By Ένα ακόμα (τη φετινή σεζόν) κάκιστο ξεκίνημα σε ματς, με αποτέλεσμα να προσπαθεί στη συνέχεια να συμμαζέψει τα… ασυμμάζευτα.
Μιλώντας για τον φετινό Παναθηναϊκό θα μου επιτρέψετε να παραφράσω το γνωστό σλόγκαν «η συνήθεια που έγινε λατρεία» και να πω «η συνήθεια που γίνεται… ασθένεια».
Ομολογώ ότι δεν περίμενα να δω «μια από τα ίδια» και στο Κάουνας. Περίμενα ότι η δεδομένη διάφορα δυναμικότητας μεταξύ των δύο ομάδων θα έδινε στον Παναθηναϊκό το πάνω χέρι στο ματς. Όχι ότι σώνει και καλά θα κέρδιζε το παιχνίδι αλλά ρε διάβολε να μην παρουσίαζε τα ίδια συμπτώματα όπως και στα περισσότερα ματς της φετινής σεζόν.
Ποια είναι αυτά; Νωθρό ξεκίνημα, άμυνα… αεράμυνα, καμία συγκέντρωση στο παιχνίδι και μετά «τρέχατε ποδαράκια μας, μπας και σώσουμε την κατάσταση». Ε, δεν γίνεται έτσι. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να γίνεται έτσι. Κάποιες φορές, λόγω του βάθους και της ποιότητας, είναι πολύ πιθανόν να ανατρέψει την κατάσταση και να φτάσει στην τελική επικράτηση. Ομως δεν είναι ο κανόνας.
Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη….
Δεν σημαίνει ότι επειδή το έκανε μια-δυο φορές θα το κάνει και συνέχεια. Οποιαδήποτε ομάδα και αν βρίσκεται στην άλλη άκρη του παρκέ. Είτε λέγεται Ολυμπιακός, είτε Μακάμπι, είτε Ερυθρός Αστέρας, είτε Παρί, είτε Ρεάλ, είτε Ζάλγκιρις είτε ακόμα και αν λέγεται ΠΑΟΚ ή Κολοσσός Ρόδου.
Διόλου τυχαίες οι ομάδες που ανέφερα. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, στα έξι από τα 11 παιχνίδια της Euroleague ο Παναθηναϊκός δεν ξεκίνησε καθόλου καλά και έφτασε στο σημείο να κυνηγάει για να γυρίσει το σκορ. Όπως το έκανε και σε δύο (φαινομενικά πάντα) εύκολα παιχνίδια της Stoiximan GBL. Αν δεν αποτελεί αυτό (αν όχι… πρόβλημα αλλά) τροφή για σκέψη, τότε τι αποτελεί;
Έχουμε πει πολλές φορές κατά τη διάρκεια της φετινής σεζόν ότι ο Παναθηναϊκός δεν παίζει καλά. Δεν αποδίδει βάσει των πραγματικών του δυνατοτήτων και ότι απέχει πολύ ακόμα από το πραγματικό του potential. Πάντως αν βάλουμε κάτω τα πράγματα, φτάσαμε στο 1/3 της κανονικής περιόδου και οι περισσότερες νίκες των πράσινων δεν ήταν οι… λεγόμενες κυριαρχικές νίκες.
Αναζητείται συνέπεια και ωραίο μπάσκετ
Αντίθετα θα έλεγα ότι ήταν αγχωτικές. Και ήρθαν λόγω της ποιότητας και της χημείας που υπάρχει από πέρυσι. Το λεγόμενο ωραίο μπάσκετ, με την έννοια του πραγματικά «ωραίου μπάσκετ» δεν το έχουμε δει ακόμα. Δεν το έχουμε δει σε διάρκεια. Υπήρξαν λίγα ματς όπου οι πρωταθλητές Ευρώπης έπαιξαν ως πραγματικοί πρωταθλητές Ευρώπης ή έστω το έδειχναν σε κάποια κομμάτια των αγώνων. Λείπει ωστόσο η σταθερότητα και η συνέπεια. Και αυτό πληρώνει όταν στραβώνουν τα παιχνίδια από το ξεκίνημα τους.
Στο Κάουνας και απέναντι σε μια ομάδα που είχε τεράστιο κίνητρο να επιστρέψει στις νίκες ύστερα από τρεις σερί ήττες αντιμετωπίζοντας, μάλιστα, τους καλύτερους της Euroleague, τα είδε όλα… κωλυόμενα όπως λένε και στον στρατό.
