By Η δεδομένα ελπιδοφόρα εικόνα του Παναθηναϊκού στη Φιλιππούπολη και η επιβλητική επικράτησή του κόντρα στην Μπότεφ δεν χρειάζονται πανηγυρισμούς, αλλά δικαιολογημένα δημιουργούν προσδοκίες εν όψει του επιβεβλημένου step up που ακολουθεί στην κόντρα με τον Άγιαξ.
Σε οποιοδήποτε πλανητικό ποδοσφαιρικό σύστημα, η ένατη του (περυσινού) βουλγαρικού πρωταθλήματος δεν γίνεται να έχει διαφορετική τύχη σε συναπάντημά της με διεκδικητή του τίτλου στη Stoiximan Super League από αυτό που είχε η Μπότεφ Πλόβντιβ κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Για την ακρίβεια και… πολύ της ήταν που έφτασε σε μια ρεβάνς με την ελπίδα που της έδινε το φινάλε του παιχνιδιού στην Αθήνα. Το ρεαλιστικό, το αντιπροσωπευτικό, η διαφορά – και όχι μόνο των δύο συγκεκριμένων ομάδων, των «πράσινων» εν προκειμένω με τους «κιτρινόμαυρους», αλλά οποιωνδήποτε με την αντίστοιχη σχέση – είναι αυτή ακριβώς που αποτυπώθηκε στα δύο πρώτα ημίχρονα των δύο αναμετρήσεων.
2-0 (αντί 4-0 όπως κάποτε θα φιλοξενούνταν πρωτοσέλιδα) στο Ολυμπιακό Στάδιο και 3-0 στη Φιλιππούπολη. Απλά, λιτά και απέριττα. Γιατί, κακά τα ψέματα, σχέση δεν υπάρχει. Και αυτό/αυτά τα σκορ, αποτυπώνουν τη διαφορά. Στα πάντα. Στο κάθε τι. Κόσμος ολόκληρος. Αυτό είναι που χωρίζει τις δύο ομάδες.
Και τη διαφορά, εννιά στις δέκα, την ορίζει, την αναδεικνύει, την ποσοτικοποιεί ο καλύτερος, ο ποιοτικότερος. Είτε έτσι, είτε αλλιώς. Το έκανε πριν μια εβδομάδα ο Παναθηναϊκός με το μπλακ-άουτ του φινάλε. Το έκανε, τελείως διαφορετικά, ξεκάθαρα και επιβλητικά χτες (1/8) βράδυ με την «τεσσάρα» σε λιγότερο από μια ώρα.
Το αυτονόητο συνεπώς πέτυχαν οι Κυπελλούχοι Ελλάδας. Ακόμη και με τα καλοκαιρινά δεδομένα, ακόμη και με τα δικά τους των τελευταίων χρόνων. Ευκολότερος, πιο βατός αντίπαλος, αντίπαλος που αυτοί θα καθόριζαν την τύχη της σειράς, από την Μπότεβ, δεν έχουν συναντήσει μετά την επιστροφή τους στις διεθνείς διοργανώσεις.
Έχουν να κρατήσουν, εννοείται. Ειδικά συνεκτιμώντας τη συγκυρία. Νέος προπονητής, ευδιάκριτο ήδη το πόσο διαφορετικά θέλει να διδάξει τους «πράσινους» να παίζουν. Πρωτομηνιά Αυγούστου αδύνατον να γίνουν κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση του Ντιέγκο Αλόνσο, αλλά μόνο και μόνο πως στα δύο αυτά πρώτα παιχνίδια της χρονιάς, με μόνο 1 (Ίνγκασον)+ 1 (Μακσίμοβιτς αλλαγή και στα δύο) + 1 (Τέτε αλλαγή στη ρεβάνς) από τους νιόφερτους να πατάνε στο γήπεδο, το δείγμα δικαιολογεί όχι πανηγυρισμούς προφανώς, αλλά τουλάχιστον αισιοδοξία.
Με παλιά υλικά, νέα συνταγή. Και με ξεχασμένα, βαθιά στο ράφι υλικά, όχι απλώς παλιά. Στο τέλος της περυσινής σεζόν Τζούρισιτς και Γερεμέγεφ δημοσίως γκρίνιαζαν για το ως τότε αγωνιστικό τους στάτους εκφράζοντας τάσεις αποχώρησης σε περίπτωση που αυτό δεν άλλαζε. Και κακά τα ψέματα, ακόμη και αν γίνονταν, δεν έδειχνε – τότε, εκείνη την στιγμή, άντε και λίγο αργότερα – να αποτελεί ανεπιθύμητο σενάριο για την «πράσινη» κοινωνία.
