Μεγάλη αποτυχία η ζαριά με Αλόνσο, ρίσκο αλλά με σοβαρό βιογραφικό ο Βιτόρια

Ολόσωστη η απόφαση απομάκρυνσης του Ντιέγκο Αλόνσο από τον Παναθηναϊκό. Εντελώς λανθασμένη ήταν η πρόσληψή του όπως αποδείχθηκε. Οι Πράσινοι έδωσαν το τιμόνι ενός ρόστερ supercar, σε κάποιον που έδειξε να μην μπορεί να διαχειριστεί ταχύτητες άνω των 50χλμ. Δεν άντεξε την πίεση, δεν έδειξε τίποτα απ’ αυτά που ο ίδιος είχε υποσχεθεί, τα αποτελέσματα ήταν εξωφρενικά, το επίπεδο ποδοσφαίρου που έβλεπε ο κόσμος για να χαμηλώνει το κεφάλι.

Δεν υπάρχει μισοάδειο ή μισογεμάτο ποτήρι σε αυτές τις περιπτώσεις. Όταν τέλη Οκτώβρη αλλάζεις προπονητή, έχεις αποτύχει αυτόματα. Μέχρι τώρα τουλάχιστον. Το ζήτημα είναι να μην έχει προκληθεί ανεπανόρθωτη βλάβη για αυτή τη σεζόν, επειδή όσο κι αν λέγαμε πως ο Ντιέγκο Αλόνσο δεν είχε… άστρο, η αλήθεια είναι πως είχε και παραείχε σύμφωνα με τα αποτελέσματα των άλλων. Για την ακρίβεια άστρο είχε ο Παναθηναϊκός, διότι με τα αποτελέσματα του Αλόνσο κάλλιστα θα μπορούσε τώρα να είναι… βουνό ακόμη και η είσοδος στα πλέι οφ.

Η επιλογή αυτή απέτυχε παταγωδώς και δεν είναι θέμα υποκειμενικών απόψεων, τα ίδια τα αποτελέσματα κρίνουν αυτούς τους μήνες παραμονής του Ουρουγουανού. Δεν μπορούσε να εμπνεύσει κανέναν, δεν έφερνε την ελπίδα πουθενά, ποδοσφαιρικά ελάχιστα πράγματα. Τον ευχαριστεί ο Παναθηναϊκός για εκείνη την πρόκριση με την Λανς, όμως μέχρι εκεί. Ίσως να μπορούσε να έχει φύγει και νωρίτερα, ίσως έτσι να υπήρχαν τώρα μερικοί ακόμη βαθμοί στο σακούλι του Τριφυλλιού. Σε κάθε περίπτωση, σωστά απομακρύνθηκε και κάθε καλό για τον άνθρωπο από εδώ και πέρα.

Το σταυροδρόμι τώρα είναι δύσκολο για τους Πράσινους. Το… πλάνο τους-αν υπήρχε-τερματίστηκε σε μερικούς μήνες και στρέφονται πλέον σε κάτι νέο. Έχοντας ως εχέγγυο το καλό έμψυχο δυναμικό, αλλά ταυτόχρονα με το μειονέκτημα πως η νέα μέρα που θα αρχίσει στο Τριφύλλι, συνεχίζει να είναι πιεστική και δύσκολη.

Το θετικό είναι πως η αλλαγή έγινε σε καλό σημείο αναφορικά με το επίπεδο των αγώνων που είναι μπροστά. Όχι εύκολα, αλλά σαφώς βατά για να στρώσει κάπως το πράγμα. Έστω για αρχή με την δυναμική που συνήθως δίνει μια αλλαγή στην τεχνική ηγεσία. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.

Κατά τα άλλα το όνομα του Ρουί Βιτόρια είναι ένα ακόμη ρίσκο. Δεν πάρθηκε απόφαση για κάτι πιο σίγουρο με γνώση της κατάστασης από κάθε άποψη. Π.χ. Μαρίνος Ουζουνίδης. Επιλέχτηκε ο Πορτογάλος, ο οποίος σαφώς διαθέτει στοιχεία στο βιογραφικό του που είναι θετικά. Αλλά αυτά δεν αποτελούν εχέγγυο επιτυχίας κιόλας.