Και αυτό διότι η Ζαλγκίρις είχε «στρατιωτική πειθαρχία» στο παιχνίδι της σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που ξέχασε να μπει στο παρκέ της Zalgirio Arena. Δεν ξέρω αν έφταιγε το γεγονός ότι έλειπε ο Άταμαν με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η ίδια ψυχολογική και πνευματική προετοιμασία για το ματς. Δεν το πιστεύω. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο. Άλλωστε ο Άταμαν δεν ήταν και στα προηγούμενα 6+2 ματς που ανέφερα; Ο Σερέλης ήταν;
Θεωρώ ότι ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να πάψει επιτέλους να ξεκινάει τα ματς σαν να έχουν ξεχασει οι παίκτες να παίζουν άμυνα. Και αν η Ζάλγκιρις άρχισε να ευστοχεί στο ένα τρίποντο μετα το άλλο, ήταν απόρροια της κάκιστης άμυνας των πρασίνων. Χωρίς διάθεση, χωρίς ενεργεία, χωρίς καμία σκληράδα. Τα περισσότερα (ενδεχομένως και όλα) σουτ που άνοιξαν το σκορ στο +18 ήταν σουτ… προπόνησης για τους Λιθουανούς. Και επειδή βρέθηκα στο Κάουνας και έζησα δια ζώσης την ατμόσφαιρα στην Zalgirio Arena, εάν πάρουν ρυθμό και μπει στην εξίσωση και ο κόσμος, τότε καληνύχτα και καλή τύχη.
Όταν γίνεται «φασαρία» στις εξέδρες στο Κάουνας, υποθέτω ότι οι φίλοι της Ζάλγκιρις μπορεί να ακούγονται μέχρι και το… Βίλνιους. Τραγουδούν όλοι μαζί. Συνέχεια. Καθαρά μπασκετικός λαός. Και όσο ο Παναθηναϊκός έπαιζε άμυνα επιπέδου… ΕΣΚΑ, άλλο τόσο πετούσαν οι Λιθουανοί βότσαλα στον ωκεανό και σήκωναν τα decibel στον αέρα.
Καμία δικαιολογία
Θα μου πείτε «ναι αλλά το γύρισε ο Παναθηναϊκός και πέρασε μπροστά στο σκορ». Σύμφωνοι. Το γύρισε. Μετά όμως τι έκανε; Το εξαργύρωσε ή πέταξε στα σκουπίδια την (πραγματικά μεγάλη σε αυτήν την έδρα) προσπάθεια μέσα σε λίγα λεπτά; Την ξέρετε την απάντηση. Αυτό έκανε. Την πέταξε στα σκουπίδια. Γιατί; Πραγματικά δεν έχω απάντηση. Σαν να νόμιζαν όλοι στον Παναθηναϊκό ότι το ματς τελείωσε στο τρίποντο του Μπράουν το οποίο έφερε και το πρώτο πράσινο προβάδισμα στο σκορ. Ξανά μανά τα ίδια. Ξανά μανά χαλαρότητα στην άμυνα και βιαστικές επιλογές στην επίθεση. Βιάστηκαν οι πράσινοι να πάρουν μεγαλύτερη διαφορά και το πλήρωσαν ακριβά.
Άκουσα μια ψιλογκρίνια για τη διαιτησία αλλά σε καμία περίπτωση δεν έπαιξε ρόλο για το τελικό αποτέλεσμα. Σφυρίγματα έδρας; Όλες οι ομάδες παίρνουν. Και πάντα θα γίνεται αυτό. Αν έγιναν 2-3 λάθη; Έγιναν. Και πάλι. Δεν μπορεί να δικαιολογήσει την συνολική εικόνα της ομάδας και ούτε πρέπει να στέκονται σε αυτά. Έτσι θα κοιτάζουν μόνο το δέντρο και θα χάνουν το δάσος. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τηρουμένων των αναλογιών και της διαφοράς δυναμικότητας των δύο ομάδων, ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε (πολύ) κατώτερος των περιστάσεων και έφυγε από το Κάουνας με το αποτέλεσμα που του αναλογούσε. Τέλεια και παύλα. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες και να ‘χαμε να λέγαμε.
Ούτε φυσικά αποτελεί δικαιολογία ότι ο Εργκίν Άταμαν ήταν με την εθνική Τουρκίας όπως ήταν και ο Τσέντι Όσμαν. Ούτε οι τρεις άλλες απουσίες των Γκριγκόνις, Αντετοκούνμπο και Μωραΐτη. Ο Παναθηναϊκός έχει γεμάτο και ποιοτικό ρόστερ προκειμένου να υπάρχουν οι λύσεις και το βάθος για καταστάσεις σαν και αυτή που δημιουργήθηκε τώρα. Όμως έχω αναφέρει πολλάκις η Euroleague είναι αμείλικτη και κανείς δεν πρόκειται να χαριστεί σε κανέναν. Και θεωρώ ότι ο Παναθηναϊκός το κατάλαβε καλά στο Κάουνας.
