By Αν ο Παναθηναϊκός έπαιζε καλά με την ΑΕΚ, πιθανότατα θα έπαιρνε βαθμό ή βαθμούς. Αν για παράδειγμα έπαιζε από την αρχή του αγώνα όπως έπαιξε στο δεύτερο ημίχρονο.
Αν δεν ήταν τόσο μαζεμένος ή προσεκτικός ή «φοβικός» στο πρώτο μέρος, αν δοκίμαζε να βγει μπροστά πιο θαρραλέα και να ζητήσει περισσότερα πράγματα από το ματς από το ξεκίνημα και όχι από την αρχή του δευτέρου ημιχρόνου, τότε δηλαδή που το έκανε «αναγκαστικά», διότι ήταν πίσω στο σκορ, τότε θα βλέπαμε ένα άλλου τύπου παιχνίδι.
Κάτι… τον κρατάει
Αν ο Παναθηναϊκός έπαιζε χάλια με την ΑΕΚ, τότε δεν θα είχαμε και πολλά πράγματα να πούμε σήμερα. Με άλλα λόγια, αν έπαιζε σε όλο το ματς όπως έπαιξε στο πρώτο ημίχρονο, αν δεν είχε πάρει σε κανένα σημείο το κουμάντο του αγώνα, αν δεν είχε δημιουργήσει φάσεις για γκολ και απλά αποδεχόταν τη μοίρα του και την ήττα.
Τότε θα λέγαμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα καμιά, ότι η ομάδα δεν μπορεί να αποδώσει βάσει της ποιότητας του ρόστερ της, θα χρεώναμε όλο το ανάθεμα στον Ντιέγκο Αλόνσο και θα πηγαίναμε παρακάτω, δηλαδή στον επόμενο προπονητή, για να φτιάξει αυτό που δεν κατάφερε να φτιάξει ο Ουρουγουανός.
Αυτή τη στιγμή όμως είμαστε κάπου ανάμεσα: ο Παναθηναϊκός – προφανώς – δεν παίζει καλά, αλλά δεν παίζει και χάλια. Όπως συνέβη και με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, όπως συνέβη με τη Λανς στο ΟΑΚΑ, όπως συνέβη ακόμα και με τον Πανσερραϊκό.
Κάτι πάει να κάνει, αλλά τελικά δεν του βγαίνει, έχει κάποια καλά διαστήματα, αλλά όχι διάρκεια, πετάει σχεδόν σε κάθε παιχνίδι το πρώτο ημίχρονο στα σκουπίδια, αλλά έχει ένα καλύτερο δεύτερο ημίχρονο.
Σα να είναι εγκλωβισμένος σε μια λούπα, όπου γίνεται το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, σε ένα κενό του διαστήματος, σε έναν συγκεκριμένο τρόπο ποδοσφαίρου που δεν μπορεί να τον πάει μακριά.
Και αυτό ακριβώς το «αγκομαχητό», αυτή η διαδρομή που μοιάζει με ένα αυτοκίνητο που δεν μπαίνει η τρίτη στο κιβώτιο ταχυτήτων, μπορεί να είναι και χειρότερο από το να παίζει χάλια η ομάδα.
Διότι σε κρατάει πίσω και δεν σε αφήνει να κάνεις τις κινήσεις που πρέπει, τις δραστικές κινήσεις που χρειάζονται, για να μπορέσει να αναπτύξει ταχύτητα.
Η ΑΕΚ έκανε αυτά ακριβώς που έκανε, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό
Δεν «θάμπωσε» η ΑΕΚ με την απόδοσή της, αλλά δεν είχε και καμία υποχρέωση να παίξει «μπαλάρα» – αντίθετα, είχε την «υποχρέωση» να κερδίσει, να επουλώσει τις πληγές της από την ισοπαλία με την Καλλιθέα, να πάρει το ντέρμπι, να σκαρφαλώσει στην κορυφή και να αφήσει τον Παναθηναϊκό στο -6.
Η ΑΕΚ, έψαξε το γκολ από νωρίς, πίεσε ψηλά, εκμεταλλεύτηκε το «παράστημα» του Πιερό και την ικανότητά του στο ψηλό παιχνίδι κι όσο έβλεπε τον Παναθηναϊκό να παίζει πιο πίσω, τόσο εκείνη έβγαινε πιο μπροστά.
