Από (πολύ) νωρίς στα βάσανα και η δήλωση που σηκώνει κουβέντα!

Το «τριφύλλι» κλήθηκε να παίξει την ευρωπαϊκή του επιβίωση τον Αύγουστο. Μετά τη διακοπή, καλείται να παίξει και την ελληνική

Κόντρα στην Athens Kallithea δεν υπήρξε το εκτεταμένο, «προβληματικό» rotation των δυο πρώτων αγώνων του πρωταθλήματος, που έφερε μια ήττα από τον Αστέρα εντός και μια νίκη στις καθυστερήσεις επί του Λεβαδειακού, πάλι στο ΟΑΚΑ.

Δεν υπήρχε κατ’ ουσία ούτε η έννοια του εκτός έδρας ματς – στη Λεωφόρο έγινε το ματς και οι εξέδρες ήταν γεμάτες με οπαδούς του.

Ούτε ευρωπαϊκή «δικαιολογία» υπήρχε: σε αντίθεση με τα προηγούμενα ματς πρωταθλήματος, οι «πράσινοι» δεν είχαν μπροστά τους κάποιο κρίσιμο ευρωπαϊκό ματς, από τα λεγόμενα «must-win», ώστε να τρέχει εκεί ο λογισμός τους ή να κρατάνε δυνάμεις – το μεγάλο ευρωπαϊκό ματς ήταν πίσω τους, ήταν η ρεβάνς με τη Λανς και η προσπάθειά τους στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.

Ένα πράγμα είχε να κάνει η ομάδα του Ντιέγκο Αλόνσο: να κεφαλοποιήσει την πρόκριση επί της Λανς και την είσοδό της στον όμιλο του Conference με νίκη επί της Καλλιθέας, να κάνει τους βαθμούς της 6, να μείνει κοντά στην κορυφή, ώστε να έχει την ευκαιρία στη διακοπή του πρωταθλήματος να δουλέψει και να βελτιωθεί, ενόψει του δύσκολου προγράμματος που ακολουθεί, αρχής γενομένης από την τέταρτη αγωνιστική και το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ.

Ώστε να κρατήσει η ίδια η ομάδα την ψυχολογία της στα ύψη και ταυτόχρονα να φτιάξει ακόμα περισσότερο το ήδη «φτιαγμένο» κέφι των φίλων της.

Κι αντί γι’ αυτό, απλά «έσωσε» το βαθμό της ισοπαλίας απέναντι σε μια νεοφώτιστη ομάδα, που στρίμωξε τον Παναθηναϊκό, του έκανε ένα σωρό κλασσικές ευκαιρίες και άξιζε τους τρεις βαθμούς της νίκης.

Η δήλωση του Αλόνσο σηκώνει κουβέντα

«Αν δεν παίξουμε στο πρωτάθλημα όπως στην Ευρώπη, δεν έχουμε τύχη», είπε μεταξύ άλλων ο Ντιέγκο Αλόνσο μετά το ματς.

Κι αν προσπαθήσει κανείς να ερμηνεύσει το νόημα αυτής της κουβέντας, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο προπονητής εντοπίζει πρόβλημα νοοτροπίας και διάθεσης των παικτών του.

Προφανώς το κίνητρο της Ευρώπης είναι ισχυρό και οι παίκτες τα δίνουν όλα, ενώ στους αγώνες πρωταθλήματος, μετά από ευρωπαϊκά ματς, πάνε «άδειοι» και χωρίς την απαραίτητη συγκέντρωση.

Αυτή είναι η ψυχολογική, η «μεταφυσική» ερμηνεία όσων εικάζω πως ήθελε να πει.

Αν προσπαθήσει κανείς να εστιάσει όμως στο αγωνιστικό σκέλος, στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι, εύκολα θα διαπιστώσει ότι στα περισσότερα ευρωπαϊκά ματς ο Παναθηναϊκός δεν «θάμπωσε» με την απόδοσή του – ειδικά με Άγιαξ και Λανς, διότι το εμπόδιο της Μπότεφ ήταν αρκετά πιο χαμηλό.

