Χάνεται χρόνος, χάνονται αγώνες, μη χαθούν οι στόχοι τουλάχιστον

Το καλοκαίρι που μας πέρασε ο Παναθηναϊκός ολόσωστα προχώρησε σε ενίσχυση ποιότητας στο ρόστερ του. Δημιουργώντας ένα γκρουπ με δυνατότητες στο έμψυχο υλικό. Παίκτες επιπέδου Παναθηναϊκού. Οι πάντες το αναγνώρισαν, όποια κι αν μπορεί να ήταν η γνώμη τους για διοικητικά ζητήματα του Τριφυλλιού. Παρά το γεγονός πως δεν έγιναν όσες κινήσεις χρειαζόταν, κάτι που όπως συμβαίνει πάντα με τον Παναθηναϊκό το βρίσκει μπροστά του, τα βλέπετε στη θέση του σέντερ φορ.

Ο αστερίσκος πάντα έμπαινε για το θέμα προπονητή. Ο Αλόνσο ήταν ρίσκο. Τεχνικός χωρίς σπουδαίο βιογραφικό, επιλογή του τεχνικού διευθυντή, σε ένα κλαμπ που εκ των πραγμάτων ζητά απ’ τον προπονητή πολλά περισσότερο απ’ την σωστή τακτική προσέγγιση των αγώνων και το καλό κοουτσάρισμα. Θέλει έναν άνθρωπο που θα ηγηθεί, θα εμπνεύσει τον οργανισμό και θα καλύψει κενά που υπάρχουν σε αυτούς τους τομείς, καθώς οι Πράσινοι δεν είναι η συνηθισμένη ελληνική ΠΑΕ όπου ο ιδιοκτήτης βρίσκεται διαρκώς στο προσκήνιο.

Το ρίσκο με τον Αλόνσο, απέτυχε. Αν αύριο μεθαύριο πάρει μεγάλες νίκες, εμφανίσει μια ομάδα που θα… πετάει φωτιές, θα σαρώνει στο χορτάρι και δε θα αφήσει κανέναν τίτλο στο διάβα της, τότε χαρά μας να πούμε πως κάναμε τεράστιο λάθος και να του ζητήσουμε συγγνώμη. Αλλά εδώ που τα λέμε, αυτά δε συμβαίνουν ούτε στα κινούμενα σχέδια ή στα παραμύθια. Η μόνη σύνδεση είναι πως θέλουμε εμείς να ζήσουμε καλά κι αυτός καλύτερα, αλλά σε χωριστούς δρόμους.

Δεν είναι μόνο το αγωνιστικό και το αποκρουστικό ποδόσφαιρο που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός συγκριτικά με το ρόστερ που διαθέτει πάντα. Με κίνδυνο να «κάψει» ακόμη και τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές του, καθώς μόνο ο Τετέ σταθερά διακρίνεται. Επειδή είναι ο παίκτης που έχει τα ατομικά χαρακτηριστικά που δεν χρειάζονται να ακολουθηθούν απ’ την υπόλοιπη ομάδα. Με δύο κινήσεις του, ακόμη και σε μια κακή βραδιά του Παναθηναϊκού, μπορεί να ξεχωρίσει. Αυτό γίνεται σε μεγάλο βαθμό.

Μέσα σε τρεις μήνες στη σεζόν, αντί να έχουμε τη σταθερή βελτίωση σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, έχουμε τη σταθερή υποχώρηση της όποιας πίστης μπορεί να υπήρχε πως ο προπονητής θα γυρίσει την κατάσταση. Ειδικά και τα όσα είπε μετά την Τσέλσι, φανέρωσαν πως πλέον κι ο ίδιος έχει χάσει την ψυχραιμία του, έχει «λυγίσει» στην πίεση. Αναφέροντας πράγματα που είναι προσβλητικά προς το ίδιο το κλαμπ που υπηρετεί.

Σκεφτείτε για παράδειγμα πώς μπορεί να αισθάνθηκε ο Φώτης Ιωαννίδης όταν άκουσε τη δήλωσή τους για τους 11 βαθμούς πριν δύο χρόνια. Που δεν ήταν 11 αλλά κι εκεί τα έκανε μπάχαλο. Γιατί ο Ιωαννίδης ήταν εκεί, ήταν απ’ τους πλέον επηρεασμένους στο περίφημο ματς που έβαλαν τον Παναθηναϊκό να παίξει ένα πρωτάθλημα με σχεδόν όλη την ομάδα να έχει covid.

Και τώρα είμαστε ξανά σε αυτό το κωμικοτραγικό σημείο που περιμένουμε ένα αποτέλεσμα για να κριθεί αν ο Αλόνσο πρέπει να μείνει ή να φύγει. Γιατί αν νικήσει τον Άρη, θα είναι προπονηταράς. Αν δε νικήσει απ’ τον Άρη, θα καταλάβουν πως δεν μπορεί να γυρίσει την κατάσταση, όσα έχουν δει μέχρι τώρα δεν τους έχουν πείσει. Να κλάψεις ή να γελάσεις πραγματικά…

Έπρεπε πάντως να υπάρχει ένα σενάριο για κάθε ποδοσφαιρικό ενδεχόμενο. Αν ο Παναθηναϊκός είναι σαφώς καλύτερος και ηττηθεί με διαιτητική αδικία; Αν δεν βλέπεται η ομάδα και με ένα αυτογκόλ του Άρη νικήσει; Τι κάνουμε σε αυτά τα ενδεχόμενα. Μένει ή φεύγει.

Πηγή: sdna.gr