O Σέρβος, σαν σε συνέχεια των περυσινών, αρχικών, καλοκαιρινών γεμάτων υποσχέσεις εμφανίσεων του, μέτρησε κερδισμένο πέναλτι και δοκάρι στην Αθήνα, passtoassist και δύο γκολ στη Φιλιππούπολη. Και ο Σουηδός, τρία γκολ συνολικά και ένα «σπάσιμο» με το κεφάλι που ουσιαστικά οδήγησε τον Τζούρισιτς με την μπάλα στα δίχτυα (στο 3-0).
Όταν λοιπόν, ο όποιος νέος προπονητής, Αύγουστο μήνα, στα πρώτα πρώτα του παιχνίδια, στις πρώτες πρώτες διδαχές και εξετάσεις του, αλλάζει – έστω και κόντρα σε αντίπαλο που επιβάλλεται να υπερκεράσει η ομάδα του – την εικόνα και τη λειτουργικότητα σε δύο από τα δεύτερης (στην καλύτερη, τουλάχιστον βάσει των δεδομένων με τα οποία παρέλαβε) γραμμής γρανάζια του ρόστερ του και το κάνει μέσω του ποδοσφαίρου που κηρύττει, τότε, ναι, κάτι φαίνεται πως τσουλάει.
Αυτό, προφανώς, δικαιολογεί χαμόγελα και ικανοποίηση (όχι πανηγυρισμούς, επαναλαμβάνεται). Δικαιολογεί τον κερδισμένο χρόνο. Τόσο ίσα με το συναπάντημα με τον Άγιαξ, ναι, αλλά στην αλληλουχία των διαδοχικών καλοκαιρινών προκριματικών, αυτός είναι όλος κι όλος ο διαθέσιμος που υπάρχει: από εβδομάδα, σε εβδομάδα.
Άλλη πίστα, εννοείται, ο «Αίαντας». Ταιριαστή στο επίπεδο που οι «πράσινοι» έχουν μάθει, αυτά τα τρία τελευταία καλοκαίρια τους, να συναντούν. Ακόμη και μετά την προβληματικότερη σεζόν της σύγχρονης ιστορίας του, ακόμη και χωρίς μεταγραφές, ακόμη και στο ψάξιμο για πατήματα, ρόλους, ρυθμό και με νέο προπονητή στον πάγκο.
Ακούγεται, θυμίζει λίγο Παναθηναϊκό (ειδικά βάζοντας στην εξίσωση το τι πρόλαβε σε χρόνο dt να αποδομήσει η λαίλαπα Φατίχ Τερίμ). Βλέποντας τα δικά του πρώτα φετινά παιχνίδια κόντρα στη Βοϊβοντίνα, δεν τρομάζει. Με το στανιό επικράτησε στο Άμστερνταμ, επιβάλλοντας απλώς τη δεδομένη ποιοτική διαφορά του στη ρεβάνς στην Μπάτσκα Τόπολα.
Όπως για τους «πράσινους» ο Άγιαξ είναι αναβάθμιση στο επίπεδο της δυσκολίας – προβλεπόμενη καθ’ όλα – ανάλογη συνιστά, ειδικά τη δεδομένη στιγμή, και για τον Άγιαξ ο Παναθηναϊκός. Στα χαρτιά, στη θεωρία του Αυγούστου, μια ελληνική ομάδα δεν (μπορεί να) έχει παραπανίσιες πιθανότητες σε οποιαδήποτε, ανεξαρτήτως timing και συνθήκης, κόντρα της με τον τετράκις πρωταθλητή Ευρώπης.
Κακό, παράλογο, ή άβολο δεν (μπορεί να) είναι για τον Παναθηναϊκό. Τα όσα άφησε η «εβδομάδα της Μπότεβ», το preview των προσεχώς (Τετέ και ελπίδα για διαθεσιμότητα του καταλύτη Ιωαννίδη) και κυρίως για την πορεία συνολικά της χρονιάς, οι νέες ιδέες που αχνοφαίνονται στο χορτάρι, δημιουργούν προσδοκίες.
Που δεν εξαντλούνται – σώνει και ντε – στο μέτρημά τους τόσο νωρίς και με τέτοιο ψηλό εμπόδιο να ακολουθεί. Και αυτό είναι χρήσιμο, βοηθητικό για μια νέα ομάδα. Κατοχυρώθηκε με την εικόνα στο «Χρίστο Μπόνεβ». Αν κεφαλαιοποιηθεί περαιτέρω (και πόσο), ανήμερα Δεκαπενταύγουστο, στο Άμστερνταμ, θα φανεί.
Comments