By Ο πολύ “φθηνός” τρόπος που επέλεξε ο Παναθηναϊκός να χάσει στην “OPAP Arena”, η μόνιμη προσέγγιση και το στυλ παιχνιδιού που μοιάζουν ασύμβατα με τα χαρακτηριστικά του ρόστερ κι ο Αλόνσο που επιβάλλεται να βρει πλέον ένα πιο συμβατό αγωνιστικό μοντέλο, πριν να είναι (πολύ) αργά.
Γράφει ο Κώστας Γουλής.
Δεν υπάρχει (και δεν πρέπει να υπάρχει) δικαιολογία για τον πολύ “φθηνό” τρόπο με τον οποίο ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε χθες βράδυ (29/9) απ’ την ΑΕΚ στην “OPAP Arena”, με μία εμφάνιση που στο μεγαλύτερο κομμάτι του αγώνα ήταν απελπιστικά κατώτερη των περιστάσεων.
Σε ένα παιχνίδι τόσο σημαντικό (στο όριο του κομβικού, όσο κι αν είναι ακόμη νωρίς στη σεζόν), οι “πράσινοι” ηττήθηκαν πνευματικά κι αγωνιστικά, πρώτον και κυριότερον διότι ουδέποτε μπόρεσαν να “μπουν” στις απαιτήσεις του αγώνα και να καταθέσουν την ένταση που χρειάζονται αυτού του είδους τα “ματς-εξάποντα”.
Αυτό δηλαδή που έκανε η ΑΕΚ για να νικήσει και να ανέβει πλέον στην πρώτη θέση της Stoiximan Super League, την ώρα που ο Παναθηναϊκός βρίσκεται πλέον στο -6 απ’ την κορυφή και βυθίζει τις σκέψεις του (ξανά) στην εσωστρέφεια και στο “πως” και “τι” θα πρέπει να αλλάξει ΑΜΕΣΑ για να μην χάσει κάθε επαφή με τη διεκδίκηση. Έχοντας μπροστά του μια εβδομάδα με ταξίδι στην Μπάνια Λούκα (3/10) και φινάλε πριν τη νέα διακοπή το ντέρμπι κόντρα στον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ (6/10).
Μην το… κουράζουμε: Ο Παναθηναϊκός δεν βγήκε για να “παίξει” (ειδικά) στο πρώτο ημίχρονο, απέναντι σε μία ΑΕΚ η οποία είχε πάρα πολλά ζητήματα και σημαντικές απουσίες. Αντί να βάλει την μπάλα κάτω και να ψάξει όσον το δυνατόν πιο ορθολογικές συνεργασία, άρχισαν απ’ το δεκάλεπτο οι γιόμες και οι βαθιές μπαλιές προς τον Ιωαννίδη, μπας και “σπάσουν” οι μπάλες σε πιο ψηλά μέτρα. Απλά αναποτελεσματικό, στο όριο του… αντί-ποδοσφαιρικού, για το υλικό και τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά που έχει αυτός ο Παναθηναϊκός.
Αυτό το “μπάμπα-μπούμπα” επί 45 λεπτά
Και να πει κανείς πως ένιωσε στην αρχή καμιά μεγάλη πίεση σε ψηλά μέτρα απ’ την ΑΕΚ, με εξαίρεση τον Πιερό και τον Κοϊτά που κυνηγούσαν κάθε πάσα στην πρώτη ζώνη, άντε να το καταλάβω κάπως όλο αυτό το “μπάμπα-μπούμπα” και τα γεμίσματα, προκειμένου να φύγει η μπάλα από τη ζώνη κινδύνου.
