Ο Ουναϊ σε ρόλο… play maker, ο αγχωμένος Ιωαννίδης και τα γκολ που πρέπει να έρθουν

Δεν πείραξε πολλά στην ενδεκάδα του Παναθηναϊκού όσον αφορά τα πρόσωπα ο Ρουί Βιτόρια στο ντεμπούτο του.

Η λέξη «ευφυΐα» βγήκε από τα χείλη του αρκετές φορές στη συνέντευξη της παρουσίασής του και στο Βόλο ο Πορτογάλος απέδειξε εμπράκτως ότι έχει… καλή σχέση μαζί της.

Τρεις μέρες ήταν στην ομάδα ο Βιτόρια και μας είχε προϊδεάσει ότι οι πολλές πληροφορίες στους παίκτες δεν ενδείκνυνται σε τέτοιες καταστάσεις.

Ηθελε λίγα και καλά. Σε πρώτη φάση μαζί με νίκες και σταδιακά να περάσει τις ποδοσφαιρικές του αρχές. Νορμάλ πράγματα, ισορροπημένα.

Ευφυές, όσο και αυτονόητο να το επιζητά.

Μόνο μία αλλαγή προσώπου μεν, σε κομβικό ρόλο δε. Στον πιο νευραλγικό χώρο του γηπέδου. Στον άξονα της μεσαίας γραμμής.

Βλέποντας προφανώς ο Βιτόρια τα ματς του Παναθηναϊκού ως τώρα, διέκρινε ως μείζον θέμα τις δυσκολίες και το πρόβλημα στη μεταφορά της μπάλας από την άμυνα προς τη μεσαία γραμμή. Στο «χτίσιμο» του παιχνιδιού.

Ταυτόχρονα, είναι εκ του αποτελέσματος προφανές, ότι διέκρινε στις πρώτες προπονήσεις του στο Κορωπί ότι ο Ουναϊ έχει την ικανότητα και την ποιότητα με τη μπάλα στα πόδια για να αποτελέσει το… κλειδί που έψαχνε στη συγκεκριμένη σπαζοκεφαλιά.

Αυτό που θα βοηθήσει στο να αποφευχθούν τα λάθη στη φάση ανάπτυξης από το πρέσινγκ των αντιπάλων, αλλά και που θα μεταφέρει με ασφάλεια, υπομονή κι ορθολογικό τρόπο τη μπάλα εκεί όπου ο Παναθηναϊκός… σφύζει από ποιότητα.

Στους Τετέ και Τζούρισιτς (αμφότεροι οργίασαν επιβεβαιώνοντας τη φόρμα που διανύουν και συνεργάστηκαν ιδανικά στη φάση της αποβολής), στον Μπακασέτα και τον Ιωαννίδη.

Στον Ουναϊ έδωσε το πρόσταγμα για το… κουβάλημα της μπάλας.

Κατέβαινε σε χαμηλά μέτρα για να την πάρει φτάνοντας πολύ κοντά στους δύο στόπερ, ήταν ο χαφ που υποδεχόταν την πρώτη μπάλα απ’ αυτούς και το σκαλοπάτι για τη μεταφορά της στο μεσαίο/επιθετικό τρίτο και τους μεσοεπιθετικούς.

Το έτερο 8άρι του Παναθηναϊκού στο ντεμπούτο του Βιτόρια, ο εξαιρετικός Μπακασέτας, κατέβηκε κι αυτός σε χαμηλά μέτρα, ως έξτρα επιλογή κάποιες φορές, αλλά είναι φανερό ότι τα πλεονεκτήματα των χαρακτηριστικών του είναι κυρίως πιο κοντά στην αντίπαλη περιοχή.

Το πώς θα μεταφερθεί η μπάλα από την άμυνα στη μεσαία γραμμή υπήρξε το κυριότερο αγωνιστικό/ποδοσφαιρικό πρόβλημα που είχε ο Παναθηναϊκός επί Αλόνσο. Το πάλευε, αλλά λύση άργησε να βρει και μάλλον δεν βρήκε ποτέ.

Ο Βιτόρια έκανε τη διάγνωσή του και με το «καλησπέρα σας» προέβη σε μία κίνηση τακτικής που θύμισε την αλλαγή θέσης του Λούκα Βιγιαφάνιες και τη μετατροπή του σε play maker πίσω ζώνης στον Παναθηναϊκό, από τον Γενάρη του 2022 έως το τέλος εκείνης της σεζόν.

