By Η μεγαλειώδης παρουσία του Κέντρικ Ναν στο ματς με την Αρμάνι, η «statement» εμφάνιση του Παναθηναϊκού ύστερα από πολύ καιρό και η άμυνα που… επιτέλους εμφανίστηκε.
Πραγματικά. Τι άλλο να ειπωθεί και τι άλλο να γραφτεί για τον Κέντρικ Ναν.
Θα πω μονάχα ένα πράγμα. Είμαστε τυχεροί που ζούμε, απολαμβάνουμε (και εμείς οι δημοσιογράφοι καλύπτουμε) την εποχή του. Σίγουρα κανείς δεν περίμενε πριν από έναν χρόνο ότι αυτή τη στιγμή ο Αμερικανός γκαρντ θα έμπαινε στην εξίσωση ως ένας από τους καλύτερους ξένους (αν όχι ο καλύτερος βάσει ταλέντου και αποτελεσμάτων) που έχει αγωνιστεί στην Ελλάδα και έχει φορέσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού.
Κι όμως. Στα δικά μου μάτια πρέπει να βρίσκεται στην κουβέντα για τον καλύτερο. Αυτά ωστόσο δεν θα μας απασχολήσουν σήμερα, αλλά τα επόμενα χρόνια. Προς το παρόν εξετάζουμε τα επιτεύγματά του, τα οποία αφήνουν την μπασκετική Ευρώπη με το στόμα ανοικτό. Έχω πιάσει και τον εαυτό μου να λέει ‘μα καλά, τι κάνει ο άνθρωπος;’ «Άνθρωπος» τρόπος του λέγειν γιατί ο Κέντρικ Ναν μάλλον μας έχει έρθει από άλλον πλανήτη.
Πολύ απλά, αυτά που κάνει ΔΕΝ υπάρχουν. Και δυσκολεύομαι πολύ να βρω έναν ξένο στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ ο οποίος να σκοράρει με τόσο μεγάλη ευχέρεια και να κάνει το δύσκολο να φαίνεται εύκολο. Ειδικά όπως είναι το μπάσκετ τη σημερινή εποχή, με τις άμυνες που υπάρχουν και με τις ταχύτητες στις οποίες παίζεται. Αυτή η εναλλαγή κατεύθυνσης με τη μπάλα στα χέρια, οι σταυρωτές ντρίπλες, το απότομο σταμάτημα, το άχαστο mid range και φυσικά το τρίποντο. Σκοράρει με όλους τους τρόπους. Και σκοράρει με συνέπεια. Ακόμα και απέναντι σε πολύ δύσκολες άμυνες. Ακόμα και αν χρειάζεται (ενίοτε) να «δημιουργεί» εκείνος για τον εαυτό του.
Η χαρά του παιχνιδιού
Θεωρώ ότι ο Κέντρικ Ναν είναι η χαρά του παιχνιδιού! Είναι ο παίκτης που ΚΑΘΕ προπονητής θα τον ήθελε στο ρόστερ του. Οποιαδήποτε φιλοσοφία και αν έχει. Οποιαδήποτε και αν είναι το στυλ παιχνιδιού που προτιμάει. Όταν υπάρχει ο Κέντρικ Ναν στο ρόστερ, αυτομάτως ο κάθε προπονητής θα πρέπει να προσαρμόζεται πάνω του. Και πιστέψτε με. Μόνο ασπροπρόσωπο θα τον βγάζει, όπως βγάζει φυσικά και τον Εργκίν Αταμάν. Αυτές τις ημέρες μάθαμε και κάτι ακόμα.
Όταν θυμώνει και νιώθει αδικημένος είναι ικανός να παρασύρει τους πάντες και τα πάντα στο «διάβα» του. Όπως και έκανε στο ματς με την Αρμάνι. Βασικά ήταν άτυχη η ιταλική ομάδα καθώς βρέθηκε στο δρόμο του, αμέσως μετά την τιμωρία του. Δεν είχε αγωνιστεί κόντρα στην Εφές, ο Παναθηναϊκός είχε γνωρίσει βαριά ήττα, ο ίδιος είχε συσσωρεύσει ενέργεια, θυμό και δυνάμεις και παράλληλα θέλησε κάπου να «ξεσπάσει». Ε και η δύσμοιρη Αρμάνι πλήρωσε τα σπασμένα της Euroleague που τον είχε τιμωρήσει με αποκλεισμό ενός αγώνα.
Σκόραρε κατά βούληση, έφτασε τους 39 πόντους «σπάζοντας» το ρεκόρ καριέρας που είχε κάνει ο ίδιος πριν από δύο εβδομάδες κόντρα στην Μπαρτσελόνα (29π.) και έδειξε να βρίσκεται σε δαιμονιώδη κατάσταση. Υποτίθεται ότι είχε πρόβλημα στον αστράγαλο. Φανταστείτε να μην είχε χτυπήσει στο Λαύριο και να είχε κάνει και προπόνηση την παραμονή του αγώνα. Βασικά τα προβλήματα στους αστραγάλους τα απέκτησαν οι Ρίτσι και Σιλντς οι οποίοι τους «διέλυσαν» θέλοντας (ανεπιτυχώς) να μαρκάρουν τον Ναν.
