By Ανάλυση της απολαυστικής ανατροπής του Παναθηναϊκού απέναντι στον ΟΦΗ.
Δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε πόσοι το έχετε καταλάβει, αλλά έτσι και δεν έφτανε στην ανατροπή ο Παναθηναϊκός στο σαββατιάτικο ματς με τον ΟΦΗ στο ΟΑΚΑ θα είχε απολέσει τις περισσότερες πιθανότητες για την ανάκτηση των εγχώριων σκήπτρων. Για να μην φανούμε απόλυτοι και ισχυριστούμε ότι το πρωτάθλημα θα έκανε φτερά.
Ηταν ράθυμος ο Παναθηναϊκός στο πρώτο μισό του αγώνα, παρότι δεν ήταν η αγωνιστική του εικόνα τέτοια που να δικαιολογεί τα δύο γκολ στην πλάτη. Δύο υποσχόμενες ευκαιρίες έκανε ο ΟΦΗ, ισάριθμα τέρματα πέτυχε.
Η κατοχή ήταν σαφώς υπέρ του τριφυλλιού με ποσοστό 70%, ένα γκολ ακυρώθηκε στο όριο επειδή ήταν λίγο πιο μπροστά ο Βαγιαννίδης πριν κάνει το γύρισμα στον Ιωαννίδη, ρήγματα δημιούργησε με συνεργασίες από τα άκρα, σχεδόν αποκλειστικά από τη δεξιά του πλευρά που ήταν υπερφορτωμένη, τα κόρνερ ήταν 6-0.
Και γενικώς ο Παναθηναϊκός είχε μεν τον έλεγχο από το πρώτο λεπτό του αγώνα, με την ειδοποιό διαφορά ότι δεν είχε καθόλου ορμή, τσίτα και αποφασιστικότητα. Οι μηχανές του ήταν στο ρελαντί. Είχε υπερβολικά χαμηλές εντάσεις και το κυριότερο δεν γυάλιζε το μάτι του, δεν είχε την απαιτούμενη δίψα μιας ομάδας κορυφής που θέλει να πάρει το πρωτάθλημα.
Εννοείται ότι οι παίκτες του γνώριζαν πριν το ματς την κρισιμότητα του αποτελέσματος στη θεωρία, αλλά στην πράξη έδιναν την εντύπωση ότι είχαν επαναπαυτεί, ίσως επειδή είχαν περάσει τα ντέρμπι αλύγιστοι και αήττητοι. Μάλλον δεν είχαν εμπεδώσει τον υψηλό δείκτη δυσκολίας. Κι όταν έχεις έπαρση και χαλαρώνεις, το πληρώνεις.
Ο Παναθηναϊκός τιμωρήθηκε από τον θεό του ποδοσφαίρου για την απαράδεκτη νοοτροπία του στο πρώτο ημίχρονο, όπως το ίδιο το ποδόσφαιρο και τα… θεία που το προστατεύουν, τον αντάμειψαν για όσα έκανε στο δεύτερο ημίχρονο με τη μεγαλύτερη νίκη της φετινής σεζόν.
Με μία απολαυστική, από πάσα άποψη, ανατροπή. Τη μεγαλύτερη ανατροπή των τελευταίων ετών, για την ακρίβεια, δεδομένης της κρισιμότητας του αποτελέσματος αλλά και των συνθηκών πρωταθλητισμού.
Οχι, η ενδεκάδα δεν ήταν ένα λάθος που διορθώθηκε. Ηταν μία ενδεκάδα εκτάκτου ανάγκης που έμοιαζε με μονόδρομο με τα δεδομένα που υπήρχαν στο τραπέζι. Ελειπαν ο Ινγκασον και ο Γέντβαϊ από την καρδιά της άμυνας, απουσίαζαν ο Αράο και ο Μαξίμοβιτς από τον πιο νευραλγικό χώρο του γηπέδου, τον άξονα της μεσαίας γραμμής, ο Τσέριν ήταν εμπύρετος πέντε μέρες και θα ήταν αδόκιμο να ξεκινούσε, ενώ και ο Τζούρισιτς ήταν μεταξύ των τιμωρημένων.
Το δίδυμο Σένκεφελντ-Πάλμερ Μπράουν ήταν μονόδρομος και στον πάγκο δεν υπήρχε άλλος στόπερ, ο Σιώπης και ο Σφιντέρσκι θα ήταν ασόβαρο για τα αποδυτήρια, και όχι μόνο, να ξεκινήσουν με μισή και μία προπόνηση, άρα τι ακριβώς συζητάμε.
