By Η διαφορά των δύο ομάδων στο κομμάτι της συνοχής, της συσπείρωσης και της λογικής «ο ένας παίζει για τον άλλο» ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής στη Νέα Φιλαδέλφεια και στο τέλος της βραδιάς έκανε τη.… διαφορά στο πρώτο αθηναϊκό ντέρμπι της σεζόν.
Καλή, κακή ή μέτρια, η ΑΕΚ έχει τη σφραγίδα του προπονητή της, Ματίας Αλμέιδα, με τον οποίο δουλεύει για τρίτη συνεχόμενη σεζόν κι ο Παναθηναϊκός τους περισσότερους ποιοτικούς ποδοσφαιριστές στο χορτάρι της «OPAP Arena», αλλά δίχως συνοχή/ξεκάθαρη δομή. Και κατ’ επέκταση χωρίς αγωνιστική ταυτότητα και συγκεκριμένο προσανατολισμό.
Η Ενωση δεν έβγαλε μάτια, αλλά ήταν ομάδα. Ηξερε τι ήθελε να κάνει μέσα στο γήπεδο. Ποιο ήταν το ατού της (Πιερό) και πώς θα το εκμεταλλευτεί. Ο Παναθηναϊκός δεν έδειξε κάτι τέτοιο.
Λογικό σ’ ένα βαθμό από τη στιγμή που ο Αλόνσο βρίσκεται στον πράσινο πάγκο μόλις δύο μήνες, από το περασμένο καλοκαίρι που ανέλαβε.
Πλην όμως θα περίμενε κανείς κάτι περισσότερο από το τριφύλλι σε σχέση με αυτό που παρουσίασε, ανεξαρτήτως εάν ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες το γάλα παίκτες όπως ο Τετέ, ο Ουναϊ και ο Ιωαννίδης. Τον Πελίστρι δεν τον βάλαμε στην εξίσωση γιατί τον «έκρυψε» αυτός που τον έφερε. Ο Αλόνσο.
Η συνοχή εξακολουθεί να μοιάζει με άγνωστη λέξη στον Παναθηναϊκού και ο τρόπος αξιοποίησης των ποιοτικών ποδοσφαιριστών που διαθέτει φέτος, είναι μάλλον δύσκολο να εντοπιστεί. Και επειδή η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας, είναι άλλο η τακτική κι άλλο η συνοχή και η αγωνιστική ταυτότητα μίας ομάδας.
Ο Αλόνσο τακτικά τα δουλεύει τα ματς από την πρώτη μέρα, αλλά η αγωνιστική ταυτότητα του Παναθηναϊκού εξακολουθεί να αγνοείται. Θα εξηγήσουμε παρακάτω.
Ο Αλμέιδα, που θριάμβευσε στο ντέρμπι και σε αυτόν οφείλει η ΑΕΚ τη νίκη της, είχε ένα σαφές σχέδιο τόσο για την εκμετάλλευση του Φρανζί Πιερό, όσο και για να περάσει «χειροπέδες» στον Ιωαννίδη.
Ο θηριώδης στράικερ των κιτρινόμαυρων λειτούργησε σαν «target man» στη φάση επίθεσης και έκανε σμπαράλια τα πράσινα μετόπισθεν. Η μπάλα ακουμπούσε πάνω του, χάρη στη σωματοδομή και την ικανότητά του να παίζει με πλάτη και να «σπάει» μπάλες. Ηταν κίνδυνος θάνατος στον αέρα, πέτυχε το (καθοριστικό) πρώτο γκολ του ντέρμπι με καρφωτή κεφαλιά «κανονιά», κέρδισε το πέναλτι στο δεύτερο του Αμραμπατ και γενικώς έκανε ό,τι ήθελε, με την αμέριστη συμπαράσταση των συμπαικτών που υλοποίησαν το σχέδιο του προπονητή του.
Ανασταλτικά, έβαλε «σκιά» πάνω στον Ιωαννίδη τον Κάλενς, περιορίζοντας αισθητά τη δράση του κορυφαίου Ελληνα στράικερ με το συγκεκριμένο «μαν του μαν», ενώ φρόντισε να μην έχει προβλήματα όσο ο Τετέ ήταν στα άκρα, με την παρουσία-θωράκιση του Περέιρα δίπλα στον Σιμάνσκι στη συγκεκριμένη πλευρά.
