Το… άγγιγμα του Βιτόρια

Η βελτιωμένη εικόνα των «πρασίνων» έχει την υπογραφή του Βιτόρια – αγωνιστικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά.

Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να κάνει ο Παναθηναϊκός διπλό σε ευρωπαϊκό όμιλο. Και επιτέλους το έκανε. Χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός για να κερδίσει ο Παναθηναϊκός με ένα άνετο 2-0, για να βάλει περισσότερα από ένα γκολ, να μην αγχωθεί, να μην λαχταρήσει, να μην κινδυνεύσει ξανά με απώλεια στο τέλος.
Έγινε και αυτό. Και είχαμε από τον Αύγουστο να δούμε τον Ιωαννίδη να πανηγυρίζει γκολ. Και αυτό έγινε. Γενικά έγιναν ένα σωρό σωστά πράγματα στον Παναθηναϊκό, έστω κι αν έπρεπε να φτάσουμε μέσα Δεκέμβρη – αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ – και όλο αυτό φέρει την υπογραφή του Ρουί Βιτόρια, υπό την καθοδήγηση του οποίου η ομάδα τρέχει ένα σερί με καλά αποτελέσματα, βελτιωμένη εικόνα και παίκτες που βρίσκουν το ρόλο τους.

Οι «The New Saints» μπορεί να ακούγονται σαν βρετανική boy-band, μπορεί να είναι παγκοσμίως άγνωστη ομάδα, αλλά η εικόνα τους ως τώρα στο Conference ήταν αξιοπρεπέστατη.

Ούτε γιόμες, ούτε σέντρες – καμινάδες, ούτε σκληρά φάουλ και παλιακό βρετανικό στυλ παιχνιδιού. Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά δεν είναι και ομάδα της πλάκας – οι «πράσινοι» ήταν σοβαροί και έκαναν τα πράγματα να κυλήσουν ήρεμα.

Διότι ούτε στη Μπάνια Λούκα ο Παναθηναϊκός βρήκε κανένα μεγαθήριο απέναντί του, αλλά δεν κέρδισε. Και ούτε στη Σουηδία βρήκε καμία υπερομάδα στο χορτάρι, αλλά έχασε. Άρα, η διαφορά ήταν η προσέγγιση του Παναθηναϊκού στο ματς αυτό και όχι ο αντίπαλος.

Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει

Ο Ρουί Βιτόρια, άφησε κατά μέρους το ατέλειωτο rotation και λίγες μέρες μετά τη νίκη στη Τρίπολη, κατέβασε την ίδια 11άδα, με μια μόνο αλλαγή, αυτή του Σένκεφελντ αντί του Γέντβαϊ.

Διότι μέτρησε από τη μια την κούραση και από την άλλη το γεγονός ότι η 11άδα εκείνη έδειχνε να έχει «χημεία», ρυθμό, καλές συνεργασίες και ομοιογένεια. Τα έβαλε στη ζυγαριά και η ομοιογένεια κέρδισε την κούραση, προκειμένου ο Παναθηναϊκός να πάρει ένα τρίποντο που είχε απόλυτη ανάγκη, ώστε να έχει ελπίδες να συνεχίσει στην Ευρώπη.

Διότι καλά τα τρεξίματα και τα υψηλά επίπεδα ενέργειας, αλλά τι να το κάνεις αν έχεις παίκτες που τρέχουν άσκοπα, σαν «ακέφαλα κοτόπουλα» και δεν μπορούν να βρεθούν με τους συμπαίκτες τους;

Δεν ξέρω αν θα ξεκίναγαν ο Πελίστρι με τον Τσέριν, αν δεν είχαν πυρετό, αυτό που ξέρω είναι πως αυτοί που έπαιξαν, ήταν και καλά διαβασμένοι και προετοιμασμένοι – ψυχολογικά και πνευματικά – ώστε να μην μπει η ομάδα σε περιπέτειες.

Ο Βαγιαννίδης, που μετά την επανενεργοποίησή του «θυμίζει Γιούρκα» αγώνα με τον αγώνα, αποκτά μια εξαιρετική σχέση με τον Τετέ από τα δεξιά, ο Μλαντένοβιτς συνεργάζεται πλέον με κλειστά μάτια με το πατριωτάκι του τον Τζούρισιτς από αριστερά, ο τρίτος Σέρβος της παρέας, ο Μαξίμοβιτς, από τότε που εκδήλωσε την επιθυμία να παίζει «οκτάρι» (και ο Βιτόρια το έκανε πράξη) είναι όλο και καλύτερος, ο Μπακασέτας δείχνει ανανεωμένος και ο Φώτης κάθε αγώνα δείχνει να πατά και καλύτερα.

Αποτέλεσμα; Ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να δημιουργεί περισσότερες φάσεις σε σχέση με πριν μερικές εβδομάδες, έχει ποικιλία στην ανάπτυξή του, είναι απειλητικός πλέον όχι μόνο από αριστερά αλλά και από δεξιά, αποφεύγει τα λάθη στον άξονα και δοκιμάζει και κάθετη ανάπτυξη.

Δεν έχει φτάσει ακόμα στο επιθυμητό σημείο, δεν μετατρέπει τις ευκαιρίες του σε γκολ, δεν βρίσκει σκορ από στατικές φάσεις, αλλά κι αυτά δείχνουν να βελτιώνονται.

Διότι αυτά και όλα τα άλλα που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό, είναι θέμα δουλειάς αλλά είναι και αποτέλεσμα καλής ψυχολογίας. Και τη μεγαλύτερη συμβολή σε αυτή την ανεβασμένη ψυχολογία, την έχουν οι νίκες που έχουν έρθει – έστω και δύσκολα – τον τελευταίο καιρό και η παρουσία του Βιτόρια.

Το «άγγιγμα» του προπονητή

Δεν γνωρίζω πώς δουλεύει στο Κορωπί ο Βιτόρια ή τι διδάσκει στους παίκτες του ή τι τους λέει, ούτε φυσικά μπορεί να γνωρίζει κανείς πού θα φτάσει αυτή η ομάδα και αν θα κριθεί επιτυχημένος ο Πορτογάλος ή όχι στο μέλλον.

Αυτό που ξέρω, είναι αυτό που βλέπω: έναν προπονητή που προετοιμάζει την ομάδα του άρτια πριν κάθε αγώνα, που κοουτσάρει κατά τη διάρκειά του, που παρεμβαίνει θετικά με τις αλλαγές του, που επιβραβεύει τους παίκτες με τις δηλώσεις του, που τους μαζεύει σε έναν κύκλο και τους μιλάει μετά το τέλος των αγώνων.

Έναν προπονητή που γνωρίζει ότι η επιτυχία μιας ομάδας είναι υπόθεση όλων, που δεν έχει «παιδιά και αποπαίδια», που καταλαβαίνει ότι αν δεν γίνουν μια «παρέα», κινδυνεύουν να περάσουν στην Ιστορία ως ένα γκρουπ ταλαντούχων παικτών που μαζεύτηκαν κάποτε στην Αθήνα αλλά δεν κατάφεραν τίποτα.

Θέλει ο Βιτόρια όλοι αυτοί οι παίκτες να καταφέρουν πράγματα και θέλει να το κάνουν όλοι μαζί μεταξύ τους και μαζί του – γι’ αυτό «παλεύει» καθημερινά, για να μετατρέψει όλους αυτούς τους «ξενερωμένους» και «απαξιωμένους» παίκτες που βρήκε, από αξιόλογες μονάδες σε μια σκληροτράχηλη και αποφασιστική ομάδα.