By
Από την πρώτη μέρα που προσελήφθη ο Αλόνσο, ο Παναθηναϊκός έπρεπε να ξέρει ένα πράγμα: θα του πάρει αρκετό χρόνο να περάσει αυτή τη νέα φιλοσοφία που θέλει στην ομάδα. Άρα ο οργανισμός είναι αστείο τώρα να πιστεύει πως γίνεται κάτι πέρα από τη λογική. Το εντελώς παράλογο, είναι η νοοτροπία που παρουσιάζει η ομάδα. Γιατί ακόμη και με το χρόνο να μην είναι υπέρ της, τουλάχιστον σε τέτοια ματς έπρεπε η ποιότητα να κάνει τη διαφορά. Δε συμβαίνει ούτε αυτό.
Γιατί; Μα είναι προφανές. Το είπε ο ίδιος ο Αλόνσο. Το μυαλό ήταν στα ευρωπαϊκά ματς πριν και μετά του παιχνιδιού με τον Λεβαδειακό. Κάπου εκεί μένεις… χαζός. Γιατί θεωρητικά η βασική του δουλειά πριν το συγκεκριμένο ματς, ήταν η πνευματική προετοιμασία της ομάδας του για να πάρει το παιχνίδι χωρίς να σκέφτεται τη ρεβάνς με τη Λανς.
Ίσως κάπου εδώ θα πρέπει να θυμηθούμε τους στόχους που έχουν τεθεί. Πάντα σε θεωρητικό επίπεδο, βασικός και ξεκάθαρος είναι ο τίτλος. Μόνο που σε δύο αναμετρήσεις πρωταθλήματος μέχρι τώρα, μόνο αυτό δεν έχει φανεί. Με τεράστιο πρόβλημα στη δημιουργία, τεράστιο ζήτημα με την εικόνα που μόνο «φρέσκιας» ομάδας δεν είναι. Ένα σύνολο που σε επίπεδο ρυθμού, πέρα απ’ την ποιότητα, είναι πολύ μπροστά από τον Αστέρα και τον Λεβαδειακό.
Και πάλι βέβαια είδαμε κι αυτή την αρρώστια των πρώτων λεπτών. Δοκάρι στο 1’ είχε ο Λεβαδειακός. Αν είναι έτσι να κανονίζουν απ’ τα αποδυτήρια να αρχίζουν τα ματς με γκολ εις βάρος των «πράσινων» μπας και μπουν τουλάχιστον με το μυαλό στο ματς και δεν… πετάνε αετό όπως έχει γίνει και με Άγιαξ και με Λανς και παντού.
Σε αυτή τη φάση της σεζόν, αν κάτι χρειάζεται είναι αποτελέσματα και σταδιακή βελτίωση στο χορτάρι. Ο Παναθηναϊκός «φλέρταρε» με τρόπο εξωφρενικό, στο να είναι -5 και με τις ελπίδες να συνεχίσει στην Ευρώπη ξεκάθαρα όχι υπέρ του κόντρα στη Λανς. Κοινώς, μια νέα προσπάθεια να ξεκινά με σχεδόν καταστροφή πριν καν τελειώσει ο Αύγουστος.
Δεν μπορεί γι’ αυτά να μη φταίει ο οργανισμός συνολικά, να μη φταίει ο Αλόνσο και οι ίδιοι οι παίκτες. Κι αν θεωρούμε πως η ποιότητα δεν αρκεί για να γίνονται τόσες αλλαγές στο rotation από αγώνα σε αγώνα, τότε το πρόβλημα είναι πως δεν έλυσαν το ζήτημα. Διότι μέσα σε όλα, όντως κάποια παιδιά τα έχουμε υπερεκτιμήσει σε επίπεδο δυνατοτήτων και προσωπικότητας. Ενώ κάποια άλλα είναι εκτός παρότι βρίσκονται στο ρόστερ και δείχνει ο Παναθηναϊκός να μην μπορεί να απαλλαγεί απ’ αυτούς (απ’ τη στιγμή που δεν τους υπολογίζει).
Η κατάσταση μοιάζει υπερβολικά προβληματική, η ομάδα χρειάζεται χρόνο ο οποίος δεν εξασφαλίζει πως θα φτάσει στο σημείο να τη βλέπουμε και να χαιρόμαστε ποδόσφαιρο. Κυρίως όμως χρειάζεται αποτελέσματα για να κερδίσει αυτόν τον χρόνο. Με παραδοχές πως το μυαλό ήταν αλλού, δε γίνεται δουλειά. Ούτε πρόκειται να γίνει.
Η αγωνιστική εικόνα στο πρωτάθλημα είναι απλά… για κλάματα. Ο Παναθηναϊκός βασίζεται σε καμιά προσωπική ενέργεια κυρίως του Τετέ όσο αγωνίστηκε στα δύο ματς, συν κάποιες σέντρες. Από τον άξονα η δημιουργία είναι μηδενική, ενώ και το αμυντικό transition προκαλεί ανησυχία και δίνει διαρκώς ευκαιρία. Ο Λεβαδειακός αν είχε λίγο μεγαλύτερη ποιότητα, θα είχε βάλει γκολ δεδομένα.
