By
Ποδοσφαιρικά αν δει κανείς σφαιρικά την εικόνα, θα διαπιστώσει το αυτονόητο: Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν παίξει 6 ημίχρονα φέτος. Απ’ αυτά μόλις στο 1 ήταν καλύτεροι οι «ερυθρόλευκοι». Οι Πράσινοι λοιπόν πρέπει να αισθάνονται αδικημένοι απ’ την έλλειψη της ουσίας σε επίπεδο αποτελεσμάτων και συγκομιδής βαθμών.
Τα όσα έγιναν στο Φάληρο, πραγματικά δεν ξέρουμε γιατί σηκώνουν συζήτηση. Αντιλαμβανόμαστε φυσικά την ακολουθία των πραγμάτων. Ο Ολυμπιακός διαμαρτύρεται ασταμάτητα και θα συνεχίσει να το κάνει. Χωρίς λόγο. Διότι στον δικό τους… ΚΑΠ, υπάρχει άρθρο που προβλέπει την απαγόρευση καταλογισμού πέναλτι σε αντίπαλο που επισκέπτεται την έδρα τους, απαγόρευση αποβολής παίκτη τους σε ντέρμπι αιωνίων και φυσικά απαγόρευση μη καταλογισμού παράβασης αν ποδοσφαιριστής τους βρεθεί στο έδαφος.
Όταν κάποιος μεγαλώνει έτσι, δεν μπορείς να τον κακίσεις για τις τωρινές αντιδράσεις του. Οπότε απλά προχωράς και κοιτάς παρακάτω σε μια σεζόν που για τον Παναθηναϊκό συνεχίζεται «καυτή» με τρεις στόχους ορθάνοιχτους.
Σε ένα φάουλ-αποβολή, δεν έχουμε δει ποτέ τον αθλητή που δίνονται εις βάρος του – αν δεν υπάρχει παράβαση – να ζητά συγγνώμη. Ειδικά σε ντέρμπι. Ο Κάρλο πήρε πάνω του την ευθύνη για το πέναλτι. Του Ελ Κααμπί αν σφυριζόταν πέναλτι, τότε πραγματικά θα έπρεπε να τιμηθεί με το βραβείο «Αλέκος Αλεξανδρής» για το 2025. Βέβαια είμαστε στο πρωτάθλημα όπου ακόμη δεν έχουν πειστεί πως στο Αγρίνιο τους δόθηκε ανύπαρκτο πέναλτι. Άρα γιατί τώρα να περιμένουν κάτι λιγότερο;
Δεν είναι οι φωνές και οι διαιτητικές αποφάσεις. Είναι το ποιος φωνάζει. Εκεί σταματά κάθε κουβέντα και συνεχίζεις να σκέφτεσαι ποδοσφαιρικά. Με έναν αστερίσκο. Η διαιτησία ήταν κακή. Το VAR έσωσε τα προσχήματα. Απλά ο Σλοβένος είχε το σθένος να ελέγξει τις φάσεις και να δώσει αυτό που έγινε σε κάθε μία απ’ αυτές. Πάλι καλά δεν έπαθε… Σιδηρόπουλο.
Είδατε όμως τί ωραίο που είναι το ποδόσφαιρο, πόσο σασπένς έχει και πόσο δύσκολο είναι να νικήσει κάποιος σε ντέρμπι όταν δεν τον πάνε… σπρώχνοντας οι διαιτητές; Το πρόβλημα αυτό ήταν για τον Ολυμπιακό. Του έλειψαν πολύτιμες λύσεις όπως Παπουτσέλης, Παπαδάκος, Ευθυμιάδης, Καλόπουλος, μακρά η λίστα. Με δέκα παίκτες μπορείς να πάρεις αποτέλεσμα. Όταν παίζεις κόντρα σε τέτοιο «ρόστερ» είναι το δύσκολο.
Για τον Παναθηναϊκό το σημαντικό είναι πως έφυγε χωρίς να χάσει απ’ την έδρα του αιώνιου, ενώ το ματς δεν του πήγε καθόλου. Το ξεκίνημα των Πράσινων ήταν κακό και κυρίως πνευματικά λάθος. Σε μια αναμέτρηση που γνώριζαν πως ο Ολυμπιακός πρέπει να φορτσάρει στην αρχή γιατί μετά θα του είναι δύσκολο να διαχειριστεί την λιγότερη ενέργεια που είχε, μπήκαν αρκετά νωθρά.
Οι απειλές για τις δύο ομάδες ήταν μοιρασμένες ουσιαστικά, αν και του Ολυμπιακού ήταν κυρίως στατικές φάσεις. Έτσι σκόραρε, έτσι απείλησε κυρίως (χωρίς να μετράμε το οφσάιντ του Ελ Κααμπί). Ο Παναθηναϊκός στρωτά και ποδοσφαιρικά έβγαλε περισσότερες φάσεις. Ακόμη και στο διάστημα μετά το γκολ των γηπεδούχων μέχρι την αποβολή. Στο 11-11 δηλαδή.
