Η ομάδα πρέπει να είναι ομάδα

Δεν ξέρω τι ήταν χειρότερο το βράδυ της Κυριακής. Η απόδοση του Παναθηναϊκού; Η γιούχα του κόσμου μετά από νίκη; Ή ο μη πανηγυρισμός του σκόρερ και των συμπαικτών του;

Είναι τέλη Αυγούστου και ο Παναθηναϊκός δεν παίζει καλά. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Ήττα στην πρεμιέρα από τον Αστέρα εντός, νίκη με τα χίλια ζόρια επί του Λεβαδειακού εντός, αποκλεισμός (παλικαρίσιος μεν, αλλά αποκλεισμός) από τον Άγιαξ, ήττα στη Γαλλία από Λανς παρά το γεγονός ότι έπαιζε 70-τόσα λεπτά με παίκτη παραπάνω. Όλα τα παραπάνω ισχύουν και αν ψάξεις να βρεις καλά παιχνίδια του Παναθηναϊκού, θα βρεις ένα ημίχρονο με τη Μπότεφ εντός, το ματς με τη Μπότεφ εκτός και κάτι 20λεπτα ή 30λεπτα με Άγιαξ και Λανς. Και μέχρι εκεί. Μόνο που όλα τα παραπάνω – που επαναλαμβάνω ισχύουν – απέχουν πολύ από τον «όλεθρο», την «καταστροφή», τη «διάλυση» και ό,τι άλλο κραυγάζουν και στριγγλίζουν διάφοροι στα social media και τα αθλητικά ραδιόφωνα. Μην τρελαθούμε κιόλας: κανείς δεν πήρε το πρωτάθλημα τον Αύγουστο και κανένας δεν το έχασε κιόλας από τον Αύγουστο.

Καταλαβαίνω επίσης ότι πολύ νωρίς στη σεζόν, αυτή την Πέμπτη, ο Παναθηναϊκός δίνει έναν «τελικό», που μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο τη φετινή του εικόνα, ψυχολογία και διάθεση – στους παίκτες, τον προπονητή, τους οπαδούς άπαντες: προκρίνεται και «όλα μοιάζουν καλοκαίρι», οι κακές εμφανίσεις ξεχνιούνται και πάμε παρακάτω. Αποκλείεται και βυθίζεται ακόμα περισσότερο στη μουρμούρα, την εσωστρέφεια και το «ανάθεμα». Απλά είναι τα πράγματα, ένα παιχνίδι στα τέλη Αυγούστου μπορεί να πάει το καράβι σε πιο ήρεμα νερά ή ανάμεσα στα βράχια, αλλά έτσι είναι η ζωή και ειδικά η «Παναθηναϊκή ζωή», όπου τα 14 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα έχουν κάνει τα νεύρα, κρόσσια. Αλλά για τα 14 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, δεν φταίει ούτε ο συγκεκριμένος προπονητής, ούτε οι συγκεκριμένοι παίκτες. Μήπως λοιπόν να μην τους φορτώνουμε με ένα φορτίο που ούτε τους αναλογεί, ούτε μπορούν να το σηκώσουν;

Κάτω από τη βάση – γενικώς

Αγωνιστικά ο Παναθηναϊκός έκανε ένα ακόμα μέτριο προς κακό παιχνίδι, όπως είχε κάνει και στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος. Χωρίς ιδέες μεσοεπιθετικά, χωρίς σίγουρο passing-game όποτε προσπαθούσε να χτίσει τις επιθέσεις του από την περιοχή του, προβλέψιμος, ασύνδετος και αναποτελεσματικός για μια ακόμα φορά στις λιγοστές κλασσικές ευκαιρίες που έφτιαξε και τις οποίες δείχνει μια μεγάλη αδυναμία να μετατρέψει σε γκολ. Μια εικόνα δυο φορές κακή, αν αναλογιστούμε ότι έχει γίνει μια πανστρατιά για το ματς της Πέμπτης και η ομάδα «όφειλε» να δείξει ένα καλύτερο πρόσωπο, να μοιράσει λίγη παραπάνω ελπίδα και προοπτική ανατροπής, ώστε να γεμίσει το ΟΑΚΑ από κόσμο που θα πάει να στηρίξει και όχι να γιουχάρει στην πρώτη στραβή. Αντί όμως να «γλυκάνει» τον κόσμο του ο Παναθηναϊκός, τον πίκρανε με την εμφάνισή του. Σαν να καλείς κόσμο για να του κάνεις το τραπέζι αλλά το ορεκτικό που του βγάζεις να είναι σπανακόκεχρο…

Από την άλλη μεριά βέβαια έχουμε αυτούς που πήγαν, για όποιο λόγο πήγαν. Για να δουν μπάλα; Για να διασκεδάσουν; Για να εκτονωθούν βρίζοντας; Για ό,τι και να πήγαν, το αποτέλεσμα ήταν γιούχα στο ημίχρονο, που μπορεί κάποιος να το καταλάβει, μπορεί να έγινε για να «ξυπνήσει» η ομάδα. Αλλά η γιούχα στο τέλος, μετά από νίκη, όπως κι αν ήρθε αυτή και ενόψει του σπουδαίου από κάθε άποψη ματς της Πέμπτης, τι εξυπηρετεί; Πού αποσκοπεί; Σε τι ακριβώς μπορεί να βοηθήσει ή να κάνει καλό; Σάμπως οι ίδιοι οι παίκτες και ο ίδιος ο προπονητής, δεν ξέρουν πρώτοι ότι αυτό που παρουσιάζουν στο γήπεδο δεν είναι αντάξιο της φανέλας, της αξίας τους και των δυνατοτήτων τους; Νομίζει κανείς ότι οι ίδιοι δεν θέλουν πρώτα απ’ όλους να παίζουν καλύτερα; Ή νομίζει κανείς ότι είναι απόλυτα ικανοποιημένοι αλλά άμα τους βρίσεις ό,τι έχουν και δεν έχουν θα συνέλθουν και θα παίξουν μπαλάρα;