες και δεν είναι οι πρώτοι που στενοχωριούνται όταν δεν παίζουν καλά ή όταν ευθύνονται για ένα γκολ. Είναι και άνανδρο και είναι και άδικο.
Μιλώντας για «σάχλες», ακούσαμε και το επικό από κάποιους φωστήρες ότι «τους φάνηκε ύποπτο το δεύτερο ημίχρονο».
Προφανώς, αυτός που πήγε το χαρτάκι στον Βιτόρια πριν το ματς, πήγε χαρτάκι στον Ράσταβατς και τους παίκτες του ΟΦΗ στην ανάπαυλα του ημιχρόνου, ώστε να κάτσουν να φάνε τρία γκολ.
Βέβαια το ότι ο Χριστογιώργος έβγαλε 3-4 τετ-α-τετ, σαν να ήταν ο Κουρτουά, ότι οι αμυντικοί του έβγαλαν σουτ πάνω στη γραμμή και ο Παναθηναϊκός κατάφερε να βάλει το νικητήριο γκολ στο 80-τόσο, είναι μικρές λεπτομέρειες που δεν πρέπει να τους χαλάνε το ωραίο τους παραμύθι.
Άλλωστε έμπιστοι φαίνονται όλοι αυτοί που έχουν σοδομίσει το ελληνικό ποδόσφαιρο εδώ και δεκαετίες…