Να με συμπαθάτε όμως, αλλά έχω δει την ΑΕΚ να πιέζει πραγματικά πολύ ασφυκτικά, συντονισμένα και ψηλά τον Παναθηναϊκό τα δύο προηγούμενα χρόνια στην “OPAP Arena” και τους “πράσινους” να έχουν όντως θέμα στο να κυκλοφορήσουν την μπάλα με ασφάλεια. Αλλά το επεδίωκαν, είχαν δουλέψει πάνω σ’ αυτό και σε αρκετές περιπτώσεις το έκαναν από αρκετά έως πολύ καλά, όπως στις δύο ισοπαλίες που πήραν στην νέα έδρα της ΑΕΚ ή ακόμη και στην ήττα με 1-0, στην κανονική περίοδο της σεζόν 2022/23.
Χθες βράδυ, ωστόσο, οι “πράσινοι” απλά… φοβήθηκαν να παίξουν, απέναντι σε μία ΑΕΚ που άλλαξε εντελώς το αγωνιστικό στυλ της και το πήγε σε πολύ πιο safe mode προσαρμοζόμενη στις περιστάσεις και στις απουσίες της (έχοντας όμως τις σταθερές του προπονητή της), αλλά ο Παναθηναϊκός δεν είχε “απαντήσεις” σ’ αυτό που επέλεξε να παίξει με επιτυχία ο αντίπαλός του.
Τα “βαρίδια” και η ελάχιστη αυτοπεποίθηση
Κι όταν ευρισκόμενος πίσω στο σκορ από ένα γκολ γεμάτο από θλιβερές αντιδράσεις -πρώτα του Τζούριτσιτς που άφησε τον Ρότα να βγάλει σέντρα… προπόνησης και μετά του Ίνγκασον που νικήθηκε κατά κράτος απ’ τον Πιερό- έχοντας “πετάξει” άλλο ένα ημίχρονο, αποφάσισε ο Παναθηναϊκός για ένα διάστημα, να βάλει λίγο την μπάλα κάτω (ακόμη περισσότερο όταν έβαλε ο Αλόνσο ον Τετέ στο “10” και τον Ουναΐ στο “8”) κατάφερε μεν να κάνει λίγο πιο αισθητή την παρουσία του, αλλά στην τελική πάσα και στα τελειώματα ο φωτεινός πίνακας έγραψε ένα απελπιστικό, μηδέν από μηδέν… μηδέν.
Διότι εκεί που είχε φτάσει πια το ματς, ο αντίπαλος είχε πλέον και το προβάδισμα και την ψυχολογία την ώρα που οι παίκτες του Παναθηναϊκού είχαν… βαρίδια στα πόδια τους. Κι ελάχιστη αυτοπεποίθηση στο να πάρουν ένα σουτ )αντί να το “ζαλίζουν” με πάσες έξω απ’ την περιοχή), να βγάλουν πιο σωστά την τελευταία κάθετη πάσα, να εκμεταλλευτούν αυτά τα λίγα που τους έδινε η άμυνα της ΑΕΚ…
Η φάση στο 48’ και το αμυντικό… slow motion
Χαρακτηριστικότερη η φάση του 48΄, όπου απ’ την ωραία συνεργασία με τον Ιωαννίδη, ο Τετέ πάει μόνος να τελειώσει τη φάση υπό την πίεση του Βίντα, ενώ είχε δίπλα του, αριστερά και 2-3 μέτρα πιο πίσω την επιλογή να “σπάσει” την μπάλα στον Τζούριτσιτς που ερχόταν με όλο το τέρμα απλωμένο μπροστά του.
Μέχρι να φτάσουμε στο τελικό χτύπημα στο 90’+3’ -σε μία φάση που έπρεπε να έχει τελειώσει η άμυνα του Παναθηναϊκού- με τον Κοϊτά να προλαβαίνει μία “σκοτωμένη” μπαλιά, την “πράσινη” οπισθοφυλακή να πηγαίνει σε… slow motion και τον Τσέριν να καλείται να βγάλει τα… κάστανα απ’ τη φωτιά, σε άλμα με τον Πιερό που του ρίχνει δύο κεφάλια κάνοντας εντέλει το χέρι-πέναλτι, που έβαλε τίτλους… τέλους στο ματς.
