Δεν παίζεται η θέση του Αλόνσο, κρίνεται το αν ο Παναθηναϊκός θα κάνει πρωταθλητισμό

Αρχές Οκτωβρίου και ο Παναθηναϊκός είναι με την πλάτη στον τοίχο στον σοβαρότερο στόχο του. Από μόνο του το γεγονός δείχνει το πρόβλημα που υπάρχει. Για μια ομάδα που ποδοσφαιρικά χρειάζεται χρόνο, υπομονή, δουλειά, αλλά το ποδοσφαιρικό απ’ το
Παναθηναϊκό είναι λογικό να απέχουν σημαντικά. Διότι κανείς δεν μπορεί να αφήσει στην άκρη το παρελθόν, τις πίκρες και τα 14 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα.

Όποιος είναι στην ομάδα το γνωρίζει και σαφώς δεν μπορεί να υπάρχει ηρεμία. Παναθηναϊκός και ηρεμία υπό αυτές τις συνθήκες, δεν μπορεί να υπάρξει. Ο μόνος τρόπος αποσυμπίεσης της κατάστασης, είναι τα αποτελέσματα, η πίστη που θα φέρει
ποδοσφαιρικά η ομάδα στον κόσμο της και φυσικά το ιδεατό για να γίνουν ξανά τα πάντα ομαλά, είναι η κατάκτηση έστω ενός πρωταθλήματος. Για να διώξει αυτή τη… μαυρίλα.

Είναι κάτι που ισχύει σε όλα τα μεγάλα κλαμπ, δεν είναι απλά Παναθηναϊκό φαινόμενο. Όμως στο Τριφύλλι αυτή την εποχή είναι γιγαντωμένο, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να υπάρξει περίοδος ηρεμίας, η ατμόσφαιρα διαρκώς είναι… στην τσίτα. Για τα πάντα. Τη μία ο προπονητής που από την αναμονή για την απάντηση του Σάρι κατέληξες στον Αλόνσο, την άλλη οι μεταγραφές, μετά οι υποθέσεις ανανέωσης συμβολαίων, τα αποτελέσματα που είναι για… κλάματα (εξαίρεση Άγιαξ και Λανς) κι από πάνω «σκάνε» και ζητήματα όπως του Βαγιαννίδη. Πάντα δηλαδή κάτι για να… τσιτώνει τους πάντες. Και ασφαλώς η συνολική ατμόσφαιρα γύρω απ’ την ομάδα, τεντώνεται και κανείς δεν σκέφτεται την πίεση, λόγω των ετών που βαραίνουν στις πλάτες του Παναθηναϊκού και όσων τον αγαπούν.

Ακόμη και το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, δε φαίνεται να αντιλαμβανόμαστε όλοι μας το ποιος είναι ο πραγματικός στόχος. Εστιάζουμε στο τί θα γίνει με τον Αλόνσο, για να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Συζητήσεις για το αν θα φύγει αν δε νικήσει, αν θα μείνει αν νικήσει, τί θα συμβεί αν νικήσει χωρίς να παίξει καλά η ομάδα, ή αν έρθει ισοπαλία παίζοντας εξαιρετικά. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω απ’ τον Ουρουγουανό. Από μόνη της αυτή η συζήτηση, είναι ουσιαστικά η «σφραγίδα» πως δεν μπορεί να έχει μέλλον αυτός ο άνθρωπος. Και κανείς μετά απ’ αυτόν δε θα μπορέσει υπό αυτές τις συνθήκες.

Όμως στο σημείο που βρισκόμαστε, το τελευταίο που απασχολεί για αυτές τις ώρες είναι ο Αλόνσο. Ο Παναθηναϊκός έχει ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, στο οποίο ή νικά ή χάνεται. Δε δεχόμαστε κανένα σκεπτικό… ουφ έχασε η ΑΕΚ άρα είμαστε άνετοι. Όλοι χάνουν οι άλλοι και η διαφορά του Παναθηναϊκού μεγαλώνει απ’ την κορυφή. Κι αυτό είναι ακόμη πιο «αυτοκτονικό». Έχουν πεταχτεί στα σκουπίδια τόσες και τόσες ευκαιρίες, επειδή το Τριφύλλι αγωνιστικά απέχει υπερβολικά απ’ τις δυνατότητές του, σύμφωνα με το ρόστερ που διαθέτει. Δεν παίζει με χαφ τον Τζανδάρη και τον Χρήστο Δώνη, ούτε με σέντερ φορ τον Μολίνς. Πάντα αυτή είναι η βάση σε κάθε συζήτηση που γίνεται αναφορικά με τις απαιτήσεις που υπάρχουν για την ομάδα και τον προπονητή.

