By Η έκβαση του παιχνιδιού του Παναθηναϊκού στην Τρίπολη και η επικράτηση των πρασίνων στην τελευταία φάση της αναμέτρησης με τον Αστέρα AKTOR μπορεί να τους προσφέρει την στιγμή που κάθε ομάδα αναζητά ώστε να ανατρέψει μια προβληματική και γεμάτη επισφάλειες πορεία. Αρκεί να αξιοποιηθεί…
Είναι από τα παιχνίδια που νιώθεις πως τα έχεις δει. Ξανά και ξανά. Χίλιες φορές. Χωρίς καν να χρειάζεται να τα… δεις. Παίζουν σαν σε λούπα στο μυαλό. Επαναλαμβανόμενα, φροντίζοντας απλώς να επιβεβαιώσουν τη βεβαιότητα της αίσθησης του ποδοσφαιρικού déjà vu. Ειδικά στην Τρίπολη. Ειδικά όταν κοντράρονται εκεί ο Αστέρας AKTOR με τον Παναθηναϊκό.
Το χθεσινό τους, στην πρεμιέρα του δεύτερου γύρου της Stoximan Super League, ούτε και διέφερε προφανώς, ούτε και κατόρθωσε να ξεφύγει από τη νόρμα του. Ίσα ίσα που εμπλουτίστηκε ιδανικά με νεροποντή και αέρα. Ό,τι πρέπει για σκηνικό δράματος ή, από την άλλη και ακόμη καλύτερα, για το σπάσιμο της λούπας, για μια ανατροπή.
Πολλές τέτοιες, σε μια ομάδα, σε έναν ζώντα αθλητικό οργανισμό, σε μια σεζόν, σε μια αγωνιστική χρονιά, δύσκολα δίνονται. Όταν όμως συμβαίνουν, μπορεί να έχουν τόσο δυνατό αντίκτυπο, τόσο μεγάλη επιρροή που είναι ικανή να αλλάξει όχι απλώς ρότα και πορεία, αλλά δυναμική, συνολικά, μιας χρονιάς.
Στον Παναθηναϊκό αυτή η στιγμή φάνηκε να έρχεται στο Αγρίνιο πριν δύο εβδομάδες. Δεν αποδείχτηκε έτσι. Ακυρώθηκε με την ισοπαλία με τον Ατρόμητο. Στο τρίτο κατά σερί όμως παιχνίδι των πράσινων στο πρωτάθλημα όπου το αποτέλεσμα διαμορφώνεται στα χασομέρια, οι Κυπελλούχοι Ελλάδας, βρήκαν ακόμη μία.
Στο 93’ έμεναν στο ζερό. Σε παιχνίδι που είχαν “δει”, που είχαν “παίξει”, ξανά και ξανά. Και δεν είχαν καταφέρει να κερδίσει, ξανά και ξανά. Και μάλιστα, άνετα, παιχνίδι που θα μπορούσαν να το είχαν χάσει κιόλας.
Απόψε όμως, όλα, η αστοχία τους, οι επεμβάσεις του Ντραγκόβσκι που κράτησε ανέπαφη τη δική του εστία αποτρέποντας τα χειρότερα, όλα, φάνηκε πως ήταν κομμάτι του σεναρίου της ανατροπής, της στιγμής που μπορεί, ευκταία για τον οργανισμό, να αποτελέσει εφαλτήριο τουλάχιστον θετικότερης προσέγγισης. Τουλάχιστον. Κέρδος θα είναι και αυτό.
Στο 93’ και κάτι, στην τελευταία φάση του αγώνα, με καραμπόλα, ο φορ ο οποίος σε κανέναν δεν θα λείψει αν δεν φοράει τα πράσινα την Πρωτοχρονιά, ο φορ, ο οποίος την αμέσως προηγούμενη ευκαιρία του την σπατάλησε βάζοντας – όπως φαίνονταν – το τελευταίο καρέ στη συνέχεια της λούπας, αυτός ήταν που προσυπέγραψε το σκίσιμο του επαναλαμβανόμενου σεναρίου.
Οι προσευχές και τα χασομέρια, συστηματικά, δεν θα φτάνουν πάντα
Τόσα και τόσα έχει ακούσει φέτος ο Αλεξάντερ Γερεμέγεφ. Λες και είναι δική του ευθύνη που επιλέχθηκε – βάσει σχεδιασμού και απόφασης – να αποτελεί όχι απλώς το Νο3 της ιεραρχίας των επιθετικών, αλλά να είναι το back up του βασικού αρχηγού Ιωαννίδη, ακόμη και όταν αυτός δεν έβγαλε προετοιμασία, ακόμη και όταν για τον τρίτο των φουνταριστών, τον Σπόραρ, το γυαλί είχε ραγίσει τόσο που προκαλεί απορία με ποιο σκεπτικό κρίθηκε ωφέλιμο να παραμείνει, έτσι, στο δυναμικό της ομάδας.
