Ο Αταμάν και η ξεχωριστή προσωπικότητα του – Μάθημα για όλους…!

Ο Εργκίν Αταμάν έκανε αυτό που για τα ελληνικά δεδομένα θα φάνταζε απαγορευτικό, αποκαλύπτοντας ποιος παίκτης του αρέσει, βάζοντας τη μπασκετική νοοτροπία στη χώρα μας σε μονοπάτια που δεν τα έχει «περπατήσει» κανείς.

Η ελληνική μπασκετική νοοτροπία, είναι ουσιαστικά ίδια με τη σέρβικη. Απόλυτα φυσιολογικό, αν σκεφτεί κανείς πόσοι «δάσκαλοι» έχουν εργαστεί απ’ την πρώην Γιουγκοσλαβία στη χώρα μας. Κατά συνέπεια έχουμε πάρει και τα… χούγια τους. Η σοβαρότητα, το σχεδόν αγέλαστο ύφος, η μυστικοπάθεια στα πάντα.

Μας φαίνεται λοιπόν εντελώς περίεργο αυτό που κάνει ο Εργκίν Αταμάν. Όσο καιρό ήταν στην Εφές, διαβάζαμε τι έλεγε μόνο αν ήταν κάτι που… έγραφε ιστορία. Πλέον, τον ζούμε σε όλες του τις αντιδράσεις. Χαρίζοντάς μας κάτι το εντελώς ξεχωριστό. Όντας ουσιαστικά πιο κοντά στην αμερικάνικη νοοτροπία και φιλοσοφία αντιμετώπισης του μπάσκετ, παρά στην ευρωπαϊκή.

Τι σημαίνει αυτό; Οκ, δεν χρειάζεται να τα παίρνουμε όλα και τόσο σοβαρά. Δεν εξαρτάται η ζωή κανενός από μερικές δηλώσεις, ή κάποιες απαντήσεις που δε θα είναι κλισέ. Του στυλ πείτε μας για μεταγραφές «θα δείτε όταν έχουμε κάτι επίσημο». Σε ποιες θέσεις ψάχνετε παίκτες, «τώρα τί με ρωτάτε;». Πώς σας φάνηκε η απόδοση του τάδε παίκτη σας, «δε μιλάω ποτέ ξεχωριστά για παίκτες μου, η ευθύνη είναι δική μου για το κακό αποτέλεσμα».

Σαν να βάζεις την κασέτα και να ακούς σχεδόν όλους τους Έλληνες προπονητές. Σε τέτοιο βαθμό που μας φαίνεται η σωστή νοοτροπία κιόλας, με αποτέλεσμα οτιδήποτε βγει απ’ τα… νερά που συνηθίζουμε, μας φαίνεται εντελώς ξένο και κατά συνέπεια λάθος.

Μέχρι που έρχεται ο Αταμάν με αυτή την ξεχωριστή προσωπικότητα, να μας αλλάξει την κοσμοθεωρία. Χωρίς φυσικά να μπορεί κανείς να κοντράρει την φιλοσοφία και τη νοοτροπία του, καθώς αυτός ο τύπος έχει κερδίσει 3 φορές την Euroleague τα τελευταία χρόνια, θα είχε άλλη μία αν δεν είχε διακοπεί η σεζόν του Covid και πήγε και σε έναν τελικό. Ποιος να του πει τι, που έλεγε κι ο Σλούκας. Πέρα απ’ τα γνωστά με τα να πάρετε εισιτήρια για το Final Four, θα πάμε σίγουρα και θα το πάρουμε-αποδείχθηκε 100% σωστός σε κάθε του πρόβλεψη-έχουμε τη… σέντρα που βγάζει τους παίκτες του όταν κάτι δεν του αρέσει. Όχι μόνο τους έμπειρους που θα μπορέσουν να το διαχειριστούν λόγω εμπειρίας, αλλά και του νεότερους. Ταυτόχρονα, ποτέ δε δίστασε να αποθεώσει και την απόδοση κάποιου παίκτη του, προαναγγέλλοντας και αύξηση των αρμοδιοτήτων που θα του δώσει. Το παράδειγμα του Καλαϊτζάκη και στη μία και στην άλλη περίπτωση, είναι το πλέον χαρακτηριστικό.

