Η ώρα να κοιταχτούν στον καθρέφτη στον Παναθηναϊκό

Η ήττα στη Σουηδία από τη Τζουργκάρντεν, πρέπει να κάνει τους πάντες στον Παναθηναϊκό να κοιτάξουν τον καθρέφτη τους

Από την αρχή της χρονιάς μέχρι τώρα, όπου δεν υπήρξε για τον Παναθηναϊκό ούτε μια μεγάλη νίκη σε Ελλάδα και Ευρώπη – με εξαίρεση αυτή με τη Λανς, που όμως ήρθε χωρίς η ομάδα να παίξει ποδόσφαιρο αλλά «κλεφοπόλεμο» – όλοι ψάχνουμε να δούμε ποιος και τι φταίει. Ο Ντιέγκο Αλόνσο ήταν ο «προφανής ένοχος» – ο Αλόνσο έφυγε. Ο Γιάννης Παπαδημητρίου και η διοίκηση είναι συνεχώς στο στόχαστρο – γι’ αυτούς που έφεραν, γι’ αυτούς που δεν έφεραν, γι’ αυτούς που έδιωξαν και γι’ αυτούς που δεν μπόρεσαν να διώξουν. Η ανετοιμότητα, η ατυχία, η διαιτησία, οι αντίπαλοι που παίζουν σκληρά ή ταμπουρώνονται ή «τα δίνουν όλα με εμάς αλλά όχι κόντρα σε άλλους», η ΕΠΟ, η ΚΕΔ, όλα και όλοι μας έχουν φταίξει κατά καιρούς, για τον αποκλεισμό από τον Άγιαξ, για τις μηδέν νίκες στα τέσσερα ντέρμπι, για τις απώλειες στα «βατά παιχνίδια», για την ισοπαλία στη Μπάνια Λούκα και τη συντριβή από την Τσέλσι.

Φταίμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι, είναι η αλήθεια. Όχι διότι «πουλήσαμε σανό» στον κόσμο, κάνοντας λόγο για ένα πλούσιο, ακριβό και ποιοτικό ρόστερ (που είναι χωρίς αντίρρηση), αλλά διότι βιαστήκαμε ίσως να το βαφτίσουμε «σούπερ» χωρίς να περιμένουμε να δούμε τι μπορεί να κάνει στο γήπεδο. Και μέχρι στιγμής, δεν έχει κάνει σχεδόν τίποτα – μόνο που βαδίζουμε στα μέσα Νοεμβρίου, δεν είμαστε στις αρχές Σεπτέμβρη…

Ο «κακός Αλόνσο» έφυγε, η κακή νοοτροπία όχι

Από κάθε κουβέντα και κάθε κριτική, θα εξαιρέσω τον Ρουί Βιτόρια, που μετράει λίγες μέρες στην ομάδα και ελάχιστες προπονήσεις και θα κριθεί, όταν θα βρίσκεται στον πάγκο για ένα επαρκές χρονικό διάστημα. Ούτως ή άλλως το βιογραφικό του είναι καλό, οι ομάδες που έχει δουλέψει έπαιζαν ένα ελκυστικό και μοντέρνο ποδόσφαιρο και ως Πορτογάλος είναι σε καλύτερη επαφή με το ευρωπαϊκό (άρα και ελληνικό) ποδόσφαιρο, σε σχέση με τον Ντιέγκο Αλόνσο, που είχε κολλήσει λιγοστά ένσημα στην Ευρώπη.

