By
Ομάδα που δεν δείχνει νεύρο στο παιχνίδι, σε στιγμές που θα έπρεπε. Ομάδα που στην έδρα της ανέχεται τους αντιπάλους για 90 λεπτά να διαμαρτύρονται στον διαιτητή και στις κρίσιμες φάσεις να μην αποβάλλεται ο Ουεντραόγκο επειδή το πήρες χαλαρά και δεν πειράζει μωρέ το παιδί μας έδωσε το χέρι.
Ομάδα που έχει ζήσει το ίδιο έργο και έπρεπε να βγάλει εγωισμό για να το αλλάξει. Ομάδα χωρίς ποιότητα στα τελειώματα φάσεων, επειδή πλέον δεν μπορεί να είναι ατυχία. Ομάδα που φοβάται να σουτάρει και στις περισσότερες φάσεις της καταλήγει να κάνει έξτρα πάσα χωρίς κανένα λόγο. Ομάδα που έχει κερδίσει τόσα στατικά, έχει κορμιά, αλλά δεν μπορεί με τίποτα να απειλήσει. Ομάδα που δεν μπορεί να απειλήσει με τον φορ, ειδικά όταν αυτός δεν είναι ο Ιωαννίδης.
Στα ζάρια έπαιξε ο Παναθηναϊκός το ματς και αυτή τη φορά δεν έφερε εξάρες όπως στο Αγρίνιο, όπως με τη Λαμία, όπως με την Ελσίνκι, όπως στον Βόλο. Δεν πάμε πιο πίσω γιατί τότε τα έκανε και πάλι θάλασσα. Κλείνει λοιπόν ο πρώτος γύρος, με πίκρα, με ξενέρωμα, με πισωγύρισμα τεράστιο. Σε μια βραδιά που θα μπορούσε να τελειώσει ιδανικά, μετά την γκέλα του ΠΑΟΚ και να βρει το Τριφύλλι στη 2η θέση. Τώρα υποχώρησε στην 4η και πάλι απ’ την αρχή έχοντας ξανά απόσταση δύο αποτελεσμάτων από την κορυφή.
Το προφανές είναι πως με αυτή τη διαδικασία δεν υπάρχει περίπτωση να διεκδικηθεί τίτλος. Αυτά τα παιχνίδια στην έδρα του αν δεν τα «σκοτώνει», κάποια στιγμή θα τον «σκοτώσουν». Για κάποιο λόγο έχει μείνει η σκέψη πως αν βάλουμε ένα είμαστε… μάγκες και δε θα δεχτούμε γκολ. Χωρίς να αντιλαμβάνονται πως σε κάθε παιχνίδι, όσο καλός ανασταλτικά κι αν είσαι, μία ευκαιρία θα τη βρει ο αντίπαλος. Ο Ατρόμητος είχε δύο κεφαλιές πριν το γκολ του, είχε προειδοποιήσει πως θα γίνει απειλητικός. Ο Παναθηναϊκός ξανά απλά περίμενε να περάσει η ώρα χωρίς να γίνει το κακό.
Δεν μπορεί πλέον να δικαιολογηθεί κάτι. Και η εμφάνιση ήταν χειρότερη συγκριτικά με το Αγρίνιο. Χωρίς να σημαίνει πως δεν είχε καλό διάστημα το Τριφύλλι. Απλά αυτή η ανικανότητα στο σκοράρισμα, πλέον δεν μπορεί να χρεωθεί στην τύχη και στο κακό φεγγάρι. Είναι ξεκάθαρα θέμα ποιότητας στα τελειώματα. Όπως του Γερεμέγεφ. Καμία μεγάλη επέμβαση του Χουτεσιώτη, η κεφαλιά του Σουηδού πάει στο σημείο που αν δεχτεί τέρμα ο γκολκίπερ θα ευθύνεται 100%. Όσο κοντά κι αν βρίσκεται ο επιθετικός.
Μέχρι να βρει ξανά την ψυχολογία του ο Ιωαννίδης, ο Παναθηναϊκός είναι σα να παίζει χωρίς φορ. Παρά τις προσπάθειες του Φώτη, την πίεσή του, μόνο αδιάφορος δεν είναι. Αλλά η θέση του φορ είναι γκολ, είναι απειλή στην εστία. Πέρασε ένας γύρος χωρίς να το έχουν αυτό οι Πράσινοι. Δεν σκόραραν οι εξτρέμ (Τζούρισιτς, Τετέ) και έγινε η ζημιά. Τεράστια ζημιά και βαθμολογική, αλλά περισσότερο ψυχολογική. Εκεί που με… ανηφοριά παλεύεις να «χτίσεις» αυτοπεποίθηση, έρχεται ένα ματς όπως αυτό, τόσο «κρύο» και σε κάνει ξανά να αισθανθείς την έλλειψη ελπίδας.
