By Στα χρόνια που φόρεσε την φανέλα του ΠΑΟΚ και έκανε την διαφορά στο κέντρο της άμυνάς του, ήταν κάποιος που σε έκανε η ποδοσφαιρική του αξία να λες «μακάρι να τον είχα εγώ αυτόν».
Ο Ίνγκι Ίνγκασον ήταν κάποιος που σε τούτη την γωνιά «ζηλεύαμε» ποδοσφαιρικά και τελικά η ζωή και αυτό το υπέροχο άθλημα, τα έφεραν έτσι, ώστε ο Ισλανδός στόπερ να φορέσει την πράσινη φανέλα, ένα χρόνο μετά την φυγή του από την Θεσσαλονίκη. Στη σεζόν που αγωνίστηκε στη Δανία, πανηγύρισε το πρωτάθλημα με την φανέλα της Μίντιλαντ ως ένας εκ των πρωταγωνιστών της ομάδας, ήταν μέσα στους κορυφαίους πέντε αμυντικούς της λίγκας στις κερδισμένες αμυντικές μονομαχίες, μεταξύ άλλων. Με λίγα λόγια, ο γνωστός, καλός, σταθερός και ηγέτης, Iceman. Ένας κεντρικός αμυντικός-leader εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, με ικανοποιητική ικανότητα στη συμμετοχή στο «χτίσιμο» των επιθέσεων, με καλά μαρκαρίσματα σε έδαφος και αέρα, με συμμετοχή στο σκοράρισμα μέσα από τις στατικές φάσεις και με καλό διάβασμα του παιχνιδιού, στοιχείο που καλύπτει τα όχι και τόσο γρήγορα πόδια του. Σε θεωρητικό επίπεδο τούτη η μεταγραφή συνιστά αναβάθμιση για τις διαθέσιμες επιλογές στο κέντρο της άμυνας του Παναθηναϊκού.
Το σύνολο είχε ανάγκη από ένα σημείο αναφοράς, στα μεταγραφικά «θέλω» του κλαμπ υπήρχε η αξιολόγηση της ανάγκης για έναν στόπερ και από την στιγμή που ο Ίνγκασον ήταν διαθέσιμος, το Τριφύλλι τον έκανε τον πιο ακριβό κεντρικό αμυντικό που αποκτήθηκε ποτέ από τον σύλλογο και παράλληλα τη πιο ακριβή κίνηση της δωδεκαετίας. 3.5 εκατομμύρια ευρώ σε ομάδα οι «πράσινοι» είχαν δώσει μόνο για τον Άντρατζ Σπόραρ. Στη Σπόρτινγκ Λισαβώνας. Πάντα σε θεωρητικό επίπεδο, καθώς όλοι κρίνονται πάνω στο χορτάρι, ο Ίνγκασον έρχεται ως κάποιος που μπορεί να βάλει «σφραγίδα» στην ανασταλτική λειτουργία του Παναθηναϊκού και να βοηθήσει στην μεγάλη περσινή «πληγή» που ήταν η αμυντική συμπεριφορά της ομάδας. Γεγονός για το οποίο, προφανώς, δεν ευθύνονταν μόνο οι τέσσερις της άμυνας αλλά όσο καλύτερες και πιο ποιοτικές μονάδες διαθέτεις, τόσο μεγαλύτερες θα είναι οι πιθανότητες μέσα από την ομαδική δουλειά, να διορθώσεις την δυσλειτουργία. Ο Παναθηναϊκός με τα χρήματα που δαπάνησε για την μεταγραφή αλλά και με το συμβόλαιο που έδωσε στον παίκτη(το μεγαλύτερο των αμυντικών, πάνω από 1 εκατομμύριο ευρώ), έχρισε αυτομάτως ηγέτη των μετόπισθεν τον έμπειρο άσο και περιμένει από αυτόν να ανταποκριθεί στον ρόλο, έχοντας την ίδια αλλά και γιατί όχι καλύτερη εικόνα από αυτή που μας έδειξε ως ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ.
