Ένας “Ανεμοστρόβιλος” για τον Παναθηναϊκό!

Τον Σεπτέμβριο του 2011, ο Ατανάσιο Αγκίρε ήταν προσωρινός πρόεδρος της Μπέλα Βίστα. Η ομάδα του Μοντεβιδέο ήταν σε κρίση και έτσι ο πρόεδρος και τα υπόλοιπα μέλη του διοικητικού συμβουλίου αποφάσισαν να ζητήσουν τη βοήθεια του Ντιέγο Αλόνσο. Για την ακρίβεια, του ζήτησαν να αναλάβει για να σωθεί η ομάδα. Η Μπέλα Βίστα ήταν η ομάδα στην οποία είχε αρχίσει την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής, παίζοντας εκεί από τις ακαδημίες της, και εκεί θα άρχιζε και την διαδρομή τους στους πάγκους.

«Τον βλέπω ως έναν άνθρωπο με ξεκάθαρες ιδέες και συγκεκριμένο πλάνο. Έχει μεγάλη εμπειρία από τα ταξίδια του στον κόσμο ως παίκτης και ως προπονητής. Εμένα με εντυπωσίασε από την πρώτη ημέρα. Ο Αλόνσο γνωρίζει και τα δύο άκρα: έχει δουλέψει με ομάδες που πάλευαν για τη σωτηρία τους, αλλά επίσης και σε άλλες που διεκδικούσαν τον τίτλο. Ξέρει πώς να στήσει την στρατηγική του. Είναι, επίσης, ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, πολύ ευγενικός και με καλούς τρόπους» έλεγε ο Αγκίρε όταν μια δεκαετία αργότερα από εκείνον τον Σεπτέμβρη ο Αλόνσο έφτανε στον πάγκο της εθνικής ομάδας της Ουρουγουάης.

Ο Αλόνσο προέρχεται από μια ποδοσφαιρική οικογένεια και στα 15 του είχε κάνει ήδη το ντεμπούτο του με τη φανέλα της Μπέλα Βίστα. Τον θυμούνται ως έναν κοκαλλιάρη πιτσιρικά, ο οποίος έπαιζε στην επίθεση έχοντας μεγάλη αυτοπεποίθηση σε σημείο τέτοιο που δεν φοβόταν καν τις συγκρούσεις με τους αντίπαλους τερματοφύλακες. Στην ποδοσφαιρική καριέρα του φόρεσε, επίσης, την φανέλα της Πενιαρόλ, της Νασιονάλ Μοντεβιδέο, της Πούμας, της Χιμνάσια Λα Πλάτα και έπαιξε αρκετά στην Ισπανία με την Ατλέτικο Μαδρίτης, τη Βαλένθια, την Ρασίνγκ Σανταντέρ, τη Μάλαγα, τη Μούρθια. Ήταν και οκτώ φορές διεθνής.

Και τον αποκαλούσαν… ανεμοστρόβιλο! Ο Χούλιο Ρίμπας, ένας από τους προπονητές που είχε ο Αλόνσο ως παίκτης, ήταν αυτός που του «κόλλησε» το παρατσούκλι και είχε τους λόγους του: «Μιλώντας στους ποδοσφαιριστές μου για τη δουλειά που θα ήθελα να κάνουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο, τους έβγαζα παρατσούκλια για να είμαι πιο περιγραφικός και να τους εξηγήσω αυτό που ζητούσα. Στην περίπτωση του Αλόνσο του έλεγα ότι θα πρέπει να είναι σαν ανεμοστρόβιλος, να είσαι μια ριπή που θα καταστρέφει τους αντίπαλους αμυντικούς, όχι με το να δημιουργείς γκολ, αλλά με το να στέλνεις την μπάλα στα δίχτυα. Θα πρέπει να τρέχεις γύρω τους, να τους μπερδεύεις, να λειτουργείς όπως ένας ανεμοστρόβιλος. ‘Μπορείς να το κάνεις;’ τον ρωτούσα και γελούσαμε».

