Πότε θα κάνει ξαστεριά;

Από τους καλούς παίκτες, έχεις «καλές» απαιτήσεις: να βγάλουν την ποιότητά τους στο γήπεδο, να «βρεθούν», να συνδυαστούν, να βρίσκουν τον τρόπο να ανοίγουν τις πολυπρόσωπες άμυνες, να βελτιώνονται παιχνίδι με το παιχνίδι, να βγάζουν αντίδραση μετά από ήττες.

Δεν είδαμε τίποτα τέτοιο στο ΟΑΚΑ από τον Παναθηναϊκό κόντρα στη Λαμία – αντίθετα είδαμε ένα ποτ-πουρί από τα δυο τελευταία παιχνίδια, αυτά με Βόλο και Τζουργκάrντεν εκτός: έναν Παναθηναϊκό που πέτυχε ξανά ένα γκολ, που όπως και στο Βόλο δεν δέχθηκε εκείνος γκολ, που έκανε λιγοστές φάσεις όπως στη Σουηδία και ήταν αναποτελεσματικός στις καλές τελικές που έφτιαξε, όπως συνέβη και στα δυο προηγούμενα παιχνίδια.

Όταν σε μια ομάδα αλλάζει ο προπονητής, περιμένεις να δεις την «αύρα της αλλαγής», παίκτες που θα κάνουν μια υπερ-προσπάθεια για να πείσουν το νέο προπονητή ότι καλώς παίζουν ή ότι κακώς δεν έπαιζαν τόσο καιρό, έναν εγωισμό, έναν ποδοσφαιρικό τσαμπουκά, ώστε να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.

Ούτε αυτό το είδαμε: άτονοι και άνευροι ήταν οι περισσότεροι, μπήκαν στο γήπεδο με την πεποίθηση ότι η φανέλα που φοράνε, το βιογραφικό τους και η χρηματιστηριακή τους αξία αρκούν για να πάρουν ένα εύκολο τρίποντο.

Και εντέλει «έφτυσαν αίμα» για να βάλουν το γκολ της νίκης, παρόλο που η Λαμία βρέθηκε να παίζει με παίκτη λιγότερο για ένα σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού.

Επιτέλους, ένα γκολ από στατική φάση

Τη λύση εντέλει την έδωσε ένα «ξεροκόμματο σουτ» του Μπακασέτα από εκτέλεση φάουλ, ένα «σπάνιο πουλί» για την ομάδα, αφού θυμόμαστε με το ζόρι κάποιο φάουλ – γκολ του Μπερνάρ από πέρυσι και ένα ακόμα του Μάγκνουσον από πρόπερσι.

Γενικά οι στατικές φάσεις δεν τον πάνε καθόλου τον Παναθηναϊκό φέτος, δεν του δίνουν «εύκολα» και «απροβλημάτιστα» γκολ για να ανοίγει τις κλειστές άμυνες και να κάνει τη ζωή του λίγο πιο εύκολη, ούτε από απευθείας φάουλ, ούτε από κόρνερ, ούτε τίποτα.

Κύριος «ένοχος» ο Αράο, ο οποίος σχεδόν σε κάθε παιχνίδι έχει μια κλασσική και μάλλον εύκολη κεφαλιά από κόρνερ, αλλά κάθε φορά, με κάποιον τρόπο, στέλνει τη μπάλα λίγο άουτ. Ίσως να φταίει το μαλλί – αφάνα, τι να πω…

Το θέμα είναι ότι ο Παναθηναϊκός με αυτό το γκολ νίκησε και μείωσε την απόσταση από την κορυφή στο μείον δυο, το «θέμα» ταυτόχρονα είναι πως η εικόνα του παραμένει βαθιά προβληματική, χωρίς εικόνα (έστω και μικρής) βελτίωσης.