Το γκολ όμως ο Σουηδός, απόψε, το βρήκε. Γκολ που άλλαξε το έργο μιας ακόμη βραδιάς στην Τρίπολη και, το σημαντικότερο, συνολικά το “έργο” του Παναθηναϊκού. Με το 0-0 οι “πράσινοι” θα ήταν στο -6 από την κορυφή, έναν βαθμό παραπάνω δηλαδή από εκεί που βρίσκονταν όταν αποφασίστηκε η αλλαγή προπονητή και ανέλαβε ο Ρουί Βιτόρια.
Πρακτικά, μαθηματικά (και όχι μόνο), έτσι θα είχαν ουσιαστικά χάσει αυτόν τον ενάμιση μήνα της παρουσίας του Πορτογάλου στον πάγκο. Διάστημα που όντως φαίνεται, φάνηκε και απόψε σε αυτό το πολύ ιδιαίτερο ενενηντάλεπτο, η βελτίωσή τους. Δεν βγάζουν μάτια, όχι. Δεν θα μπορούσαν άλλωστε.
Και η πρότερη κατάσταση και τα όσα άφησε είναι πολύ νωπά, ενώ ακόμη πιο αισθητά, περίπου πλέον και πασίδηλα, είναι και τα δομικά, τα κατασκευαστικά προβλήματα του πανάκριβου μεν, πλην όμως όχι αρμονικού, ούτε καν ισορροπημένου ρόστερ που κλήθηκε να διαχειριστεί ο Ίβηρας τεχνικός.
Τρανότερη “τρύπα” αυτή της επίθεσης και της ανθρωπογεωγραφίας εκεί. Δεν είναι η μόνη, είναι όμως η πιο μεγάλη, αυτή που μόνο και μόνο οι αριθμοί την πιστοποιούν και την αναδεικνύουν. Και αυτή που επαναλαμβανόμενα μετατρέπει παιχνίδια σαν το αποψινό σε διαδικασία επώδυνη, διαδικασία που… ωθεί ακόμη και στη μεταφυσική για απαντήσεις, ενώ κανονικά αυτές θα έπρεπε να είχαν δοθεί νωρίτερα και αλλιώς ώστε να μην φτάνουν οι “πράσινοι” στα χασομέρια και στις προσευχές.
Απόψε, δεν τους άξιζε να φτάσουν ως εκεί. Πόσο μάλλον να κινδυνεύουν βάσιμα ακόμη και με ήττα. Εύκολα αντιληπτό πως έτσι, δεν κατακτιέται το παραμικρό σε βάθος χρόνου. Καλά καλά, σπανιότατα κερδίζονται έστω δύο σερί παιχνίδια, όπως τα πανηγύρισαν οι “πράσινοι” σε Αγρίνιο και Τρίπολη (ή ακόμη ακόμη δύο στα τρία, αν συνυπολογιστεί το ενδιάμεσο με τον Ατρόμητο).
Η εικόνα του Βιτόρια, στο καθιερωμένο πια τελετουργικό της μάζωξης των παικτών του στη σέντρα μετά το τέλος κάθε παιχνιδιού, να χειρονομεί χτυπώντας τα χέρια του επαναλαμβανόμενα, ξανά και ξανά και φωνάζοντας έντονα, μάλλον δεν χρειάζεται την επίσημη δημοσιοποίηση του σχετικού στιγμιότυπου για το τι έλεγε, τι φώναζε, τι ζητούσε.
Τι άλλο θα μπορούσε να ζητάει ένας προπονητής εκτός από πίστη και επιμονή; Θετικές ρουτίνες, θετική σκέψη, θετική προσπάθεια και πράξη για το αποτέλεσμα.. Απόψε ήρθε για τον Παναθηναϊκό. Και προφανώς τους είναι πολύτιμο, όχι μόνο γιατί διατήρησε το status quo στην κατάταξη, αλλά κυρίως γιατί ο τρόπος με τον οποίο ήρθε όντως μπορεί να αποτελέσει το σημείο αναφοράς (και καμπής) για αλλαγή ψυχολογίας, πορείας, για αλλαγή. Προς το καλύτερο τούτη τη φορά.
Αρκεί να αξιοποιηθεί.
Comments