Ο Παναθηναϊκός στο ντέρμπι παίζει ίσως το τελευταίο του χαρτί για πρωταθλητισμό. Αν και πάλι δεν καταφέρει να πάρει το μοναδικό αποτέλεσμα που τον εξυπηρετεί, τότε μάλλον δε θα υπάρχει γυρισμός. Ας το δουν όλοι λοιπόν, ακριβώς όπως είναι. Ως την-ίσως-τελευταία τους ευκαιρία για το μεγάλο τους στόχο. Είναι νωρίς σαφώς, αλλά όταν δε νικάς κανέναν, τότε δεν γίνεται να κοιτάς την χρονική περίοδο. Τα… κανονάκια χάνονται και εσύ θα παραμένεις πίσω. Σε περίπτωση μη νίκης ο Παναθηναϊκός θα είναι στο -5 ή -6 απ’ τον Άρη. Δε συζητάμε για τους πιο πάνω.

Προφανώς και η απαίτηση αυτή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη λόγω και του ποιος είναι απέναντι. Ο Ολυμπιακός, το ντέρμπι αιωνίων, πάντα προσφέρεται για το κάτι παραπάνω. Και στο γόητρο και στην ψυχολογία. Δεν περιμένουμε να… πετάει φωτιές η ομάδα, ούτε να κρύψει την μπάλα. Περιμένουμε όμως να νικήσει. Γιατί όσο κι αν διαφημίζεται ο αντίπαλος, δε θεωρούμε πως είναι καλύτερος ούτε από τον ΠΑΟΚ ούτε από την ΑΕΚ. Ομάδες που αντιμετώπισε ο Παναθηναϊκός και ακόμη κι αν δε νίκησε, δεν ήταν τόσο χειρότερος στο χορτάρι.

Συσπείρωση θέλει απ’ όλους. Λίγο πείσμα. Λίγο νεύρο. Ποιοτικά δεν έχει τίποτα να ζηλέψει ο Παναθηναϊκός, κόντρα σε μια ομάδα που τελευταία φορά τον νίκησε στο ματς του Covid-19. Τότε που μαζί με την ΑΕΚ συμφώνησαν να μην αναβληθεί η αναμέτρηση ή να μη δοθούν έστω 2-3 μέρες στους «πράσινους». Για να μην ξεχνάμε.

Την περασμένη σεζόν 6 παιχνίδια ο Ολυμπιακός δε νίκησε τον Παναθηναϊκό, σε όποια κατάσταση κι αν τον βρήκε. Πραγματικά λοιπόν, δε βλέπουμε γιατί να έχει να φοβηθεί κάτι το Τριφύλλι απ’ τον αντίπαλο. Ο πραγματικός του αντίπαλος, είναι ο εαυτός του. Ούτε καμιά υπερομάδα αντιμετωπίζει, ούτε κάποιο φόβητρο. Έχει φανεί άλλωστε.

Αυτό προφανώς και δεν καθιστά… εύκολο το παιχνίδι. Στην κατάσταση που είναι ο Παναθηναϊκός αγωνιστικά, εύκολο δε θα ήταν ούτε ματς με τη Λαμία. Απλά είναι παιχνίδι που πίσω απ’ αυτό υπάρχει το σκοτάδι. Αν νικήσουν οι Πράσινοι, ακολουθεί το φως. Αν δε νικήσουν, ακολουθεί… γκρεμός. Και πραγματικά τότε δεν έχει κανένα νόημα το αν θα μείνει ή όχι ο Αλόνσο. Γιατί ο Παναθηναϊκός θα κυνηγά υπέρβαση απλά για να είναι κοντά στον πρωταθλητισμό. Ομάδα αυτών των δυνατοτήτων σε επίπεδο ρόστερ, τραγικό ακόμη και να το σκεφτόμαστε.

Πριν το ματς όμως, θέλει θετική σκέψη, θετική ενέργεια και διάθεση απ’ όλους. Ξέρουμε, είναι δύσκολο, μοιάζει ακατόρθωτο. Όμως ο Παναθηναϊκός παίζει ντέρμπι με τον αιώνιο. Αντιμετωπίζει όσα πρεσβεύει διαχρονικά ο Ολυμπιακός. Το πρόβλημα που έχει ο ίδιος, πρέπει να του το δώσει και να τον στείλει πίσω με αυτό. Ο αντίπαλος δεν είναι ούτε ο Αλόνσο, ούτε ο Παπαδημητρίου, ούτε ο Αλαφούζος, ούτε το ΟΑΚΑ, ούτε τα εισιτήρια, ούτε τίποτα. Αντίπαλος είναι ο Ολυμπιακός. Μετά το τέλος του ματς τα βλέπουμε όλα τα άλλα.

Πηγή: sdna.gr