Η μπάλα φτάνει με δυσκολία από την άμυνα στο κέντρο όταν οι αμυντικοί του Παναθηναϊκού πιέζονται από τον αντίπαλο και αν καταφέρει τέλος πάντων να φτάσει η μπάλα στα χαφ, ξαναζορίζεται για να περάσει στο μπροστινό τρίτο του γηπέδου με έναν τρόπο «κανονικό» και όχι με μπαλιά που ψάχνει να βρει κάπου – κάπως – κάποτε τον Φώτη Ιωαννίδη.

Τις λιγοστές φορές που απλώνεται το παιχνίδι στα πλάγια και ανεβαίνει είτε ο Βαγιαννίδης, είτε ο Μπαντένοβιτς ή όταν τα κεντρικά χαφ δοκιμάζουν να συνδυαστούν έξω από την αντίπαλη περιοχή ή όταν τα εξτρέμ δοκιμάζουν μια διαγώνια κίνηση παίρνοντας μαζί τους έναν ή δυο αμυντικούς, κάτι πάει να γίνει.

Αλλά οι περιπτώσεις αυτές είναι πολύ λιγότερες απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς βλέποντας το ρόστερ του Παναθηναϊκού, σε συνάρτηση με τη δυναμική του αντιπάλου, εν προκειμένω της Λαμίας.

«Κόουτς/ προχώρα/ άλλαξέ τα όλα». Ναι, αλλά πώς; Και πότε;

Αφελώς οι περισσότεροι πιστεύουν ότι κατά τη διάρκεια της διακοπής για τις υποχρεώσεις των Εθνικών ομάδων, οι προπονητές – και ειδικά οι καινούργιοι προπονητές – έχουν το χρόνο να δουλέψουν πράγματα στις ομάδες και να γνωρίσουν καλύτερα τους παίκτες. Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό, όταν Ιωαννίδης – Μπακασέτας – Βαγιαννίδης, οι δυο Σλοβένοι, ο Πελίστρι και ο Ουανϊ, θα λείπουν με τις Εθνικές;

Μιλάμε για τη μισή βασική 11άδα, όπως έχουμε ως τώρα τις επιλογές του Βιτόρια, οπότε δεν θα μπορεί να δοκιμάσει τα πράγματα που θέλει, με τους παίκτες που θέλει να δει.

Το είπε και ο ίδιος ο Βιτόρια μετά το τέλος του ματς με τη Λαμία, που βλέπει πρώτος απ’ όλους και καλύτερα απ’ όλους τα προβλήματα που υπάρχουν και είμαι σίγουρος ότι ξέρει και τον τρόπο να τα διορθώσει. Μόνο που τα «μερεμέτια», οι παρεμβάσεις και οι αλλαγές, θέλουν χρόνο και θέλουν και απαρτία – πράγματα που ο Βιτόρια δεν έχει.

Αυτό που έχει, είναι οι υπόλοιποι παίκτες που θα μείνουν στο Κορωπί και μια νοοτροπία που πρέπει να αλλάξει. Είτε κάποιος είναι βασικός, είτε λογίζεται ως αναπληρωματικός, πρέπει να καταλάβει τον ρόλο του στην ομάδα, τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το συμβόλαιο που έχει υπογράψει, τη διάθεση που οφείλει να δείξει είτε ξεκινάει βασικός, είτε μπαίνει αλλαγή, είτε δεν αγωνίζεται.

Διότι το βασικό πρόβλημα της ομάδας αυτή τη στιγμή, δείχνει να είναι η νοοτροπία: με πέντε προπονητές να έχουν αλλάξει σε λιγότερο από έναν χρόνο, οι παίκτες μοιάζουν να νιώθουν ότι για κάθε τι στραβό, αυτός που πάντα θα την πληρώνει, είναι ο «κακός» ή «ανεπαρκής» ή «ακατάλληλος» προπονητής, θα έρχεται ο επόμενος και το γαϊτανάκι αυτό θα συνεχίζεται επ’ άπειρον.

Δεν πάει όμως έτσι, δεν γίνεται όλοι οι προπονητές να είναι οι «κακοί» της υπόθεσης και οι παίκτες πάντα οι «καλοί» και οι «αδικημένοι».

Πηγή: monobala.gr