΄΅Εχουν …αλλάξει τα πράγματα: Η ποιότητα δημιουργεί απαιτήσεις!

Τα πάντα στον Παναθηναϊκό περιβάλλονται από μια γενική σύγχυση. Το πρόβλημα δεν είναι οι πολλές διαφορετικές γνώμες, λογικό να υπάρχουν σε ένα κλαμπ με τον όγκο υποστηρικτών του Τριφυλλιού. Το περίεργο έως πονηρό θα ήταν να συμφωνούν όλοι με όλους. Απλά οι Πράσινοι έχουν γαλουχηθεί στις πιο ενεργές γενιές, χωρίς τις επιτυχίες που τους αρμόζουν. Το ποιος είναι ο Παναθηναϊκός δηλαδή, το καταλαβαίνουν διαβάζοντας, παρακολουθώντας βίντεο και μαθαίνοντας από γνωστούς/συγγενείς.

Στα τελευταία 14 χρόνια οι μόνες επιτυχίες είναι τρία κύπελλα Ελλάδας, δύο σημαντικές προκρίσεις στα προκριματικά (Μαρσέιγ και Λανς) και μετά κάποιες ηχηρές νίκες που φυσικά δεν γίνεται να πανηγυρίζονται λες και μιλάμε για μικρό μέγεθος. Παναθηναϊκός ακόμη και στα πέτρινά του χρόνια, είναι επίτευξη στόχου ή όχι. Σε καμία περίπτωση μεμονωμένα αποτελέσματα.

Τα χρόνια είναι πολλά όμως, οπότε η εξήγηση του γιατί δεν πήγες καλά δεν είναι η ίδια. Μπορεί κάποιος να γενικεύσει λέγοντας φταίει η διοίκηση, φταίει η ιδιοκτησία, φταίνε οι προπονητές, οι ποδοσφαιριστές. Εδώ κάποιοι χρεώνουν τον κόσμο και δεν το αναφέρουμε για λαϊκισμό, απλά ο κόσμος πάντα ακολουθεί το… κύμα. Αν αυτό περιέχει ελπίδα και φιλοδοξία, τότε μετατρέπεται σε τσουνάμι. Αν φαντάζει μίζερο και καταδικασμένο, τότε απλά σκάει στα βράχια χωρίς κανείς να μπορεί να το βοηθήσει.

Αν λοιπόν θεωρούν όλοι-υποθετικό σενάριο-πως η ευθύνη βαραίνει τη διοίκηση αποκλειστικά, τότε ο τρόπος της αποτυχίας διαφέρει από τη μία σεζόν στην άλλη. Δεν θα μπορούσε δηλαδή να είναι ίδια η ευθύνη την εποχή που υπήρξε η ποινή της UEFA και η μη εξασφάλιση άδειας, με αποτέλεσμα να υπάρχουν περιορισμοί μεταγραφών, -6 βαθμοί κι ένα πλάνο… φτώχειας στο κλαμπ με στήριξη σε παιδιά της ακαδημίας συν πολύ μικρά συμβόλαια που υπήρχαν (ταβάνι οι 300.000), συγκριτικά με το σήμερα των 20.000.000 μόνο για αγορά παικτών.

Δεν αυξομειώνουμε την ευθύνη κανενός, στο τέλος της ημέρας η επίτευξη στόχων καθορίζει την επιτυχία για όλους. Αλλάζει όμως το επίπεδο των ευθυνών και κυρίως, αλλάζει το επίπεδο των απαιτήσεων. Από τους πάντες. Ο Παναθηναϊκός ως κλαμπ πρέπει πάντα να πετυχαίνει. Ο κάθε επαγγελματίας πρέπει να κάνει τη δουλειά του, αντιλαμβανόμενος που βρίσκεται. Σε όποια εποχή κι αν το υπηρετεί. Κι ένας απλός εργαζόμενος σε βενζινάδικο, μπορεί να εργάζεται σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό ή σε πολυσύχναστο μέρος της Αθήνας. Αυτό δε σημαίνει πως η δουλειά του είναι άλλη απ’ το να εξυπηρετεί τους πελάτες με το σωστότερο τρόπο. Με τον αστερίσκο όμως, πως την μεγαλύτερη απαίτηση την έχεις απ’ αυτόν που εργάζεται στο σημείο με τον σαφώς μεγαλύτερο όγκο δουλειάς. Γιατί εκεί πέρα απ’ την εξυπηρέτηση, θες και σβελτάδα, θες να μιλά και καμιά ξένη γλώσσα αν χρειαστεί και πάει λέγοντας.

Τι εννοούμε με αυτό; Ο Παναθηναϊκός πάντα είχε απαίτηση για κορυφή. Ακόμη και τη σεζόν του -6 και των περιορισμών στις μεταγραφές, όταν έκανε το σερί νικών στην αρχή η ομάδα κάποιοι μιλούσαν για… τίτλο. Ενθουσιάστηκε ο κόσμος, η στήριξη ήταν τεράστια. Ήξεραν όμως πως πρόκειται για όνειρο. Απλά ως Παναθηναϊκοί αυτό σκέφτονταν.

Στο σήμερα λοιπόν, υπάρχει μια ομάδα που πρώτη φορά σε αυτά τα 14 χρόνια μπορεί να μπει στην κουβέντα για το αν έχει το καλύτερο ρόστερ στην Ελλάδα. Δεδομένα έχει το καλύτερο, πληρέστερο και κυρίως ποιοτικότερο, συγκριτικά με την δική της πορεία στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Αυτόματα λοιπόν η απαίτηση του κόσμου είναι μεγάλη. Και άμεση.

