Δύο εικόνες, δύο… κόσμοι και ομάδα ξανά

Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά στην έννοια της ομάδας σε σχέση με την… παρέα. Τρεις τερματοφύλακες μπορεί να είναι κολλητάρια. Το ίδιο και τέσσερις στράικερ.

Δεν είναι σώφρων, εντούτοις, να παραταχθείς με τρεις «κίπερ» στην ενδεκάδα, ούτε με τέσσερις φορ περιοχής, ακόμη κι αν αυτοί είναι οι καλύτεροι στον πλανήτη. Δεν θα κάνεις ομάδα, ποτέ. Η μαγική λέξη χημεία είναι προαπαιτούμενο.

Το δεύτερο, να εμπνέεις τα αποδυτήριά σου. Οι παίκτες δεν είναι ρομπότ, αλλά άνθρωποι που λειτουργούν σ’ έναν εργασιακό χώρο, με συγκεκριμένους κανόνες, που αντιλαμβάνονται τις συνθήκες που τίθενται από τους εκάστοτε προπονητές. Και επηρεάζονται απ’ αυτές.

Είτε εμπνέονται, είτε όχι.

Τα αποδυτήρια δεν είναι ένα άυλο πράγμα. Δεν υπάρχουν θέσφατα και δεδομένα. Πλάθονται. Και πρωτίστως χρειάζονται δύο πράγματα. Εμπνευση και μεταδοτικότητα.

Η δε εικόνα του λεγόμενου «πάγκου» σε μία ομάδα, δείχνει πολλά. Εάν είναι, πράγματι, ομάδα ή όχι, αλλά και τι εύρος συσπείρωσης υπάρχει σε ένα γκρουπ παικτών.

Μοιάζει με μαγνητική τομογραφία και με καρδιογράφημα μαζί, διότι αποτυπώνει σχέσεις και συναισθήματα. Κατά πόσο υπάρχει κοινή συνείδηση και, πρωτίστως, εάν όλα τα μέλη μίας ομάδας μάχονται για τον ίδιο σκοπό.

Μέχρι τώρα δεν το βλέπαμε στον Παναθηναϊκό, αλλά πλέον… σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση.

Στο Αγρίνιο, με το γκολ του Αράο στο φινάλε, ήταν η πρώτη φορά στο φετινό πρωτάθλημα που ο Παναθηναϊκός εμφάνισε, επιτέλους, εικόνα ομάδας. Επί παντός επιστητού.

Τόσο μέσα στο χορτάρι, με τον τρόπο που είχε προετοιμαστεί από τον Ρουί Βιτόρια όσο και στις εκδηλώσεις των ποδοσφαιριστών του μετά το γκολ του Βραζιλιάνου στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων.

Απαντες έγιναν ένα κουβάρι.

Παρόμοια εικόνα ήταν και στο ματς του Κυπέλλου με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι. Στη νίκη με ανατροπή της ομάδας και την αντίδραση και το χαρακτήρα που έδειξε κόντρα σε μία τραγική διαιτησία.

Ωσπου, φτάσαμε στο αποκορύφωμα.

Τον ορισμό της εικόνας ομάδα του Παναθηναϊκού στην Τρίπολη κόντρα στον Αστέρα και των εξωγενών παραγόντων που επανεμφανίστηκαν στη βροχή σαν τα σαλιγκάρια, με το ανέκδοτο των τριών λεπτών καθυστερήσεων και την πρόκληση της μη αποβολής του Αλχο στο 90’ που μάλλον έδειξε φόβο μην γίνει καμία… στραβή στο φινάλε και κερδίσει το τριφύλλι.

Η τεράστια σημασία της τέταρτης συνεχόμενης εκτός έδρας νίκης, ωστόσο, το διακύβευμα για το συγκεκριμένο ματς που διατηρούσε τον Παναθηναϊκό σε τροχιά διεκδίκησης του πρωταθλήματος, είχε περάσει στα αποδυτήρια.

Κι αυτό το γκολ στο 90+4’, το λες και θεία δίκη με όσα συνέβησαν. Ποδοσφαιρικά και μη.

Ο Γερεμέγεφ στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα και ο Ιωαννίδης πανηγυρίζει όσο και ο Σουηδός σκόρερ, η «χρυσή» αλλαγή του Βιτόρια.

Ο Πελίστρι κλοτσάει τη μπάλα στο Θεό μέσα στην τρέλα, λες και πήρε η… Ουρουγουάη το Κόπα Αμέρικα.

Ο Τζούρισιτς σπριντάρει για να πανηγυρίσει ενώ έχει γίνει αλλαγή πιο γρήγορα κι απ’ την κούρσα που έκανε στο πρώτο τετ α τετ του Ιωαννίδη. Ο Ντραγκόφσκι φτάνει πιο γρήγορα κι απ’ τον Βαγιαννίδη στο «κουβάρι».

Υπήρχε ενσυναίσθηση. Εμπνευση. Πόρωση. Και ο κόσμος, εκστασιασμένος να χορεύει ασταμάτητα στην καταρρακτώδη βροχή, όντας για πρώτη φορά ψημένος με την ομάδα που αγαπά. Να βγάζει γούστα.

Η αντιδιαστολή σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση στον πράσινο πάγκο, επί των ημερών του Ντιέγκο Αλόνσο, είναι ολοφάνερη.

Στο ματς με τον Λεβαδειακό στο ΟΑΚΑ, στο γκολ λύτρωσης του Σπόραρ στο 90+6’, η εικόνα των πανηγυρισμών σε πάγκο και εξέδρα ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη. Μία ματιά στη σύνθεση της κεντρικής φωτογραφίας του άρθρου αρκεί για του λόγου το αληθές.

Οπως ολοφάνερη είναι και η ποδοσφαιρική διαφορά του Παναθηναϊκού με τον Βιτόρια στην τεχνική ηγεσία, σε σχέση με τον Αλόνσο.

Πηγή: sdna.gr