ΟΚ, ο Αλόνσο θα φύγει, αλλά ο Παναθηναϊκός ψάχνει κάτι πολύ σημαντικότερο από έναν καλό προπονητή

Η κατάσταση στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό αλλά και τα βαθύτερα αίτια των προβλημάτων.

Στα 12 χρόνια της διοίκησης Αλαφούζου έχουν εφαρμοστεί διάφορα μοντέλα. Της λιτότητας, της αυτάρκειας, ακόμα και της άπλας επί Στραματσόνι. Με το πιο ακριβό ρόστερ όμως, από όλους τους μεγάλους δεν είχε αποτύχει κι ο Παναθηναϊκός σήμερα μοιάζει με έναν Τιτανικό που έχει αναγνωρίσει το παγόβουνο, το βλέπει, πάει κατά πάνω του και δεν προλαβαίνει πια να στρίψει για να αποφύγει τη σύγκρουση.

Οχι γιατί δεν έχει καλούς παίκτες, όχι γιατί απλά δεν έχει καλά αποτελέσματα. Όσο κυρίως γιατί η ομάδα έχασε τη σύνδεσή της με τον κόσμο. Η ενότητα χάθηκε, το όραμα πέταξε, ο μέσος φίλαθλος έπαψε να έχει ελπίδα. Και μεγάλη ομάδα χωρίς όραμα κι ελπίδα, είναι χαμένη υπόθεση.

Σχεδόν 35 μέρες πριν, το ΟΑΚΑ βούλιαζε από μια παράτολμη, ρισκαδόρικη απόφαση του ιδιοκτήτη να εφαρμόσει οικονομική πολιτική που έβαλε μέσα το ταμείο της ομάδας σε ματς με 60.000 κόσμο. Γιατί; Διότι θεωρήθηκε υπερπάντων αγώνας. Του βγήκε.

Ακόμα και όσοι δεν συμπαθούν τον Αλαφούζο, του έδωσαν credits γιατί η εικόνα ενός γεμάτου γηπέδου ήταν εντυπωσιακή. Σήμερα, ο κόσμος μοιάζει τόσο απομακρυσμένος που η ΠΑΕ έφτασε στο σημείο να βάλει… 1+1 εισιτήριο σε ντέρμπι αιωνίων.

Αυτό είναι το πρόβλημα; Ασφαλώς όχι. Ούτε φυσικά είναι πρόβλημα οι ακριβές μεταγραφές, οι καλοί ποδοσφαιριστές. Στην πιο καθοριστική θέση όμως, αυτή του καπετάνιου επιλέχθηκε κάποιος που πιθανόν να ξέρει να οδηγεί φορτηγό, όχι υπερωκεάνιο. Μια επιλογή που υποστήριξε με πάθος ο τεχνικός διευθυντής, ακόμα και έναντι του Σάρι (πριν απαντήσει αρνητικά ο Ιταλός) και μέχρι τώρα οδηγεί τη χρονιά σε… Ζονκ από Οκτώβρη μήνα.

Αφήνοντας στην άκρη το full court pressing που θα παρουσίαζε, την ανάπτυξη που είναι πιο αργή από Επιτάφιο, το έλλειμμα έντασης/ενέργειας που οδηγεί σε ανακτήσεις και κερδισμένες πρώτες και δεύτερες μπάλες, ο Αλόνσο παρουσιάζει κι ένα σύνολο χωρίς ψυχολογία, μια ομάδα που δεν αντέχει την πίεση και είναι βουτηγμένη στην ηττοπάθεια.

Οταν κρατιέσαι από ένα κλαρί για να μη φύγεις στον γκρεμό και ξεκινάς με βασικό φορ τον Σπόραρ, τότε μοιάζεις έτοιμος να αυτοκτονήσεις ποδοσφαιρικά. Το ποδόσφαιρο λοιπόν τιμώρησε και αυτή την απόφαση του Αλόνσο και πλέον η κλεψύδρα γύρισε ανάποδα. Τα βιογραφικά και η προϊστορία δεν παίζουν μπάλα αλλά οι 40 μέρες χωρίς νίκη στον πάγκο της Σεβίλλης ήταν πολύ νωπό αποτέλεσμα για να αποτελεί μια εικόνα θολή και παραπλανητική.

Ο Παναθηναϊκός κατόρθωσε χθες να μην κερδίσει μια ομάδα με χρηματιστηριακή αξία 8,5 εκατ ευρώ, με συμβόλαια ποδοσφαιριστών που έχουν συνολική αξία κάτω του 1 εκατ ευρώ. Δηλαδή όσα κοστίζει μόνος του ο Σπόραρ, που έπαιξε βασικός με τη Σλοβενία στο Euro, αλλά δεν βρέθηκε ομάδα να αγοράσει το συμβόλαιο του…

Όταν ο Παναθηναϊκός αντιβαίνει όλους τους κανόνες κοινής λογικής (Σπόραρ, Βαγιαννίδης, Αιτόρ, Λημνιός, τρία δεξιά μπακ μεταξύ αυτών), όταν χάνει τη σύνδεσή του με τον κόσμο, όταν εμπιστεύεται τις τύχες μιας ομάδας 60 εκατ ευρώ στα χέρια ανθρώπων που δεν έχουν ενσυναίσθηση, τότε η σωτηρία μπορεί να έρθει μόνο κατά λάθος. Προς το παρόν, το ποδόσφαιρο τιμωρεί επιλογές, πρακτικές και το χειρότερο είναι πως αυτό συμβαίνει στην εποχή που τα χρήματα ξοδεύονται χωρίς φειδώ.

Μετά από 13 επίσημα παιχνίδια, το καρδιογράφημα του Παναθηναϊκού είναι σταθερό. Μια ευθεία γραμμή, από έναν ασθενή που ψάχνει θαύμα. Το καντήλι του Αλόνσο φαίνεται να σβήνει. Μόνο που Παναθηναϊκός ψάχνει κάτι παραπάνω από καλό προπονητή. Δηλαδή μια προσωπικότητα που θα εμπνεύσει, θα παρουσιάσει καλό ποδόσφαιρο, σωστές αρχές, ηγετικές ικανότητες και δικαιοσύνη… Κοινώς, έναν άνθρωπο που θα προσφέρει όραμα κι ελπίδα. Στη διοίκηση δεν υπάρχει, προπονητής δεν υπάρχει, πώς θα πάει μια ομάδα στον πρωταθλητισμό, με joystick;

Πηγή: sdna.gr