Δεν μπορεί ο Παναθηναϊκός να ποντάρει στην έδρα του γιατί σε τέτοια ματς το ΟΑΚΑ είναι η χαρά του φιλοξενούμενου, δεν μπορεί να ποντάρει στην αποτελεσματικότητά του, δεν μπορεί να ποντάρει στο να του δώσουν έστω το 50-50 οι διαιτητές, δημιουργεί ευκαιρίες και ο κόσμος πλέον δεν σηκώνεται απ’ τη θέση του επειδή ξέρει πως με κάποιο τρόπο το γκολ θα χαθεί. Συνδυάζοντας όλα τα παραπάνω, μην παραξενευόμαστε γιατί βρίσκει τον τρόπο ο κάθε φιλοξενούμενους να το πιστεύει πως θα πάρει κάτι.
Ήττα με τον Αστέρα, νίκη στο γκολ στα χασομέρια με Λεβαδειακό, νίκη 3-1 με Πανσερραϊκό (ήταν στο 1-1 τελευταίο δεκάλεπτο), ισοπαλία χωρίς να σκοράρει με Ολυμπιακό, ισοπαλία «αυτοκτονία» 1-1 με Άρη, νίκη 1-0 με τη Λαμία που έπαιζε με 10 παίκτες, «αυτοκτονία» και 1-1 με Ατρόμητο. Αυτά ήταν τα εντός έδρας των Πράσινων. Μόνο μία φορά πάνω από 1 γκολ, 12 κερδισμένοι βαθμοί απ’ τους 21 που διεκδίκησε.
Το ζήτημα είναι πως ομάδες που έχουν αυτές τις νοοτροπίες, δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν μέχρι το τέλος στη διεκδίκηση. Σιγά-σιγά πρέπει να μπει στο «κάδρο» και το ζήτημα των λαθών στο σχεδιασμό. Ειδικά με τον φορ ο Παναθηναϊκός το βρίσκει μπροστά του σε κάθε αγώνα! Λόγω και των πολλών αγώνων που έχει χάσει ο Ιωαννίδης, κάτι που σημαίνει και απώλεια ρυθμού για έναν εξαιρετικό ποδοσφαιριστή που όμως ήξεραν οι πάντες πως δεν έχει κάνει προετοιμασία οπότε ίσως να χρειαστεί στήριξη. Ο ίδιος και κυρίως η ομάδα.
Το χειρότερο όλων, είναι πως πλέον… κυλάει στις φλέβες των Πράσινων αυτή η ηττοπάθεια, ο φόβος. Γι’ αυτό και χάνουν τόσες ευκαιρίες. Ενώ το ακόμη πιο εκνευριστικό, είναι οι ευκαιρίες που δεν επιτρέπουν να δημιουργηθούν. Σχεδόν… αρνούμενοι να σουτάρουν όταν μπορούν, κάνοντας πάντα το κάτι παραπάνω που σπαταλά τις καλές στιγμές.
Κάπως έτσι οι φωνακλάδες του Ατρόμητου που ποτέ δεν αισθάνθηκαν πως παίζουν εκτός έδρας με μια μεγάλη ομάδα, πήραν βαθμό. Με κόντρα στο τέλος του ματς. «Σκοτώνοντας» την όποια ελπίδα πήγαινε να «χτίσει» ο Παναθηναϊκός με τις τρεις σερί νίκες του. Κυρίως όμως γυρνώντας ξανά στο σημείο που ήταν όταν ήρθε ο Βιτόρια. Με τέτοια πισωγυρίσματα, τίτλο δεν μπορείς να πάρεις δυστυχώς.
Υ.Γ. Ένας φορ μάλλον δεν φτάνει για τον Γενάρη. Ας ελπίσουμε μέχρι τότε να μην έχει αυξηθεί η διαφορά απ’ την κορυφή, επειδή τώρα έρχονται εκτός έδρας με Αστέρα και Λεβαδειακό.
Υ.Γ.1: Είναι απίστευτο το πώς δεν δίνεται κίτρινη κάρτα σε πάτημα αντιπάλου και σε φράγμα ουσιαστικά (έστω και πλαϊνό) για να σταματήσει προσπάθεια αντεπίθεσης. Και με 10 παίκτες μπορεί να δεχόταν γκολ ο Παναθηναϊκός, αλλά καταντά αηδία πλέον.
Comments