Η εικόνα του ματς σε καμία περίπτωση δεν έδειξε ανωτερότητα του Ολυμπιακού. Σε κανένα σημείο, καθώς και στο αρχικό διάστημα δε δημιουργούσε φάσεις ουσιαστικά. Το γκολ ήρθε έτσι όπως ήρθε, με τον Κάρμο να… καβαλά τον Αράο και να έχει πάνω του δύο χέρια. Σκόραρε και αυτόματα άλλαξε τη ροή της αναμέτρησης γιατί οι «ερυθρόλευκοι» βολεύονται με το κλείνω χώρους και απειλώ στο transition.
Μπορούσε να νικήσει ο Παναθηναϊκός. Ίσως να μην μπορούσε, λόγω της απόδοσης που είχε. Ξαναλέμε, δεν ήταν καλοί οι Πράσινοι. Όταν όμως δεν είναι καλοί και δε χάνουν σε τέτοια ματς εκτός έδρας, τότε αντιλαμβανόμαστε πόσες πιθανότητες έχουν για τον τίτλο.
Από εδώ και πέρα μέχρι το τέλος της κανονικής διάρκειας, υπάρχει η δύσκολη έξοδος στην έδρα του Άρη. Τα υπόλοιπα ματς έχουν τεράστιο πρέπει νίκης. Την ίδια ώρα θα δίνουν ντέρμπι οι υπόλοιποι, απ’ τα οποία οι Πράσινοι ξεμπέρδεψαν.
Και κάτι ακόμη, επειδή ουδείς δίνει αυτό το ελαφρυντικό στους Πράσινους: Από τις 4 Ιανουαρίου έως τις 26 του ίδιου μήνα, έδωσαν τρία ντέρμπι πρωταθλήματος και ένα κυπέλλου. Δεν έχασαν κανένα, νίκησαν τα δύο και η μία ισοπαλία απ’ τις δύο ήταν στην έδρα του Ολυμπιακού, εκεί όπου λόγω Σερρών πήγαν με την πλάτη στον τοίχο αναφορικά με το ενδεχόμενο ήττας.
Θα ήταν θαύμα να έχει το Τριφύλλι ίδιο ακριβώς ρυθμό σε μια τέτοια σειρά αγώνων. Κάπου θα του έβγαιναν και λάθη και μια κακή απόδοση για ένα διάστημα, όχι για όλο το ματς. Η συγκομιδή σε αυτό το… πακέτο αγώνων, είναι το λιγότερο ικανοποιητική. Για μία φάση του Γιάρεμτσουκ και μια ολιγωρία στο φάουλ που έφερε το γκολ του Κάρμο, θα μιλούσαμε για το τέλειο.
Τώρα με την όρεξη να έχει ανοίξει για τα καλά, έχουμε πέντε μέρες για το τέλος των μεταγραφών. Ο χαφ που είναι ξεκάθαρο πως χρειάζεται η ομάδα και αν ο προπονητής ζητήσει κάτι άλλο, πρέπει να γίνουν πράξη. Μην καταλήξουμε πάλι στα δεν προλάβαμε και δεν βρήκαμε αυτό που ψάχναμε. Η ομάδα είναι στο δρόμο για αυτό που όλοι οι Παναθηναϊκοί περιμένουν τόσα χρόνια. Δεν πρέπει τίποτα να αφεθεί στην τύχη του.
Υ.Γ. Δηλώσεις μεστές, αψεγάδιαστες, σωστής νοοτροπίας. Ούτε το αποτέλεσμα άρεσε στην ομάδα, ούτε ο τρόπος που αγωνίστηκε. Μεγάλη υπόθεση να ξέρεις που θες να πας και κυρίως πώς πρέπει να πας. Γιατί έτσι καταλαβαίνεις τα… στραβοπατήματα, σε επίπεδο εμφάνισης.
Υ.Γ.1: Σεβόμαστε την απόφαση της ομάδας και του προπονητή και αυτοί ξέρουν τι έγινε με τον Ουναΐ. Ποδοσφαιρικά είναι τεράστια χαρά η επιστροφή του Μαροκινού. Ιδεατό να γίνει κάτι και να μείνει για χρόνια, ξαναλέμε όμως χωρίς να χρειάζονται ιδιαίτερες γκρίνιες γιατί δεν ξέρουμε όσα ξέρουν στην ομάδα.
Υ.Γ.2: Ο Τετέ δείχνει ντεφορμέ και είναι λογικό, το παιδί… τράβηξε κουπί για μισή σεζόν όχι παίξε γέλασε.
Comments