Ναι μεν γεμάτο ρόστερ αλλά όταν μονάδες όπως ο Λεσόρ, ο Παπαπέτρου, ο Χουάντσο, ο Σλούκας, ο Μπράουν δεν βρίσκονται σε καλή βραδιά, οι πιθανότητες νίκης θα μειώνονται στο ελάχιστο. Οποιαδήποτε ομάδα και αν αντιμετωπίζει ο Παναθηναϊκός.
Οι… εφιάλτες του Γκραντ στο Κάουνας και τα χαμόγελα για Γιούρτσεβεν
Ακόμα και ο εξαιρετικός στην Μπολόνια, Τζεριαν Γκραντ είδε τον Λονι Γουόκερ να φέρνει το ΝΒΑ στο Κάουνας. Θαρρώ ότι η Zalgirio Arena δεν… ταιριάζει στον Αμερικανό γκαρντ όσον αφορά τα αμυντικά του καθήκοντα. Μπορεί να είναι συνεπής και να αποτελεί έναν από τους καλύτερους περιφερειακούς αμυντικούς στην Euroleague αλλά στο Κάουνας χάνει τα αυγά και τα πασχαλια.
Πέρυσι ο (νυν παίκτης του Ολυμπιακού) Κιναν Έβανς τον έκανε να βλέπει εφιάλτες με 24 πόντους και 9/11 σουτ. Φέτος ήταν η σειρά του Λόνι Γουόκερ να κάνει ματσάρα εναντίον του έχοντας άλλους 24 πόντους από τη πλευρά του με 9/13 σουτ και εντυπωσιακές ενέργειες. Μάλιστα ο πρώην παίκτης (και) των Λέικερς σκόραρε με τον ίδιο τρόπο, έχοντας πάρει το πρώτο βήμα ξεπερνώντας το εμπόδιο του προσωπικού του αντιπάλου για το εύκολο drive. Και το έχουν κάνει και άλλοι φέτος. Δεν ήταν ο μόνος.
Σίγουρα στα θετικά της βραδιάς ήταν η παρουσία του Ομέρ Γιούρτσεβεν ο οποίος ήταν άκρως αποτελεσματικός όταν έπαιρνε τη μπάλα στο σωστό σημείο και τη σωστή στιγμή βοηθώντας παράλληλα και στα ριμπάουντ από τη στιγμή που ο Λεσόρ ήταν… αλλού. Από την άλλη ο Κεντρικ Ναν θα πρέπει λίγο να ελέγχει καλύτερα τον εαυτό του και τα ξεσπάσματά του. Τον καταλαβαίνω γενικά (όχι όμως ειδικά σε αυτό το ματς) που έχει παράπονα για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται αλλά θα πρέπει και εκείνος να κοντρολαρει τα συναισθήματά του, τον εκνευρισμό του, τις αντιδράσεις του ώστε ούτε να δέχεται τεχνικές ποινές αλλά ούτε και να υποπίπτει σε αχρείαστα φάουλ θέτοντας τον εαυτό του εκτός αγώνα από νωρίς. Ασχέτως όταν επέστρεψε προσπάθησε να κρατήσει τους πράσινους σε διεκδίκηση νίκης. Η «ζημιά» είχε γίνει στην αρχή.
Συμπερασματικά ο Παναθηναϊκός δεν έχασε τίποτα που έχασε στο Κάουνας, παρά μόνο την ευκαιρία να γεμίσει το σακούλι της σεζόν με την 8η νίκη του. Πάντως αν τα βάλουμε κάτω και συγκρίνουμε τι έκανε πέρυσι και φέτος στα ίδια ματς θα δούμε ότι πάνω-κάτω είναι ίσα βάρκα, ίσα πανιά. Πέρυσι ωστόσο υπήρχε στα άσχημα αποτελέσματα το άλλοθι της νέας ομάδας με 12 καινούργιους παίκτες. Φέτος; Φέτος πρέπει να το… βρει πιο γρήγορα.
ΥΓ: Πριν από το τζάμπολ είχα μια συνομιλία με τον νυν τεχνικό της Νεπτούνας Γιώργο Βόβορα ο οποίος οδήγησε περισσότερες από δυόμιση ώρες από την Κλαϊπέντα (και μάλιστα με κακό καιρό, παγωνιά και χιόνι) για να βρεθεί στη Zalgirio Arena προκειμένου να παρακολουθήσει το παιχνίδι της πάλαι ποτέ ομάδας του κόντρα στη Ζάλγκιρις: «Ήρθα για να δω τους φίλους μου στην ομάδα. Πραγματικά είναι πολύ περίεργο που δεν είναι πια ο Πάρης εδώ…» μου είπε χαρακτηριστικά.