Θεωρητικά κιόλας είμαστε στο καλό διάστημα του προγράμματος μέχρι και το παιχνίδι της επόμενης αγωνιστικής στη Λεωφόρο κόντρα στην Καλλιθέα. Αλλά δεν μπορεί κανείς να έχει εμπιστοσύνη σε αυτή τη νοοτροπία και σε αυτή την αγωνιστική εικόνα. Έστω σε ένα χαμηλό ποσοστό, έπρεπε να βγαίνουν πράγματα στο γήπεδο σιγά-σιγά.
Πουθενά η πίεση, πουθενά το κάθετο ποδόσφαιρο, παρά μόνο σέντρες απ’ τα πλάγια. Δεν πρόκειται να βγάλει κάπου έτσι και στο τέλος θα έχουμε να λέμε πως έγινε προσπάθεια και πάλι, ξεκινώντας απ’ την αρχή μια νέα προσπάθεια. Η σεζόν δεν είναι δοκιμαστική ούτε πειραματική. Είναι απαιτήσεων, πίεσης, ανάγκης.
Και φυσικά χρειάζονται μεταγραφές, φυσικά κι αυτές που έγιναν άργησαν, όμως αρκούν 1-2 κινήσεις για να λύσουν τα προβλήματα; Εδώ και μήνες όλοι γνωρίζουν πως το εγχείρημα αυτό θέλει αποτελέσματα για να κερδίσει χρόνο να πάρει ηρεμία. Αντί να έχει περαστεί όμως η συγκεκριμένη νοοτροπία, οι πάντες βλέπουν μια εκνευριστική σχεδόν χαλαρότητα. Η οποία προφανώς και δεν προέρχεται από χαλαρούς παίκτες, το αντίθετο συμβαίνει. Μάλλον τους… λυγίζει η πίεση.
Κάτι ακόμα: Επειδή πάλι θα συζητηθεί πολύ η στάση του κόσμου που αποδοκίμασε στο ημίχρονο ή στο τέλος του ματς. Βλέποντας αυτή την εικόνα, δηλαδή τί έπρεπε να κάνει ο κόσμος; Μια αυθόρμητη αντίδραση είναι. Οι ίδιοι ήταν που χειροκροτούσαν τον Μαξίμοβιτς ας πούμε επειδή έκανε τάκλιν προς το τέλος του ματς ενώ ήταν στο 0-0. Σίγουρα δεν είναι εκεί το πρόβλημα.
Ίσως μάλιστα να είναι μεγαλύτερο πρόβλημα αυτό που δε συζητιέται. Η στάση που μπορεί να διακρίνει κανείς σε κάποια παιδιά. Η οποία δε δικαιολογείται ακόμη και ενοχλημένα να είναι για κάποιους λόγους. Αν είναι έτσι, ας φέρουν τις προτάσεις τους να φύγουν. Ο Παναθηναϊκός θέλει άτομα που θα είναι έτοιμα και διαθέσιμα για «μάχη». Διαφορετικά δεν υπάρχει περίπτωση να πετύχει τίποτα. Όχι τον γκρινιάρη και τον σκουντούφλη σε συσκευασία του ενός.
Να αναφέρουμε και παράδειγμα. Ο Σπόραρ σκόραρε και μόνο που δεν έκλαψε. Γιατί ρε Σπόραρ; Τι κακό σου έχει κάνει ο Παναθηναϊκός; Σε πείραξε που δεν έπαιξες περισσότερο μέχρι τώρα, δε σε ενδιαφέρει και τόσο επειδή θα φύγεις; Όποια κι αν είναι η εξήγηση, είναι τραγικό να λέμε πως φταίει ο κόσμος που γιούχαρε ως αντίδραση, ενώ αυτό που είδε είτε μέχρι και τον παίκτη που έβαλε γκολ νίκης στο 96’ να κοντεύει να βάλει τα κλάματα.
Υποχρέωση του κλαμπ αυτές τις περιπτώσεις να τις διευθετήσει άμεσα-με όποιο τρόπο θέλει, οι αποφάσεις προφανώς δεν είναι δικές μας-διαφορετικά απλά θα βουλιάζει το πράγμα ολοένα και περισσότερο στη μιζέρια. Λες και δεν είναι ήδη μέχρι το κεφάλι.
Μακάρι την Πέμπτη να τρίβουμε τα μάτια μας, να γίνει το… θαύμα και ο Παναθηναϊκός με τη δεδομένη βοήθεια του κόσμου να πάρει μια τεράστια πρόκριση. Γιατί έχει ανάγκη χρόνο, ηρεμία. Κυρίως όμως, έχει ανάγκη να δείξει βελτίωση στο χορτάρι.
Ανώνυμος
Comments