By Ο Παναθηναϊκός τσέκαρε την πρόκριση στους 8 του Κυπέλλου Ελλάδας Betsson όχι μόνο όπως αναμένονταν, αλλά και όπως – σε γενικές γραμμές – θα ήθελε και πλέον μπαίνει σε μια σειρά παιχνιδιών που θα κρίνουν εν πολλοίς το δεύτερο μισό της σεζόν του.
Παιχνίδια σαν τον επαναληπτικό στο Κύπελλο Ελλάδας Betsson του Παναθηναϊκού με τον Ατρόμητο είναι παιχνίδια που διαολίζουν τους προπονητές. Που δεν τα θέλουν στη σκέψη τους, στο καλεντάρι της ομάδας τους. Παιχνίδια που κέρδος δεν καταγράφεται (σχεδόν) ποτέ, καθώς είναι αυτονόητο, έχει προγραφτεί μετά το αποτέλεσμα της πρώτης κιόλας αναμέτρησης.
Παιχνίδια “κρύα”. Και λόγω συνθηκών και λόγω γενικότερης αντιμετώπισης. Κανείς δεν τα μετράει, δεν τα υπολογίζει. Όλοι μένουν στο προηγούμενο – πόσο μάλλον όταν για τους “πράσινους” σηματοδότησε την πρώτη τους νίκη σε ντέρμπι μετά από οκτώ και βάλε μήνες και τους έφερε στη δεύτερη θέση της κατάταξης -, όλοι σκέφτονται το επόμενο, τα επόμενα.
Παιχνίδια που προεξοφλούν τη διεύρυνση ενός εντυπωσιακού σερί, παιχνίδια διαδικαστικά που έχουν ένα αυτονόητο “πρέπει”: να εξελιχτούν και να μετατραπούν, όντως, σε τέτοια. Δεν είναι εύκολο. Είναι όμως, και αυτό, ενδεικτικό. Για τον τρόπο που αντιδράει μια ομάδα, για το πως συμπεριφέρεται, για τις συγκρίσεις που τόσο πολύ (άπαντες) υπολογίζουν και μετράνε.
Οι Κυπελλούχοι Ελλάδας το έκαναν. Γρήγορο πρώτο γκολ, δεύτερο πριν βγει το ημίχρονο, καμία αμφισβήτηση. Και το έκαναν, σε αυτό το διάστημα, με εικόνες και συμπεριφορές που βγάζουν τα διαβόλια και τα τριβόλια από το κεφάλι του προπονητή. Όχι μόνο για παιχνίδια σαν το αποψινό, αλλά γενικά.
Γιατί, για παράδειγμα, θα δει τον κάπτεν Μπακασέτα να τρέχει να καλύψει, ακόμη και με το συνολικό σκορ στο 4-1, τον παίκτη του σε μια κόντρα (ενός και μόνο αντιπάλου του αρχηγού της Εθνικής…) του Ατρόμητου, κάνοντας σπριντ μισού γηπέδου.
Γιατί για παράδειγμα, θα δει έναν δεδομένων χαρακτηριστικών επιθετικό, τον Γερεμέγεφ, να προσπαθεί – και εν μέρει να καταφέρνει – να λειτουργήσει με τρόπο που ανάλογο του βασικού, του σημείου αναφοράς του Παναθηναϊκού, του Ιωαννίδη.
Ακόμη ακόμη γιατί θα δει να υπηρετείται το δόγμα του προηγούμενου τεχνικού, του άμεσου transition, να εφαρμόζεται και να λειτουργεί για δεύτερο στη σειρά ενενηντάλεπτο. Και αν στο ντέρμπι της περασμένης Κυριακής με τον ΠΑΟΚ ήταν εμφανώς στόχος και τακτική επιδίωξη, απόψε ήταν, ξεκάθαρα – συνεκτιμώντας και τον χαρακτήρα της αναμέτρησης, αλλά και την ενδεκάδα που παρέταξε ο Πορτογάλος προπονητής – επιπλέον προπονητική ύλη, έξτρα δουλειά σε συνθήκες αγώνα.
Χωρίς, όπως στην εποχή Αλόνσο, να “χτυπάει” στο μάτι. Χωρίς να είναι εμμονικό, αυτοσκοπός, αλλά ενταγμένο σε μια λογική και σκοπιμότητα ροής και διαβάσματος παιχνιδιού. Και έτσι, να είναι και εκ νέου αποτελεσματικό.
Έτσι άλλωστε ήρθε, ουσιαστικά, το πρώτο γκολ, νωρίς, με την κίνηση του Πελίστρι στον (αγαπημένο του) χώρο και την άμεση πάσα από τον Μπακασέτα. Τέτοιες, άμεσες μεταβιβάσεις, δεν έψαξε μόνο ο αρχηγός των “πρασίνων”, αλλά όλοι ανεξαιρέτως οι παραστάτες του στη μεσαία γραμμή, αλλά και αυτοί που κάλυπταν τα πίσω μέτρα.
