Ποιος έχει δικαίωμα να υποτιμά το Πρωτάθλημα;

Ο αφελής και προβληματικός τρόπο,ς με τον οποίο αντιμετώπισε ο Παναθηναϊκός την πρεμιέρα της Stoiximan Super League απέναντι στον Αστέρα AKTOR.

Η θεώρηση των πραγμάτων, αναφορικά με την αντιμετώπιση της 1ης αγωνιστικής, από τον Ντιέγκο Αλόνσο είναι σαφής. Ο Παναθηναϊκός και ο προπονητής του θυσίασαν ένα παιχνίδι Πρωταθλήματος, ώστε να αυξήσουν τις όποιες πιθανότητες υπάρχουν για πρόκριση στους ομίλους του Conference League. Έδωσαν βαρύτητα στην Ευρώπη, ρισκάροντας να σκοντάψουν στα εμπόδια που, δεδομένα, θα παρουσίαζαν οι Αρκάδες.

Οι εννέα αλλαγές, σε σχέση με το ευρωπαϊκό παιχνίδι στο Άμστερνταμ, θα μπορούσαν να έχουν λογική. Το Τριφύλλι έδωσε έναν επίπονο αγώνα με τον Άγιαξ, για το Europa League, διάρκειας 120 λεπτών συν περίπου 30 λεπτών στη διαδικασία των πέναλτι. Ο Ουρουγουανός προπονητής είχε μία προπόνηση, ώστε να προετοιμάσει την ομάδα του για το παιχνίδι με τον Αστέρα. Μπορεί να φοβήθηκε κόπωση και τραυματισμούς. Ήθελε να έχει φρέσκους τους βασικούς, ενόψει του πρώτου αγώνα με τη Λανς στη Γαλλία. Όλα αποδεκτά…

Αυτό που δεν είχε δικαίωμα ούτε ο ίδιος, ούτε ο οργανισμός ήταν να υποτιμήσει τον αντίπαλο, συνεπώς και τη διοργάνωση που ο Παναθηναϊκός δεν έχει κατακτήσει από το 2010. Διότι εκ του αποτελέσματος και με βάση την εμφάνιση που πραγματοποίησαν οι ρεζέρβες, αυτό έκανε. Ο Ντιέγκο Αλόνσο υποτίμησε τον αγώνα κεκλεισμένων των θυρών. Δεν υπολόγισε ότι ο αντίπαλος από το 2020 έχει κερδίσει τον Παναθηναϊκό τέσσερις φορές, μέχρι το 0-1 του ΟΑΚΑ, δηλαδή πέντε πλέον σε δεκατρία παιχνίδια (φιλικά και επίσημα).

Ακόμα και σε ό,τι τον αφορά, δεν υπολόγισε πως στην προηγούμενη ομάδα του, τη Σεβίλλη, είχε σε οκτώ ματς La Liga απολογισμό 0-5-3, με 7-12 γκολ και προσωπικό μέσο όρο πόντων 0,63 με πέντε βαθμούς, συνολικά, κερδισμένους. Τη δεδομένη χρονική στιγμή, πράγματι, η League Stage του Conference είναι πιο σημαντικός στόχος από ένα ματς Πρωταθλήματος. Για τον οργανισμό του Παναθηναϊκού, ωστόσο, το Πρωτάθλημα είναι τα πάντα. Αυτό που λείπει, αυτό που έχει φέρει όλη τη φθορά στο ποδοσφαιρικό τμήμα από τη στιγμή που δεν βάφεται πράσινο…

Το αλόγιστο rotation αποδιοργάνωσε τον Παναθηναϊκό. Σίγουρα κάποιες αλλαγές, θα έπρεπε να γίνουν. Έστω και σε ένα ρόστερ που απέχει αρκετά από αυτό που έχει στο μυαλό του ο Αλόνσο. Ένα ρόστερ προηγούμενου προπονητή, με συγκεκριμένες δυνατότητες το οποίο σταδιακά έχει εμπλουτιστεί με νέους παίκτες. Εκ των οποίων ορισμένοι δεν βρίσκονται καν στο 50% των όσων μπορούν να προσφέρουν (ενδεικτικά ο Μαξίμοβιτς).

