Ο Έλληνας είναι εξπέρ στις υπερβολές: Νικάς; Είσαι υπερομάδα. Δεν έχεις αντίπαλο – Χάνεις; Να φύγουν όλοι

Κατηγορούμε τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, σε καθημερινή βάση. Όχι άδικα στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων. Ορίζουμε ως επιτυχημένο, αυτό που γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη. Παραδειγματιζόμαστε, ζητάμε να το ακολουθήσουμε σε κάθε τομέα. Ο αθλητισμός δεν αποτελεί διαφορά. Ειδικά αναφορικά με την υπερβολή που μας διακρίνει.

Νικάς; Είσαι υπερομάδα. Δεν έχεις αντίπαλο. Γιατί ακόμη δε σου έφεραν το τρόπαιο; Χάνεις; Να φύγουν όλοι, να έρθουν καλύτεροι, φταίει η διοίκηση που τους κρατάει, οι παίκτες που είναι αδιάφοροι, ο προπονητής που είναι μυρωδιάς.

Ειδικά στο μπάσκετ έχουμε γίνει περισσότερο… εξπέρ στις υπερβολές. Διότι οι επιτυχίες εδώ και δεκαετίες, μας κάνουν να αισθανθούμε πως το γνωρίζουμε καλά το άθλημα. Ισχύει κιόλας, οι Έλληνες συγκριτικά με άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, όντως το κατέχουν το άθλημα. Όχι φυσικά στο βαθμό που να τους δίνεται το δικαίωμα να έχουν ύφος… Πατ Ράιλι και Φιλ Τζάκσον πακέτο. Αλλά το παίρνουν μόνοι τους το δικαίωμα αυτό.

Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε στην έδρα της Ρεάλ Μαδρίτης και υπάρχει η αίσθηση πως έχασε κάθε τρόπαιο τη φετινή σεζόν. Ένας προβληματισμός υπέρμετρος, σχεδόν καταστροφολογία σε κάποιες περιπτώσεις. Και μόνο που η ομάδα έφτασε να δέχεται τέτοια κριτική γιατί έχασε στη Μαδρίτη απ’ τη Ρεάλ, επιτυχία της είναι.

Κυρίως όμως, αυτό καταδεικνύει το μέγεθος του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Χάνει στην έδρα του κορυφαίου συλλόγου παγκοσμίως, της κορυφαίας ομάδας μπάσκετ -το μαρτυρούν τα τρόπαιά της- και αισθάνεται την ανάγκη να κάνει αυτοκριτική, να σκύψει το κεφάλι. Ο κόσμος στο αεροδρόμιο νιώθει πως πρέπει να χειροκροτήσει τους παίκτες σα να τους λέει «σηκώστε το κεφάλι σας». Επαναλαμβάνουμε, για μια ήττα με μικρή διαφορά στην έδρα της Ρεάλ Μαδρίτης μέσα Οκτώβρη.

Μας φαίνεται τρελό ως πρώτη ανάγνωση των δεδομένων. Δεν είναι όμως. Γιατί ο Παναθηναϊκός από μόνος του μετατράπηκε ως μπασκετικό τμήμα στο μέγεθος που «σηκώνει» κριτική γιατί δε νίκησε στο «σπίτι» της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο οργανισμός μάλιστα, την αποδέχεται ως κάτι το απόλυτα φυσιολογικό. Ακόμη περισσότερο επειδή απέναντι είχε μια Ρεάλ που έπαιζε… τα ρέστα της, όχι ένα σύνολο στο ρελαντί.

Θα σκεφτεί κάποιος πως η υπέρμετρη πίεση που διοχετεύεται στην ομάδα, μια πρωταθλήτρια Ευρώπης, μετά από τέσσερα μόνο ματς, με το ρεκόρ στο 2-2 και ακόμη 30 ματς για τη Regular Season, δεν μπορεί να κάνει καλό. Μαθημένος είναι ο Παναθηναϊκός σε αυτού του είδους την υπερβολή. «Ψήθηκε» σε αυτή, γι’ αυτό και αντέχει. Γι’ αυτό και είναι ένα σύνολο που αν κάτι το χαρακτηρίζει διαχρονικά, είναι η ικανότητα να σηκώνει κεφάλι εμφατικά, όταν όλοι θεωρούν πως βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο.

Σαφώς αυτού του είδους η υπερβολή, είναι προτιμότερη από το… μηδέν οξέα, άνιωθο πράγμα της Αρμάνι Μιλάνο. Έχασαν ματς που ήταν μπροστά 27 πόντους, χάνουν γενικά και είναι σα να μη συμβαίνει τίποτα. Το επόμενο πρωί θα… χτυπήσουν κάρτα, θα πάρουν το επίδομά τους απ’ τις πωλήσεις τζιν και η ζωή συνεχίζεται. Με την «κριτική» να είναι ένα πατ πατ στην πλατούλα, σα να τους λένε δεν πειράζει πάμε για την επόμενη ήττα.

Αυτού του είδους η αντίδραση θα ήταν καταστροφική για ένα μέγεθος όπως ο Παναθηναϊκός. Έναν… κολοσσό μπασκετικό που αισθάνεσαι να τρέμει από εκνευρισμό επειδή έχασε με 4 πόντους στην έδρα της Ρεάλ Μαδρίτης.

Γι’ αυτό ακριβώς στο τέλος θα την… φτύσουν την ήττα οι «πράσινοι». Δεν συνηθίζουν και δεν γουστάρουν την γεύση της. Αν όμως πιουν αυτό το ποτήρι μία, δύο, πέντε και επικρατεί η λογική του «εντάξει μωρέ, δεν έγινε κάτι», τότε όντως θα πρέπει να ανησυχήσουν.