Πόρνη… ζωή!

Το άρθρο για τη χθεσινή μεγαλειώδη ανατροπή του Παναθηναϊκού επί τις Ζαλγκίρις, στο ΟΑΚΑ, έφτανε στο τέλος του και πετάχτηκε με τη… μία στον κάλαθο των αχρήστων. Καθώς για μία ακόμα φορά η ζωή έδειξε το… άσχημο πρόσωπό της. Έδειξε το πως μπορεί να σε στείλει από το ζενίθ στο ναδίρ και πως μπορεί να σου κλέψει το χαμόγελο από τα χείλη.

Δεν έχει καμία ιδιαίτερη σημασία αυτή τη στιγμή να αναφερθούμε στο τι έγινε χθες το βράδυ στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Αυτό μπορεί να γίνει και αύριο και μεθαύριο.

Δε χανόμαστε. Άλλωστε αυτός ο Παναθηναϊκός, ο πρωταθλητής Ευρώπης και Ελλάδας, είναι δεδομένο πως θα μας δώσει πολλές ευκαιρίες στο μέλλον να ασχοληθούμε με τα κατορθώματά του.

Σήμερα, δυστυχώς, ξημέρωσε μια πολύ δύσκολη ημέρα για την οικογένεια του Παναθηναϊκού. Για τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα. Ο Μίμης Δομάζος δεν τα κατάφερε και έφυγε από κοντά μας.

Ο «Στρατηγός» του Παναθηναϊκού και του ελληνικού ποδοσφαίρου έδωσε σαν πραγματικός άρχοντας, που ήταν, τον  μεγαλύτερο αγώνα της ζωής του αλλά ηττήθηκε. Όπως ήταν απόλυτα φυσιολογικό. Δε μπορούσε να γίνει αλλιώς.

Όμως, ακόμα και την ύστατη στιγμή που ο Μίμης Δομάζος έφτασε μια ανάσα από τον θάνατο, εκείνος αρνήθηκε να χάσει χωρίς να «παλέψει». Και πάλεψε σαν άντρας μέχρι το τέλος. Τις τελευταίες ημέρες έδωσε μια τιτάνια μάχη, αλλά αυτή τη μάχη, αυτόν τον συγκεκριμένο αγώνα δεν τον κέρδισε ποτέ κανείς. Και δε θα τον κερδίσει κανείς ποτέ.

Τον Μίμη Δομάζο δεν είχαν την ευτυχία να τον δω να παίζει. Ο Μίμης Δομάζος «υπηρέτησε» ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο. Υπηρέτησε έναν διαφορετικό αθλητισμό, σε μια τελείως διαφορετική κοινωνία. Σε έναν τελείως διαφορετικό κόσμο.

Τον Μίμη Δομάζο τον αγάπησα μέσα από τα μάτια του πατέρα μου. Από τις ιστορίες που μου έλεγε, από τον τρόπο που μίλαγε για εκείνον, από τον θαυμασμό που έτρεφε για ένα εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών στην ιστορία του αθλήματος στη χώρα μας. Και από τα ανεπανάληπτα κατορθώματά του με τη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος.

Πως μπορεί ένας φίλος του Παναθηναϊκού να μην αγαπήσει τον άνθρωπο που πάτησε πρώτος το χορτάρι του Γουέμπλει, στον ανεπανάληπτο τελικό του 1971; Τον άνθρωπο που πήρε από το χέρι τα υπόλοιπα ιερά «τέρατα» της ομάδας του τεράστιου Φέρεντς Πούσκας και την «οδήγησε» στη Γη της Επαγγελίας. Σε ένα ταξίδι μοναδικό και ανεπανάληπτο.

Όλες αυτές οι ιστορίες, όλες αυτές οι μνήμες, όλες αυτές οι στιγμές έκαναν ακόμα και εμάς (του φιλάθλους μιας άλλης, μακρινής γενιάς) να λέμε ότι είχαμε την τύχη να ζήσουμε λίγη από τη λάμψη του «Στρατηγού». Να συγκαταλέγουμε τον Δομάζο στους αγαπημένους μας παίκτες. Μαζί με τον Σαραβάκο, τον Βαζέχα, τον Ζαετς, τον Ρότσα και όλους τους άλλους που έγραψαν με χρυσά γράμματα τα ονόματά τους στην ιστορία του «τριφυλλιού» και έκαναν τον όνομα του Παναθηναϊκού να τραγουδιέται στα πέρατα και στα… πέταλα ολόκληρης της γης.

Στρατηγέ ευχαριστούμε για όλα…

ΥΓ: Αυτό που έκανε χθες η ομάδα του Εργκίν Αταμάν δεν ήταν απλά μια επική ανατροπή. Δεν ήταν μια νίκη που μόνο ο Παναθηναϊκός μπορεί να πετύχει. Ήταν πολλά περισσότερα. Και θα επανέλθουμε αύριο για να το αναλύσουμε.