Σφάζει με το βαμβάκι για Γιοβάνοβιτς – “Δώρο από τον ΠΑΟ στην Εθνική”!

«Ρε παιδιά, ο Γιοβάνοβιτς μήπως ήταν δώρο του Παναθηναϊκού στο… δημόσιο;» αναρωτήθηκε ένας φίλαθλος εξερχόμενος του γηπέδου «Γ. Καραϊσκάκης» στο Φάληρο, μετά το ονειρικό «τέσσερα στα τέσσερα» της Εθνικής μας ομάδας στο Nations League.

Χτύπησε φλέβα. Εκεί που πονάει. Τι είχαμε…. Τι χάσαμε… Πού πάμε κι άλλες τέτοιες υπαρξιακές ανοησίες, συναισθηματικού τύπου, από τις σπάνιες φορές που συνυπάρχουν με τη λογική.

Την κοινή λογική τουλάχιστον.

«Σαν πολύ να τον προστατεύετε τον Σέρβο. Τα έχετε κάνει πλακάκια μαζί του και δεν του κάνετε κριτική… »!

Ναι, τον ξέραμε κι από χθες τον Γιοβάνοβιτς και του χρωστούσαμε χάρη. Το ότι έχουμε φάει τα γήπεδα με το κουτάλι, έχουμε συνυπάρξει με κάθε καρυδιάς καρύδι σε σχεδόν 20 προετοιμασίες όλα αυτά τα χρόνια και το να έχουμε, απλώς, διακρίνει το… αυτονόητο ποδοσφαιρκά, δεν παίζει ε; Οχι. Κάτι άλλο τρέχει.

Τον έχουμε συμπαθήσει, επειδή τα λέει ωραία. Το να τα κάνει ωραία και να τα λέει ακόμα πιο ωραία, δεν είναι δα και κάτι σημαντικό. Ή μήπως είναι;

Το χειρότερο (ναι, υπάρχει και… χειρότερο) είναι ότι μάλλον το είχαν πιστέψει στη διοίκηση του Παναθηναϊκού ότι ο Γιοβάνοβιτς ήταν «καπάτσος» και ως μετρ της διαχείρισης των ανθρώπων, είχε… κερδίσει αρκετούς από μας.

Κι ίσως αυτός να ήταν κι ο λόγος που απαγορεύτηκαν τα πολλά-πολλά με τον Αλόνσο το καλοκαίρι στην προετοιμασία, με τον φόβο μην γίνει και με αυτόν ό,τι και με τον Γιοβάνοβιτς και μετά… (μόνο) εμείς θα δεχόμαστε πυρ ομαδών και σκληρή κριτική. Οχι ο προπονητής που τον πληρώνουμε. Λαμπρά.

Μιλάμε για γυάλα και παραισθήσεις που δεν προσφέρουν ούτε… μανιτάρια μαγικά.

Αλήθεια είναι η μη λήθη. Να μην ξεχνάς. Να μην είσαι αχάριστος. Να μην διαγράφεις από τον «σκληρό σου δίσκο» την προσφορά, τα ευεργετήματα, τις πράξεις όσων σε βοήθησαν να σηκωθείς ξανά στα πόδια σου.

Ο Παναθηναϊκός βγήκε από τον λήθαργο επί των ημερών του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, σε μία περίοδο κατά την οποία δεν υπήρχε τίποτα. Το απόλυτο μηδέν. Ζερό.

Στα χέρια του Σέρβου επανήλθε σε ρόλο πρωταγωνιστή, διεκδίκησε στα ίσια το πρωτάθλημα, παρότι δεν είχε ούτε παρασκηνιακή βοήθεια, ούτε το μεγαλύτερο μπάτζετ και επέστρεψε στους ευρωπαϊκούς ομίλους.

Κάθε χρόνο ανέβαινε κι ένα σκαλοπάτι. Κι αν στις επιτυχίες και την αναγέννηση της ομάδας τα «μπράβο» αφορούσαν κατά κύριο λόγο τον Γιοβάνοβιτς κι όχι τον Αλαφούζο, αυτό σχετίζεται με τη… μη λήθη της πλειονότητας των φίλων του συλλόγου για προηγούμενες πράξεις του Αλαφούζου.

Οχι το καλοκαίρι, αλλά στα τέλη Δεκέμβρη. Με την ομάδα στο μείον ένα από την κορυφή. Να διώχνεται ο Γιοβάνοβιτς, μαθαίνοντας από τα ΜΜΕ την απόλυσή του. Από ηθικής πλευράς, το λες και καραμπινάτη αχαριστία.