Το πετράδακι και ο τραυματισμός του Γέντβαϊ
Ο λόγος που αυτά τα παιχνίδια τα σκέφτονται παραπανίσια από την κοινή εκτίμηση οι προπονητές, ειδικά σε παράδειγμα όπως του Παναθηναϊκού, είναι γιατί καλούνται να συνεχίσουν την… οδήγηση, με τσίτα γκάζι, χωρίς παραστρατήματα. Όχι, οι «πράσινοι» απέχουν πολύ από το να… τελικιάσουν, αλλά είναι προφανές πως πλέον δεν έχουν καμία σχέση με την ομάδα του πρώτου τρίτου της σεζόν.
Ρολάρουν. Και ανεβάζουν, συνεχώς, ταχύτητα. Ένα πετραδάκι λοιπόν σε τέτοια… χιλιόμετρα, μπορεί να κάνει ζημιά. Ο Ατρόμητος, αλήθεια είναι, δεν μπόρεσε να βάλει κανένα. Ούτε καν με τη μείωση στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου. Εκεί άλλωστε φάνηκε πως εξαντλήθηκαν οι Περιστεριώτες και σε μια, απλώς και μόνο, πιο δραστήρια αντιμετώπιση της αναμέτρησης, η οποία ενισχύθηκε και από το απολύτως αναμενόμενο κατέβασμα και “σβήσιμο” στο ρελαντί των γηπεδούχων.
Τα προσεχώς άλλωστε είναι άμεσα. Και, δικαιολογημένα, σημαντικότερα. Αλλά ακόμη και αυτό το κατέβασμα, αξιοποιήθηκε από τον Βιτόρια, ο οποίος δεν δίστασε να δημοσιοποιήσει ότι η εικόνα του δεύτερου ημιχρόνου δεν του άρεσε. Δεν το συνηθίζει. Ζήτημα να το έχει κάνει ξανά στην εν Ελλάδι θητεία του.
Και ότι το έκανε σε ένα τέτοιο παιχνίδι, αυτών των συνθηκών, σε παιχνίδι που ο Παναθηναϊκός είχε ικανοποιήσει όλα τα ζητούμενα (του), δείχνει – και αυτό – νοοτροπία, αντίληψη, σκοπιμότητα.
Η πορεία των “πράσινων” λοιπόν συνεχίστηκε χωρίς στραβοτιμονιές. Σε τέτοιο πλαίσιο, ακόμη και για τα δυσάρεστα που προκύπτουν, δημιουργείται η εμπιστοσύνη πως μπορούν να ξεπεραστούν. Οκτώ αλλαγές έκανε ο Πορτογάλος προπονητής σε σχέση με την ενδεκάδα του ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Οι δύο που έμειναν απείραχτοι είναι αυτοί που λόγω τιμωρίας δεν θα αγωνιστούν στις Σέρρες την Κυριακή, Μπακασέτας και Μλαντένοβιτς.
Και αυτοί, υπό συνθήκες κανονικότητας, θα ήταν οι μόνοι. Ο τρίτος όμως, ο Γέντβαϊ, δεν γίνονταν να μείνει εκτός, γιατί πολύ απλά ο μόνος που μπορούσε να τον αντικαταστήσει είχε να πατήσει χορτάρι 16 μήνες.
Ο τραυματισμός όμως του Κροάτη, ανέδειξε το τι μπορεί να συμβεί ανά πάσα ώρα και στιγμή. Και το ποδόσφαιρο, ανεξαρτήτως ταχυτήτων, πάντα βρίσκει τον τρόπο να αναδεικνύει την πραγματικότητα. Το προφανές αντίβαρο για τον Παναθηναϊκό είναι πως βρήκε λεπτά ο Πάλμερ Μπράουν και το κυριότερο είναι πως ξημερώνει 9 Ιανουαρίου.
Υπάρχει δηλαδή χρόνος αρκετός, ηρεμία μπόλικη και συνθήκη, αγωνιστικά, εξαιρετική, ώστε να επαναξιολογηθούν – αν και εφόσον κριθεί – δεδομένα και καταστάσεις.
Ειδικά συνεκτιμώντας πως στο (έτσι κι αλλιώς γεμάτο και ασταμάτητο) αγωνιστικό πρόγραμμα άλλωστε του επόμενου ενάμιση μήνα προστέθηκαν δύο ακόμη παιχνίδια. Και όχι όποια κι όποια, όχι σαν το αποψινό. Ντέρμπι, crashtest, χαρακτήρα, δυναμικής και προοπτικής σε προημιτελικά Κυπέλλου, κόντρα στον Ολυμπιακό.
