By Η σοβαρότητα του Παναθηναϊκού στο ματς με την TNS το οποίο μετέτρεψε σε… τυπική διαδικασία μέσα απ’ τη σωστή προσέγγιση του ίδιου του Ρουί Βιτόρια και η “προσομοίωση” ενόψει της δύσκολης εκκίνησης και του συμπιεσμένου προγράμματος του 2025.
Το να κερδίζεις (σχετικά) “σβηστά”, παίζοντας όσο… χρειαζόταν, μία ομάδα της (χαμηλής) δυναμικότητας των Δε Νιού Σέιντς, ασφαλώς και δεν αποτελεί σημείο αναφοράς για τα… βιβλία της “πράσινης” Ιστορίας.
Η μοναδική αναφορά που θα χρειαζόταν να γίνει για τον (ποδοσφαιρικό) ιστορικό του μέλλοντος απ’ το συγκεκριμένο παιχνίδι, ήταν το γεγονός πως -επιτέλους- έσπασε έπειτα από 15 χρόνια κι αυτό το αρνητικό σερί, στα όρια της… κατάρας με την απουσία διπλού του “τριφυλλιού” σε φάση ομίλων ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Aπό εκείνο το ισχνό, αλλά πολύτιμο 1-0 επί της Στουρμ Γκρατς, τον Νοέμβρη του 2009 που σφράγισε τότε την παρουσία του Παναθηναϊκού στους “32” του Europa League, πριν απ’ τα μεγάλα ματς με τη Ρόμα του Φραντσέσκο Τότι και των λοιπών αστεριών της εποχής.
Παραήταν μεγάλο το διάστημα και “βαρύ” το συγκεκριμένο σερί, που θα έπρεπε να έχει σπάσει πολύ νωρίτερα, σε προηγούμενες ευρώ-παρουσίες του Παναθηναϊκού, αλλά και φέτος στην Μπάνια Λούκα ή στην Στοκχόλμη. Ήρθε τώρα, στο μεσαιωνικό Σριούσμπερι απέναντι σε μία ομάδα η οποία έγινε η πρώτη στην Ιστορία της χώρας της που μπήκε σε Group Phase (ή League Phase, έτσι όπως μετονομάστηκε η φάση των ομίλων) ευρωπαϊκής διοργάνωσης κι έγινε με τον τρόπο που έπρεπε. Απλά, πειστικά κι αποτελεσματικά!
Χωρίς ψυχοβγαλτικά φινάλε, χωρίς να χρειαστεί να “τεντώσει” όλη η ομάδα και το ρόστερ της και να ακροβατήσει μέχρι το τελικό σφύριγμα του Φινλανδού ρέφερι. Κι αν για ορισμένους αυτό το διπλό προκαλεί διαθέσεις του άλλου άκρου και της λογικής “ε, οκέι, δεν ήταν και τίποτα… σπουδαίο, απέναντι σε ομάδα με πολύ χαμηλό… ταβάνι έγινε“, μπορώ να θυμηθώ πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις κι αντίστοιχους αντιπάλους, τόσο για τον Παναθηναϊκό, όσο και για άλλες ελληνικές ομάδες που το… ταβάνι έπεσε εντέλει και τους/τις “πλάκωσε”.
Κι αυτό “κατάκτηση” είναι μετά από τόσες “πληγές”
Μετά από μία τόσο δύσκολη (απ’ όλες τις απόψεις) εκκίνηση στη σεζόν, το να μπορεί πλέον ο Παναθηναϊκός να μετατρέπει τέτοιου είδους αγώνες σε ματς που τα κόβει και τα ράβει όπως θέλει εκείνος στον αγωνιστικό χώρο, αν μη τι άλλο είναι μία μικρή “κατάκτηση”.
Ξαναγράφω, έτσι όπως ξεκίνησε η χρονιά κι όλα όσα χρειάστηκε να ζήσει αγωνιστικά ο Παναθηναϊκός σαν οργανισμός, δημιουργώντας πολλών ειδών “πληγές” στο κορμί του.
Όλο αυτό το “προβληματικό” φαίνεται πλέον πως κλειδώθηκε καλά σε ένα ντουλάπι από τον κόουτς Ρουί Βιτόρια, ο οποίος έχει αρχίσει εδώ κι εβδομάδες να (ξανα)βάζει τον Παναθηναϊκό στο μονοπάτι της κανονικότητας. Κι αγωνιστικά και πνευματικά και πάνω απ’ όλα λειτουργικά.
Το “τριφύλλι” δεν έχει πια καμία σχέση με την ομάδα που αγκομαχούσε ακόμη και στο να κάνει τα… βασικά μέσα στον αγωνιστικό χώρο κι έφτανε να πνίγεται σε μια κουταλιά νερό.
