By Κάπου ανάμεσα στην απαξίωση και την αδιαφορία συναντά κανείς τη διάθεση του κόσμου προς τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Το λέμε απ’ την αρχή, για να μην υπάρχουν και παρερμηνείες: Δεν κρίνουμε τα γεγονότα, τα αναφέρουμε όμως ως γεγονότα σύμφωνα με όσα αντιλαμβανόμαστε. Γιατί όσο αναλύουμε το γιατί να υπάρχουν τα κακά γεγονότα, χάνουμε το δάσος που είναι η προσπάθεια αλλαγής δεδομένων. Διαχρονικό πρόβλημα στην Παναθηναϊκή πραγματικότητα κι αυτό, αλλά όχι της στιγμής…
Είναι γεγονός λοιπόν πως οτιδήποτε σχετίζεται με το Τριφύλλι αυτή την εποχή, αντιμετωπίζεται αδιάφορα απ’ τον κόσμο του, μέχρι και με χλευασμό ή ειρωνεία. Η πίστη είναι κάτω απ’ το μηδέν, η εμπιστοσύνη στο -100, η ελπίδα στο -1000. Υπό αυτές τις συνθήκες, μοιάζει σχεδόν αδύνατο να πετύχει ένας οργανισμός που ψυχρά είναι ΠΑΕ αλλά στην πράξη έχει τεράστια «εξάρτηση» απ’ τον κόσμο του. Απόλυτα λογικό, ισχύει για κάθε μεγάλο κλαμπ παγκοσμίως.
Όσα έγιναν μέσα στη σεζόν, η κατάληξη με την απώλεια του τίτλου κι ευτυχώς που δε χάθηκε η Ευρώπη μέσω της κατάκτησης του Κυπέλλου, έχουν εξαφανίσει το «δέσιμο» που είχε δημιουργηθεί την τελευταία τριετία. Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Παναθηναϊκού, με τα σερί sold out, με ΟΑΚΑ γεμάτο σε Ευρωπαϊκά ματς αρχές της προηγούμενης σεζόν. Και φτάνουμε στο σήμερα όπου ξανά ο κόσμος δε θέλει να γυρίσει να κοιτάξει τι γίνεται στην ομάδα του.
Καλά χρυσά τα… ρομαντικά πως την ομάδα την αγαπάς και τη στηρίζεις ανεξάρτητα απ’ όλα τα υπόλοιπα, όμως αυτά είναι για την ΑΪΚ Στοκχόλμης, την Μόλντε και την Χαφναφιορντούρ. Το συναίσθημα στην Ελλάδα πάντα ήταν των άκρων. Υπέρμετρη λατρεία και απίστευτο ξενέρωμα. Κάτι ενδιάμεσο δεν υπάρχει, ειδικά σε καταστάσεις όπως του Παναθηναϊκού, με ένα τεράστιο μέγεθος που έχει να δει τη μεγάλη χαρά 14 χρόνια ενώ παράλληλα βίωσε τρομερά «χαστούκια» στο ίδιο διάστημα.
Ως ομάδα, ως ζωντανός οργανισμός ουσιαστικά, ο Παναθηναϊκός έχει συνέχεια. Δεν μπορεί να πει ο οπαδός «εντάξει ήρθε ο Ντιέγκο Αλόνσο, μηδενίζουμε ξεχνάμε τα πάντα και προχωράμε σα να μην έχει γίνει τίποτα». Ούτε φυσικά είναι ευθύνη και υποχρέωση του νέου προπονητή να αλλάξει τη στάση του κόσμου. Όποιος το σκεφτεί αυτό, θα έχει… σκάψει το λάκκο στην καριέρα του Ουρουγουανού στον Παναθηναϊκό.
Η υποχρέωση είναι του ίδιου του Παναθηναϊκού να δείξει στον κόσμο του πως υπάρχει ελπίδα. Είμαστε αρχές Ιουλίου, το τι θα ακολουθήσει ούτε το ξέρουμε ούτε το προβλέπουμε. Ξαναλέμε, τα γεγονότα αναφέρουμε. Ως τέτοια λοιπόν, έχουμε την προσπάθεια για τον Σάρι που δεν είχε αποτέλεσμα, την προσπάθεια για τον Γιαννούλη που δεν είχε αποτέλεσμα και μένει απλά πως δίνονταν όντως σημαντικά λεφτά. Το όνομα του Αλόνσο – για να είμαστε ειλικρινείς – δεν στέλνει κανέναν στην Ομόνοια για πανηγυρισμούς. Ο άνθρωπος πρέπει να στηριχτεί και σίγουρα δείχνει δουλευταράς και με πλάνο/φιλοδοξία. Μιλάμε απλά για το γκελ που κάνει το όνομά του, στοιχείο που μοιάζει αντι-ποδοσφαιρικό αλλά έχει τεράστια επίδραση στο ποδόσφαιρο όταν κρίνει τη διάθεση του κόσμου.