Πέραν του δίκαιου και του ηθικού, ωστόσο, ήταν και ζήτημα ουσίας. Ικανότητας, πιο σωστά, να αντιλαμβάνεσαι το άθλημα στο οποίο επενδύεις… εκατομμύρια. Πολλά εκατομμύρια.

Είναι θεμιτό το γεγονός ότι οι ιδιοκτήτες πληρώνουν. Οπως και ότι αποφασίζουν οι ίδιοι ποιον θα πληρώνουν, κάθε φορά, για να τους κάνει τη δουλειά που θέλουν. Κουμάντο στην τσέπη τους δεν κάνει κανείς άλλος, παρά μόνο οι ίδιοι.

Οταν βλέπουν ανταγωνιστικά τον προπονητή τους υφίσταται ζήτημα αυτογνωσίας κι όταν το «εγώ» μπαίνει πάνω από το «εμείς», δεν υπάρχει γυρισμός.

Κι όπως συμβαίνει στη ζωή έτσι και στο ποδόσφαιρο, όπως στρώνεις κοιμάσαι. Εμείς τι φταίμε και τα πληρώνουμε όλα αυτά;

«Μα καλά δεν το βλέπετε ότι ο Γιοβάνοβιτς έχει… ταβάνι. Τον ευχαριστούμε, οκέι, αλλά αυτά είναι τα… όριά του. Πρέπει να πάμε παρακάτω…».

Το άκουγες συχνά-πυκνά. Δεξιά κι αριστερά. Εντός, εκτός και επί τ’ αυτά.

Εάν ήταν έτσι τα… ταβάνια να προσέξουμε μην πέσει το κανονικό ταβάνι και μας πλακώσει, από την οργή του ποδοσφαιρικού θεού. Ετσι είχε ανταπαντήσει ο υπογράφων, εν ευθέτω χρόνο. Και το επαναλαμβάνει, δίχως την παραμικρή διάθεση να ευλογήσει τα γένια του για όσα έχουν ακολουθήσει.

Οι εννέα τίτλοι που σήκωσε στην Κύπρο και κυρίως το αξεπέραστο επίτευγμά του να φτάσει τον ΑΠΟΕΛ, με τον Χιώτη, τον Πουρσαϊτίδη, τον Χαραλαμπίδη και τον Μαντούκα, στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ (!), όπου κόντραρε τη Ρεάλ του special one, Μουρίνιο, του Κριστιάνο Ρονάλντο, του Μπενζεμά, του Ιγκουαϊν, του Ράμος και του Οζίλ, μάλλον δεν προσμετρήθηκε ποτέ στη σούμα.

Ούτε στη σκέψη, μήτε στην ανάλυση και το θυμικό όσων τα πίστευαν.

«Ναι, αλλά δεν κερδίζει τα ντέρμπι…». Αλλο τροπάρι κι αυτό.

Στα classico της χώρας απέναντι στον Ολυμπιακό έχασε μόνο ένα, το περίφημο του COVID στο Φάληρο με τη μισή ομάδα εξαντλημένη από τον ιό. Σ’ όλα τ’ άλλα ήταν αήττητος.

Από τότε που έφυγε, παρά τη θεαματική αύξηση του μπάτζετ, τα συνολικά αποτελέσματα στα ντέρμπι, εκτός όλων των άλλων, είναι χειρότερα.

Δώρο στο… δημόσιο. Να μην χαίρονται μόνο οι Παναθηναϊκοί. Να χαίρονται όλοι οι Ελληνες. Μία ευγενική προσφορά.

Δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα. Το αποτέλεσμα-έπος στο Γουέμπλεϊ ήταν γραφτό της μοίρας. Η πρώτη νίκη όλων των εποχών κόντρα στα «τρία λιοντάρια», με την οποία γράφτηκε Ιστορία που θα τη λέμε και στα εγγόνια μας.

Ετσι το ήθελε ο θεός του ποδοσφαίρου κι έτσι έγινε. Το άξιζαν ο αδικοχαμένος Τζορτζ Μπάλντοκ και οι συμπαίκτες του στην Εθνική, που υλοποίησαν αυτόν τον ποδοσφαιρικό άθλο και τον αφιέρωσαν στα ουράνια. Στην ψυχούλα του.

Εκεί που του έπρεπε. Στο ναό του ποδοσφαίρου.

