Το ομορφότερο παραμύθι το έκαναν πράξη, Παναθηναϊκή ανατριχίλα!

Τσιμπιέσαι για να καταλάβεις αν το έχεις ζήσει ή αν ονειρεύεσαι. Σκέφτεσαι διαρκώς τα τόσα και τόσα που έχει χαρίσει το μπάσκετ του Παναθηναϊκού στο σύλλογο κι όσους αγαπούν το Τριφύλλι. Από το Κύπελλο με τον Γκάλη στο ΣΕΦ, το ευρωπαϊκό στο Παρίσι, το πρωτάθλημα του ’98, το break ένα χρόνο μετά, τα ευρωπαϊκά που ακολούθησαν και οι μυθικές μέρες με τον Ομπράντοβιτς, οι πατρικές φιγούρες του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου να είναι εκεί.

Τα χρόνια πέρασαν, τα προβλήματα για τον καθένα μεγάλωσαν μαζί με τα χρόνια που πέρασαν και τις ευθύνες που έφεραν. Η ξεγνοιασιά, ο ρομαντισμός, η αθωότητα αν θέλετε, είναι στο παρελθόν. Εκείνο το γλυκό παρελθόν. Κι όμως, ήρθε το σήμερα να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά. Να μας ξανακάνει παιδιά, ξυπνώντας κάθε ρομαντικό κι αγαπημένο έχουμε ζήσει. Αυτό που πέτυχε η ομάδα μπάσκετ των Πράσινων, δεν περιγράφεται με λόγια. Το πιο όμορφο παραμύθι, το έκανε πράξη. Στο τέλος του σε επίπεδο σεζόν – επειδή συνεχίζεται – όλοι ζούμε καλύτερα. Πιο χαρούμενα. Πιο περήφανα. Με στήθος που φουσκώνει για αυτή την ΟΜΑΔΑΡΑ, για αυτές τις ΨΥΧΑΡΕΣ. Από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, μέχρι τον τελευταίο εργαζόμενο στο ΟΑΚΑ. Οι πάντες, αυτοί που έβαλαν το λιθαράκι τους για να πάρει ο κόσμος του Παναθηναϊκού όσα αξίζει. Όσα δεν μπορούσε να ονειρευτεί στην αρχή της σεζόν. Απίστευτο. Απλά απίστευτο.

Δεν μετριέται σε τίτλους ο Παναθηναϊκός και το λέμε για το τμήμα μπάσκετ που τους υπόλοιπους… δεν τους βλέπει καν. Μετριέται σε συναίσθημα. Αν υπήρχε μονάδα μέτρησης ανάλογη, τότε θα είχε χτυπήσει high score.

Το παρελθόν δείχνει το μέλλον. Η εξέλιξη σε κάτι που έχει αγγίξει το τέλειο, είναι πάντα δύσκολη. Κι όμως, ο φετινός Παναθηναϊκός ήρθε και είπε «αράξτε και απολαύστε». Μας… χάζεψε με όσα έκανε. Παρότι τα χρόνια πέρασαν, η έκρηξη ρομαντισμού, τα κλάματα απ’ την συγκίνηση, οι μνήμες που ξύπνησαν και δημιουργήθηκαν για νεότερες και μεγαλύτερες γενιές, δεν συγκρίνονται πραγματικά. Ούτε μπορεί να τα περιγράψει κανείς, μπας και καταλάβουν οι υπόλοιποι. Οι μη Παναθηναϊκοί.

Το μεγαλύτερο μπράβο θα το πούμε στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Το προφανές είναι τα λεφτά που έβαλε, το μεράκι, η επιτυχία στις κινήσεις που έκανε από τον Αταμάν, τον Σλούκα, έως τους ρόλους που μοίρασε σε ανθρώπους γεμάτους όρεξη, ικανότητα, μεράκι και ρομαντική λατρεία για τον Παναθηναϊκό. Δημήτρης Κοντός, Σταύρος Ντίνος, Μαργαρίτα Θάνου, Αποστόλης Λιόγκας, αναφέρουμε ενδεικτικά αυτά τα ονόματα γιατί στο ρόλο τους αποτελούν την εξέλιξη του Παναθηναϊκού μεγαλείου και μακριά απ’ τα φώτα που παίρνει το αγωνιστικό τμήμα προφανώς. Αλλά για να δουλέψει μια μηχανή, θέλει να λειτουργεί στην εντέλεια μέχρι και το γρανάζι που εσύ δε βλέπεις με το μάτι.

Ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ έκανε κάτι που ο σύλλογος έχει ανάγκη. Για αυτό κατηγορήθηκε από πολλούς, επειδή μάλλον ξέμαθαν πώς είναι να υπάρχει κι αυτού του είδους ο παράγοντας στον Παναθηναϊκό. Έδωσε μάχες χωρίς να υπολογίζει αν θα αλλοιώσει έτσι την εικόνα του προς τα έξω. Αδικώντας τον ίδιο τον εαυτό του ουσιαστικά, ως ένας εκ των κορυφαίων επιχειρηματιών της χώρας. Δε δίστασε να το κάνει μπροστά στην όποια αδικία υπήρξε απέναντι στον Παναθηναϊκό.