Η χρησιμότητα του Ουναϊ σ’ αυτόν τον ρόλο ήταν, πρακτικά, για ένα ημίχρονο. Απ’ τη στιγμή που ο Βόλος έπαιζε με δέκα παίκτες και από το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου είχε ορίσει το μπλοκ της άμυνάς του σε πολύ χαμηλά μέτρα, δεν είχε την ίδια αξία.

Στην ροή του ματς πήρε τη θέση του ο Τσέριν. Η έτερη επιλογή γι’ αυτόν τον ρόλο.

Ο Βιτόρια, ωστόσο, φρόντισε να δείξει στον Μαροκινό όταν πήγε στον πάγκο την εκτίμηση της συνεισφοράς του στο ματς.

Αλλώστε πρέπει να τους δει όλους.

Αλλά η πρώτη δομική αλλαγή στο παρθενικό ματς του Πορτογάλου προπονητή δεν ήταν ένα πρόσωπο ή μία τακτική επιλογή. Ηταν ότι ο Παναθηναϊκός επέστρεψε στην ποδοσφαιρική φιλοσοφία κατοχής της μπάλας. Στο Positional Play.

Στο μονοπάτι της οργάνωσης, της υπομονής, των σωστών αποστάσεων και του ελέγχου του ρυθμού έχοντας τη μπάλα όσο περισσότερο γίνεται στα πόδια σου, που υπήρχε επί τρεισήμισι χρόνια στον Παναθηναϊκό και τελευταία φορά το είχαμε δει ως φιλοσοφία στον τελικό του κυπέλλου απέναντι στον Αρη, στο ίδιο γήπεδο.

Οχι ασφαλώς από πλευράς απόδοσης, αλλά ως ποδοσφαιρική κατεύθυνση ομάδας, ήταν παρεμφερές το μοντέλο που είδαμε στον Βόλο.

Κι αυτό θα δούμε από δω και πέρα ως ποδοσφαιρική βάση, με τον Ρουί Βιτόρια στο τιμόνι, προσθέτοντας προφανώς τις δικές του ξεχωριστές πινελιές προϊόντος του χρόνου, όπως κάθε προπονητής ανεξαρτήτως της φιλοσοφίας που ασπάζεται.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το άμεσο ποδόσφαιρο μας κούνησε μαντίλι μαζί με την απόλυση του Ντιέγκο Αλόνσο. Αν και μάλλον δεν φταίει το άμεσο ποδόσφαιρο που δεν αποδείχθηκε γνήσιος εκπρόσωπός του στη σύντομη θητεία του στον Παναθηναϊκό.

Ο Βιτόρια δεν έλυσε, προφανώς, όλα τα προβλήματα της ομάδας με μία κίνηση τακτικής ή επειδή η ποδοσφαιρική φιλοσοφία του είναι διαφορετική απ’ αυτή του Αλόνσο. Κανείς, άλλωστε, δεν διαθέτει μαγικό ραβδάκι.

Ούτε θα ήταν ποτέ δυνατόν ο Παναθηναϊκός να μεταμορφωθεί σε ομαδάρα μέσα σε τρεις μέρες.

Το τριφύλλι είχε λίγες αλλά δομικές αλλαγές στο ποδοσφαιρικό σχέδιό του, τον τρόπο που έπαιξε, επιδιώκοντας να ελέγχει το ρυθμό μέσω της κατοχής και βγάζοντας μεγαλύτερη συνοχή και σιγουριά, παρότι υπήρχαν εκνευριστικές και καραμπινάτες στιγμές αδράνειας στο παιχνίδι του.

Μία σε κάθε ημίχρονο. Την πρώτη, την έσωσε ο Ντραγκόφσκι. Στη δεύτερη, η μπάλα έγλυψε το δοκάρι.

Κι αν στο πρώτο ημίχρονο μπορεί να δικαιολογηθεί μία υποσχόμενη ευκαιρία από τον αντίπαλο, όσο υποδεέστερος κι αν είναι, στο δεύτερο, με αριθμητικό πλεονέκτημα και με το σκορ στο εύθραυστο 1-0, δεν δικαιολογείται.

Το κυριότερο πρόβλημα, πέραν από τις στιγμές αδράνειας, ήταν οι… πεταμένες ευκαιρίες. Στο σκοράρισμα υπήρχε θέμα εξ αρχής, ούτως ή άλλως, και την Κυριακή διατηρήθηκε παρά τις 20 τελικές που δεν ήταν συνηθισμένο νούμερο για τον Παναθηναϊκό επί Αλόνσο για να μπει σε μέτρο σύγκρισης.

