Η «σπίθα» που πρέπει να ανάψει με τη βοήθεια όλων

Πρέπει υποχρεωτικά να είναι κάποιος είτε Αλαφουζικός είτε αντί-Αλαφουζικός. Πρέπει να είναι υποστηρικτής ή να κάνει αποχή. Πρέπει να θέλει γήπεδο στο Βοτανικό ή στη Λεωφόρο. Πρέπει να προτιμά την… καταστροφή όσων ο ίδιος δε στηρίζει, μεταξύ αυτών και της ίδιας της ομάδας. Έτσι, ποτέ στην ιστορία του αθλητισμού κανένα ποδοσφαιρικό κλαμπ δεν κατάφερε να πάει μπροστά.

Ο καθένας έχει το δικαίωμα στην άποψη, στη σκέψη, στα συμπεράσματα. Όποια κι αν είναι αυτά. Οι κοινοί παρονομαστές, όμως, είναι αδιαπραγμάτευτοι. Όλοι είναι Παναθηναϊκοί. Όλοι «πονάνε» το ίδιο όταν η ομάδα τους δεν πηγαίνει καλά, χαίρονται ανάλογα όταν πηγαίνει καλά. Αν κάτι απ’ αυτά δεν ισχύει, τότε δε μιλάμε για Παναθηναϊκούς. Το γιατί προφανές.

Η ΠΑΕ χρεώνεται τα λάθη που έχει κάνει. Προσωπικά ο Γιάννης Αλαφούζος. Αντίστοιχα, πιστώνεται τις φετινές μεταγραφές. Μπορούν να γίνουν και τα δύο ξέρετε, δεν είναι υποχρεωτικό το ένα να ακυρώνει το άλλο. Ούτε οι μεταγραφές είναι κολυμπήθρα σε λάθη του -πρόσφατου ή μη- παρελθόντος, ούτε τα λάθη που είχαν γίνει δεν επιτρέπουν τη χαρά για την ενίσχυση που γίνεται αυτό το καλοκαίρι σε επίπεδα που ο Παναθηναϊκός είχε να κινηθεί απ’ την πολυμετοχικότητα.

Η ίδια ΠΑΕ που «σκότωσε» τον Βλαχοδήμο για… ψίχουλα και τιμωρήθηκε απ’ την UEFA επειδή δεν πλήρωνε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, η ίδια είναι που ονειρεύεται να κάνει τον Ιωαννίδη νέο Σαραβάκο αρνούμενη δεκάδες εκατομμύρια ευρώ και δεν την ενδιαφέρει το μεταγραφικό κόστος των κινήσεων που θέλει να κάνει ακόμη κι αν ζημιωθεί με πιθανό αποκλεισμό απ’ την Ευρώπη.

Όπως ακριβώς οι Παναθηναϊκοί είναι των άκρων, έτσι και η ίδια η ΠΑΕ είναι των άκρων. Πάντα όμως πρέπει να ζει ο καθένας το σήμερα, έχοντας το βλέμμα στο αύριο. Γιατί κοιτώντας το σήμερα, αναλύοντας το χθες, χάνει το αύριο. Τίποτα δεν ακυρώνεται, δεν ξεχνιέται, δεν διαγράφεται. Αλλά πάντα σε πρώτο πλάνο μπαίνει ένα πράγμα για κάθε Παναθηναϊκό: Η «δίψα» του για να επιστρέψει η ομάδα του εκεί που πρέπει. Όχι για τον Αλαφούζο, για τον Αλόνσο, για τον Ιωαννίδη, τον Παπαδημητρίου κτλ. Για το «Τριφύλλι» και για τη φανέλα.

