By Η Νο1 ευθύνη του Ντιέγκο Αλόνσο για την έλλειψη αυτοπεποίθησης του Παναθηναϊκού σ’ ένα ματς που όφειλε να έχει καθαρίσει στην Μπάνια Λούκα, το ψυχοπλάκωμα των “πράσινων” και οι αποφάσεις που θα (πρέπει να) παρθούν για όλη τη χρονιά.
Γράφει ο Κώστας Γουλής.
Να ξεκινήσουμε ξεκαθαρίζοντας κάτι: Ήταν πάρα πολύ μεγάλη, τεράστια η γκέλα του Παναθηναϊκού στην Μπάνια Λούκα το βράδυ της Πέμπτης (3/10), στην πρεμιέρα της League Phase του Conference League. Ήταν αποτυχία με το “Α” κεφαλαίο και χωρίς ωραιοποιήσεις της κατάστασης.
Με βάση τη δυναμικότητα του αντιπάλου κι αυτό που είδαμε live στο γήπεδο, ο Παναθηναϊκός όφειλε αυτό το ματς να το έχει τελειώσει. Δεν το έκανε και το πλήρωσε με δυο πεταμένους βαθμούς, που μπορεί στη σούμα του Δεκέμβρη να του λείψουν αφάνταστα στη μάχη για την είσοδο στα νοκ-άουτ. Κι ακόμη περισσότερο όταν εκεί προς την 5η αγωνιστική θα αρχίσουν να βγαίνουν τα κομπιουτεράκια και οι υπολογισμοί για το τι και πόσους βαθμούς θα θέλει για να πιάσει τον στόχο του.
Είναι τόσο ιδιαίτερο κι αχαρτογράφητα νερά για όλους (μας) αυτό το διαολεμένο νέο format της UEFA με τον ενιαίο όμιλο σε καθεμία διοργάνωση ξεχωριστά, που δεν μπορεί κανείς να ξέρει από τώρα που θα είναι το όριο. Το μόνο σίγουρο είναι πως τέτοιες ΜΕΓΑΛΕΣ γκέλες κοστίζουν.
Το ακόμη πιο εκνευριστικό απ’ αυτή καθαυτή την γκέλα με τους Βόσνιους, είναι πως αυτή ήρθε σ’ ένα βράδυ όπου ο Παναθηναϊκός έχει παίξει (αρκετά) καλά σε σχέση με αυτό που κατέθετε σε προηγούμενα παιχνίδια του, αλλά ήταν συγκλονιστικά ΑΦΕΛΗΣ κι άστοχος. Όταν υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά δυναμικότητας, αυτά τα ματς μπαίνεις, τα τελειώνεις, κάνεις τη διαχείρισή σου και πας παρακάτω. Δεν το κάνεις; Παίζεις με τη φλόγα και τις περισσότερες φορές “καίγεσαι”.
Απέναντι σε έναν αντίπαλο που τα δίνει όλα κι επιστρατεύει πολύ ποδοσφαιρικό ξύλο (κι έναν διαιτητή απ’ το Αζερμπαϊτζάν που το επέτρεψε, μαζί με ένα σωρό άλλες περίεργες αποφάσεις) για να ισοσκελίσει το δεδομένο χάντικαπ στην ποιότητα, οφείλεις να είσαι κυνικός και να μην του αφήνεις το παραμικρό περιθώριο για να το πιστέψει. Και κυρίως πρέπει να είσαι εύστοχος. Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν ούτε το ένα, ούτε το άλλο κι έβαλε από νωρίς άλλον έναν σοβαρό μπελά στο κεφάλι του (και) στην Ευρώπη.
Έκανε μία τρύπα στο νερό
Κατανοώ πως το “…ο Παναθηναϊκός έχει παίξει (αρκετά) καλά σε σχέση με αυτό που κατέθετε στα προηγούμενα παιχνίδια του” που έγραψα πιο πάνω έχει ήδη εκνευρίσει αρκετούς. Συμπαθάτε όμως, αλλά προσπαθώ πάντα να κοιτάζω συνολικά όλη την εικόνα, για να είμαι όσο το δυνατόν πιο δίκαιος.