Είναι σε εξαιρετική ηλικία κι όχι κάποιος παρηκμασμένος. Η επιστροφή στην Ευρώπη αποτελεί ευκαιρία και γι’ αυτόν. Αρνητικό το γεγονός πως ήταν εκτός Ευρώπης τα τελευταία χρόνια, θετική η εμπειρία του από το Πορτογαλικό πρωτάθλημα. Προσομοιάζοντας αρκετά στα δεδομένα του ελληνικού. Έχοντας μείνει τέσσερα χρόνια στην Μπενφίκα που σαφώς έχει ανάλογη πίεση και απαιτήσεις με τον πάγκο του Παναθηναϊκού, προφανώς κάτι έκανε καλά.

Ένας προπονητής που θα χρειαστεί χρόνο, σε μια ομάδα που δεν τον έχει. Θα πάει καλά αυτό; Δε θα είναι πρόβλημα τουλάχιστον, αν έχει την προσωπικότητα και τα χαρακτηριστικά που θα κάνουν «κλικ» στον κόσμο και ταυτόχρονα θα εμπνεύσουν την ομάδα.

Ο Παναθηναϊκός μετά την παταγώδη αποτυχία στην επιλογή Αλόνσο, επέλεξε να πάει σε νέο ρίσκο. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο Βιτόρια είναι κακός προπονητής. Απλά για να «κουμπώσει» με το σήμερα του Παναθηναϊκού, θέλει πολλά περισσότερα απ’ την σωστή τακτική προσέγγιση και το καλό κοουτσάρισμα. Και δεν έχει το περίφημο ελαφρυντικό πως παίρνει μια ομάδα που δεν είναι δική του. Γιατί οι Πράσινοι έχουν ρόστερτο οποίο ακόμη κι αν θελήσει να κάνει 2-3 διορθώσεις το χειμώνα, μπορεί να εξυπηρετήσει πολλά είδη παιχνιδιού.

Το θέμα είναι να πάρθηκε η απόφαση της διοίκησης έχοντας κάποια φιλοσοφία στο μυαλό της. Κι όχι απλά επειδή ο Βιτόρια πριν πέντε χρόνια με την Μπενφίκαέκανε καλή δουλειά και πήρε πρωταθλήματα. Σημαντικό μεν, δεν εγγυάται την επιτυχία στον Παναθηναϊκό από την άλλη.

Για αρχή θα ηρεμήσει την ατμόσφαιρα γύρω απ’ την ομάδα, δίχως όμως να αποτελεί αυτόν που θα συσπειρώσει αν δεν το αποδείξει μέσω της δουλειάς και των αποτελεσμάτων του. Αναλύσεις δεν χρειάζονται, στο χορτάρι θα κριθούν οι πάντες. Μέχρι τώρα έχουμε τη δεδομένη αποτυχία με τον Αλόνσο και το κρίμα είναι πως αυτή ήρθε σε εποχή που με το ρόστερ που υπάρχει εύκολα θα μπορούσε το πράγμα να είναι πιο ισορροπημένο έστω.

Υ.Γ. Είτε έχει να κάνει με τη διοίκηση είτε με τον τεχνικό διευθυντή, μοιάζει προφανές πως αναζητείται η επιτυχία μέσω μιας λύσης που θα πιστωθεί 100% εκεί. Κι όχι στην προπονητική αξία όποιου έρθει, ή στη συσπείρωση που θα προκαλέσει ο νέος τεχνικός. Δεν το λέμε για κακό, απλά είναι ένα γεγονός.

Υ.Γ.1: Περιττό να αναφερθεί πως ο νέος προπονητής και χρειάζεται και αξίζει στήριξη. Η σεζόν δεν έχει χαθεί για τον Παναθηναϊκό ακόμη και μακάρι να μη γίνει κιόλας.