Να πούμε ότι σε κάποια ματς ήταν πιο συγκεντρωμένος;

Ότι δεν «έφαγε» σε κανένα τόσες φάσεις όσες «έφαγε» από την Καλλιθέα;

Να το πούμε, αλλά εδώ δεν μιλάμε για μια ομάδα που «πετάει» στην Ευρώπη και «σέρνεται» στην Ελλάδα, μιλάμε για μια ομάδα με εμφανές θέμα στη μεσοαμυντική της λειτουργία, που δέχεται φάσεις από όποιον αντίπαλο αποφασίσει να τον πιέσει ψηλά και να τον «τρέξει» (και ο Αστέρας το έκανε και ο Άγιαξ και η Λανς και η Καλλιθέα) και τελικά για μια ομάδα όπου ο τερματοφύλακάς της, ο Ντραγκόφσκοι, αναγκάζεται να κάνει «υπερωρίες» σε κάθε ματς.

Υπάρχει κι ένα ακόμα πρόβλημα: στα περισσότερα ευρωπαϊκά που έδωσε, ιδιαίτερα στα ζευγάρια αγώνων με τον Άγιαξ και τη Λανς, λόγω του ονόματος και της ποιότητας του αντιπάλου δεν υπήρχε ούτε η απαίτηση, ούτε η αξίωση να έχει ο Παναθηναϊκός τη μπάλα στα πόδια του και να ορίζει εκείνος τον ρυθμό του ματς.

Το έκανε στη Γαλλία όταν η Λανς έμεινε με 10 παίκτες, αλλά στη ρεβάνς του ΟΑΚΑ έψαξε τις αντεπιθέσεις και δικαιώθηκε με τα δυο γκολ.

Στην Ελλάδα όμως, κόντρα σε αντιπάλους που είναι – θεωρητικά – «του χεριού του», όπως οι τρεις που αντιμετώπισε ως τώρα, «οφείλει» να παίρνει εκείνος τα ηνία του αγώνα, να έχει την κατοχή της μπάλας, να στριμώχνει τον αντίπαλο στο 1/3 του γηπέδου, να δίνει το τέμπο.

Με την Καλλιθέα, αντί να το κάνει εκείνος στο πρώτο ημίχρονο, είδε την αντίπαλό του σε ρόλο οδηγού.

Και στο δεύτερο ημίχρονο, στα κομμάτια του αγώνα που προσπάθησε να επιβάλει το παιχνίδι του, φάνηκε πολύ ευάλωτος στις αντεπιθέσεις, «έφαγε» δεύτερο γκολ και κινδύνευσε μερικές φορές ακόμα, με αποκορύφωμα το σκαφτό πλασέ στις καθυστερήσεις που έδιωξε ο Ντραγκόφσκι.

Για μια ακόμα φορά παίζει τα ρέστα του

Μετά το ψυχόδραμα του Άμστερνταμ και τα 34 πέναλτι που δεν έφεραν την πρόκριση, ο Παναθηναϊκός τα έπαιξε όλα για όλα με τη Λανς, ώστε να καταφέρει να υπάρχει Ευρώπη μέσα στη χρονιά του.

Η ρεβάνς του ΟΑΚΑ με τους Γάλλους, ήταν ένας «τελικός» μέσα στον Αύγουστο, πολύ νωρίς μέσα στη χρονιά, με την ομάδα ανέτοιμη και ένα σωρό ελαφρυντικά.

Τα κατάφερε, αλλά έχει ξανά μπροστά του, επίσης πολύ νωρίς, ένα μεγάλο εμπόδιο: με τη διαφορά ήδη από τους δυο πρωτοπόρους να είναι 5 βαθμοί, θα πάει μετά τη διακοπή να παίξει με τον ΠΑΟΚ.

Κι αν χάσει, θα βρεθεί από Σεπτέμβρη μήνα στο -8 από την κορυφή και μετά θα τρέχει και δεν θα φτάνει, καθώς θα πρέπει να είναι «αλάνθαστος» για να μην ψαλιδίσει κάθε ελπίδα να διεκδικήσει το πρωτάθλημα, πριν καν φύγει ο Σεπτέμβριος.

Ακούγεται σκληρό αλλά είναι ωμός ρεαλισμός.

Και η διακοπή του πρωταθλήματος μοιάζει η τελευταία ευκαιρία του Ντιέγκο Αλόνσο να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να παίξει η ομάδα του καλύτερο και αποτελεσματικότερο ποδόσφαιρο, αξιοποιώντας το ποιοτικό ρόστερ που διαθέτει.