Η αγωνιστική εικόνα που είδαν τα μάτια όλων όσοι παρακολούθησαν το ματς, η Ελλάδα να χαζεύει κοτζάμ Αγγλους μέσα στο «Γουέμπλεϊ», με τρία γκολ που δεν μέτρησαν στο όριο κι άλλα δύο στο κοντέρ, με πρέσινγκ ψηλά, με αυτοπεποίθηση και τακτική για σεμινάριο, είναι το απόλυτο ποδοσφαιρικό ΕΠΟΣ.

Κι όχι το σκορ.

Δεν ήταν απλώς ένα συγκυριακό αποτέλεσμα εκτός έδρας, απέναντι στο νούμερο 4 στην παγκόσμια κατάταξη, που είχε ως άξονα την αμυντική συνοχή, την αυτοθυσία και την υπερπροσπάθεια.

Ολα αυτά υπήρχαν, αλλά ήταν μπολιασμένα με «χτίσιμο» του παιχνιδιού απ’ τον τερματοφύλακα, με κατοχή της μπάλας και συνδυαστικό ποδόσφαιρο, με οργανωμένο/ασφυκτικό πρέσινγκ στον αντίπαλο τερματοφύλακα.

Αλλά και με τον έναν παίκτη να παίζει για τον άλλο, δημιουργώντας μια αξιοθαύμαστη αρμονία ομάδας. Με όλα τα γράμματα κεφαλαία.

Το ματς με τους Ιρλανδούς ήταν, ποδοσφαιρικά, αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Μέχρι να ανοίξει το σκορ ο Μπακασέτας, η Εθνική έπρεπε να αντιμετωπίσει διπλή ζώνη άμυνας σε χαμηλό μπλοκ και να τη διασπάσει.

Το έκανε εξαιρετικά, δημιουργώντας απειλές από παντού. Απ’ τον άξονα κι απ’ τα άκρα. Με τον Παυλίδη, τον Τζόλη, τον Μασούρα, τον Μπακασέτα, αλλά και τον… Γιαννούλη.

Μία εντελώς διαφορετική ποδοσφαιρική παράσταση που χάρηκε τα μάλα ο φίλαθλος κόσμος.

Μην έχετε αμφιβολία. Με άλλον προπονητή στην άκρη του πάγκου, το πιο πιθανό θα ήταν να είχαμε χύσει την καρδάρα με το γάλα από το έπος του Γουέμπλεϊ και να… μέναμε στην Αγγλία. Με τον Γιοβάνοβιτς δεν υπήρχε τέτοια συνθήκη στον ορίζοντα.

Υ.Γ. Αυτή η «καραμέλα», για να το γράψουμε όσο πιο ευγενικά γίνεται, περί… ψυχολογίας στο ποδόσφαιρο που παίζει τεράστιο ρόλο και φέρνει τις φοβερές επιτυχίες και περί… προπονητών/ψυχολόγων που ξέρουν να παίρνουν από τους παίκτες το 100%, πρέπει κάποτε να σταματήσει.

Τα χρόνια περνάνε, οι νέες γενιές επιμορφώνονται γύρω από το άθλημα και ο δημοσιογράφος/αθλητικογράφος που σέβεται τον εαυτό του, θα πρέπει πρωτίστως να μαθαίνει ολοένα και περισσότερο το αντικείμενο με το οποίο ασχολείται, από το να γράφει ανούσια «σεντόνια» με στερεότυπα άλλων εποχών.

Οπως συνηθίζει να λέει και μία ψυχή, «καλή ψυχολογία έχεις όταν είσαι καλά προετοιμασμένος».

Μεγάλη αλήθεια: όσο καλύτερα προετοιμασμένος είσαι, τόσο καλύτερη ψυχολογία έχεις για να πετύχεις το στόχο σου. Οποιος κι αν είναι. Οχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Επί παντός επιστητού. Από τις πιο απλές εξετάσεις, μέχρι τελικούς δίχως αύριο.

Δεν είναι ψυχολογία το να έχεις μεταδοτικότητα και να εμπνέεις τα αποδυτήρια με τις γνώσεις, το χαρακτήρα και την προσωπικότητα σου.

Προπονητές ποδοσφαίρου είναι οι άνθρωποι που κάθονται στην άκρη των πάγκων. Αλλη η δουλειά του προπονητή κι άλλη του ψυχολόγου.

Υ.Γ.1: Κυρίες και κύριοι, υποδεχθείτε ξανά την Εθνική Ελλάδας στην ελίτ του ποδοσφαιρικού χάρτη. Ερχόμαστε. Δέστε ζώνες, όπως θα έλεγε κι ο σούπερ Μάριο.