Με άλλα λόγια η βολική δικαιολογία «φταίει ο προπονητής για όλα», αυτή τη στιγμή δεν στέκει: έφυγε ο Αλόνσο ή «φαγώθηκε» ο Αλόνσο, διότι δεν έκανε τη δουλειά και δεν μπορούσε να αναδείξει τις αρετές της ομάδας και των ποιοτικών της παικτών στο γήπεδο. Δεκτόν και πάμε παρακάτω. Αλλά πού παρακάτω; Στη Σουηδία, μετά το ενθαρρυντικό και αισιόδοξο παιχνίδι στο Βόλο, όπου ο Παναθηναϊκός  έφτιαξε και σπατάλησε καμιά 15ριά ευκαιρίες (αλλά τουλάχιστον τις έφτιαξε), πήγαμε παραπίσω. Με έναν Παναθηναϊκό να σκοράρει ένα υπέροχο γκολ, να κοντρολάρει το ρυθμό και το παιχνίδι για ένα μεγάλο κομμάτι του πρώτου ημιχρόνου και στη συνέχεια να εξαφανίζεται από το γήπεδο και το παιχνίδι. Πού πήγε; Τι τον βρήκε; Τι έπαθε; Κανείς  δεν ξέρει – αλλά βγήκε Amber Alert για τους «πράσινους» σε ολόκληρη της επανάληψη.

Μόνο ο καθρέφτης θα πει την αλήθεια

Όποιος θέλει να μιλήσει για την «εχθρική διαιτησία» στη Σουηδία, είναι ελεύθερος να το κάνει: η διαιτησία όντως έπαιξε έδρα, αλλά αυτό είναι ένα χαλί για να κρύψεις από κάτω τα σκουπίδια.

Επίσης όποιος θέλει να ψάξει ελαφρυντικά ή δικαιολογίες στον πλαστικό χλοοτάπητα, στο σκληρό παιχνίδι των γηπεδούχων, στον καιρό ή οτιδήποτε άλλο, μπορεί να το κάνει – αλλά θα χάσει την ουσία του πράγματος. Και η ουσία είναι ότι όλοι πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους, να κοιταχτούν στον καθρέφτη, να αναλογιστούν τις ευθύνες τους και να δουν τι πρέπει να κάνουν για να βελτιωθούν τα πράγματα. Ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, σαν ομάδα, σαν «παρέα», σαν ένα γκρουπ παικτών που έχουν έναν κοινό στόχο, όπως συμβαίνει στα ομαδικά σπορ.

Ευθύνη έχουν όλοι οι παίκτες – κι αυτοί που αγωνίστηκαν κι αυτοί που μπήκαν αλλαγή κι αυτοί που δεν αγωνίστηκαν, διότι οι ευθύνες σε μια ομάδα καταμερίζονται σε όλους και όχι σε έναν αμυντικό που έχασε μια φάση ή έναν επιθετικό που έχασε ένα γκολ. Παίκτες αξίας και ποιότητας, που κοστίζουν εκατομμύρια και (καλώς) αξιώνουν να πληρώνονται ανάλογα, οφείλουν να παίζουν καλύτερα απέναντι σε μια μέτρια σουηδική ομάδα, που παίζει με υπηρεσιακό προπονητή και αναπληρωματικό τερματοφύλακα και προσπαθεί να «κλέψει» ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο στις τελευταίες αγωνιστικές του πρωταθλήματός της. Κυρίως, οφείλουν να προσπαθούν, να αντιδρούν, να τρέχουν και να τα δίνουν όλα και όχι να «εξαφανίζονται» για ένα ολόκληρο ημίχρονο, όπου δεν έκαναν ούτε μια τελική, όπου η αντίπαλη άμυνα δεν τους ένιωσε ούτε στο ελάχιστο, όπου δεν είχαν τίποτα να πουν και να δείξουν όταν η Τζουργκάρντεν αρχικά ισοφάρισε και στη συνέχεια έκανε το 2-1.

Οι παίκτες, σε συνεργασία με τον καινούργιο προπονητή, είναι αυτοί που μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Να τραβήξουν μια γραμμή και από εδώ και πέρα να εμφανιστούν καλύτεροι. Να δουλέψουν πιο σκληρά, να συνεργαστούν καλύτερα χωρίς μούτρα, γκρίνιες και βεντετισμούς, να ιδρώσουν, να ματώσουν αν χρειαστεί, ώστε να καταφέρουν να επαναφέρουν την ομάδα εκεί που πρέπει. Εκεί που της αξίζει να βρίσκεται. Διότι άλλος προπονητής πλέον δεν γίνεται να «φαγωθεί» και να φορτωθεί όλο το ανάθεμα: αυτό το «κανονάκι», πλέον κάηκε.