Η σχέση με τη διοίκηση και η γνώμη των περισσότερων Παναθηναϊκών για το θέμα, πάντα έδινε και άλλοθι στα λάθη των υπολοίπων. Προπονητών, τεχνικών διευθυντών, ποδοσφαιριστών. Διότι πάντα υπήρχε κάτι για να σταθούν. Το 2013-14 όταν η ομάδα άρχισε με… χαστούκια (ήττα με τρία γκολ από Πανιώνιο, ήττα εντός από Πανθρακικό κτλ) όλοι γνώριζαν πως οι δυνατότητες είναι περιορισμένες. Η στήριξη ήταν απίστευτη. Στην έναρξη της εποχής Γιοβάνοβιτς, το ίδιο παρά το γεγονός πως η ομάδα ξεχειμώνιασε χωρίς νίκη εκτός έδρας ουσιαστικά. Τα ίδια με τη δεύτερη σεζόν Ουζουνίδη και τα γνωστά οικονομικά προβλήματα.

Παντού υπήρχε ένα άλλοθι. Τώρα, δεν υπάρχει. Τα εχέγγυα που έχει ο Παναθηναϊκός για να πετύχει, είναι τα πλουσιότερα των τελευταίων 15 ετών. Σαφώς και χρειάζεται χρόνος για να περάσει ο προπονητής τη φιλοσοφία του, για να «δέσουν» οι παίκτες, να βελτιωθεί η ομάδα. Αλλά αυτή η βελτίωση επιβάλλεται να είναι φανερή και στο μεσοδιάστημα να μην… πονάει η ψυχή κανενός με το ποδόσφαιρο που βλέπει. Γιατί πολύ απλά υπάρχει η ποιότητα. Αυτή η ποιότητα που όταν αρκούσε για να αποκλείσει τη Λανς (μαζί φυσικά με τις προπονητικές παρεμβάσεις) απ’ τη στιγμή που δεν έχει επιτευχθεί ένα ικανοποιητικό επίπεδο ετοιμότητας, δε γίνεται να μην αρκεί κόντρα στην Τρίπολη, τη Λιβαδειά και την Καλλιθέα.

Το να διαθέτεις τόση ποιότητα στον Παναθηναϊκό μετά από τόσα χρόνια, είναι ευτύχημα. Παράλληλα όμως, είναι και ευθύνη, είναι και υποχρέωση. Για όλους. Άλλοθι δεν υπάρχουν για κανέναν. Κατά συνέπεια ο Παναθηναϊκός πρέπει να είναι και βελτιωμένος σημαντικά και έτοιμος στο καλύτερο δυνατό σημείο και κυρίως ικανός να πάρει το αποτέλεσμα στα ματς που έρχονται. Τον Πανσερραϊκό δεν τον συζητάμε καν, οτιδήποτε λιγότερο από ένα αποτέλεσμα… αποσυμπίεση, δε θα είναι επιτυχία. Η αναφορά πάει κυρίως στα μεγάλα ματς μετά. ΑΕΚ εκτός, Ολυμπιακό εντός, βάζουμε και ΟΦΗ εκτός αφού είναι πάνω απ’ τον Παναθηναϊκό αυτή τη στιγμή, συν τον Άρη στο ΟΑΚΑ. Προσθέστε φυσικά την Μπόρατς στην Μπάνια Λούκα και την Τσέλσι στην Αθήνα, κυρίως ως μέτρηση δυνάμεων, καθώς με τους Λονδρέζους προφανώς η νίκη δεν εξαρτάται αποκλειστικά απ’ τον Παναθηναϊκό.

Η αμηχανία που παρατηρείται συνολικά στην ομάδα, σχετίζεται με το πρωτόγνωρο που ζει ο Παναθηναϊκός. Ξαναλέμε, πρωτόγνωρο σε επίπεδο βιώματος για μια γενιά ολόκληρη. Άνθρωποι 20 ετών δεν έχουν ζήσει τον Παναθηναϊκό με τόση ποιότητα, με προοπτική του κορυφαίου ρόστερ στη χώρα. Οπότε η έντασή τους, συν αυτή που αισθάνονται όσοι θυμούνται κάπως τα παλιά, δεν είναι… κακία προς το σύλλογο ή γκρίνια. Είναι απογοήτευση. Στη λογική του αν ούτε τώρα μπορούμε, πότε και πώς θα μπορέσουμε;

Η ομάδα ποδοσφαιρικά χρειάζεται χρόνο, θέλει υπομονή. Πρακτικά όμως, οι συνθήκες της ίδιας της ομάδας ακυρώνουν αυτού του είδους τις απαιτήσεις. Και μετατρέπονται σε πίεση. Η ίδια η ποιότητα του Παναθηναϊκού, φέρνει απαίτηση και πίεση για εδώ και τώρα αποτελέσματα. Αν δεν μπορεί κάποιος να λειτουργεί υπό αυτές τις συνθήκες, πρέπει να μάθει και άμεσα. Χωρίς αυτό να αφορά μόνο τον προπονητή, επειδή η κουβέντα καταλήγει εκεί τον τελευταίο καιρό. Αφορά τους πάντες που σχετίζονται με το ποδοσφαιρικό τμήμα. Μην το βλέπουν αρνητικά, γιατί πάντα αυτό συμβαίνει. Ας το δουν ως ευκαιρία. Γιατί όποιος κι αν κάνει τον Παναθηναϊκό ξανά ομάδα κορυφής, δεν περνάει απ’ το μυαλό του τη δόξα που θα λάβει…