Δεν είναι πόρνη, είναι παλιό…

Μη γελιόμαστε, η στεναχώρια είναι τεράστια. Γιατί ο Παναθηναϊκός άξιζε να περάσει. Γιατί έπαιξε ποδόσφαιρο μέσα στο Άμστερνταμ, δεν πήγε να «κλέψει» τίποτα, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο και στην παράταση ήταν καλύτερος απ’ τον Άγιαξ. Αυτό λέει τα πάντα για όσα συνέβησαν στην Ολλανδία. Το μόνο ψέμα, είναι η τελική έκβαση της πρόκρισης η οποία κατέληξε στον αντίπαλο.

Αν θέλουμε να δικαιολογήσουμε όσα ζήσαμε, θα πούμε πως αυτό που ίσως να μην αξίζαμε και να σταθήκαμε τυχεροί πριν ένα χρόνο, το στερηθήκαμε με τον ίδιο τρόπο. Βέβαια αυτή η εξήγηση δεν έχει νόημα, καθώς σε αμφότερες τις περιπτώσεις εκ των πραγμάτων ήσουν άτυχος λόγω του ποιον κλήθηκες να αντιμετωπίσεις. Προφανώς και ο βασικός λόγος είναι η συνολική ευρωπαϊκή σου κατάσταση τα τελευταία χρόνια. Όμως αυτό δεν ήταν ευθύνη ούτε της περασμένης σεζόν ούτε της τωρινής. Ούτε του Γιοβάνοβιτς ούτε του Αλόνσο.

Η πιο φυσιολογική αντιμετώπιση της κατάστασης, είναι τα… μπινελίκια. Συγγνώμη, αλλά διαφορετικά δεν γίνεται. Ο Όσιμ είχε χαρακτηρίσει πόρνη την μπάλα, αλλά είναι «μαλακός» ο χαρακτηρισμός. Θες κάτι να βγει η αγανάκτηση να ξεσπάσεις. Μόνο έτσι μπορεί να δικαιολογηθεί η αδικία για αυτή την προσπάθεια του Αλόνσο και των παικτών του.

Υπερβολικά χειρότερες ομάδες παίρνουν προκρίσεις και ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει πλέον άμεσα να μείνει εκτός Ευρώπης, απλά και μόνο για αμαρτίες του παρελθόντος. Απίστευτα άδικο και ακόμη περισσότερο στενάχωρο. Γιατί αυτή η προσπάθεια του αγωνιστικού τμήματος, άξιζε πέρα για πέρα μια τέτοια επιβράβευση που θα έφερνε και την αλλαγή του κλίματος, την ηρεμία, την μεγαλύτερη πίστη. Και τώρα μπορεί να έρθουν αυτά, όμως στο τέλος της ημέρας μετρά η ουσία και αν σε δύο εβδομάδες ο Παναθηναϊκός δεν είναι Ευρώπη, τί να το κάνεις που θα καθόμαστε-σωστά-να λέμε πως η ομάδα έπαιξε εξαιρετικά κόντρα στον Άγιαξ;

Ποδοσφαιρικά προφανώς και το πρόσημο είναι θετικό, μην τρελαθούμε κιόλας. Σε δύο ματς ο Παναθηναϊκός που αλλάζει φιλοσοφία, έχει νέο προπονητή, πρώτη φορά έπαιξε βασικός ίσως ο κορυφαίος του παίκτης και χωρίς ρυθμό, χωρίς να έχει ολοκληρώσει τουλάχιστον μία σημαντική μεταγραφή, χωρίς να έχει τον θεωρητικά βασικό του αριστερό μπακ, χωρίς να του έχει πάει τίποτα καλά στο ζευγάρι, έπρεπε να εκτελεστούν 34 πέναλτι για να αποκλειστεί. Δε λέμε να νικηθεί, επειδή δε νικήθηκε. Νίκησε κιόλας αν αναλογιστούμε το πώς τον αντιμετώπισε ο Άγιαξ.

Βλέπετε είναι αλλιώς να προσπαθήσει κάποιος να παίξει με διπλή ζώνη άμυνας, κοντά οι γραμμές, κλείσε χώρους, όλοι πίσω απ’ την μπάλα και κάπως έτσι ίσως να έρθει μια πρόκριση ένα αποτέλεσμα. Ο Παναθηναϊκός δεν το έκανε αυτό ποτέ. Παρότι γνώριζε πόσο νωρίς είναι στη σεζόν και πόσο μακριά βρίσκεται απ’ το επιθυμητό επίπεδο. Έστω το μίνιμουμ που χρειάζεται.

Η προοπτική είναι εκεί, τη βλέπουν όλοι. Δεν αρκεί από μόνη της φυσικά, χρειάζονται και τα αποτελέσματα. Απέναντι στη Λανς τα πράγματα δε θα είναι εύκολα, όμως ο Παναθηναϊκός σίγουρα θα το παλέψει. Του χρωστά η τύχη κάτι, ελπίζουμε να του το δώσει. Θα τη χρειαστεί είναι δεδομένο. Απέναντι στον Άγιαξ τα είχαν οι Πράσινοι σχεδόν όλα, εκτός από την τύχη. Με αυτά τα δεδομένα και τον αντίπαλο, θα μιλάγαμε για θαύμα αν ερχόταν η πρόκριση έστω κι αν τελικά χάθηκε στα πέναλτι.

Απλά τώρα μην έρθει ο εφησυχασμός. Μη σκεφτεί κανείς πως επειδή κόντραρες στα ίσα τον Άγιαξ, είσαι μια χαρά πας να σαρώσεις στο πρωτάθλημα. Σε καμία περίπτωση. Αντίθετα τώρα πρέπει να πεισμώσει περισσότερο ο οργανισμός. Να ενισχυθεί καλύτερα. Να ενισχυθεί περισσότερο, γιατί μη γελιόμαστε υπάρχει στο ρόστερ «βάρος» που μπορεί να… ξεφορτωθεί στο τέλος της μεταγραφικής περιόδου.

Επειδή πήγε καλά αγωνιστικά το ζευγάρι με τον Άγιαξ, δε σημαίνει πως δε χρειάζεται να έχεις και τον αριστερό εξτρέμ που θες να πάρεις, στα ματς με τη Λανς. Γιατί εδώ που τα λέμε, η εικόνα κόντρα στους Ολλανδούς, έκανε πολλούς να σκεφτούν τί θα συνέβαινε αν ήταν έτοιμος ο Μαξ και διαθέσιμος, χωρίς να έχει αποκτηθεί δύο μέρες πριν το πρώτο ματς. Τί θα συνέβαινε αν είχες και τον αριστερό σου εξτρέμ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο Τζούρισιτς ήταν κακός σε καμία περίπτωση. Και ο Τετέ όμως αλλαγή μπήκε. Και ο Μαξίμοβιτς αλλαγή μπήκε. Ειδικά ο Βραζιλιάνος έκανε εκείνο που δεν μπορούσε κανείς για 179 λεπτά. Έκανε τα δίχτυα να κουνηθούν.

Η προσπάθεια, η αγωνιστική εικόνα και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο έφτασες τον Άγιαξ να κάνει καθυστερήσεις για να πάει στα πέναλτι-το κρατάμε αυτό γιατί είναι καλό σημάδι αναφορικά και με τη φυσική κατάσταση της ομάδας-αξίζουν χειροκρότημα παρά τον αποκλεισμό. Ο τρόπος που ήρθε ο αποκλεισμός, αξίζει μόνο μπινελίκια.