Τα δοκάρια σταμάτησαν τον Τετέ δύο φορές, ο Τζούρισιτς είναι σε τρομερή κατάσταση και πετυχαίνει γκολάρες για Οσκαρ, ενώ ο Ιωαννίδης εμφανίστηκε μάλλον αγχωμένος.

Αν και αποτελεί μεγάλο προσόν του Ιωαννίδη το πνευματικό κομμάτι, η έλλειψη άγχους, η αυτοπεποίθηση και η άγνοια κινδύνου που τον διακρίνει, αυτήν την περίοδο φαίνεται να έχει επηρεαστεί ψυχολογικά/πνευματικά.

Κι ο λόγος είναι ολοφάνερα το γεγονός ότι δεν έχει αρχίσει ακόμα να σκοράρει στο πρωτάθλημα.

Εχασε πέναλτι που είναι, αν μη τι άλλο, σπάνιο να αστοχεί ο συγκεκριμένος παίκτης από την άσπρη βούλα, μέχρι και μία κεφαλιά από τα δύο μέτρα που θέλει προσπάθεια για να μην τη βάλεις στα δίχτυα, δύο λεπτά μετά.

Κλασσική περίπτωση ημέρας που λες, εντάξει το καταλάβαμε, δεν σε θέλει η μπάλα με τίποτα…

Η φετινή σεζόν για τον Ιωννίδη ξεκίνησε με… αποθεραπείες στον ώμο αντί για καλοκαιρινή προετοιμασία κι όταν άρχισε να βρίσκει ρυθμό μετά και την γκολάρα στο Λανς, ήρθε ο μυϊκός τραυματισμός του στο αιώνιο ντέρμπι που, μέσα σ΄ όλα του στέρησε και την παρουσία στο Γουέμπλεϊ, ήρθε και έδεσε λες κι από πίσω υπήρχε γλωσσοφαγιά.

Τώρα που επέστρεψε κι ξεκίνησε πάλι να βρει ρυθμό, η εικόνα του στο Βόλο έδειξε μία… φούρια κι ένα άγχος να ξεμπουκώσει «εδώ και τώρα».

Κι αυτό δεν τον βοήθησε στο ματς. Οχι στην απόδοσή του, αλλά σε αυτό που ήθελε απεγνωσμένα. Ακριβώς επειδή το ήθελε απεγνωσμένα.

Ο,τι κι αν έχει συμβεί στο κορμί και στο μυαλό του Ιωαννίδη όλο αυτό το διάστημα, απ’ το μεταγραφικό… παζάρι του καλοκαιριού μέχρι σήμερα, όλα καταλήγουν στη μαγική λέξη συγκέντρωση. Συγκεντρώσου κι άσε το παιχνίδι να έρθει πάνω σου.

Είναι θέμα χρόνου να σκοράρει και όλα να κυλήσουν φυσιολογικά με την ποιότητα που έχει ο Ιωαννίδης. Οι επιθετικοί, γενικότερα, τρέφονται από τα γκολ, τα νούμερα φτιάχνουν τα βιογραφικά τους και για αυτό είναι πολύ σημαντικό το πνευματικό κομμάτι. Για τον ίδιο και κατ’ επέκταση την ομάδα, της οποίας αποτελεί το σημείο αναφοράς στη γραμμή κρούσης.

Μ’ όλα όσα (σπάνια) προσφέρει στο γήπεδο ένας επιθετικός σαν την αφεντιά του, που δεν είναι μόνο για να σκοράρει μέσα στην περιοχή, αλλά και για να δίνει ασίστ, να παίζει με πλάτη και με πρόσωπο στο χώρο και να δημιουργεί ανισορροπία στις αντίπαλες άμυνες.

Προς το παρόν ο Παναθηναϊκός βρίσκει γκολ (και δοκάρια) από τους δύο θεωρητικά βασικούς εξτρέμ του, τον Τετέ και τον Τζούρισιτς, αλλά είναι δεδομένο ότι θα πάρει στην πορεία κι απ’ τους Ιωαννίδη, Μπακασέτα, πιθανώς κι απ’ τον Ουναϊ. Οσο πιο γρήγορα, τόσο το καλύτερο.

Τουλάχιστον στον Βόλο έγιναν 20 τελικές, οι 11 εκ των οποίων στο πρώτο ημίχρονο μ’ ένα γκολ και δύο δοκάρια, κι ένα χαμένο πέναλτι. Είναι κι αυτό μια αρχή.

Πηγή: sdna.gr