Σε ατομικό επίπεδο έγιναν κραυγαλέα σφάλματα, αλλά στο άθλημα των λαθών που λέγεται ποδόσφαιρο είναι… λάθος να βλέπεις μεμονωμένα λάθη κι όχι τη μεγάλη εικόνα της ομάδας όταν θέλεις να αναλύσεις σωστά. Προφανώς ο Σένκεφελντ, για παράδειγμα, δεν είναι σε καλή κατάσταση και προβληματίζει ακόμα και για τέταρτη επιλογή, ξεκάθαρα ο Ζέκα δεν είναι ίδιος με την περίοδο της νιότης του, βετεράνος γαρ, αλλά δεν ήταν ατομικό το μείζον πρόβλημα του Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχρονο.
Η νοοτροπία όσων ξεκίνησαν και κατ’ επέκταση της ομάδας ήταν απαράδεκτη. Κι ήταν αυτή (η νοοτροπία) που άλλαξε άρδην στο δεύτερο ημίχρονο, μαζί με το τακτικό ρίσκο των επιλογών του Ρουί Βιτόρια που απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι ούτε φοβάται να πάρει άμεσα αποφάσεις ούτε είναι κανένας μαθητευόμενος μάγος σε συνθήκες πρωταθλητισμού.
Στην πνευματική διαχείριση του υλικού στην ανάπαυλα των ημιχρόνων, όταν τα αποδυτήρια έκαιγαν, πήρε άριστα. Ηταν όσο ψύχραιμος έπρεπε, είπε αυτά που έπρεπε και το… γύρισε με τα λόγια εμψύχωσης, αλλά και τις πράξεις του, στη σκακιέρα της τακτικής.
Ο Παναθηναϊκός μεταμορφώθηκε πνευματικά από γατάκι σε λιοντάρι που βρυχάται, με το τακτικό «κερασάκι» του 4-4-2 και τα κάθετα δίδυμα των Τσέριν-Ουναϊ και Ιωαννίδη-Σφιντέρσκι να… απογειώνουν το μείγμα από τη στιγμή που ο Πορτογάλος έριξε στη μάχη δύο παίκτες με επιθετικότητα, ένταση, πίεση και πολύ τρέξιμο.
Τόσο απολαυστικό και ολοκληρωτικό ημίχρονο είχαμε καιρό να δούμε από το τριφύλλι από πλευράς ποιοτικών συνδυασμών, κάθετου ποδοσφαίρου, πίεσης, άμεσων ανακτήσεων της μπάλας (repress) και πάθους για τη νίκη.
Οι πράσινοι πέτυχαν τρία γκολ σε 24 λεπτά και θα μπορούσαν εύκολα να σημειώσουν άλλα τρία σ’ ένα ημίχρονο εάν δεν κατέβαζε τα ρολά ένα παλικάρι από τα σπλάχνα του Παναθηναϊκού ο Νίκος Χριστογεώργος. Το ματς έκλεισε με 20 «πράσινες» τελικές, οι 10 στην εστία, με κατοχή της μπάλας 67% και με μία ποδοσφαιρική παράσταση για την οποία θα είναι ικανοποιημένος ακόμα κι ο «Στρατηγός», Μίμης Δομάζος, στη νέα του κατοικία στη γειτονιά των αγγέλων.
Σε ατομικό επίπεδο υπάρχουν κάποια πράγματα που… έβγαλαν μάτι. Ο Ουνάι με τη μπάλα στα πόδια είναι ο πιο ποιοτικός παίκτης του πρωταθλήματος και με διαφορά, ο Πελίστρι τελικά μάλλον έχει τα χαρακτηριστικά για να οργιάσει ακόμη κι όταν βρίσκεται στο αριστερό «φτερό».
Ο Τσέριν μπορεί άνετα να κάνει «παπάδες» ως 6άρι απέναντι σε κλειστές άμυνες, η ποιότητα του Τετέ είναι πολυτέλεια για τα ελληνικά δεδομένα, ο Σφιντέρσκι ίσως να μην είναι απλώς τίμιος, αλλά να αναδειχθεί σε λίρα εκατό, ειδικά όταν συνυπάρχει στην ενδεκάδα με τον Ιωαννίδη, τον δε Φώτη και τον Βαγιαννίδη, ας τους απολαύσουμε για όσo διάστημα θα δίνουν εγχώριες παραστάσεις. Διότι με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που διαθέτουν και μας παρουσιάζουν στο χορτάρι είναι θέμα χρόνου να μεταπηδήσουν σε top διεθνείς σκηνές.
