Απ’ το δόξα τω Θεώ στο βοήθα Παναγιά. Η ποδοσφαιρική εξήγηση

Είναι σοκαριστικά ασύνδετος, άνευρος και ανέτοιμος πνευματικά όσο και τακτικά ο Παναθηναϊκός στα τρία ματς της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος που έχει δώσει μέχρι σήμερα.

Και, συγνώμη, αλλά όχι, δεν είναι τα αποτελέσματα, οι δύο απώλειες βαθμών με τον Αστέρα Τρίπολης και την Καλλιθέα, που προκαλούν τη μεγαλύτερη ανασφάλεια ενόψει της συνέχειας.

Το πρωτάθλημα μόλις ξεκίνησε, ο τίτλος θα κριθεί στα πλέι οφ και οι διαφορές των ανταγωνιστών δεν είναι μεγάλες. Με τέτοιες εμφανίσεις, ωστόσο, προκοπή δεν γίνεται να υπάρξει κι αυτό το γνωρίζουν άπαντες.

Δεν είναι η πρώτη φορά, πιθανώς δεν θα είναι ούτε η τελευταία, που πριν ή μετά από δύσκολες ευρωπαϊκές αναμετρήσεις με σημαντικό διακύβευμα, δημιουργούνται συνθήκες έλλειψης πάθους, συγκέντρωσης, τρεξιμάτων, μονομαχιών και γενικώς των λεπτομερειών εκείνων που όταν εμφανίζονται, μυρίζουν… γκέλα.

Μπορεί να συμβεί, συμβαίνει διαχρονικά στον πράσινο πλανήτη χρόνια ολάκερα, ακόμη κι όταν παραμιλούσε ολόκληρη η Ευρώπη με τα επιτεύγματά του, και σε πάρα πολλές ευρωπαϊκές ομάδες που δυσκολεύονται να κρατήσουν δύο καρπούζια στη μασχάλη και αναζητούν την ισορροπία τους όχι μόνο στα πρώτα ματς αλλά και στη διάρκεια μιας σεζόν ολόκληρης.

Δεν είναι, εντούτοις, αυτό το μείζον ζήτημα στον Παναθηναϊκό. Εάν δηλαδή έκανε δύο γκέλες στα πρώτα τρία ματς του πρωταθλήματος. Είναι ο τρόπος που αυτές προέκυψαν.

Η εικόνα αλαλούμ στο χορτάρι για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Κι ειδικά για το ματς με την Καλλιθέα, το γεγονός ότι δεν υπήρχε οργάνωση σε καμία από τις τέσσερις βασικές αρχές του παιχνιδιού.

Ατακτες επιστροφές/αμυντικό τρανζίσιον, κακές τοποθετήσεις πίσω από τη μπάλα, ασύνδετο πρέσινγκ και επιθετικό τρανζίσιον βασισμένο σε ατομικές ενέργειες, με την πλέον χαρακτηριστική φάση να… τρακάρουν δύο παίκτες στα αριστερά αντί να σκοράρει ένας εξ αυτών από την πάσα του Τζούρισιτς.

Μιλάμε για το απόλυτο κοντράστ ομάδας, σε σχέση με τα ευρωπαϊκά προκριματικά. Ειδικά στο επιθετικό τρανζίσιον, που απέναντι στη Λανς ήταν υποδειγματικό, απόδειξη της διαφοράς συγκέντρωσης.

Προβληματική ήταν και η ομαδική ποδοσφαιρική αντίδραση μετά τα πρώτα σφυρίγματα από την εξέδρα. Αντί για έξτρα πάθος, συνειδητοποίηση και προσωπικότητα, έβγαινε φόβος μην τυχόν και γίνει λάθος. Και ο φόβος αυτός επέτεινε το πρόβλημα και έκανε τον αντίπαλο να μοιάζει Ρεάλ και Μπαρτσελόνα μαζί, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο.

Δεν έχει ξαναγίνει τέτοιο εύρος κραυγαλέων υποσχόμενων ευκαιριών, δεν τις έχει κάνει άλλη ομάδα την τελευταία δεκαετία και βάλε, απέναντι στο τριφύλλι.

Το πρόβλημα είναι σύνθετο, υπάρχει εξήγηση και πάλι καλά που υπάρχει η διακοπή για να διαπιστώσουμε εάν θα μπει επιτέλους μία ποδοσφαιρική τάξη και προκύψει η πολυπόθητη ισορροπία.

Δεν ήταν μόνο πνευματικό το θέμα. Σίγουρα ήταν και πνευματικό/συγκέντρωσης, διότι όλοι μπορούν να αντιληφθούν πόσο μεγάλο βάρος είχε πέσει στη ρεβάνς με τη Λανς και στην Ευρώπη, συνεπώς είναι μάλλον φυσιολογικό να υπάρχει ένα σχετικό άδειασμα ευφορίας στις τάξεις των παικτών.