Ο Παναθηναϊκός κατέβηκε, μάλλον ανυποψίαστος και με τη σιγουριά ότι, εύκολα ή δύσκολα, η νίκη θα έρθει. Στο 99% των περιπτώσεων αυτή η λογική καταρρίπτεται από τις εξελίξεις. Δημιούργησε, ουσιαστικά, δύο ευκαιρίες της προκοπής στο 90λεπτο με τον Αστέρα. Ένα γκολ που δεν μέτρησε (σηκώνει μπόλικη συζήτηση το γιατί δεν μέτρησε) και την κεφαλιά του Γερεμέγεφ στο 1ο ημίχρονο. Αμφότερες είχαν πρωταγωνιστή τον Τετέ, που όσο έπαιξε ήταν με απόσταση ο καλύτερος του Τριφυλλιού.

Το αντίδοτο σε ό,τι συνέβη είναι οι μεταγραφές… Λένε. Σίγουρα έχει αργήσει ο αριστερός εξτρέμ, μια και ο Τζούριτσιτς δεν είναι. Σίγουρα αυτό το ρόστερ έχει κριθεί από τα αποτελέσματα, με τον μοναδικό που βρίσκεται στο απυρόβλητο να είναι αυτός που το δημιούργησε. Απίστευτο και όμως… Παναθηναϊκό. Αυτός που ζήτησε ριζικές αλλαγές, για να έρθει το Πρωτάθλημα, έφυγε νύχτα ως… κάπελας. Και ο Ντιέγκο Αλόνσο είναι αναγκασμένος, μέχρι που να βάλει τη δική του πινελιά στο δυναμικό σε βαθμό σημαντικό, ώστε να δούμε την τακτική και τις ιδέες του full version, να… ζει και να… αναπνέει με αυτό.

Κανένας προπονητής δεν θα κριθεί από αυτή εδώ τη γωνιά στο πέμπτο του παιχνίδι. Ο Ουρουγουανός διαθέτει γνώση και ταπεραμέντο να δημιουργήσει ένα καλό σύνολο. Μεμονωμένα, στην πρεμιέρα, όλα πήγαν στραβά και απέτυχε. Κλήθηκε να βγάλει, σχεδόν όλο, το 2ο ημίχρονο με δέκα παίκτες, κυνηγώντας το σκορ. Σε τόσο εκτεταμένο rotation, ό,τι αλλαγή και να κάνεις, το κακό δεν διορθώνεται όταν επηρεάζεται η ψυχολογία και βασικά στελέχη της ομάδας είναι σε μέτριο επίπεδο ετοιμότητας.

Απόσταγμα όλων των παραπάνω είναι πως ο Παναθηναϊκός, ως ομάδα, ως οργανισμός, από τη διοίκηση έως και τον τελευταίο φίλαθλο, δεν έχει το δικαίωμα να υποτιμά το παραμικρό. Οι τρεις βαθμοί είναι τρεις βαθμοί που χάθηκαν και δεν θα καλυφθούν έως τον ερχόμενο Μάιο. Η γενική εικόνα, από τη μεγάλη εμφάνιση της Ολλανδίας, σε αυτό το κάτι σαν ποδόσφαιρο του ΟΑΚΑ είναι που προβληματίζει. Η αισιόδοξη ματιά ότι “τίποτα δεν χάθηκε” και “το Πρωτάθλημα είναι μαραθώνιος” θα μπορούσε να σταθεί ως άποψη – αντίβαρο. Όχι, όμως, σε ομάδα που απέχει, σχεδόν, μιάμιση δεκαετία από την κορυφή της Ελλάδας.

ΥΓ: Τα όσα έγιναν στο ΟΑΚΑ και αφορούν τη διαιτησία, δεν αλλάζουν τα παραπάνω. Το γκολ του Τετέ σηκώνει συζήτηση, η οποία θα έχει κατακλείδα μόλις δούμε κανονικά τις γραμμές. Στο γκολ του Αστέρα AKTOR, από φάουλ που εκτελέστηκε… λίγο εμπρός από εκεί που έγινε και με τον Άνταμ κολλημένο στο τείχος του Παναθηναϊκού, δεν έχει γίνει, σχεδόν, τίποτα βάσει κανονισμού. Ενώ από κάποια στιγμή και μετά δεν λειτουργούσε το VAR… Ασχολίαστα όλα.