Αυτός ο ανεμοστρόβιλος, λοιπόν, άρχισε την πορεία του στους πάγκους από την Μπέλα Βίστα, για να πάει μετά στην Γκουαρανί της Παραγουάης, να γυρίσει στην Ουρουγουάη για την Πενιαρόλ, να ξαναπάει στην Παραγουάη για να αναλάβει την Ολίμπια, κατόπιν στο Μεξικό για την Πατσούκα και την Μοντερέι, μετά στην ‘Ιντερ Μαϊάμι (ο πρώτος προπονητής της τότε νεοσύστατης ομάδας του Ντέιβιντ Μπέκαμ) και τελικά στην εθνική ομάδα της πατρίδας του, για να αντικαταστήσει τον θρύλο Όσκαρ Ταμπάρες και να την καθοδηγήσει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, όπου δεν πέρασε από τη φάση των ομίλων και έτσι ο ίδιος είδε την έξοδο, και στη Σεβίλλη, στην πρώτη απόπειρά του στην Ευρώπη, με αποτελέσματα που κανείς προπονητής δεν θα ζήλευε. Κάθε άλλο…

«Ο Ντιέγο έχει δύο πρόσωπα» θα πει ο πρώην συνεργάτης του Αλμπέρτ Ρουδέ, τον Οκτώβριο του 2023 μιλώντας σε ισπανικό μέσο, όταν ήδη είχε αρχίσει ο έντονος προβληματισμός για την παρουσία του Ουρουγουανού τεχνικού στον πάγκο της Σεβίλλης. «Το ένα πρόσωπο είναι αυτό που δείχνει δημόσια, ένας κύριος, ο οποίος προσέχει τα λόγια του και υπερασπίζεται μέχρι θανάτου τους παίκτες και την ομάδα. Πίσω από τις κλειστές πόρτες είναι ο ανεμοστρόβιλος, όπως τον λένε. Ένας άνθρωπος μεγάλη ένταση και πολλές απαιτήσεις. Με τον Ντιέγο έμαθα ότι πρέπει να δίνεις την μάχη μέχρι θανάτου, να σκύβεις το κεφάλι και να δουλεύεις, να πατάς το γκάζι του αυτοκινήτου και να τρέχεις σε υψηλή ταχύτητα» είχε πει, επίσης, ο Ρουδέ στην ίδια συνέντευξη.

Ο Αλόνσο είχε αντικαταστήσει στη Σεβίλλη τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ και οι Ισπανοί έβρισκαν αρκετές ομοιότητες στον τρόπο παιχνιδιού που επέλεγαν για την ομάδα οι δύο προπονητές: με την άμυνα ψηλά, την μεγάλη πίεση, με ένα «εννιάρι». Ο Ουρουγουανός θέλει πολύ την πίεση ψηλά από τους παίκτες του μέσα στον αγωνιστικό χώρο για να δημιουργήσει πρόβλημα στον αντίπαλο, του αρέσει το παιχνίδι με τις μεταβιβάσεις και τις κάθετες πάσες, δουλεύει επίσης πολύ στα στημένα και ψάχνει το βάθος στις πλευρές.

Ο Ρίμπας, που του έβγαλε το «ανεμοστρόβιλος», ο Λουίς Αραγονές και ο Ράφα Μπενίτεθ είναι οι προπονητές που τον επηρέασαν, όπως ο ίδιος έχει, πει στην θεώρηση των ποδοσφαιρικών πραγμάτων. Έχει ξεκαθαρίσει, βέβαια, ότι «καθένας έχει την προσωπικότητά του, δεν μπορείς να αντιγράψεις κάποιον άλλο. Η Μόνα Λίζα είναι μία, μοναδική, όλα τα άλλα είναι αντίγραφά της. Γι’ αυτό πρέπει να είσαι αυθεντικός».

Και για την φιλοσοφία του τι έχει πει ό ίδιος; «Όσες ιδέες έχω, δεν τις συζητάω με το επιτελείο μου. Όταν προκύπτει ένα πρόβλημα, δεν τους δίνω αμέσως τη δική μου άποψη. Κάτι τέτοιο θα επηρεάσει τη δική τους ιδέα και η απάντησή τους δεν θα είναι αμερόληπτη. Θέλω να τους δώσω τον χώρο και τον χρόνο να έχουν 100% τη δική τους άποψη και τότε να αρχίζει  η συζήτηση.

Μερικές φορές μιλάω με τους παίκτες για να μάθω πως θα έλυναν ένα συγκεκριμένο πρόβλημα που υπάρχει. Το κάνω διότι υπάρχει κάτι ύψιστης σημασίας για τα δικά μου δεδομένα: το όραμα για το παιχνίδι δεν είναι δικό μου, αλλά ολόκληρης της ομάδας. Αυτή πρέπει να είναι η τέχνη του προπονητή. Όχι όμως επιβάλλοντάς την… Η ομάδα πρέπει να βρει τα κατάλληλα εργαλεία για να λύσει το πρόβλημα. Αυτή είναι η δυναμική που θέλω να έχουν τα αποδυτήρια».

