By Φτάσαμε στα τέλη Νοεμβρίου, για να πετύχει ο Παναθηναϊκός μια νίκη στη Σούπερ Λίγκα, που χαρακτηρίστηκε από «μεγάλη» ως «σπουδαία».
Που συνδυάστηκε από καλή μπάλα – πολύ καλύτερη απ’ ό,τι έχουμε δει από τον Αύγουστο – στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Που σημειώθηκε σε μια «σκληρή» έδρα και κόντρα σε μια ομάδα, που έχει βγάλει τα συκώτια όλων των «μεγάλων», είτε στο Αγρίνιο, είτε εκτός. Και μια νίκη που ήρθε σε ένα κομβικό σημείο, γεμάτο «πρέπει»: ο Παναθηναϊκός ήξερε ότι ο Άρης είχε ήδη σκοντάψει και ήθελε να εκμεταλλευτεί την απώλεια βαθμών που θα είχε στο Φάληρο είτε ο Ολυμπιακός, είτε η ΑΕΚ, είτε και οι δυο, ώστε να σκαρφαλώσει βαθμολογικά – όπως και έγινε. Όλα τα παραπάνω, είναι τα καλά μαντάτα του διπλού επί του Παναιτωλικού.
Συμπαθάτε με, αλλά θα κάτσω λίγο στην άκρη σε αυτό το πάρτι της γενικής ευφορίας που ακολούθησε τη νίκη στο Αγρίνιο. Όχι διότι είμαι ο «σπαστικός της παρέας» ή ο γκρινιάρης, αλλά πρώτα απ’ όλα διότι θα ήθελα πολύ να δω συνεχόμενους αγώνες με νίκες και καλή μπάλα, για να μιλήσω για βελτίωση, μπαλάρα, το «άγγιγμα του Βιτόρια», τους «παίκτες που είναι μια γροθιά» και άλλα τσιτάτα. Και επίσης, όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή η νίκη – που είναι – δεν μπορώ να παραγνωρίσω ότι ήρθε λίγο πριν το τέλος του πρώτου γύρου, τέλη Νοέμβρη και απέναντι σε μια καλή ομάδα μεν, αλλά όχι κόντρα σε Ολυμπιακό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ ή Άρη. O Παναθηναϊκός έπαιξε με όλους αυτούς και δεν κέρδισε κανέναν.
Βαθμοί θα εξακολουθήσουν να χάνονται, όσο οι φορ είναι άσφαιροι
Για ένα ακόμα ματς που κέρδισε φέτος ο Παναθηναϊκός, τα γκολ δεν ήρθαν από το «9» αλλά από παίκτες που παίζουν σε άλλες θέσεις. Κι αν ρωτήσει κανείς «γιατί είναι πρόβλημα αυτό εφόσον μπαίνουν τα γκολ» ή μου θυμίσει ότι «και ο ΠΑΟΚ πέρυσι κάπως έτσι πήρε πρωτάθλημα», θα μου επιτρέψετε να έχω τις επιφυλάξεις μου. Διότι αυτό που έκανε πέρυσι ο ΠΑΟΚ ήταν «πολύ ΠΑΟΚ» και δύσκολα μπορεί να ξαναγίνει και διότι αν οι ομάδες μπορούσαν να παίρνουν τίτλους χωρίς τη συνδρομή των επιθετικών τους, δεν θα ήταν οι επιθετικοί η πιο ακριβοπληρωμένη θέση στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο.
Για πολλούς και διάφορους λόγους, ο Παναθηναϊκός που πήρε πέρυσι από Ιωαννίδη – Σπόραρ – Γερεμέγεφ καμιά σαρανταριά γκολ, έχει πάρει και από τους τρεις ως τώρα σκάρτα πέντε. Ο μεν Φώτης ταλαιπωρείται από τραυματισμούς από πριν την καλοκαιρινή προετοιμασία, ο δε Σπόραρ αποφάσισε ότι επειδή δεν λογίζεται ως βασικός και θέλει να φύγει, δεν νιώθει καμία υποχρέωση να σκοράρει και ο Γερεμέγεφ, που ξεκίνησε τη σεζόν με τρία ευρωπαϊκά γκολ, έχει κόψει τις διπλωματικές του σχέσεις με το σκοράρισμα, ακόμα κι αν η μπάλα φτάνει σε αυτόν όπου και όπως τη θέλει.
