Εικόνα θλίψης στις εξέδρες, χωρίς τον κόσμο δεν πας πουθενά

Σε όλα του ο Παναθηναϊκός θυμίζει ξαναζεσταμένο φαγητό. Κάτι που ήδη έχεις γευτεί πολλές φορές και είναι και ανάλατο. Δεν μιλάμε για το αγωνιστικό, αυτό είναι άλλο κομμάτι. Πραγματικά όμως δεν πρέπει να μπαίνει στη συγκεκριμένη συζήτηση. Επειδή η σύνδεση του τί κάνει ο προπονητής ή οι παίκτες, με την ψυχολογία του κόσμου, είναι μάλλον άδικη. Γιατί δεν φταίει κανένας Αλόνσο για αυτή την κατάσταση που βρήκε, οπότε ποιος ο λόγος να είναι δική του δουλειά κιόλας να το αλλάξει;

Στη Λεωφόρο έπαιξε για τελευταία φορά (αυτή τη σεζόν, δε θέλουμε να πιστεύουμε πως ήταν το ιστορικά τελευταίο ματς) ο Παναθηναϊκός. Έχοντας στις εξέδρες συγγενείς και φίλους. Ιδιαίτερα στενάχωρη εικόνα. «Κρύα» μέσα στον καύσωνα. Χωρίς στήριξη απ’ τον κόσμο, χωρίς «δέσιμο» με την ομάδα, δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα επιτυχίας. Ας έρθει όποιος θέλει…

Η αντίδραση αυτή βέβαια, είναι λογική απ’ την πλευρά του κόσμου. Στήριξε μία στην εποχή που ξεκινούσε ο Αναστασίου, στήριξε δύο στην εποχή του Στραματσόνι με τις ακριβές μεταγραφές, στήριξε τρεις όταν ήρθε ο Ουζουνίδης κι άρχισαν οι μεγάλες περικοπές, στήριξε τρεις όταν η ομάδα… πάλευε μόνη της, στήριξη τέσσερις όταν ανέλαβε ο Δώνης με τα πιτσιρίκια και τους περιορισμούς μεταγραφών, στήριξε πέντε όταν ανέλαβε ο Γιοβάνοβιτς. Κάπου… μπούχτισε.

Δεν γίνεται κάθε λίγο και λιγάκι να πηγαίνουν… περίπατο οι προσπάθειες και τα πλάνα και να πρέπει ξανά ο κόσμος να κάνει υπομονή και να αντιληφθεί πως οι νέοι που ήρθαν στο αγωνιστικό τμήμα, δε φταίνε σε κάτι για το παρελθόν. Η φανέλα έχει συνέχεια, δεν κάνει… format το παρελθόν μόλις αλλάζει προπονητής και μπαίνει νέο πλάνο σε εφαρμογή.

Γι’ αυτό και ο κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη τόσο ξεκάθαρα. Και προφανώς αυτό θα φανεί ακόμη πιο άσχημα στο ΟΑΚΑ. Η ελπίδα για μεταστροφή του κλίματος, πηγαίνει σε δύο τομείς: Πρώτα απ’ όλα την ίδια την αγάπη του κόσμου η οποία δε σβήνει. Άρα αν δει μισή ελπίδα θα ανταποδώσει στο δεκαπλάσιο με την παρουσία και τη στήριξή του. Δεύτερον, στα αποτελέσματα προφανώς. Όμως εδώ είναι και η παγίδα.

Ο Παναθηναϊκός αγωνιστικά αλλάζει ταυτότητα, έχει νέο προπονητή και οι μεταγραφές του έχουν καθυστερήσει χαρακτηριστικά. Θα είναι καλές; Θα είναι σπουδαίες; Μακάρι! Αυτό δεν αλλάζει το χρονικό σκέλος της καθυστέρησης. Σε λιγότερο από μια βδομάδα αρχίζουν τα επίσημα ματς, έρχεται και η κλήρωση της επόμενης φάσης που ελπίζουμε με το καλό να είναι οι Πράσινοι. Μόνο που εκεί δε θα υπάρχουν ομάδες τις οποίες μπορεί εύκολα να πει κανείς «τις περνάς και χωρίς μεταγραφές».

Η ευθύνη για το άδειασμα του κόσμου στις εξέδρες επειδή πρώτα άδειασε τελείως ψυχολογικά, δεν βαραίνει το αγωνιστικό τμήμα. Χωρίς αυτό να αποτελεί δικαιολογία για κανέναν ποδοσφαιριστή ή κανέναν προηγούμενο προπονητή. Απλά τους δόθηκε αυτό το… άλλοθι, με τις κινήσεις της διοίκησης εδώ και αρκετά χρόνια. Η οποία έχει βάλει πάρα πολλά χρήματα για να αποτύχει σε κάθε μεγάλο στόχο που θέτει. Κυρίως όμως, στις κρίσιμες στιγμές έρχεται να… χύσει το όποιο γάλα μαζεύει η ομάδα αγωνιστικά.

Την ίδια ώρα που ο Παναθηναϊκός καθυστερεί τις κινήσεις του που λέγεται πως θα είναι σημαντικές και θα κάνουν τη διαφορά – κάτι που θέλουν όλοι οι Παναθηναϊκοί φυσικά – βλέπει τους αντιπάλους του να προχωρούν σε αγορές παικτών, με σημαντικά ονόματα ή δίνοντας αρκετά χρήματα σε ομάδες. Και το θέμα δεν είναι η… ζήλεια φυσικά, το θέμα είναι η διαφορά που δεν γίνεται να αφεθεί να μεγαλώσει. Εκ των πραγμάτων ο Παναθηναϊκός είναι σε μειονεκτική θέση κόντρα στους υπόλοιπους διεκδικητές. Άρα αυτά που κάνουν εκείνοι, πρέπει να τα ξεπεράσει σε ουσία, σε ποιότητα, σε προσωπικότητα, στα πάντα.

Ακόμη και σε επίπεδο δυναμικής, για να αισθανθεί ξανά ο κόσμος μια… φλόγα να σιγοκαίει έστω. Με τον Ίνγκασον είδαμε πως υπήρξε μια τέτοια αντιμετώπιση έστω και σε μικρό βαθμό. Χρειάζεται σημαντικά περισσότερο αυτή η αίσθηση ανωτερότητας.

Η σχέση πάντα είναι αμφίδρομη. Αυτή τη στιγμή όπως, η ευθύνη σε κάθε πλευρά των σχέσεων στον Παναθηναϊκό, είναι στη διοίκηση. Απ’ τη μία για να ενισχύσει μεταγραφικά την ομάδα σε βαθμό που θα κάνει… εύκολη τη ζωή του Αλόνσο αγωνιστικά και απ’ την άλλη, για να «ζεστάνει» λίγο τον κόσμο που ζει και πάλι στην απόλυτη άρνηση. Χωρίς να φταίει. Αν γίνουν αυτά, τότε ναι θα ξαναδούμε τη σύνδεση ομάδας-κόσμου να επανέρχεται στο φυσιολογικό.

Θα πει κανείς «μα καλά πάλι θα τσιμπήσουν ενώ έχουν δει τόσο καιρό τί γίνεται;». Η απάντηση είναι απλή: Την ομάδα ο κόσμος την αγαπά και επειδή την αγαπά πάντα καταλήγει στη στήριξή της. Ούτε… χαζός είναι κανείς, ούτε «θύμα», ούτε τίποτα. Παναθηναϊκοί είναι, οπαδοί είναι…