By
Φώναξε ο κόσμος το όνομα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Επειδή τον αγαπάει, τον σέβεται και τον εκτιμά. Κυρίως όμως, επειδή δεν μπορεί άλλο να ζει χωρίς την ελπίδα, χωρίς την φιλοδοξία, χωρίς το συναίσθημα και την ηρεμία που έδινε ο Σέρβος νυν τεχνικός της Εθνικής ομάδας.
Σε μια βραδιά που χρειαζόταν η θυσία που είχε πει και ο Μπακασέτας στην ομιλία του πριν το Αγγλία-Ελλάδα, είδαμε μια ομάδα σε ρόλο… κακομοίρη και ανήμπορου. Αναφέρουμε το παιχνίδι στο Γουέμπλεϊ κι ας είναι αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων, επειδή αναλογικά το Αγγλία-Ελλάδα είναι πάνω-κάτω κάτι σαν το Παναθηναϊκός-Τσέλσι. Ειδικά όταν και στο ΟΑΚΑ τα πάντα σχετίζονται με τον Τζορτζ Μπάλντοκ και για αυτόν έπρεπε η ομάδα να δώσει τη μάχη της.
Το έκανε, αλλά τόσο μπορούσε. Γιατί τόσο μπορούσε είναι το θέμα. Γιατί η Εθνική Ελλάδος μπόρεσε να κάνει αυτά που έκανε κόντρα στην Αγγλία και ο Παναθηναϊκός απλά παρακολουθούσε την Τσέλσι στα πόσα θα σταματήσει. Από ένα σημείο και μετά, αυτή ήταν η αντιμετώπιση του ματς.
Μη γινόμαστε γραφικοί, προφανώς και η ήττα δεν ήταν… σοκ. Το λογικό αποτέλεσμα είναι κόντρα σε τέτοιο αντίπαλο. Η εικόνα και η λογική του να είσαι ανήμπορος είναι κάτι ξένο. Μόνο και μόνο το γεγονός πως το 1-4 είναι ένα αρνητικό ρεκόρ σε ήττα κι ένα αποτέλεσμα που δεν έχει καταφέρει να στο κάνει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ, η Άρσεναλ των αήττητων, η Γιουβέντους, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπαρτσελόνα και πόσες ακόμη υπερομάδες. Άρα γιατί να δεχτούμε τώρα το να το κάνει η Τσέλσι, σα να μην έγινε και κάτι…
«Τραυμάτισε» την προσπάθειά του ο Παναθηναϊκός, γιατί είχε κάτω τα χέρια. Γιατί ούτε ψυχολογικά, ούτε νοοτροπία, ούτε αγωνιστικά μπορούσε να είναι ανταγωνιστικός. Και το συνολικό κλίμα πλέον, μοιάζει μη αναστρέψιμο για τον Αλόνσο. Μη γελιόμαστε άλλο.
Πόσες φορές στην ιστορία του ποδοσφαίρου προπονητές που έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο στις ομάδες που προπονούν, κατόρθωσαν να ανατρέψουν την κατάσταση; Εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να είναι ένα γκρουπ με εξαιρετικούς παίκτες που όμως δεν παίρνει απ’ αυτούς το καλύτερο. Και σε μια εποχή που πρωτίστως έπρεπε να προσπαθεί να συσπειρώσει τον κόσμο του και να τον φέρει κοντά του, είναι σα να… παλεύει με νύχια και με δόντια να τον διώξει παρότι αυτός συνεχίζει να μαζεύεται.
55.000 άνθρωποι με την Τσέλσι, προφανώς και δεν πήγαν επειδή… θριάμβευσε η ομάδα και μείωσε τη διαφορά απ’ την κορυφή στους 5 βαθμούς νικώντας στο Ηράκλειο. Ήθελαν να δουν την ομάδα τους να δίνει «μάχη». Όταν στα αποδυτήρια δίνεις οδηγίες και εμφανίζεται αυτή η εικόνα στις αρχές του δευτέρου μέρους, τότε δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση.
Ο Παναθηναϊκός μοιάζει με ραγισμένο γυαλί. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμά του, με όποιο επίπεδο αντιπάλου κι αν αγωνίζεται, ποδοσφαιρικά δεν παρουσιάζει κάτι όμορφο. Κάτι έστω αποδεκτό. Ακόμη κι όταν νικάει, είναι κακός. Φτάσαμε Νοέμβρη μήνα, έχουμε δει τόσα ματς. Με τις ειδικές συνθήκες που υπάρχουν γύρω απ’ την ομάδα και δεν γίνεται να τις παραγνωρίζουμε επειδή πάντα πρέπει να θεωρούμε πως το ποδοσφαιρικά σωστό είναι να υπάρχει υπομονή. Ωραία αυτά αν είσαι σε μια μικρομεσαία ομάδα της Ολλανδίας ή της Γερμανίας. Οπουδήποτε αλλού θέλουν αποτελέσματα. Απ’ αυτά ζουν οι μεγάλες ομάδες.
Ο Ντιέγκο Αλόνσο είναι ένα πρόσωπο που δεν γεννά την ελπίδα στην ομάδα του Παναθηναϊκού, σε κανέναν τομέα. Γι’ αυτό και ο κόσμος φώναζε για τον Γιοβάνοβιτς. Γι’ αυτό και τον αγάπησε τον Γιοβάνοβιτς. Επειδή ήρθε μέσα στη… μαυρίλα και του χάρισε ελπίδα. Τώρα που οι συνθήκες σε επίπεδο ρόστερ είναι πολλές σκάλες παραπάνω, η ελπίδα δεν υπάρχει. Και κάθε ματς την απομακρύνει όλο και περισσότερο.
Ξαναλέμε, όσο τρελό κι αν φαίνεται να συζητάμε έτσι μετά από ήττα κόντρα στην Τσέλσι, θεωρούμε πως ο Παναθηναϊκός είναι ένα μέγεθος που δεν πρέπει να μάθει να αποδέχεται τέτοιες ήττες ούτε καν απ’ την Τσέλσι και ανάλογου επιπέδου αντιπάλους. Για να μην ξεχάσουμε και ποιοι είμαστε, ακόμη και στις τόσο δύσκολες περιόδους.
Υ.Γ. Η μη απόκτηση σέντερ φορ, ειδικά σε μια εποχή που η διοίκηση «έριξε» τόσο χρήμα, είναι απ’ τις πλέον ακατανόητες ποδοσφαιρικές κινήσεις των τελευταίων ετών.
Comments