Κι όχι να ικανοποιώ τα άγρια ένστικτα του καθενός, επειδή μετά από κάθε αποτυχημένο αποτέλεσμα του Παναθηναϊκού υπάρχουν κάποιοι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μυρίζονται και να ζητούν “αίμα”.
Ο Παναθηναϊκός ΑΠΕΤΥΧΕ να νικήσει σε ένα ματς που ήταν πολύ ανώτερος απ’ τον αντίπαλό του κι αυτό στην προκειμένη περίπτωση είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Το γεγονός πως η ομάδα δεν έχει αυτοπεποίθηση να τελειώνει τέτοιου είδους ματς.
Παρότι αυτή τη φορά -αν και υπήρξε αρκετά μεγάλο rotation μισής ενδεκάδας- δεν πήγε σε μπάμπα-μπούμπα μπαλιές απ’ την άμυνα, αλλά έβαλε κάτω την μπάλα, την τσούλησε καλά ανάμεσα στις αντίπαλες γραμμές, έχασε τεράστιες ευκαιρίες και μετά το 0-1 και μετά το 1-1, αλλά στο τέλος έκανε μία τρύπα στο νερό.
Στο συγκεκριμένο ματς, αυτή ήταν η Νο1 ευθύνη ο Ντιέγκο Αλόνσο: Το γεγονός πως η ομάδα του δεν έχει την αυτοπεποίθηση και τον χαρακτήρα να καθαρίζει ένα τέτοιο παιχνίδια, απλοποιώντας τη ζωή της. Και οδηγείται κάθε φορά στο να τρέχει και να μην φτάνει, αντί να βρει επιτέλους λίγη ηρεμία, μία νέα αφετηρία, κάπου να πατήσει τέλος πάντων.
Αντ’ αυτών κάθε φορά το ψυχοπλάκωμα σε όλη την ομάδα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο. Κι αυτό θολώνει ακόμη περισσότερο το μυαλό, αντί αυτό να καθαρίζει και να βρίσκει ένα μαξιλαράκι για να προχωρήσει.
Το θέμα με τον Σπόραρ
Σ’ όλο αυτό το ρεσιτάλ χαμένων ευκαιριών, απ’ το βράδυ της Πέμπτης (3/10) έπεσε όλο το ανάθεμα στον Σπόραρ. Για τις δύο κραυγαλέες φάσεις μισού γκολ που έχασε στο 12’ και στο 60’. Μαζί με ολίγη από “…που τον θυμήθηκε τον Σπόραρ ο Αλόνσο” και “…πώς να έχει ψυχολογία τη στιγμή που όλο το καλοκαίρι ήταν φευγάτος”.
Τα δέχομαι και τα ακούω όλα, όμως υπάρχουν και πράγματα που θα πρέπει να αποδίδονται στη σωστή διάστασή τους. Ο Σπόραρ ψάχτηκε να φύγει το περασμένο καλοκαίρι -με τις ευλογίες και του Παναθηναϊκού- όμως αν και βρέθηκε κοντά στη Σλόβαν, αλλά και σε άλλη μία ομάδα, εντέλει δεν ευδοκίμησαν οι συνθήκες για να πάρει μεταγραφή.
Με τον Παναθηναϊκό να έχει όντως τελευταίες μέρες πριν κλείσει το παράθυρο της 11ης Σεπτεμβρίου, stand-by τον Άνχελ Κορέα της Ίντερ.