Ο Αλόνσο επέλεξε τακτικά να ανεβάσει πολύ ψηλά τον Μαξίμοβιτς σε φάση άμυνας (4-4-2), δίπλα στον Ιωαννίδη και κράτησε σε χαμηλά μέτρα τον Ουναϊ, δίπλα στον Αράο.
Αυτή η επιλογή έγινε για να δυσκολέψει το built up της ΑΕΚ και για να γίνει κάποιο κλέψιμο ψηλά, είχε λογική με βάση τις εντάσεις του Σέρβου μέσου, αλλά το πρόβλημα που δεν έλυσε ο Ουρουγουανός προπονητής ανασταλτικά ήταν, στο «σετ» παιχνίδι, ο Πιερό.
Δημιουργικά στο πρώτο ημίχρονο, το τριφύλλι έδινε την εντύπωση ότι δεν ήξερε τι πρέπει να κάνει όταν είχε τη μπάλα στα πόδια του. Οταν δεν την είχε έκλεισε τους κάθετους διαδρόμους με τη συνύπαρξη των Μαξίμοβιτς και Αράο στον άξονα της μεσαίας γραμμής που λειτουργούσε ως μαξιλαράκι ασφαλείας, αλλά δεν θωράκισε τα άκρα με παίκτες που καλύπτουν ανασταλτικά τους μπακ, επιλέγοντας τους Τετέ και Τζούρισιτς.
Από μία ανενόχλητη σέντρα του Ρότα από τα άκρα, ο Πιερό πήρε παραμάζωμα τον Ινγκασον και έκανε τη ζημιά.
Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Αλόνσο διάβασε σωστά το δημιουργικό πρόβλημα και αντέδρασε τακτικά. Μετακίνησε τον Τετέ από τα άκρα, τον έφερε κεντρικά πολύ κοντά στον Ιωαννίδη, κι ο Βραζιλιάνος ήταν υπέροχος, πλην όμως ανούσιος και δίχως την υποστήριξη με επαρκείς συνεργασίες από τους συμπαίκτες του.
Ο Ιωαννίδης έκανε στοχευμένα μέτρα προς τα πίσω, προς τη μεσαία γραμμή, παίρνοντας μαζί του τον Κάλενς, και στο κενό που δημιουργούνταν έμπαινε ο Τετέ, προκαλώντας ρήγματα στην καρδιά των κιτρινόμαυρων μετόπισθεν (βλέπε χαμένο τετ α τετ στο 48’).
Ο Παναθηναϊκός πήρε μέτρα στο γήπεδο με τη μεταφορά του Τετέ στον άξονα πίσω από τον Ιωαννίδη κι αυτό ανάγκασε την ΑΕΚ να οπισθοχωρήσει και να στηριχθεί στην αλληλοκάλυψη, τη συνοχή και των αυταπάρνηση των ποδοσφαιριστών της για να κρατήσει τη νίκη.
Ο Πελίστρι άργησε πολύ να μπει στο ματς, χώρια που ήταν μέγα λάθος που δεν ξεκίνησε, ο Ιωαννίδης γύριζε μέχρι το κέντρο για να κουβαλήσει τη μπάλα και να μπουκάρει κάθετα και κραυγαλέες προϋποθέσεις για την ισοφάριση δεν υπήρξαν επειδή η ΑΕΚ είχε συνοχή και αυτοθυσία.
Επαιζε σαν ένα. Σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που δεν είχε εικόνα συνοχής και δεν έχει αποκτήσει ακόμα αγωνιστική ταυτότητα. Κι αυτό είναι πιο ανησυχητικό από το -6.
Συν τοις άλλοις, δεν φαίνεται να παίζει ο ένας για τον άλλον, να υπάρχει δέσιμο μεταξύ των παικτών, με πιο χαρακτηριστικές τις (δύο) στιγμές που ο Γέντβαϊ τα έχωσε στον Ντραγκόφσκι, χωρίς λόγο, την ώρα του αγώνα.
Το εύρος του σκορ δεν αντικατοπτρίζει την αγωνιστική εικόνα, δεν ήταν για 2-0 οι διαφορές των δύο ομάδων στη Νέα Φιλαδέλφεια. Αντικατοπτρίζει, ωστόσο, την εικόνα μίας κανονικής ομάδας, απέναντι σε μία… wannabe ομάδα.
Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει μαγικό κουμπί, ούτε προπονητές θαυματοποιοί. O Παναθηναϊκός είναι «Ab ovo». Ομως δεν υπάρχει επαρκής χρόνος και υπομονή από κανέναν. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Comments