Ονόματα ακούγονται διάφορα, μεταγραφές έχουν γίνει δύο μέσα στη σεζόν ουσιαστικά (Μαξίμοβιτς-Μπάλντοκ).
Το τωρινό ρόστερ αδίκως απαξιώνεται, όμως μπαίνει κι αυτό στη… μηχανή του κιμά της απογοήτευσης και της αντίδρασης. Ειδικά όσο οι κινήσεις μοιάζουν ίδιες με το παρελθόν και μέσω αυτών περιμένει το Τριφύλλι να έχει άλλο αποτέλεσμα.
Σα να μην έφταναν αυτά, ο Παναθηναϊκός φεύγει απ’ τη Λεωφόρο και πάει στο ΟΑΚΑ. Χωρίς να είναι συσπειρωμένος, χωρίς να έχει καμία εμπιστοσύνη απέναντί του απ’ τον κόσμο, χωρίς να μοιάζει κανείς να ενδιαφέρεται στο βαθμό που αρμόζει στην αγάπη που έχει για το Τριφύλλι. Αυτή είναι η αλήθεια και εδώ που τα λέμε, έτσι πώς μπορεί να είναι έδρα το ΟΑΚΑ και να βοηθήσει τους Πράσινους;
Το αγωνιστικό είναι ένα σκέλος που αν έρθουν τα αποτελέσματα θα βοηθήσει. Χρειάζεται χρόνος όμως, γιατί προφανώς η πρόκριση επί της Μάριμπορ ας πούμε, δε θα κάνει τον κόσμο να σπεύσει να αγοράσει διαρκείας. Χρειάζονται κινήσεις οι οποίες θα κάνουν… πάταγο. Θα αναγκάσουν τους φιλάθλους να γυρίσουν ξανά το κεφάλι τους προς την ομάδα, γιατί θα αισθανθούν πως κάτι σημαντικό γίνεται. Και φυσικά τέτοιου είδους κινήσεις αυτόματα θα ενισχύσουν και τον προπονητή και το αγωνιστικό κομμάτι. Κυρίως όμως θα κλείσουν την ψαλίδα με τον ανταγωνισμό. Γιατί εκεί ο Παναθηναϊκός έχει μόνο μειονεκτήματα. Από το «δέσιμο», την έδρα, το νέο προπονητή, τα πάντα. Μόνο οι μεταγραφές μπορούν να γίνουν πλεονέκτημα.
Για την κατάσταση και τα δεδομένα του Παναθηναϊκού, είναι επιβεβλημένο να ασχοληθεί και με το φαίνεσθαι. Προκειμένου να προσελκύσει ξανά ένα επίπεδο συσπείρωσης ικανό να στηρίξει την προσπάθεια και μετά να περιμένει αγωνιστικά αυτό να το αυξήσει. Άλλωστε είπαμε οι φίλαθλοι είναι των άκρων, απ’ το υπερβολικό ξενέρωμα θα πάνε ξανά στην υπέρμετρη ελπίδα και την υπεραισιοδοξία. Ίσως τίποτα απ’ τα δύο να μην είναι σωστό, αλλά αν σου δώσουν να επιλέξεις τι θα βοηθήσει τον Παναθηναϊκό, τότε ξεκάθαρα πας στο δεύτερο.
Ως τώρα το καλοκαίρι έχει κυλήσει με απογοητεύσεις, προσθέτοντας στην ήδη τεράστια απογοήτευση που αισθάνεται κάθε Παναθηναϊκός. Καιρός να αρχίσει να «σβήνει» η αρνητικότητα. Όχι όμως με τα λόγια και τις εκκλήσεις για συσπείρωση. Με πράξεις κι όχι απλά διάθεση, εξαιρετικές προτάσεις που καταλήγουν σε ναυάγιο γιατί δεν έρχονται στην Ελλάδα καλοί παίκτες
Comments