Δεν “νιώθει” την ποιότητα ο κάθε αντίπαλός του
Ο Παναθηναϊκός έχει προσθέσει όντως πολύ ποιότητα φέτος στο ρόστερ του, ειδικά απ’ τη μέση και μπροστά, όμως για την ώρα, με ελάχιστες εξαιρέσεις κι εκλάμψεις, αυτή η δεδομένη ποιότητα παραμένει “εγκλωβισμένη” και “κλειδωμένη” σε ένα αγωνιστικό μοτίβο που δεν “τσουλάει” και το κυριότερο: Δεν την “νιώθει” ο αντίπαλος, ούτε στο 30%, όποιος κι αν είναι ο απέναντι…
Δεν μπορεί να περιμένουν οι “πράσινοι” τα πάντα απ’ την ατομική ποιότητα και την ατομική ενέργεια του καθενός. Δεν μπορεί να μην υπάρχει ένα σταθερό game plan και μία “βάση” πάνω στα χαρακτηριστικά των παικτών που έχει το “πράσινο” ρόστερ, για να βγουν δύο αυτοματισμοί και να δημιουργηθεί μία σταθερή συνθήκη πίεσης, την οποία θα την αισθανθεί ο αντίπαλος. Δεν μπορεί να περιμένει ο Παναθηναϊκός απ’ τον Ιωαννίδη να “χαμηλώνει” απελπισμένος (όπως σωστά έγραψε χθες βράδυ ο Αντώνης Οικονομίδης) στο δεύτερο τρίτο του γηπέδου, για να πάρει -λίγο πιο σωστά την μπάλα- και να προσπαθήσει να κάνει ένα σλάλομ, για να δημιουργηθεί μία διαφορετική συνθήκη στην αντίπαλη περιοχή. Θα γίνει μία με δύο φορές στις δέκα, δεν μπορεί όμως να γίνει “μοντέλο παιχνιδιού” κάτι τέτοιο.
Δεν έχει βρει ακόμη λύσεις και “απαντήσεις”
Σ’ όλα τα παραπάνω ο Ντιέγκο Αλόνσο δεν έχει βρει έως τώρα σταθερές λύσεις κι απαντήσεις, με εξαίρεση κάτι… σκόρπια πεντάλεπτα, δεκάλεπτα και τέταρτα αγώνων.
Και η πίεση προς το πρόσωπό του είναι λογικό να μεγαλώνει. Διότι η εξέλιξη και η βελτίωση στο παιχνίδι της ομάδας (που δεν έχει σχέση με το αγωνιστικό μοντέλο που ο ίδιος είχε παρουσιάσει στις προγραμματικές δηλώσεις της 11ης Ιουνίου) πηγαίνουν σαν την… άμυνα του Παναθηναϊκού στη φάση του πέναλτι: Σε… slow motion.
Αυτό που δείχνει ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να μην… περπατάει, ακόμη και τώρα που είναι διαθέσιμοι όλοι οι παίκτες. Όχι μόνο επειδή έχασε απ’ την ΑΕΚ, επειδή είναι στο -6 απ’ την κορυφή κι επειδή έχει δύο ψυχοβγαλτικές νίκες μετά από μόλις 6 αγωνιστικές.
Αλλά γιατί η εικόνα δεν σε “γεμίζει”, μολονότι τα “υλικά” είναι υψηλότερου επιπέδου. Είναι επιβεβλημένο να βρει ο Αλόνσο τους τρόπους και τους μηχανισμούς να το αλλάξει, να βρει ένα μοτίβο πιο συμβατό σ’ αυτό που μπορεί (και πρέπει να βγάλει) ο Παναθηναϊκός στο γήπεδο. Και θα πρέπει να το κάνει άμεσα!
Διότι ακολουθεί “διαβολοβδομάδα” με ταξίδι στην Μπάνια Λούκα και τρεις μέρες μετά το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ πριν τη διακοπή των εθνικών ομάδων. Και τα περιθώρια έχουν στενέψει πλέον πάρα πολύ…
Comments