Τα πράγματα ήρθαν έτσι όμως ώστε να μην προχωρήσει η πώλησή του κι από εκεί και πέρα -επειδή το ποδόσφαιρο πρέπει πάντα να έχει μία συνέχεια- ο Αλόνσο τον κράτησε ενεργό στο ρόστερ, τον διατήρησε στην ευρωπαϊκή λίστα και τον είχε στο πλάνο του, τουλάχιστον έως τον Γενάρη. Μίλησε μαζί του, του εξήγησε πως έχει η κατάσταση στην ιεραρχία των επιθετικών, αλλά του έδειξε πως τον υπολογίζει.
Δεδομένου πως θα ήταν αφύσικο να περιμένει κανείς απ’ τον Ιωαννίδη να παίζει σε όλα τα ματς, πόσω μάλλον δε απ’ την στιγμή που έχασε το βασικό στάδιο της προετοιμασίας, επιλέχθηκε και λόγω του ντέρμπι που ακολουθεί με τον Ολυμπιακό να γίνει ένα σχετικό rotation και να ξεκινήσει ο Σλοβένος. Η λογική του δεν ήταν λάθος, διότι αυτό είναι ένα απ’ τα ματς που (θεωρητικά) μπορείς να δώσεις στον σταθερό φορ της εθνικής Σλοβενίας, περιμένοντας να ανταποκριθεί.
Δεν το έκανε όμως στις δύο μεγάλες φάσεις που είχε μπροστά του “πιάτο”, δείχνοντας πως η πίεση που αισθάνεται πλέον από πέρσι στον Παναθηναϊκό δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη για τον ίδιο. Αυτή είναι ωστόσο και η μοίρα των επιθετικών. Πάντα θα τους σημαδεύει και θα τους προσθέτει έξτρα βάρος κάθε χαμένο γκολ…
“Άλλο” ματς με τον Ολυμπιακό, αλλά…
Εν κατακλείδι, ο Παναθηναϊκός, αντί να βρει ένα πρώτο φάρμακο και να αλλάξει την ψυχολογία του με μία νίκη (διότι στο τέλος της ημέρας μόνο με νίκες βγαίνεις από μία δύσκολη κατάσταση), έφυγε με άλλη μία πληγή απ’ την Μπάνια Λούκα.
Πλέον το βάρος είναι πολύ μεγάλο και για τον Αλόνσο και για τον Παναθηναϊκό. Ενδεχόμενη αποτυχία (και) στο ντέρμπι της Κυριακής (6/10, 20:30) με τον Ολυμπιακό, θα ανοίξει πια για τα καλά -στο όριο του διαζυγίου- θέμα προπονητή στους “πράσινους”, μολονότι έως τώρα η διοίκηση έπαιξε όσο το δυνατόν περισσότερη “άμυνα” μπορούσε, προσφέροντας χρόνο και υπομονή στον Ουρουγουανό τεχνικό.
Το θέμα, εντούτοις, δεν είναι (μόνο) το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, όπου μπορεί να προκύψει κάτι ανατρεπτικό με βάση τη εικόνα των δύο ομάδων αυτή τη στιγμή, καθότι μιλάμε για “άλλα” παιχνίδια.
Το θέμα είναι και το μετά. Είναι σε θέση ο Αλόνσο να γυρίσει ολοκληρωτικά την παρτίδα, ακόμη κι αν ο Παναθηναϊκός βγάλει την αντίδραση που πρέπει να βγάλει την Κυριακή, νικώντας τον “αιώνιο” αντίπαλό του; Αντέχει ο Ουρουγουανός και το ποδοσφαιρικό τμήμα όλο αυτό το βάρος που έχει γίνει πλέον ψυχοπλάκωμα;
Αυτά είναι τα κύρια ερωτήματα που (θα πρέπει να) υπάρχουν αυτή την στιγμή στο μυαλό όσων αποφασίζουν στον Παναθηναϊκό. Γιατί η σεζόν δεν τελειώνει στο clasico της Κυριακής (6/10), όμως οι αποφάσεις της Δευτέρας (7/10) -όποιες κι αν είναι αυτές- θα ακολουθήσουν την ομάδα σ’ ολόκληρη τη χρονιά…
Πηγή: sport24.gr
Comments