Βέβαια στο τέλος αγχώθηκε. Ήθελε να «γράψει» 40+ πόντους με αποτέλεσμα, κι ενώ το ματς είχε κριθεί προ πολλού, να πάρει βιαστικά σουτ και όχι με τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση όσο σούταρε στο πρώτο δεκάλεπτο με τα 7/8 τρίποντα. Ε, όταν «χαλάει» το μυαλό, χάνεται και το μομέντουμ. Και όσο και αν το προσπάθησε ο Αμερικανός, δεν το κατάφερε. Δεν πειράζει. Καλύτερα. Να αποκτήσει κίνητρο για το επόμενο. Γιατί πιστέψτε με. Θα του «τριβελίζει» το μυαλό. Το έχει στόχο. Και αν θέλετε την άποψή μου, θεωρώ ότι κάποια στιγμή (δεν ξέρω αν θα είναι με την Μπασκόνια την Πέμπτη 19/12) θα το πετύχει…
Καλαϊτζάκης, η επιτομή του «hard worker»
Βέβαια (και για να επιστρέψω στο ματς με την Αρμάνι) για να φτάσει στο σημείο ο Ναν να βρει τα σουτ που ήθελε και να πετύχει τους πόντους που επιζητούσε, έπαιξαν ρόλο και άλλα πράγματα. Με πρώτο και καλύτερο τον άμυνα! Θυμάστε που σας είχα γράψει μετά το ματς με την Εφές ότι στα πέντε ματς που είχαν προηγηθεί (τέσσερις ήττες και μία νίκη) ο μέσος όρος που δεχόταν πόντους ο Παναθηναϊκός ήταν 89.6;
Την Αρμάνι των 88.5 πόντων κατά μέσο όρο πριν από την αναμέτρηση το ΟΑΚΑ, την «κατέβασε» στους 74 πόντους! Δηλαδή μιλάμε για -14.1 πόντους. Και αν δεν είναι αυτό πρόοδος, τότε τι είναι; Μένει να δούμε -και αυτό είναι και το μεγαλύτερο ζητούμενο- εάν θα υπάρξει σταθερότητα και συνέχεια. Να μην είναι ένα αμυντικό «πυροτέχνημα» αλλά οι βάσεις που έπρεπε να μπουν εδώ και πολύ καιρό.
Και εδώ θα έλεγα ότι εμμέσως πλην σαφώς ο Αταμάν παραδέχθηκε το λάθος του. Όχι στους άλλους. Μόνο στον εαυτό του. Και αφορούσε τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη. Πόσες και πόσες φορές δεν έχει τύχει να συζητήσετε και εσείς στις παρέες σας για τον διεθνή γκαρντ/φόργουορντ εκφράζοντας την απορία για τον Τούρκο προπονητή “μα γιατί δεν τον βάζει;” Ειδικά από τη στιγμή που η άμυνα ήταν η «μαύρη τρύπα» του Παναθηναϊκού τη φετινή σεζόν και αντιστρόφως ανάλογη από τα όσα είχε παρουσιάσει η ομάδα πέρυσι.
Ξέρετε, διαβάζω δεξιά και αριστερά ή ακόμα και σε κουβέντες με φίλους (ακόμα και προπονητές) για το γεγονός ότι δεν παίζουν οι Έλληνες στις ομάδες τους. Γιατί δεν παίζουν; Γιατί οι ξένοι που βρίσκονται μπροστά τους μπορεί να είναι (που τις περισσότερες φορές είναι) καλύτεροι. Γιατί είναι καλύτεροι; Γιατί πολλοί Έλληνες δεν δουλεύουν όπως θα έπρεπε ή δεν αποδέχονται τον ρόλο τους. Εκτός και αν μιλάμε για τον Καλαϊτζάκη, ο οποίος επιβεβαιώνει μέχρι κεραίας το γνωμικό «hard work pays off», έχει αποδεχθεί (και με το παραπάνω) τον ρόλο του και απλά περιμένει τις ευκαιρίες του. Και πιστέψτε με. Ολοένα και θα έχει περισσότερες και θα γίνεται πιο ενεργό κομμάτι του rotation.
Ζητούμενο η διάρκεια
Και βγάζω το καπέλο στον Αταμάν, ο οποίος απέδειξε ξεκάθαρα ένα πράγμα: Θέλει να κερδίζει. Τελεία και παύλα. Και δεν τον νοιάζει αν στο παρκέ είναι ο Ναν, ο Σλούκας και ο Λεσόρ ή ο Καλαϊτζάκης, ο Μωραΐτης και ο Σαμοντούροβ. Έκρινε ότι έπρεπε να γίνουν δραστικές αλλαγές στην άμυνα και ξεκίνησε το ματς έχοντας στην πεντάδα τους Καλαϊτζάκη, Γκραντ και Χουάντσο. Και οι τρεις έχουν ως δυνατό σημείο τους την άμυνα. Να υπενθυμίσω τι έγινε; Σερί 14-0 στο ξεκίνημα του αγώνα και πρόωρη επιστροφή της Αρμάνι στο Μιλάνο.