Έβγαλε επιθετικότητα η ΑΕΚ, αλλά όχι βιασύνη, ανέβηκε ψηλά στο γήπεδο στο πρώτο μέρος, αλλά χωρίς να αφήσει τρύπες στα μετόπισθεν, επιτέθηκε προσεκτικά ώστε να μην κινδυνεύσει σε κάποια αντεπίθεση.
Κι όταν πια έβγαλε το πρώτο ημίχρονο έχοντας ως «μαξιλαράκι» το 1-0, «προκάλεσε» τον Παναθηναϊκό στην επανάληψη παραχωρώντας του την κατοχή της μπάλας, ώστε με τη σειρά της να είναι εκείνη που θα έψαχνε την αντεπίθεση όσο οι «πράσινοι» θα ανέβαιναν πιο ψηλά στο γήπεδο και θα γίνονταν πιο απρόσεκτοι στην προσπάθειά τους να ισοφαρίσουν.
Συγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι κανονικό ποδόσφαιρο
Το δεύτερο γκολ της ΑΕΚ, στις καθυστερήσεις του αγώνα με το πέναλτι που κέρδισε ο Πιερό και στο οποίο ευστόχησε ο Άμραμπατ, απλά επικύρωσε το «μοιραίο»: ο Παναθηναϊκός είχε κάποιες καλές στιγμές, έφτιαξε ευκαιρίες, κυκλοφόρησε τη μπάλα, αλλά έφτασε στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα να παίζει μεν με όλους τους διαθέσιμους επιθετικούς και μεσοεπιθετικούς του ταυτόχρονα στο γήπεδο, αλλά χωρίς το παραμικρό πλάνο και το παραμικρό σχέδιο για το τι έπρεπε να γίνει.
Κι αυτός είναι ο λόγος που ο Ιωαννίδης γύριζε μέχρι τη σέντρα για να πάρει τη μπάλα και να ξεκινήσει τις επιθέσεις, παρά το γεγονός ότι στην 11άδα υπήρχε ο Τσέριν, ο Μπακασέτας, ο Πελίστρι, ο Μαντσίνι και ο Τετέ.
Κι αυτός είναι ο λόγος που οι τελευταίες φορές στο ματς, όπου ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να ανησυχήσει την άμυνα της ΑΕΚ, ήταν όταν ο Ιωαννίδης προσπάθησε να περάσει μόνος του ολόκληρη την ΑΕΚ.
Συγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι «κανονικό ποδόσφαιρο» – και ο τελευταίος που ευθύνεται γι’ αυτό φυσικά, είναι ο Φώτης…
Το «πρέπει» για το ματς της Πέμπτης και κυρίως το ντέρμπι με Ολυμπιακό, είναι πλέον τεράστιο
Τις επόμενες ημέρες ο Παναθηναϊκός έχει να δώσει κατά σειρά το πρώτο του ευρωπαϊκό ματς, στη Βοσνία και στη συνέχεια να υποδεχθεί τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ.
Κι όπως καταλαβαίνουμε, δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για τίποτα διαφορετικό, πέρα από δυο νίκες. Στο ευρωπαϊκό του παιχνίδι γα να ξεκινήσει με το δεξί και να μην μπει σε αχρείαστες περιπέτειες (μια που η δεύτερη αγωνιστική υποδέχεται την Τσέλσι), στο «αιώνιο ντέρμπι» για να μπορέσει κάπως να συνέλθει βαθμολογικά και ψυχολογικά, καθώς οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα, πέρα από τη νίκη, θα τον κάνει από τις αρχές Οκτώβρη να κοιτάζει με το κιάλι την κορυφή.
Βαρύ το φορτίο και τεράστιο το «πρέπει» και για τα δυο παιχνίδια, ειδικά για το ντέρμπι, αλλά όπως στρώνει κανείς, κοιμάται. Κι ο Παναθηναϊκός έχει στρώσει πρόχειρα, έχει πετάξει βαθμούς δεξιά κι αριστερά, δεν παίζει αυτό που «υπόσχεται» το ρόστερ του, προβληματίζει και προβληματίζεται εδώ και καιρό και μοιάζει στριμωγμένος από πολύ νωρίς στη χρονιά.
Σε μια χρονιά όπου η διοίκηση έκανε μια μεγάλη οικονομική επένδυση – υπέρβαση, ώστε ο Παναθηναϊκός να είναι πρωταγωνιστής και όχι παρατηρητής των όσων γίνονται στο ρετιρέ της βαθμολογίας.
Comments