Αλλά είναι και τακτικό/ποδοσφαιρικό, με βασική εξήγηση τη διαφορά στον τρόπο παιχνιδιού και τις απαιτήσεις μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης.

Στην Ευρώπη δεν είσαι υποχρεωμένος να χτίζεις το παιχνίδι από την άμυνα ορθολογικά και με υπομονή, να έχεις τον έλεγχο μέσω της κατοχής και να βγάζεις υπεραριθμίες και αυτοματισμούς για να ανοίξεις το πλάτος και να βρεις χώρους.

Στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν πρέπει απλώς να το κάνεις. Επιβάλλεται. Και για να συμβεί χρειάζεται πολλή δουλειά και χρόνος.

Ενας νέος προπονητής δεν μπορεί να εφαρμόσει τα πάντα άμεσα. Δεν έχει ραβδάκι στα χέρια του. Επιλέγει στρατηγικά πού θα δώσει το βάρος το πρώτο διάστημα της παρουσίας του και πότε θα αρχίσει να προσθέτει πράγματα στη δουλειά του για να τα περάσει στην ομάδα.

Ο Αλόνσο έχει δουλέψει μέχρι σήμερα με άξονα τα ευρωπαϊκά ματς. Αυτό είναι προφανές. Ρίχνοντας μεγάλο βάρος στο επιθετικό τρανζίσιον. Εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι έχει αργήσει να προσθέσει ποδοσφαιρικά πράγματα που σχετίζονται με το πρωτάθλημα.

Να δουλέψει σε συγκεκριμένους τομείς και να ισορροπήσει στις βασικές αρχές της φιλοσοφίας του αλλά και των αναγκών της Λίγκας.

Δεδομένο είναι, επίσης, ότι όταν έχεις τόσα πολλά απανωτά ματς να δώσεις μέσα στον Αύγουστο, δεν έχεις την πολυτέλεια να δουλέψεις πάνω στις βασικές σου αρχές ως προπονητής (στην προετοιμασία το μεγαλύτερο μέρος του ρόστερ δεν ήταν διαθέσιμο), διότι δεν έχεις ποιοτικό χρόνο προπονήσεων λόγω των απανωτών αγώνων που πρέπει να προετοιμάσεις.

Από τη στιγμή που υπήρχαν τα ευρωπαϊκά προκριματικά, πολύ υψηλού μάλιστα δείκτη δυσκολίας, έπρεπε να δουλέψει πάνω σε πράγματα που εντόπιζε το προπονητικό τιμ με βάση τον αντίπαλο, στοχεύοντας στο να εφαρμοστούν στον αγώνα.

Αυτό έκανε κι ο Αλόνσο. Ηθελε πάση θυσία την πρόκριση. Τα κατάφερε. Και πήρε τα εύσημα. Μόνο που απ’ το δόξα τω Θεώ της Ευρώπης, είμαστε στο βοήθα Παναγιά στην Ελλάδα. Κι έτσι, δεν γίνεται δουλειά.

Οχι μόνο διότι υπάρχουν τα 14 χρόνια ανομβρίας στην πλάτη του συλλόγου που εμφανίζονται σαν «Δαμόκλειος σπάθη» κάθε φορά που υπάρχουν προϋποθέσεις και προσδοκίες.

Αλλά και επειδή τα ευρωπαϊκά εισιτήρια προκύπτουν μέσω του πρωταθλήματος. Συνεπώς για να έχεις σοβαρές πιθανότητες να επιστρέψεις στο Τσάμπιονς Λιγκ, που επιβάλλεται να είναι ο μεσοπρόθεσμος στόχος του συλλόγου, πρέπει να το κατακτήσεις.

Τόσο ο προπονητής όσο και οι ποδοσφαιριστές θα πρέπει να το εμπεδώσουν… χθες. Κι αν το εγχώριο επίπεδο είναι σαφώς υποδεέστερο σε σχέση με το διεθνές, από ποιοτικής πλευράς ποδοσφαιριστών αλλά και όσον αφορά τις εντάσεις και την ταχύτητα, αυτό δεν αναιρεί τον υψηλό δείκτη δυσκολίας του.

Δεν είναι αμελητέες οι μικρομεσαίες ομάδες από τακτικής πλευράς κι οφείλεις να δουλεύεις και να παλεύεις σε κάθε ματς με όλο σου το «είναι» για να φτάσεις όπως πρέπει στο τέλος της διαδρομής.

Πάνω απ’ όλα, εντούτοις, απαιτείται πνευματική σταθερότητα, σεβασμός στις βασικές αρχές του παιχνιδιού και τακτική ισορροπία. Και άμεσα. Διότι χρόνος δεν υπάρχει ούτε για δείγμα.