Έχει πλάνο που ξέρουν και κατανοούν πολύ καλά οι παίκτες όσον αφορά το πως θα πρέπει να το υπηρετήσουν (όποιοι κι αν είναι κάθε φορά στην ενδεκάδα), έχει αποκτήσει αυτοματισμούς και σωστή τακτική συμπεριφορά μέσα στον αγωνιστικό χώρο, εκτελεί εξαιρετικά στοχευμένα ζητούμενα κι οδηγίες του προπονητή και το κυριότερο: Έχει πάρα πολλά περιθώρια στο να γίνει -όλο αυτό που βλέπουμε εδώ και λίγες εβδομάδες- πολύ, πολύ καλύτερο.
“Αφεντικό” του ματς μέσα κι απ’ το καλό σκάουτινγκ
Ο Παναθηναϊκός μπήκε με περισσή σοβαρότητα στο γήπεδο απέναντι στους σκληροτράχηλους κι όχι και τόσο… τεχνίτες με την μπάλα στα πόδια Ουαλούς και με διάθεση να γίνει από νωρίς το “αφεντικό” στο ματς. Έκλεβε διαρκώς μπάλες πιέζοντας σωστά, χτύπησε αλύπητα τα άκρα της άμυνας των Δε Νιού Σέιντς έχοντας εντοπίσει μέσω της ανάλυσης και του σκάουτινγκ πως εκεί είναι και η μεγαλύτερη “αδυναμία” των Ουαλών (το 80% των τερμάτων τους τα έχουν δεχθεί απ’ τα άκρα της άμυνας) και είχε και τα δύο δίδυμά του στα “φτερά” (Βαγιαννίδης-Τετέ, Μλαντένοβιτς-Τζούριτσιτς) σε πολύ καλό βράδυ.
Στο 11’ και στο 14’ οι πλαγιοκοπήσεις του “Μλάντε” δεν έφεραν το γκολ. Ήρθε στο αμέσως επόμενο λεπτό (15’) από άλλη μία τρομερή συνεργασία του “Βάγια” με τον Βραζιλιάνο και την επιμονή του Τζούριτσιτς, ο οποίος εκτέλεσε δύο φορές σε… πρώτο χρόνο. Την πρώτη το έβγαλε ο Ρόμπερτς, τη δεύτερη δεν μπορούσε να μην μπει το γκολ.
Το ένα και μοναδικό “λάθος” των “πράσινων”
Τι έκανε “λάθος” ο Παναθηναϊκός σ’ αυτό το ματς; Το γεγονός ότι μετά το 0-1 για περίπου ένα 20λεπτο “κάθισε” λίγο παραπάνω στην ασφάλεια του προβαδίσματος και δεν πήγε να το τελειώσει το παιχνίδι πριν απ’ το ημίχρονο. Αυτό δηλαδή που συνέβη και με την Μπόρατς και με την Τζουργκάρντεν και το πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά στην εξέλιξη των αγώνων και στο τελικό αποτέλεσμά τους…
Ευτυχώς τούτη τη φορά, δασκαλεμένοι προφανώς απ’ τα λάθη τους στα προηγούμενα δύο εκτός έδρας παιχνίδια οι “πράσινοι” δεν μπήκαν… χαλαροί στο δεύτερο μέρος. Πάτησαν ξανά λίγο το… γκάζι, έχασαν 1-2 ευκαιρίες και στο 60’ κέρδισαν με τον σταθερά εξαιρετικό “Τζούρι” το πέναλτι που μετέτρεψε σε γκολ και ο Ιωαννίδης, ξαναβρίσκοντας τη σύνδεσή του με τα αντίπαλα δίχτυα μετά από 3,5 μήνες.
Μία… προσομοίωση για την εκκίνηση του 2025
Ότι καλύτερο για να βγάλει κι άλλα αγωνιστικά κέρδη η βραδιά. Και να πάει μετά κι ο Βιτόρια πολύ πιο ήρεμος σε ένα (νέο) μικρό άνοιγμα του rotation, για να μοιραστεί λίγο ο χρόνος και οι “ανάσες, καθότι την Παρασκευή (13/12) το μεσημέρι έχει ταξίδι επιστροφής συνολικής διάρκειας άνω των 5 ωρών, αποφόρτιση, μία προπόνηση και μεσημέρι Σαββάτου (14/12) αναχώρηση για τη Λιβαδειά…
Σε μία πρώτη προσομοίωση του τρομερά συμπιεσμένου κι απαιτητικού (γεμάτο από ντέρμπι) προγράμματος που περιμένει τους “πράσινους” τις πρώτες 6 εβδομάδες του 2025. Αυτό όμως αφορά το μετά… Το “τώρα” απαιτεί σβήσιμο των TNS από τον σκληρό δίσκο όλων των παικτών και εισαγωγή των data του αγώνα με τον Λεβαδειακό…
Comments