Μιας και ανέφερα το ξεκίνημα. Από την πρώτη (στην κυριολεξία από την πρώτη) άμυνα μπορούσε να καταλάβει κάποιος τα όσα θα επακολουθούσαν. Ο Καλαϊτζάκης έβγαλε την άμυνα αναγκάζοντας τον Νίκολα Μίροτιτς σε λάθος, το ΟΑΚΑ σηκώθηκε στο πόδι βλέποντας «ότι κάτι πάει να γίνει απόψε» and the rest is history. Η Αρμάνι σημείωσε το πρώτο της καλάθι στα 05:58 πριν από το τέλος του α’ δεκαλέπτου, έχοντας εγκλωβιστεί από τη μοναδική άμυνα του «τριφυλλιού» και ήταν ήδη πολύ αργά για οποιαδήποτε αντίδραση.
Και όταν «βγαίνουν» οι άμυνες, αυτομάτως έρχεται και το εύκολο καλάθι στην επίθεση. Αυτά είναι αλληλένδετα. Αυτά είναι τα στοιχεία που «εκτόξευσαν» και τον Παναθηναϊκό (συνολικά) πέρυσι. Μου άρεσε το γεγονός ότι η μπάλα περνούσε σχεδόν πάντα από το «ζωγραφιστό». Είτε στα χέρια του Λεσόρ, είτε και στα χέρια του Γιούρτσεβεν. Πολύ πιο συνετοί στις κινήσεις τους. Είδαν γήπεδο και πρόσφεραν πέντε από τις 26 ασίστ. Για σέντερ είναι ικανοποιητικός αριθμός «παίζοντας» εξαιρετικά το «έξω-μέσα» στην πάσα.
Μου άρεσε επίσης ότι επέστρεψαν στα καλά ματς δύο παίκτες. Ο «λίρα εκατό» Τζέριαν Γκραντ ο οποίος μετά 0/9 σουτ στην Πόλη, πάτησε γκάζι στο Λαύριο και το κράτησε… πατημένο απέναντι στην Αρμάνι με 12 πόντους, 8 ασίστ, 3 κλεψίματα και εξαιρετικές άμυνες. Κοινώς ο… γνωστός Γκραντ, τον οποίο (η αλήθεια είναι) ψάχναμε εδώ και 30-40 ημέρες.
Επίσης ο Ντίνος Μήτογλου. Αυτόν και αν έχει ανάγκη ο Παναθηναϊκός. Ναι μεν έχει ανέβει πολύ φέτος ο Χουάντσο αλλά ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Και ο καλός Μήτογλου είναι υπεραπαραίτητος για τον Παναθηναϊκό. Είχε πολύ καλη παρουσία σε άμυνα και επίθεση, βοήθησε πάνω στον Μίροτιτς και άφησε θετικότατο πρόσημο.
Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών ενόψει της συνέχειας; Η διάρκεια. Η συνέπεια. Αν και εφόσον ο Παναθηναϊκός καταφέρει να δημιουργήσει μια σταθερότητα στην απόδοσή του (δεν λέω σώνει και καλά να φέρνει πάντα αποτελέσματα αλλά να παρουσιάζει καλό πρόσωπο) τότε θα αρχίσει να περπατάει στα ίδια, περσινά, μονοπάτια. Να μην είναι η ματσάρα κόντρα στην Αρμάνι μια παρένθεση αλλά η αφετηρία για την μεγάλη αντεπίθεση. Το ματς με την Μπασκόνια είναι σε λίγες ώρες. Εκεί θα φανεί κατά πόσο γύρισε το «τσιπάκι» ή αν θα υπάρχει πισωγύρισμα…
ΥΓ: Θεωρώ ότι ο Αταμάν σε μια ατάκα αποτύπωσε το πως σκέφτεται καθώς εξέφρασε την απορία του για τον πανικό που είχε προκληθεί μετά το 1-4 στα πέντε τελευταία ματς της Euroleague. Όσοι είναι έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια (ξέρουν να) λένε. Το θέμα είναι τι λέει ο προπονητής και τι πραγματικά ισχύει… Και ο προπονητής δεν αποκλίνει καθόλου των στόχων του.
ΥΓ2: Πόσο, μα πόσο, όμορφη εικόνα να τελειώνει το ματς, ο Ναν να έχει πετύχει 39 πόντους αλλά όλοι οι παίκτες να τρέχουν να αγκαλιάσουν και να αποθεώσουν τον 19χρονο Σαμοντούροβ για τις δύο σερί τάπες σε Γκιλεσπι και Φλακαντόρι.
ΥΓ3: Πραγματικά απίστευτη η είδηση για τον θάνατο του Γιάνις Τίμα…
Comments