Οι διαφορές του Αλόνσο στην ανάπτυξη και ο «υβριδικός» αμυντικός χαφ

O Παναθηναϊκός έχει μπει σε νέα μονοπάτια στο αγωνιστικό προφίλ του.

Πίεση έντονη και ψηλά, ζητάει σε κάθε ευκαιρία ο Ντιέγκο Αλόνσο. Προσπάθεια για γρήγορη κυκλοφορία, με 4-2-3-1 και 4-3-3. Περισσότερο παιχνίδι από τα άκρα και με πολλά τρεξίματα, απαιτεί ο νέος προπονητής.

Στο πλαίσιο αυτό γίνεται ενίσχυση μέσω μεταγραφών στο στρατόπεδο του Παναθηναϊκού. Ακόμη και αποχωρήσεων. Αλλάζουν πρόσωπα και πράγματα, όπως για παράδειγμα οι Πέρεθ και Αϊτόρ.

Παράλληλα υπήρξε «μπόλιασμα» ποιότητας στα στόπερ, ενώ έρχονται Πάλμερ και Μάγκνουνσον. Υπάρχει όμως ακόμη μια λεπτομέρεια, στο κέντρο της άμυνας. Σε σχέση με τους προκατόχους του Αλόνσο, ειδικά τον Γιοβάνοβιτς, που έμεινε περισσότερο καιρό…

Ο ρόλος του Αράο

Ο Ουρουγουανός θέλει το καθαρόαιμο «6» του να παίρνει πρωτοβουλίες. ο Αράο στην προκειμένη περίπτωση παίζει αυτό το ρόλο. Βασικά χρίζει τον Βραζιλιάνο ως playmaker στο τρανζίσιον. Οι οδηγίες στον σκληροτράχηλο μέσο είναι να παίρνει την μπάλα ανάμεσα στα δυο στόπερ, που ανοίγονται αριστερά και δεξιά για να υπάρχει επιλογή. Στη συνέχεια να ανεβάζει την ομάδα, ενώ την ίδια ώρα ζητάει τα μπακ να παίζουν ψηλά, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του φουλ μπακ.

Αντίθετα επί Γιοβάνοβιτς, τα φτερά  της άμυνας έμειναν πιο χαμηλά. Ήταν περισσότερο… φιξαρισμένα και ελεγχόμενα ως προς την κίνηση τους. Στη δε αμυντική διάταξη, ο ένας ακραίος μπακ γινόταν τρίτο στοπερ. Πχ ο δεξιός μπακ μετατρεπόταν σε κεντρικό αμυντικό. Τα στόπερ έπαιρναν μέτρα στο χώρο παράλληλα, ενώ ο αριστερός μπακ ανέβαινε ψηλά. Το τρανζίσιον το έκαναν τα τρία μπακ.

Το βάρος στα στόπερ έριχνε και ο Τερίμ που ήθελε να κάνουν παιχνίδι… Ωστόσο είχε λιγότερο καιρό να δουλέψει την ομάδα, όπως και να επιλέξει τους παίκτες του ήθελε. Πάντως και με το νέο μοντέλο, όσο και τον τρόπο εκγύμνασης, οι παίκτες φαίνονται ικανοποιημένοι με τον Αλόνσο. Κάτι που φαίνεται πως έχει κύριο μέλημα του, να διατηρήσει καλά τα αποδυτήρια.