Euroleague, ΕΟΚ, διαιτησίες, τιμωρίες, αυτά που έχει βιώσει τα τελευταία αρκετά χρόνια ο μπασκετικός Παναθηναϊκός, είναι η επιτομή της ασέβειας προς το μέγεθός του και την προσφορά του στο άθλημα. Σε τέτοιο σημείο που σχεδόν μόνος του κρατούσε το άθλημα εντός συνόρων, ενώ είδατε φέτος την δυναμική του πανευρωπαϊκά ως μέγεθος κι όχι απλά στην κατάκτηση του τροπαίου.

Πολέμησε και συνεχίζει να το κάνει, όποιον προσπαθεί να στερήσει μια σταγόνα ιδρώτα αθλητή, ένα χιλιοστό χαμόγελου από τον οπαδό. Φανταστείτε πως δεν αναφέρουμε καν τα χρήματα που έδωσε, το ΟΑΚΑ που το κάνει το καλύτερο γήπεδο της Ευρώπης, την εμπιστοσύνη που «έχτισε» με τον κόσμο, τη «μάχη» του κατά της βίας παρότι ουδείς του το αναγνώρισε, σε ένα ιστορικό φάουλ για το μπάσκετ και την ίδια τη χώρα.

Ο… ταβερνιάρης Αταμάν, ο… γέρος Σλούκας και οι υπόλοιποι… υπερεκτιμημένοι και πληρωμένοι υπεραξία όπως έλεγαν οι παντογνώστες, αυτοί είναι που έκαναν τον Παναθηναϊκό να πάρει την πιο μάγκικη Euroleague της ιστορίας του, να φτάσει σε μια ανατροπή από 0-2 στους τελικούς πρωταθλήματος κόντρα στον αιώνιο. Με 3 νίκες σε 5 μέρες! Ο ορισμός του «είμαι καλύτερος και το δείχνω σε όλους».

Είναι η ίδια ομάδα να θυμίσουμε, την οποία χλεύαζαν πως δεν έχει τη νοοτροπία του νικητή όταν έχανε στην αρχή τις σεζόν στις παρατάσεις με Ολυμπιακό, Μακάμπι, Παρτιζάν. Πόσο μακρινά και πόσο αστεία μοιάζουν όλα αυτά. Πόσο γελοίο μοιάζει εκείνη το κύπελλο που… έκραζαν τον Αταμάν επειδή είπε «κανείς δε θα το θυμάται».

Υποσχέσεις απέναντι στον κόσμο που όχι απλά έγιναν πράξη, αλλά ξεπεράστηκαν κιόλας. Ο παντοκράτορας του μπάσκετ δεν επέστρεψε απλά, σήκωσε το βλέμμα και οι υπόλοιποι μαζεύτηκαν τρομαγμένοι. Είναι απίστευτο, το λέμε διαρκώς αλλά πραγματικά δεν το χωράει ο νους αυτό που πέτυχε ο Παναθηναϊκός στην πρώτη του σεζόν.

Κλείνοντας, να αναφέρουμε και το κάρμα. Γιατί έπρεπε να δώσει απαντήσεις στην αλαζονεία και την έλλειψη σεβασμού όπως είπε ο Σλούκας. Σε διάφορους παίκτες που θα ξεχαστούν σε λίγα χρόνια. Οι οποίοι έκαναν και χειρονομίες μέσα στο παρκέ στον συγκεκριμένο αθλητή. Τον έναν μάλιστα τον έκαναν ετσιθελικά και συμπαίκτη του στην Εθνική με χαρισμένο διαβατήριο.

Ο Παναθηναϊκός τους βούλωσε τα στόματα, τους έκανε να βυθιστούν στην αθλητική θλίψη που τους άξιζε. Βλέποντας έξω απ’ το παράθυρό τους, όποτε τολμούν να ανοίξουν τα παντζούρια, Παναθηναϊκά χαμόγελα και φανέλες με το «10».

Ας κλείσουμε με μια παράκληση προς τον αρχηγό… Ρε Κωστάκη ξαναέλα, ξαναέλα να μας δείξει τη φανέλα. Απ’ την επόμενη σεζόν, τώρα ξεκουράσου το αξίζεις και με το παραπάνω. Εσύ και οι πάντες στον Παναθηναϊκό.

Υ.Γ. Δεν είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Όμως δεν ήταν ποτέ εύκολο αυτό που έκανε η ομάδα μπάσκετ ξεκινώντας απ’ το απόλυτο μηδέν, με 12 νέους παίκτες και νέο προπονητή. Τί είχε για να το κάνει; Προσωπικότητες. Ηγέτες. Τύπους που… σέρνουν τη μαγκιά τους. Ας πάμε και στο ποδόσφαιρο για 2-3 «Σλούκες». Δε γίνεται να αποτύχει η συνταγή.