Από κει και πέρα, η συγκεκριμένη μεταγραφή δείχνει και τις προθέσεις του κλαμπ για αυτό το καλοκαίρι. Για την ακρίβεια η προσθήκη του Ίνγκασον και το οικονομικό status αυτής σε συνδυασμό με τις κινήσεις που έχουν γίνει μέχρι στιγμής, δημιουργούν προσδοκίες για την συνέχεια. Ειδικά για τις θέσεις των εξτρέμ, όπου ο Παναθηναϊκός παλεύει για κινήσεις από το πάνω ράφι.
Όταν ένα κλαμπ βγάζει από τα ταμεία του για έναν στόπερ ένα τόσο σημαντικό ποσό, η λογική λέει πως για παίκτες που αγωνίζονται στα «φτερά» της επίθεσης, θα γίνουν ανάλογες αν όχι και πιο σημαντικές κινήσεις. Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε, ανεξάρτητα από το κλίμα ισοπέδωσης και καταστροφής των πάντων μέσα από την τοξικότητα των social media, πως το Τριφύλλι(που θα έπρεπε ήδη να έχει πάρει αριστερό μπακ και εξτρέμ για να έχει περισσότερες και πιο ποιοτικές επιλογές ενόψει Europa League και μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα πρέπει να κάνει μία έστω κίνηση εκεί) έχει δώσει 2 εκατομμύρια ευρώ συμβόλαιο στον Νεμάνια Μαξίμοβιτς, έχει αποκτήσει τον βασικό μπακ της Εθνικής Ελλάδος(Τζορτζ Μπάλντοκ) και έχει αγοράσει τον Τιν Γεντβάι(1 εκατομμύριο ευρώ στην Λοκομοτίβ) και τον Μπαρτολμιέι Ντραγκόφκσι(1.5 εκατομμύριο ευρώ στη Σπέτσια). Η εκκίνηση δεν είναι άσχημη, παρά το θέμα με τον μπακ και τον εξτρέμ που υπάρχουν περιθώρια να γίνει κίνηση ontime και ο μεταγραφικός σχεδιασμός θα κριθεί, σωστά και σοβαρά, όπως έχουμε ξαναπεί σε τρεις φάσεις. Πριν τα προκριματικά, στις 31 Αυγούστου και στο τέλος της σεζόν. Μέχρι τότε, υπομονή, ψυχραιμία, διαχείριση συναισθημάτων και βλέπουμε. Στο τέλος της ημέρας για ποδόσφαιρο μιλάμε.
Κλείνοντας, ένα σχόλιο για τις εμφανίσεις που παρουσίασε την Δευτέρα ο Παναθηναϊκός στα social media. Η πρώτη στα δικά μου τα μάτια(όλα αυτά είναι υποκειμενικά προφανώς) είναι πάρα πολύ όμορφη. Στη παιδική μου ντουλάπα, υπήρχε και εκείνη της σεζόν 1998-1999 που έδωσα «μάχη» με την μητέρα μου για να την πάρω, οπότε της έχω και μια αδυναμία. Όπως γενικά στις φανέλες που παραπέμπουν στην «ταυτότητα» του Άγιαξ, όσον αφορά τις εμφανίσεις. Το σήμα στη δεύτερη, με αυτή την retro διάθεση και το ΠΑΟ, είναι ότι πιο ξεχωριστό έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα αυτό το τριφύλλι σαν… μόνιμο. Η τρίτη, η μωβ, δεν είναι του γούστου αυτής της γωνιάς, πάντα όμως οι τρίτες έχουν «περίεργα» χρώματα, με κορυφαίες όλων όσες ήταν μαύρες και μια μπλε στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Σε μία πιο γενικά συζήτηση, ο Παναθηναϊκός(όπως και η ΑΕΚ) κάθε χρόνο «πειραματίζεται» με τις εμφανίσεις του, δεν έχει μια σταθερή βάση, όπως για παράδειγμα οι ρίγες του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ. Δεν θα ήταν άσχημο να αποκτήσει σε βάθος χρόνου μια ταυτότητα όσον αφορά, τουλάχιστον την πρώτη του εμφάνιση, όπου θα αλλάζουν μόνο οι λεπτομέρειες, όπως ακριβώς κάνει ο Άγιαξ τις τελευταίες δεκαετίες…
Πηγή: gazzetta.gr
Ανώνυμος
Comments