Βραδιά ιστορίας με 42.000 ανθρώπους να διδάσκουν πολιτισμό

Κάποιοι ήθελαν να μη δοθεί άδεια για χρήση του Παναθηναϊκού Σταδίου από το «τριφύλλι», με πρόφαση τον φόβο μήπως το βανδαλιστεί. Μια ανησυχία που πάντα υπάρχει, όταν δεν μιλάμε για ένα γήπεδο που θα φιλοξενήσει 40.000 ανθρώπους, αλλά για ένα ιστορικό μνημείο της Αθήνας, της Ελλάδας, της ανθρωπότητας συνολικά.

Οι συνεννοήσεις και οι προτροπές, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Γίνονται συνέχεια πλέον, πριν ακόμη κι από ματς ποδοσφαιρικά χωρίς σημαντικό βαθμό δυσκολίας αναφορικά με την ασφάλειά τους. Υπό το φόβο τιμωριών. Η διεξαγωγή του «Παύλος Γιαννακόπουλος» στο Καλλιμάρμαρο, είχε πολλά περισσότερα ρίσκα. Λόγω του όγκου του κόσμου, τις αντικειμενικές δυσκολίες του εγχειρήματος και των πολλών που… προσεύχονταν να πάει κάτι άσχημα.

Γι’ αυτό ακριβώς και ο καθένας μας πρέπει να βγάλει το καπέλο 42.000 φορές. Μία για κάθε φίλαθλο που βρέθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ως Παναθηναϊκοί, ως Έλληνες, βοήθησαν στο να προβληθούν εικόνες οι οποίες συμβαδίζουν με την Ελλάδα όπως τη μάθαμε στα βιβλία της ιστορίας και δεν τη ζούμε πλέον στην καθημερινότητά μας. Μια Ελλάδα που διδάσκει πολιτισμό και κάνει τους πάντες να υποκλίνονται στα κατορθώματά της.

Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν και στους οργανωμένους -τους αναφέρουμε ξεχωριστά γιατί συνήθως παίρνουν με ευκολία το… ανάθεμα και πολλές φορές όχι άδικα- γιατί προσπάθησαν και μόχθησαν να μη συμβεί το παραμικρό στο τουρνουά, αλλά συγχρόνως να κυλήσουν όλα ομαλά με τόσες χιλιάδες κόσμου στους δρόμους της Αθήνας.

Και φυσικά το εγχείρημα ήταν πολύ δυσκολότερο, λόγω των ίδιων των απαιτήσεων από τον κάθε φίλαθλο. Γιατί όταν μιλάμε για 42.000 ανθρώπους, κάλλιστα μπορούν να ξεφύγουν 5-10 και να χαλάσουν όλη την εικόνα. Στην προκειμένη περίπτωση το πρόβλημα δεν θα ήταν ένα σπασμένο κάθισμα όπως στα κανονικά γήπεδα, αλλά βεβήλωση ενός μνημείου ιστορικής κληρονομιάς της χώρας και του παγκόσμιου αθλητισμού/πολιτισμού.

Η πλειοψηφία των ανθρώπων που πήγαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο, περίμεναν καρτερικά για να μπουν. Σε εξέδρες που αναγκαστικά δεν μπορούσαν να είναι αριθμημένες, άρα ήθελαν καλή διάθεση παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των ανθρώπων που οργάνωσαν το event. Για όσους έχουν πάει έστω και μία φορά, έπρεπε να μαζευτούν 40.000 άνθρωποι σε χώρο όπου ακόμη και τα σκαλοπάτια είναι επικίνδυνα, διότι είναι μικρά, κάθετα και γλιστρούν ιδιαίτερα.

Αυτός ο κόσμος λοιπόν, δεν έπρεπε να τρώει, δεν έπρεπε να πίνει οτιδήποτε άλλο πέρα από νερό, για ευνόητους λόγους. Έμειναν εκεί πολλοί για 5-6-7 ώρες, έχοντας δυσκολία πρόσβασης σε τουαλέτες για παράδειγμα, καθώς δεν μιλάμε για μια σύγχρονη εγκατάσταση αλλά για ιστορικό μνημείο. Άρα δεν εξυπηρετεί σχεδόν καμία σύγχρονη ανάγκη φιλάθλων.

Αυτός ο κόσμος λοιπόν, δίδαξε πολιτισμό. Κόντρα σε όσους τον ήθελαν να δημιουργεί πρόβλημα. Απέναντι σε κάθε στερεότυπο που αφορά τους οπαδούς στην εποχή μας. Η παρουσία του ήταν… ασορτί με την ιστορικότητα του χώρου.

Ο σεβασμός που επέδειξαν και η διάθεση του καθενός ξεχωριστά για να μη γίνει το παραμικρό, πέρα απ’ την συλλογή αναμνήσεων «ρουφώντας» κάθε στιγμή του ιστορικού τουρνουά, ήταν κάτι το συγκλονιστικό.

Ένα ακόμη επίτευγμα το οποίο πιστώνεται φυσικά και η ΚΑΕ Παναθηναϊκός, αλλά κυρίως ο ίδιος ο κόσμος, κάθε φίλαθλος χωριστά. Γιατί δίδαξαν πολιτισμό και κυρίως, τίμησαν τη μνήμη του Παύλου Γιαννακόπουλου όπως ακριβώς του αρμόζει.

Από τη στιγμή που έγινε αυτό με 42.000 ανθρώπους και τόσο δύσκολες συνθήκες, πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα ακατόρθωτο.