By Κάθε υγιώς σκεπτόμενος φίλαθλος χαίρεται όταν βλέπει τον Παναθηναϊκό να στέκεται όπως του αρμόζει στο υψηλό επίπεδο. Το γαμώτο του αποκλεισμού είναι η… Λανς.
Από ένα σημείο και μετά ήταν λες και βίωνες «deja vu». Βλέπεις τον Τετέ να πλασάρει στα δίχτυα και να παγώνει το Αμστερνταμ στο 89’ και ο νους σου πηγαίνει αβίαστα στον Βαζέχα που το είχε παγώσει πρώτος.
0-1 τότε. 0-1 τώρα. Δύσκολες στιγμές στη διάρκεια του ματς τότε, δύσκολες και τώρα. Τι γίνεται ρε παιδιά; Τσιμπιόσουν και ανατρίχιαζες μέχρι τη ρουλέτα των πέναλτι.
Στο φινάλε των αγώνων, βεβαίως, δεν ήταν εφάμιλλα τα συναισθήματα. Αυτονόητο το γιατί. Τον Απρίλιο του 1996 η αναμέτρηση ήταν για τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, τώρα για τα προκριματικά του Γιουρόπα. Αλλο επίπεδο, άλλες ομάδες, προφανώς, μα κι άλλες εποχές. Ηταν, σε ένα βαθμό μία similar κατάσταση με πολύ έντονα συναισθήματα.
Ενα «άξιο» ματς Αγιαξ-Παναθηναϊκός, σ’ ένα εκπληκτικό γήπεδο, την «Γιόχαν Κρόιφ Αρίνα», ασφυκτικά γεμάτη από 55 χιλ. θεατές (ανάμεσά τους περισσότεροι από 800 Ελληνες).
Δύο μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων που έχουν αναμετρηθεί στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης το 1971. Κι αυτό παραμένει ανεξίτηλο στη διάρκεια των χρόνων τόσο σε ολόκληρη τη φίλαθλη Ελλάδα όσο και στην Ολλανδία και τον Αγιαξ που σέβεται και τιμά την ιστορία του και τους μεγάλους αντιπάλους του.
Οσοι επισκέπτονται το γήπεδο-κόσμημά του θα δουν φωτογραφίες από τον τελικό του Γουέμπλεϊ και μία πράσινη φανέλα, αυτή του τελικού του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, να κοσμεί το Μουσείο του συλλόγου.
Η συναισθηματική φόρτιση, όποτε θα τίθενται αντιμέτωποι αυτοί οι δύο σύλλογοι, ο Αγιαξ και ο Παναθηναϊκός, θα είναι πάντοτε ιδιαίτερη.
Η επίγνωση του Panathinaikos από τους Ολλανδούς φάνηκε από την ατμόσφαιρα στο γήπεδο, από το τρελό ξέσπασμα στο φινάλε των πέναλτι, ακόμα κι από τις υπερβολικές καθυστερήσεις που έκαναν για να κρατήσουν το αποτέλεσμα στο πρώτο ματς στο ΟΑΚΑ με αρκετή δόση τύχης.
Ο Παναθηναϊκός του Ντιέγκο Αλόνσο εμφανίστηκε στο Αμστερνταμ αντάξιος της περίστασης. Εφάμιλλος του διαμετρήματος του συλλόγου και της ανταγωνιστικότητας που οφείλει να έχει στο υψηλό επίπεδο, ανεξαρτήτως έδρας, απέναντι σε αντιπάλους τύπου Αγιαξ.
Δίχως να έχει νικήσει ποτέ τον Αίαντα από τον Απρίλιο του 1996, έχοντας εις βάρος του σκορ (0-1) να διαχειριστεί, πήγε για τη ρεβάνς στο Αμστερνταμ και τον νίκησε ξανά, 28 χρόνια μετά.
Στο τέλος της βραδιάς αποκλείστηκε μετά από εκτελέσεις 34άρων πέναλτι. Πέρυσι ίδια μέρα, ανήμερα της Παναγίας, στη Μασσαλία, είχε συμβεί το αντίθετο.
Ετσι είναι το ποδόσφαιρο. Γι αυτό και οι Παναθηναϊκοί αναγνωρίζουν όταν η αγαπημένη τους ομάδα έχει το πρόσωπο που της αξίζει ακόμη κι αν το αποτέλεσμα τους πληγώσει.
Κάθε υγιώς σκεπτόμενος Ελληνας φίλαθλος χαίρεται όταν βλέπει τον Παναθηναϊκό να στέκεται όπως του αρμόζει, απέναντι σε μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, κερδίζοντας ή χάνοντας στην… τρίχα, έχοντας την αδρεναλίνη στο φουλ και βιώνοντας ένα διαρκές κοντράστ συναισθημάτων μέχρι το τελευταίο σφύριγμα.
Από ποδοσφαιρικής πλευράς, εάν το δούμε σε ορίζοντα διετίας (Μαρσέιγ-Αγιαξ) είναι από μόνο του είναι θετικό το γεγονός ότι έφτασε στη λεπτομέρεια της λεπτομέρειας την πρόκριση απέναντι σε τέτοιου επιπέδου συλλόγους.
Με μία ειδοποιός διαφορά: το μέγεθος του Παναθηναϊκού επιτάσσει αυτές οι εμφανίσεις και τα αποτελέσματα, όπως με τη Μαρσέιγ και τον Αγιαξ, να μην αποτελούν εξαίρεση. Αλλά κανόνα. Το τριφύλλι πρέπει να ανακτήσει σε πλήρες εύρος το χαμένο του dna και για να συμβεί αυτό θα πρέπει να αποκτήσει διάρκεια. Ευρωπαϊκή συνέπεια, με ολοένα και μεγαλύτερα βήματα.
Το δυστύχημα είναι ότι η ανυπαρξία των αμέσως προηγούμενων ετών και η αδιανόητη «γκίνια» στις κληρώσεις, έχουν φέρει ένα ακόμη μεγάλο εμπόδιο μπροστά του.
Διότι το γαμώτο του αποκλεισμού με τον Αγιαξ δεν είναι τόσο ο αποκλεισμός αυτός καθ’ αυτός, ειδικά με τον τρόπο που ήρθε, αλλά η… Λανς.
Οτι για να συνεχίσει στην Ευρώπη μετά το καλοκαίρι και για να προσπαθήσει να πετύχει ανάλογες νίκες όπως αυτή απέναντι στον Αγιαξ σε ευρωπαϊκό όμιλο, δεν θα έχει απέναντί του αντίπαλο δεύτερης και τρίτης διαλογής, όπως συνέβη με τις άλλες ελληνικές ομάδες στα προκριματικά, αλλά τη γαλλική Λανς.
Στις πρώτες δηλώσεις που έκανε ο Ντιέγκο Αλόνσο όταν ανέλαβε τον Παναθηναϊκό ανέφερε ότι «εκεί που υπάρχει ένα μεγάλο εμπόδιο, υπάρχει και μια μεγάλη ευκαιρία». Ιδού.
Υ.Γ.: Το μειονέκτημα του Παναθηναϊκού στη διαδικασία των πέναλτι και δη στον δεύτερο γύρο ήταν ότι εκτελούσε πρώτος. Το γεγονός αυτό έκανε πιο δύσκολη την απόφαση αλλαγής ενός εκτελεστή σε σχέση με το να εκτελούσε δεύτερος, γνωρίζοντας εάν ο αντίπαλος έχει ευστοχήσει ή αστοχήσει.
Comments