Αυτά ήταν τα λόγια… Στην πράξη, σε ό,τι αφορά στην παρουσία του στην ομάδα της Ανδαλουσίας τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καθόλου καλά. Έμεινε στο «Σάντσεθ Πιθχουάν» μόνο 64 ημέρες, η Σεβίλλη δεν έκανε νίκη στο πρωτάθλημα και στο Τσάμπιονς Λιγκ, επικράτησε μόνο δύο ερασιτεχνικών ομάδων στο κύπελλο και έτσι δύο μήνες μετά την πρόσληψή του ο Αλόνσο πήρε τον ίδιο δρόμο με τον Μεντιλίμπαρ αφήνοντας την ομάδα στο όριο της ζώνης του υποβιβασμού, δηλαδή σχεδόν στην ίδια θέση από την οποία την παρέλαβε.

Η πιο επιτυχημένη περίοδος της προπονητικής καριέρας του ήταν τα τρία χρόνια, από το 2015 ως το 2018, στην Πατσούκα με απολογισμό 74 νίκες, 45 ισοπαλίες, 53 ήττες και δύο τίτλους, το πρωτάθλημα Κλαουσούρα το 2016 και το Τσάμπιονς Λιγκ της Concacaf το 2017. Είναι τα χρόνια στα οποία ξεχώρισαν παίκτες όπως οι Ίρβινγκ Λοσάνο, Έρικ Γκουτιέρες, Βίκτορ Γκούζμαν και Ροδόλφο Πισάρο.

«Αυτή η νίκη με 1-0 που μας έδωσε το Τσάμπιονς Λιγκ, σήμαινε περισσότερα από έναν τίτλο. Ήταν κάτι ιδιαίτερο για την ομάδα, τους φιλάθλους και την πόλη. Ήταν ξεχωριστό που πετύχαμε σε αυτή την μεγάλη πρόκληση που είχαμε βάλει και κερδίσαμε ένα εισιτήριο για το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων του 2017, όπου αγωνιστήκαμε απέναντι στις καλύτερες ομάδες του κόσμου. Ωστόσο, την επόμενη μέρα δεν είχε αλλάξει τίποτα. Τι σκεφτόμουν; Πως θα κερδίσω ξανά. Αυτό δεν αποτελεί εγγύηση επιτυχίας, αλλά είναι ο τρόπος» έγραψε λίγο αργότερα o προπονητής.

Και στην Μοντερέι, που ήταν η επόμενη μέρα, τα πήγε πολύ καλά κατακτώντας και με αυτή τη μεξικανική ομάδα το 2019 το Τσάμπιονς Λιγκ της Concacaf.

To 2022, πριν από το Μουντιάλ, ο Αλόνσο μιλούσε με συγκίνηση για την εθνική ομάδα της χώρας του, την οποία είχε αναλάβει να καθοδηγήσει. Πολλοί, μάλιστα, τότε στην Ουρουγουάη έλεγαν ότι ήταν ένας καμικάζι σε μια αποστολή αυτοκτονίας, καθώς μετά τον Ταμπάρες κανείς δεν ήθελε να πάρει τη θέση του.

Ο Αλόνσο ήξερε ότι η αποστολή δεν ήταν εύκολη, την ανέλαβε, δεν του βγήκε, αλλά ήθελε να το παλέψει. «Η πιο όμορφη ιστορία στο ποδόσφαιρο είναι η ιστορία της Ουρουγουάης. Μια μικρή χώρα που έχει κερδίσει τόσα και συνεχίζει να αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο. Είναι μια τόσο όμορφη ιστορία και είμαστε τόσο περήφανοι που είμαστε κομμάτι της. Η Ουρουγουάη είναι ποδόσφαιρο» είχε πει σε συνέντευξή του στη FIFA.

Τότε είχε κάνει ιδανικό ξεκίνημα στον πάγκο της «σελέστε» με τέσσερις νίκες στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια του και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έγραφε «Διαλέγω να πιστέψω» καθώς η Ουρουγουάη είχε αρχίσει την προσπάθειά της στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Εξάλλου, πίστη είναι να ξεκινάς ανεβαίνοντας το πρώτο σκαλοπάτι χωρίς να βλέπεις ολόκληρη τη σκάλα…