Αποτέλεσμα; Ο Παναθηναϊκός αγχώνεται, ζορίζεται, ιδροκοπάει και δεν μπορεί ακόμα και να «τελειώσει» παιχνίδια που μοιάζουν «δικά του», όπως συνέβη όχι μόνο στο Αγρίνιο αλλά και σε άλλα ματς φέτος. Και «πρέπει» να κάνουν τη δουλειά αυτή ο Τζούρισιτς και ο Τετέ (κατά βάση), ή ο Μπακασέτας (με τη Λαμία) και ο Αράο, όπως έγινε στο Αγρίνιο. Παίκτες δηλαδή που δεν είναι η βασική τους δουλειά το σκοράρισμα, αλλά όπως λειτουργεί ή δεν λειτουργεί το πράγμα, αναγκαστικά προσπαθούν να κάνουν και αυτό, προκειμένου η ομάδα να κερδίζει. Στα θετικά, ότι ο Παναθηναϊκός του Βιτόρια παίζει ένα ποδόσφαιρο πιο άμεσο, πιο δημιουργικό, με περισσότερους παίκτες να πατάνε την αντίπαλη περιοχή, με πιο γρήγορη σκέψη και εκτέλεση όταν επιτίθεται. Στα αρνητικά, ότι παρότι εξακολουθεί να κερδίζει πολλά κόρνερ ή/και φάουλ γύρω από την αντίπαλη περιοχή, δεν βρίσκει κάποιο γκολ από στατική φάση. Στα αισιόδοξα, ότι μαζί με τις νίκες και την αναρρίχηση στη βαθμολογία, επέστρεψαν και τα χαμόγελα και οι θερμές αγκαλιές ανάμεσα στους παίκτες και το τεχνικό σταφ – ο Παναθηναϊκός μοιάζει να γίνεται σιγά – σιγά «παρέα» και ως γνωστόν, ιστορία γράφουν οι παρέες.
Τα «νεκρά διαστήματα» βαράνε το καμπανάκι
Σε ένα ματς που ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να το είχε κλειδώσει από το πρώτο ημίχρονο ή την αρχή του δεύτερου, αν δούμε τις ευκαιρίες που έφτιαξε και σπατάλησε, κόντεψε ακόμα και να το χάσει, λόγω της δικής του καθίζησης και της ανόδου του Παναιτωλικού. Οι «πράσινοι» έδωσαν δικαιώματα, πρώτα πετώντας ευκαιρίες στα σκουπίδια και στη συνέχεια παραχωρώντας μέτρα και χώρους στους γηπεδούχους, επιτρέποντας στον Μπουζούκη να «νιώθει Μπέλιγχαμ στην τοποθεσία Αγρίνιο»: στο διάστημα που οι παίκτες του Παναθηναϊκού έχασαν και τη συγκέντρωση και τη σκληράδα τους, πήγαιναν δεύτεροι στις μονομαχίες και έπεφταν στο χορτάρι στα τζαρτζαρίσματα, οι παίκτες του Παναιτωλικού ισοφάρισαν και έχασαν με τη σειρά τους δυο πολύ καλές ευκαιρίες για να προηγηθούν.
Το τέλος του αγώνα βρήκε τους «πράσινους» να ανεβαίνουν, να πιέζουν, να δημιουργούν καταστάσεις, να στριμώχνουν τους Αγρινιώτες στο 1/3 του γηπέδου και τελικά να παίρνουν αυτό που δικαιούνταν, αυτό για το οποίο κόπιασαν, μόχθησαν και ίδρωσαν σε όλο το ματς, με το γκολ του Αράο. Μοιάζει με ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, αλλά ο Βιτόρια έχει πολύ δουλειά ακόμα, ώστε να φτιάξει το κομμάτι που δυσλειτουργεί πίσω και προκαλεί αρρυθμίες και οπωσδήποτε να βρει τον τρόπο που ο ίδιος και η ομάδα του θα παίρνει βοήθεια από τη θέση του φορ, είτε με τους υπάρχοντες επιθετικούς, είτε με προσθαφαιρέσεις τον Γενάρη.
Πηγή: monobala.gr