Έχει μια αφοπλιστική ειλικρίνεια με λίγα λόγια. Εδώ στα μεταγραφικά, ανοιχτά είπε πως αν ο Βεζένκοφ έρθει στην Ευρώπη και δεν συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό που είναι το φυσιολογικό, είναι καλός παίκτης και ίσως ασχοληθούμε. Ποιος Έλληνας ειδικά σε μια τέτοια περίπτωση θα το έκανε αυτό; Ποιος θα έβγαινε ανοιχτά να πει το όνομα του παίκτη που θέλει, χωρίς αυτό να έχει γραφτεί; Το έκανε με τον Γιουρτσεβέν. Δίχως να είναι κάτι «κλεισμένο», εδώ ο ίδιος τόνισε πως ακόμη το σκέφτεται και ίσως καταλήξει στο να μην επιλέξει παίκτη μέχρι να αρχίσει η σεζόν για να μη διαταράξει αυτό που έχει «χτίσει».

Είναι σαφές πως σε κάποια ζητήματα ακολουθεί τη δική του τακτική, έχει τους λόγους του. Είτε είναι mindgames, είτε επειδή μεταγραφικά μπορεί να έχει στο μυαλό του κάτι διαφορετικό και προτιμά να ρίξει… τυράκι. Δεν έχει φανεί κάτι τέτοιο μέχρι τώρα, οπότε απλά σενάρια κάνουμε. Όπως και να έχει όμως, μιλάμε για καταστάσεις πρωτόγνωρες για την Ευρώπη, πολύ περισσότερο για τα Βαλκάνια της σοβαρότητας (ή σοβαροφάνειας) και της μυστικότητας.

Καμιά φορά είναι ωραίο να ξεφεύγουμε απ’ τα συνηθισμένα που δεν προσφέρουν και τίποτα ουσιαστικά. Τα κλισέ και τα μιλάω αλλά δε λέω τίποτα, κουράζουν. Χίλιες φορές να έχουμε κι άλλους Αταμάν που θα λένε τα δικά τους, χωρίς να προσβάλουν αντιπάλους προσπαθώντας να κάνουν χιούμορ, χωρίς… φίλτρα στη γλώσσα.

Ίσως έτσι να αντιληφθούμε καλύτερα μέσα απ’ την ενσωμάτωση τέτοιας νοοτροπίας, πως αν αυτοί που ζουν απ’ το μπάσκετ ή τον αθλητισμό γενικά, παίζουν το όνομά τους ως καριερίστες επαγγελματίες, τότε εμείς γιατί να τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρά; Κανένας λόγος πραγματικά. Ας αγαπάει ο καθένας της ομάδα του, ας αγωνιά γι’ αυτή αγωνιστικά ή μεταγραφικά, αλλά στο τέλος της ημέρας… μπάσκετ είναι.

Εκτός αν πραγματικά πιστεύει κάποιος πως ο Αταμάν για παράδειγμα κάθεται και ρωτάει τον ανήλικο γιο του ποιον παίκτη θα φέρει, όπως ο ίδιος χαριτολογώντας λέει διαρκώς. Ακόμη κι αυτό, μάθημα είναι. Ο κορυφαίος προπονητής στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, που εργάζεται στον κορυφαίο μπασκετικό σύλλογο της Ευρώπης τουλάχιστον στον αιώνα που διανύουμε, έχει στα αποδυτήρια, στα ταξίδια, στις συνεντεύξεις, παρέα τον γιο του. Κι αστειεύεται μαζί του μάλιστα! Στην Ελλάδα αυτό δε θα γινόταν στα ανοιχτά γήπεδα στις ομάδες της γειτονιάς μας, γιατί θα θεωρούσαν οι περισσότεροι πως είναι… ασόβαρο.

Μα ακριβώς εκεί είναι το θέμα. Μέσω της ελαφρότητας με την οποία χειρίζεται κάποια τέτοια θέματα ο Αταμάν, ενώ όλοι ξέρουν-το δείχνει το έργο του άλλωστε-πόσο τυπικός και καλός επαγγελματίας είναι, μας φανερώνει την ουσία της ίδιας της ζωής και κατά συνέπεια του αθλητισμού. Πρώτα η οικογένεια, ο γιος του, ακόμη κι αν έχει μπροστά του ολόκληρη Euroleague ή παιχνίδια χωρίς αύριο στο ΣΕΦ με τον αιώνιο αντίπαλο!