Η γενική είσοδος 10 ευρώ στο ματς με τη Λανς, προφανώς και είναι ένα κάλεσμα, ένα άνοιγμα αν προτιμάτε. Προκειμένου οι Παναθηναϊκοί που έχουν κάθε δίκιο να αισθάνονται πικραμένοι έως και οργισμένοι για όσα έχουν προηγηθεί τις προηγούμενες χρονιές, να ενωθούν με την ομάδα. Αυτό δε θα είναι επιβράβευση για κανέναν ιδιοκτήτη, για κανένα μέλος του Δ.Σ. Θα είναι στήριξη σε έναν νέο προπονητή που είναι στο κλαμπ και στους παίκτες του. Κυρίως όμως θα είναι στήριξη προς την ομάδα που ο καθένας αγαπά, προκειμένου να οδηγηθεί σε μια πιθανή πρόκριση κόντρα σε μία εξαιρετική αντίπαλο.

50.000 κόσμος είχε πάει σε φιλικό με τη Σαραγόσα κάποτε, παρότι τα είχε και τότε με τη διοίκηση. Το ίδιο και πριν ένα χρόνο με την Μπράγκα. Το ίδιο σε εκείνον τον επαναληπτικό κόντρα στην Βίσλα Κρακοβίας. Δεν μπορούν οι Παναθηναϊκοί, ανεξάρτητα απ’ την τιμή των εισιτηρίων, να φουλάρουν το ΟΑΚΑ με τη Λανς; Για πλάκα! Όπως ακριβώς το λέμε.

Βάζοντας μπροστά την αγάπη για τον Παναθηναϊκό η οποία πάντα υπερισχύει, γιατί είναι ισχυρότερη από κάθε πίκρα, κάθε στεναχώρια, κάθε αμφιβολία, κάθε απέχθεια που μπορεί να αισθάνονται. Διότι πρόκριση απέναντι στη Λανς, αυτούς θα κάνει χαρούμενους. Αυτούς θα αποθεώσουν οι παίκτες.

Η «σπίθα» πρέπει να ανάψει με τη βοήθεια όλων. Προκειμένου να εμφανιστεί ξανά η συσπείρωση και το «δέσιμο» απ’ το οποίο ποτέ δεν βγήκε χαμένος ο Παναθηναϊκός. Ακόμη κι αν δεν κέρδισε όσα θα έπρεπε/ήθελε/μπορούσε, κανείς δε θυμόταν αρνητικά αυτές τις μέρες.

Ας έρθει όμως ο καθένας και στη θέση των παικτών. Εκείνων που ακούν για τον «πράσινο» λαό και την εκπληκτική του ατμόσφαιρα. Εκείνων που μαθαίνουν τι γίνεται στο μπάσκετ με 35.000 εισιτήρια να εξαφανίζονται σε μια μέρα, 11.200 διαρκείας να φεύγουν λες και είναι… φρέσκα κουλούρια στο φούρνο, 100.000 άτομα να είναι στην αναμονή για ένα εισιτήριο αγώνα. Πώς θα αισθανθούν αυτοί οι παίκτες αν αντικρίσουν ένα ΟΑΚΑ μισοάδειο σε ευρωπαϊκό ματς τέτοιας σημασίας. Τί θα σκεφτεί ο Πελίστρι που ήρθε απ’ τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή ακόμη κι ο Τετέ που έβλεπε στη Γαλατά τους Τούρκους να… κρέμονται σαν τσαμπιά.

Το κάλεσμα δεν το κάνει και δεν μπορεί να το κάνει φυσικά, κανείς άνθρωπος της διοίκησης, κανείς δημοσιογράφος, κανείς άσχετος με το σύλλογο και το Παναθηναϊκό συναίσθημα που δικαίως είναι περίπλοκο. Το κάλεσμα έρχεται απ’ την ίδια την ιστορία του «Τριφυλλιού».

Χωρίς η απουσία να σημαίνει «τιμωρία» κάποιου όπως μπορεί να το φαντάζεται ο οποιοσδήποτε, αλλά πολύ περισσότερο χωρίς η παρουσία να είναι… λευκή επιταγή και άφεση «αμαρτιών» για όσα έχουν συμβεί. Απλά και ρεαλιστικά όμως, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται τη βοήθεια όλων. Και στους «όλους» αν δεν υπάρχει ο κόσμος του, τότε δεν υπάρχει ούτε σήμερα, ούτε αύριο.