Αξίζει να το διαβάσεις: Όσα πρέσβευε η έννοια «παράγκα» στο ποδόσφαιρο, πρεσβεύει το «μέχρι τέλους» στο μπάσκετ!

Απόλυτο ξεμπρόστιασμα των πραγματικών προθέσεων και της «επιτυχίας» του «μέχρι τέλους» που υπηρέτησε ο Ολυμπιακός, βλέποντας πως είναι ο εύκολος δρόμος σε εποχές οικονομικά δύσκολες, αλλά πολιτικά ισχυρές.

Το μπάσκετ βούτηξε στην τοξικότητα, τις εντάσεις και τη… γραφικότητα. Όχι τώρα, την εποχή που ο Ολυμπιακός αποφάσισε να φύγει απ’ το γήπεδο. Αποφάσισε να υποβιβαστεί μη αγωνιζόμενος στα πλέι οφ με τον Παναθηναϊκό. Πανηγυρίζοντας τότε, για το γεγονός πως θα δώσει «μάχη» για να… τελειώσει το κατεστημένο του μπάσκετ. Έτσι έλεγαν τουλάχιστον.

Αργότερα βγήκαν διάφορες πληροφορίες περί δυσκολιών σε πληρωμές, σε μια δύσκολη οικονομικά περίοδο. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι ξαφνικά άλλαξαν στάση. Όσα πρέσβευαν ως «καλά παιδιά» – χαρακτηρισμός που τους δόθηκε από φιλοολυμπιακούς κύκλους – τα άφησαν στην άκρη. Αγκάλιασαν κουκουλοφόρους, δεν έκαναν τίποτα την ώρα που μηχανάκια πήγαιναν κάτω απ’ τα σπίτια διαιτητών, ανοιχτά τα έβαζαν με οτιδήποτε είχε να κάνει με την ΕΟΚ. «Δείχνοντας» τον Βασιλακόπουλο ως μοναδικό πρόβλημα του μπάσκετ και μπαίνοντας μπροστά για τη… βελτίωση του αθλήματος.

Έτσι έλεγαν δημόσια. Στην πράξη, αυτό που επισήμαιναν οι περισσότεροι, ήταν η διάθεση του Ολυμπιακού να πάρει τα ηνία. Να έχει το προσκήνιο και το παρασκήνιο με το μέρος του. Να ευνοείται, όπως συνέβαινε στο ποδόσφαιρο με την παράγκα. Εντελώς απροκάλυπτα.

Την ίδια ώρα, «χέρι-χέρι» με την κυβέρνηση και τον τότε υφυπουργό αθλητισμού (Αυγενάκη) προώθησαν την λύση Λιόλιου για την προεδρία της ΕΟΚ. Παρότι υποψήφιος ήταν και ο παλαίμαχος της ομάδας, Παναγιώτης Φασούλας. Αφού κατέβηκαν τα ΜΑΤ για να μην επιτραπεί να γίνουν εκλογές με φυσική παρουσίαστη Λεωφόρο, ηλεκτρονικά ο Λιόλιος έγινε πρόεδρος της Ομοσπονδίας. Με εξαγγελίες πως δε θα «κλάψει κανένα παιδάκι για τη διαιτησία». Προφανώς εννοούσε πως θα έκλαιγαν παιδιά, ενήλικες, υπερήλικες.

Το «μέχρι τέλους» έγινε σημαία. Αναφορά ακόμη και σε άσχετες στιγμές, ευρωπαϊκών νικών, προκρίσεων σε Final Four και όχι μόνο. Παράλληλα, με τον Παναθηναϊκό να είναι στο έσοδα-έξοδα, χωρίς καν να χρειάζεται εύνοια στο παραμικρό, αναμετρήσεις κρίθηκαν απ’ τη διαιτησία. Σαν επίδειξη δύναμης. Ένα σύστημα που «χτίστηκε»… πετραδάκι-πετραδάκι και ήθελε να δείξει σε όλους πως είναι εδώ και λειτουργεί φόρα παρτίδα χωρίς να ενοχλείται για τίποτα.

Η ΚΕΔ επιβράβευε ακόμη και την Ολυμπιακή οπαδικήταυτότητα. Χωρίς να τιμωρεί εξόφθαλμα «λάθη» υπέρ του Ολυμπιακού. Την ίδια ώρα, η ΕΟΚ έκανε Έλληνα τον Γουόκαπ με άκρα μυστικότητα, λύνοντας το πρόβλημα του Ολυμπιακού με την έλλειψη διαβατηρίων. Εκεί το… χεράκι της έβαλε και η ελληνική κυβέρνηση, δεχόμενη το αίτημα της ΕΟΚ.

Την ίδια ώρα από τον Ολυμπιακός το «μέχρι τέλους» έγινε σύνθημα, με τους ίδιους τους Αγγελόπουλους να το ζητούν. Εν μέσω ειρωνειών κατά αντιπάλων, αλαζονικής στάσης και αποθέωσης από τον Μπαρτζώκα ο οποίος μιλούσε για «ηθικό πλεονέκτημα».

Τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο ξεκάθαρα με την επιστροφή του Παναθηναϊκού και του Δημήτρη Γιαννακόπουλου φυσικά. Οι διαιτησίες μέχρι και το Game 4 των τελικών, λες και… παραγγέλνονται από τον Ολυμπιακό. Σφυρίγματα με τα κριτήρια που θα ήθελαν στο λιμάνι και επιτρέποντας το μπάσκετ που τους βολεύει.

Κληρώθηκαν διαιτητές που κατήγγειλαν μυστικά τον Παναθηναϊκό να σφυρίξουν στο ΣΕΦ. Ο αθλητικός δικαστής του ΕΣΑΚΕ ώρες πριν το παιχνίδι ανακοίνωσε την τιμωρία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Διαπιστευμένοι από την ΚΑΕ Ολυμπιακός, βρίζουν την αποστολή του Παναθηναϊκού εντός αποδυτηρίων.

Καταστάσεις οι οποίες στο σύνολό τους δεν έχουν υπάρξει ποτέ στο μπάσκετ. Ούτε την εποχή που όλοι μιλούσαν για τον ισχυρό Ιωαννίδη (σε Άρη και μετά Ολυμπιακό), μετέπειτα με τον Βασιλακόπουλο, ποτέ! Το «μέχρι τέλους» στην ουσία είναι το απόλυτο πακέτο ντροπής, ξεφτίλας και εμπλοκής εξωτερικών παραγόντων σε οτιδήποτε αφορά το άθλημα. Προκειμένου να επηρεαστεί ό,τι γίνεται στο παρκέ. Με ευνοημένους αυτούς που διατυμπανίζουν το «μέχρι τέλους».

Η ευθύνη προφανώς είναι της ΕΟΚ, της ΚΕΔ, της κυβέρνησης που παρακολουθεί χωρίς να κάνει το παραμικρό. Σε μια εποχή μάλιστα που το μπάσκετ συνολικά έχει ανέβει κατακόρυφα και όλα αυτά το κρατούν με δύναμη για να το τραβήξουν ξανά προς τον πάτο. Επειδή εκεί στις λάσπες, θα λειτουργήσουν ευκολότερα και καλύτερα τα θέλω τους.

Έχοντας σε όλα την… προπαγάνδα να δουλεύει στο φουλ και την «καραμέλα» του τι συνέβαινε στο παρελθόν. Μόνο που μέσα σε δύο μέρες, απ’ το τέλος του Game 3 μέχρι και το τέλος του Game 4 των τελικών, ξεμπροστιάστηκε στον απόλυτο βαθμό η… λατρεία για το «μέχρι τέλους».

Πλέον είναι σκηνικό ντροπής και ξεφτίλας για το άθλημα. Όσα στο ποδόσφαιρο πρέσβευε η λέξη «παράγκα», στο μπάσκετ τα περικλείει η φράση «μέχρι τέλους». Με την υπογραφή των αδερφών Αγγελόπουλου, του Λιόλιου και της ΕΟΚ στο σύνολό της, της ΚΕΔ, του πρωθυπουργού, του αναπληρωτή υπουργού αθλητισμού και του πρώην υφυπουργού αθλητισμού. Συν τα παρακλάδια τους.

Στο ποδόσφαιρο η είσοδος UEFA/FIFA άλλαξαν τα δεδομένα. Στο μπάσκετ δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα προφανώς. Οπότε είναι τώρα ή ποτέ. Όσο επιτρέπεται η λειτουργία ενός τέτοιου συστήματος… μέχρι τέλους θα κλαίνε παιδιά, γονείς, φίλαθλοι, το άθλημα θα μαραζώνει στην ανυπαρξία και στην απαξίωση. Γιατί οι πάντες θα γυρίσουν την πλάτη σε κάτι που απλά τους είναι απεχθές όσο δεν πάει.

Ο Παναθηναϊκός μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός το έχει ξανακάνει σε Game 5 φέτος. Δεν έχει πια σημασία. Το μπάσκετ ζει τις χειρότερες στιγμές του εδώ και 30 χρόνια. Το εθνικό μας άθλημα έχει παραδοθεί σε ανθρώπους που έβαψαν τα χέρια τους στο χρώμα που μισούσαν.

Η Δικαιοσύνη οφείλει σήμερα κιόλας να παρέμβει. Να ανοίξει τηλέφωνα, λογαριασμούς, στόματα ώστε να αναζητήσει γιατί όλος ο κόσμος, ακόμα και ουδέτεροι, συνηγορεί πως αυτό που έγινε χθες βράδυ στο ΣΕΦ ξεπέρασε κάθε ανθρώπινο όριο. Τώρα ή ποτέ.